David Petraeus: Różnice pomiędzy wersjami

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja nieprzejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Amirobot (dyskusja | edycje)
29 707 edycji
m r2.7.1) (robot dodaje: eo:David Petraeus
Linia 126: Linia 126:


== Praca w CIA ==
== Praca w CIA ==
28 kwietnia 2011, prezydent Barack Obama ogłosił nominację Davida Petraeusa na stanowisko dyrektora [[Centralna Agencja Wywiadowcza|Centralnej Agencji Wywiadowczej]]<ref>{{Cytuj stronę|url=http://thecaucus.blogs.nytimes.com/2011/04/28/obama-announces-changes-to-national-security-team/?ref=politics |work=The New York Times |first=Michael D. |last=Shear |język=en|title=Obama Announces Changes to National Security Team |date=April 28, 2011}}</ref>. W czerwcu 2011 r. [[Sekretarze Obrony Stanów Zjednoczonych|sekretarz obrony]] [[Robert Gates]] przesłał na jego ręce gratulacje nominacji. Senat Stanów Zjednoczonych zatwierdził nominację Davida Petraeusa na stanowisko [[Dyrektor Centrali Wywiadu|dyrektora CIA]] 30 czerwca 2011 roku.<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.latimes.com/news/politics/la-pn-petraeus-confirmed-20110630,0,6226030.story |język=en|title=Senate confirms David Petraeus as CIA director |date=2011-06-30 |work=Kathleen Hennessey |publisher=Washington Post |accessdate=2011-06-30 }}</ref>
28 kwietnia 2011, prezydent Barack Obama ogłosił nominację Davida Petraeusa na stanowisko dyrektora [[Centralna Agencja Wywiadowcza|Centralnej Agencji Wywiadowczej]]<ref>{{Cytuj stronę|url=http://thecaucus.blogs.nytimes.com/2011/04/28/obama-announces-changes-to-national-security-team/?ref=politics |work=The New York Times |first=Michael D. |last=Shear |język=en|title=Obama Announces Changes to National Security Team |date=April 28, 2011}}</ref>. W czerwcu 2011 r. [[Sekretarze Obrony Stanów Zjednoczonych|sekretarz obrony]] [[Robert Gates]] przesłał na jego ręce gratulacje nominacji. Senat Stanów Zjednoczonych zatwierdził nominację Davida Petraeusa na stanowisko [[Dyrektor Centrali Wywiadu|dyrektora CIA]] 30 czerwca 2011 roku, a zostanie zaprzysiężony na ten urząd 6 września.<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.latimes.com/news/politics/la-pn-petraeus-confirmed-20110630,0,6226030.story |język=en|title=Senate confirms David Petraeus as CIA director |date=2011-06-30 |work=Kathleen Hennessey |publisher=Washington Post |accessdate=2011-06-30 }}</ref>


== Awanse ==
== Awanse ==

Wersja z 15:21, 22 lip 2011

David Howell Petraeus
Ilustracja
gen. David Petraeus
generał generał
Data i miejsce urodzenia

7 listopada 1952
Cornwall-on-Hudson,
Nowy Jork,
Stany Zjednoczone

Przebieg służby
Lata służby

1974–nadal

Siły zbrojne

United States Army

Stanowiska

d-ca: 1 Brygady 82. Dywizji Powietrznodesantowej,
szef Sztabu XVIII Korpusu Powietrznodesantowego,
d-ca 101. DPD, głównodowodzący sił koalicyjnych w Iraku, Szef CIA

Główne wojny i bitwy

II wojna w Zatoce Perskiej, stabilizacja Iraku

Odznaczenia
Combat Action Badge Parachutist Badge Air Assault Badge Office of the Joint Chiefs of Staff Identification Badge Army Staff Identification Badge Parachutist Badge (Niemcy)
Defense Distinguished Service Medal (dwukrotnie) Distinguished Service Medal (dwukrotnie) Defense Superior Service Medal (dwukrotnie) Legia Zasługi (czterokrotnie) Brązowa Gwiazda Defense Meritorious Service Medal Meritorious Service Medal (trzykrotnie) Joint Service Commendation Medal Army Commendation Medal (trzykrotnie) Joint Service Achievement Medal Army Achievement Medal National Defense Service Medal (trzykrotnie) Armed Forces Expeditionary Medal (trzykrotnie) Iraq Campaign Medal (pięciokrotnie) Global War on Terrorism Expeditionary Medal Global War on Terrorism Service Medal Armed Forces Service Medal Humanitarian Service Medal Army Service Ribbon Army Overseas Service Ribbon Awards of the United States Department of State Joint Meritorious Unit Award (czterokrotnie) Army Meritorious Unit Commendation Army Superior Unit Award Oficer Orderu Australii Krzyż Zasługi Ministra Obrony Republiki Czeskiej I Stopnia Oficer Legii Honorowej (Francja) Médaille commémorative française (Francja) Gold Award of the Iraqi Order of the Date Palm Krzyż Komandorski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej Gwiazda Iraku (Polska) Złoty Medal Wojska Polskiego (Polska) United Nations Mission in Haiti Medal NATO Meritorious Service Medal Medal NATO za misje w byłej Jugosławii
Multimedia w Wikimedia Commons

David Howell Petraeus (ur. 7 listopada 1952 w Cornwall-on-Hudson w stanie Nowy Jork) – amerykański wojskowy, generał US Army, głównodowodzący sił koalicyjnych w Iraku (MNF-I) od 26 stycznia 2007 do 16 września 2008. Prezydent Barack Obama 23 czerwca 2010 mianował go dowódcą wojsk amerykańskich w Afganistanie w miejsce zdymisjonowanego gen. Stanleya McChrystala[1].

