Metaarsenin sodu: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Asyryjczyk (dyskusja | edycje) Nie podano opisu zmian |
+kat |
||
| Linia 90: | Linia 90: | ||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
[[Kategoria:Sole]] |
[[Kategoria:Sole sodu]] |
||
[[Kategoria:Związki arsenu]] |
[[Kategoria:Związki arsenu]] |
||
Wersja z 13:43, 12 lip 2011
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||||||||||||
| Wzór sumaryczny |
NaAsO2 | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa |
129.91 g/mol g/mol | ||||||||||||||||||
| Wygląd |
biały, szarawy proszek lub białe, szarawe płytki. Higroskopijny | ||||||||||||||||||
| Identyfikacja | |||||||||||||||||||
| Numer CAS | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | |||||||||||||||||||
Arsenian (III) nazywany też (arseninem) sodu (NaAsO2). Właściwa nazwa to (metaarsenian(III) sodu). Substancja ta dysocjuje jonowo na kation sodu- Na+ oraz anion arseninowy- [AsO2]-.
Otrzymywanie
Otrzymywany jest min. poprzez stopienie węglanu sodu z tlenkiem arsenu (III) (arsenawym).
Zastosowanie
Arsenian(III) sodu jest stosowany przy uprawie winorośli jako srodek owadobójczy, co ciekawe bardzo skuteczny. Niestety związek ten wykazuje dużą toksyczność w stosunku do środowiska. Badania wykazały, że środki ochrony roślin na bazie arseninu sodu, sklasyfikowane zostały jako rakotwórcze, jest więc niebezpieczny dla zdrowia użytkowników, mimo podjętych środków ostrożności w czasie aplikacji. Decyzja ta została podjęta po naukowej Komisji do badania toksyczności pestycydów w maju 2001 r., zalecając wprowadzenie zakazu stosowania arseninu sodu[1].
Arsenin(III) sodu znalazł też zastosowanie jako środek konserwujący skóry oraz w produkcji mydeł i środków antyseptycznych, a także w dziedzinach medycyny i farmacji. W medycynie trwają badania nad arseninem sodu. Wykazano, że wpływa na ekspresję genów związanych z homeostazą glukozy w tkankach. Wywiera więc on najprawdopodobniej rolę w patogenezie cukrzycy typu 2, jednak podstawowe molekularne mechanizmy działania nie zostały jeszcze dokładnie poznane[2][3].