Państwo frankijskie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m r2.6.4) (robot dodaje kk:Франк мемлекеті |
data |
||
| Linia 90: | Linia 90: | ||
Powstanie potęgi frankijskiej nie byłoby możliwe, gdyby nie władca europejski przełomu [[VII wiek|VII]] i [[VIII wiek]]u, [[Karol Młot]]. Nie tylko niepodzielnie władał on praktycznie całą zachodnią częścią kontynentu (nie licząc [[Wyspy Brytyjskie|Wysp Brytyjskich]] i [[Półwysep Iberyjski|Półwyspu Iberyjskiego]], ale wdał się w łaski [[Papież|papiestwa]] dzięki swej zdecydowanej polityce przeciwko [[Muzułmanin|muzułmanom]] z Hiszpanii. Zwycięskiej [[Bitwa pod Poitiers (732)|bitwie pod Poitiers]] zawdzięczał swój przydomek. Nigdy jednak nie przyjął tytułu królewskiego, pełniąc funkcję majordoma na dworze [[Merowingowie|Merowingów]]. |
Powstanie potęgi frankijskiej nie byłoby możliwe, gdyby nie władca europejski przełomu [[VII wiek|VII]] i [[VIII wiek]]u, [[Karol Młot]]. Nie tylko niepodzielnie władał on praktycznie całą zachodnią częścią kontynentu (nie licząc [[Wyspy Brytyjskie|Wysp Brytyjskich]] i [[Półwysep Iberyjski|Półwyspu Iberyjskiego]], ale wdał się w łaski [[Papież|papiestwa]] dzięki swej zdecydowanej polityce przeciwko [[Muzułmanin|muzułmanom]] z Hiszpanii. Zwycięskiej [[Bitwa pod Poitiers (732)|bitwie pod Poitiers]] zawdzięczał swój przydomek. Nigdy jednak nie przyjął tytułu królewskiego, pełniąc funkcję majordoma na dworze [[Merowingowie|Merowingów]]. |
||
Syn Karola, [[Pepin Krótki|Pepin III zwany Krótkim]], objął władzę już jako [[król]] w [[751]] roku, detronizując Merowingów. Zacieśnił on więzi z papieżem tworząc w Italii [[Państwo Kościelne]]. Po jego śmieci w [[768]] zastąpił go syn, [[Karol Wielki]], który został cesarzem rzymskim [[25 grudnia]] |
Syn Karola, [[Pepin Krótki|Pepin III zwany Krótkim]], objął władzę już jako [[król]] w [[751]] roku, detronizując Merowingów. Zacieśnił on więzi z papieżem tworząc w Italii [[Państwo Kościelne]]. Po jego śmieci w [[768]] zastąpił go syn, [[Karol Wielki]], który został cesarzem rzymskim [[25 grudnia]] 801 roku. |
||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
Wersja z 18:56, 16 cze 2011
| 420-800 | |
| Język urzędowy | |
|---|---|
| Stolica | |
| Ustrój polityczny | |
| Głowa państwa | |
| Status terytorium |
Królestwo |
| Data powstania | |
| Odnowienie cesarstwa | |
| |
Państwo frankijskie (łac. Regnum Francorum) – początkowo plemienne państwo Franków, następnie jedno z najsilniejszych państw we wczesnośredniowiecznej Europie. W 800 roku na jego bazie utworzone zostało odnowione Cesarstwo Karola I Wielkiego.
Frankowie saliccy podbili Galię w V wieku pod wodzą Childeryka, ojca Chlodwiga. W 507 roku wybuchła wojna z królestwem wizygockim. W tym konflikcie wspierał Chlodwiga król burgundzki. Bitwa stoczona z Wizygotami pod Vouille, w pobliżu Poitiers, przyniosła zwycięstwo Chlodwiga. Zginął wizygocki władca, Alaryk II, a akwitańskie prowincje królestwa wizygockiego znalazły się rękach Franków.
Pod koniec życia Chlodwig podporządkował sobie małe królestwa frankońskie w Kolonii, Therouanne, Cambraii Le Mans. Chlodwig zmarł 27 listopada 511 roku.
Ze względu na oddalenie od Cesarstwa Bizantyjskiego cesarz łaskawszym okiem patrzył na Franków niż Ostrogotów. Cesarz Anastazy I uznał władzę Chlodwiga i w 508 roku przyznał mu konsulat honorowy.
Powstanie potęgi frankijskiej nie byłoby możliwe, gdyby nie władca europejski przełomu VII i VIII wieku, Karol Młot. Nie tylko niepodzielnie władał on praktycznie całą zachodnią częścią kontynentu (nie licząc Wysp Brytyjskich i Półwyspu Iberyjskiego, ale wdał się w łaski papiestwa dzięki swej zdecydowanej polityce przeciwko muzułmanom z Hiszpanii. Zwycięskiej bitwie pod Poitiers zawdzięczał swój przydomek. Nigdy jednak nie przyjął tytułu królewskiego, pełniąc funkcję majordoma na dworze Merowingów.
Syn Karola, Pepin III zwany Krótkim, objął władzę już jako król w 751 roku, detronizując Merowingów. Zacieśnił on więzi z papieżem tworząc w Italii Państwo Kościelne. Po jego śmieci w 768 zastąpił go syn, Karol Wielki, który został cesarzem rzymskim 25 grudnia 801 roku.
- ↑ Brak stałej siedziby władcy i nominalnej stolicy. Akwizgran był miejscem koronacji władców i rezydencją Karola I Wielkiego
Bibliografia
- Gustav Faber – Merowingowie i Karolingowie., PIW, Warszawa 1994.
- Ch. Lelong – Życie codzienne w państwie Merowingów., PIW, Warszawa 1967.
- Tadeusz Manteuffel – Historia powszechna. Średniowiecze., PWN, Warszawa 2004. (wyd. XV)
- M. Mączyńska – Wędrówki ludów. Historia niespokojnej epoki IV i V w., PWN, Warszawa-Kraków 1996., ISBN 83-01-12120-3
- K. Modzelewski – Barbarzyńska Europa., Warszawa 2004.
- R. Michałowski – "Galia Merowińska"” [w:] Narodziny średniowiecznej Europy., pod red. H. Samsonowicz, Warszawa 1999, s. 151-181.
- Jerzy Rajman Encyklopedia średniowiecza, Wyd. Zielona Sowa, Kraków 2006.
- Piere Riche – Edukacja i kultura w Europie Zachodniej w VI-VIII w., Warszawa 1967.
- Benedykt Zientara – Świt narodów europejskich., Warszawa 1985, 1995.
- Benedykt Zientara – Historia powszechna średniowiecza., Wyd. TRIO, Warszawa 2002.