Ukończył Akademię w West Point, przez wiele lat kształcił się i pracował w placówkach edukacyjnych dla żołnierzy Armii Stanów Zjednoczonych, służąc zarazem, głównie jako oficer sztabowy, w jednostkach powietrznodesantowych.

Magazyn Time umieścił Petraeusa na 33. miejscu na liście stu najbardziej wpływowych przywódców i rewolucjonistów w 2007[2], a The Daily Telegraph na drugim na liście najbardziej wpływowych amerykańskich konserwatystów[3], zaś Der Spiegel nazwał go najbardziej szanowanym żołnierzem Ameryki[4].

Był jednym z kandydatów do wiceprezydentury w 2008.

Wczesne lata

Ojciec Davida, Sixtus, z pochodzenia Holender, był kapitanem żeglugi, który wyemigrował do USA w pierwszych latach II wojny światowej; w nowej ojczyźnie kontynuował pracę w zawodzie jako kapitan transportowca typu Liberty[5]. Sixtus poślubił Amerykankę i osiedlił się w Cornwall-on-Hudson w stanie Nowy Jork – tam właśnie urodził się, dorastał i w 1970 ukończył szkołę średnią David Petraeus. Z tamtych czasów pozostało mu przezwisko peaches (ang. brzoskwinie) wywodzące się od nazwiska wymówionego błędnie w ten sposób, iż brzmieniem upodobniło się do słowa peaches[6] lub z braku zarostu na twarzy[7].

Petraeus kontynuował edukację w Akademii Wojskowej w West Point. W czasie studiów był członkiem drużyny piłkarskiej i narciarskiej, a kończąc studia w 1974, został sklasyfikowany na 43. pozycji wśród studentów swojego rocznika, w którego kronice opisany został jako "zawsze dający z siebie wszystko w sporcie, nauce, przywództwie i życiu towarzyskim"[8].

Po prawej żona Davida Petraeusa – Holly, październik 2007

Dwa miesiące po odebraniu dyplomu Petraeus ożenił się z Holly Knowlton, absolwentką Dickinson College i córką emerytowanego generała Williama A. Knowltona, wówczas dyrektora Akademii w West Point. Para ma dwójkę dorosłych już dzieci.

Kariera w armii

Edukacja i kariera naukowa

Ukończywszy Akademię w West Point w 1974, Petraeus powrócił do niej siedem lat później, zdobywając Nagrodę im. Gen. George'a Marshalla dla najlepszego absolwenta U.S. Army Command and General Staff College w roczniku 1983 w Fort Leavenworth. Następnie zdobył tytuł magistra administracji publicznej i, w 1987, doktorat w stosunkach międzynarodowych w Woodrow Wilson School of Public and International Affairs będącej częścią Uniwersytetu Princeton (jego rozprawa doktorska nosiła tytuł "Amerykańskie siły zbrojne i lekcja [wyniesiona z] Wietnamu. Studium wpływu militarnego i użycie siły w erze powietnamskiej."), po czym pracował jako wykładowca (ang. assistant professor) stosunków międzynarodowych w West Point. Odbył też stypendium w Edmund A. Walsh School of Foreign Service na Uniwersytecie Georgetown w latach 1994–1995, chociaż przed jego upłynięciem został powołany do służby na Haiti.

Od końca 2005 do lutego 2007[9] Petraeus służył jako dowódca Fort Leavenworth w stanie Kansas i znajdującego się tam U.S. Army Combined Arms Center. Jako dowódca CAC Petraeus był odpowiedzialny za nadzór nad Command and General Staff College i siedemnastoma innymi szkołami, ośrodkami i programami treningowymi, jak i za rozwój instrukcji US Army, trenowanie jej oficerów i nadzór nad ośrodkiem zajmującym się zbieraniem i wprowadzaniem w życie zebranych doświadczeń. Podczas jego służby w CAC Petraeus i generał Korpusu Marines James Mattis wspólnie nadzorowali powstanie antypartyzanckiej instrukcji polowej nr 3-24[10].

Doświadczenie bojowe

Ukończywszy West Point w 1974, został wcielony do Armii jako oficer piechoty i przydzielony do 509. batalionu powietrznodesantowego stacjonującego w Vicenzie. Od tamtego czasu lekka piechota pozostaje głównym elementem jego kariery, przedzielanej jednak przydziałami do jednostek zmechanizowanych, sztabów i placówek edukacyjnych. Po opuszczeniu 509 Batalionu w randze porucznika (ang. First Lieutenant) Petraeus trafił do sztabu 2. brygady 24 Dywizji Piechoty stacjonującej w Fort Stewart w stanie Georgia, a w 1979, awansując do stopnia kapitana, otrzymał dowodzenie kompanią A 2. batalionu 19 Pułku Piechoty Zmechanizowanej. W latach 1978–1979 służył też w 1. batalionie 30. Pułku Piechoty Zmechanizowanej 3. Dywizji Piechoty Zmechanizowanej.

W 1981 Petraeus stał się adiutantem dowódcy 24 Dywizji Piechoty Zmechanizowanej[11]. Spędził znaczną część lat 80. w Fort Leavenworth i West Point, pobierając dalsze wykształcenie wojskowe. Zdobywszy doktorat i wciąż wykładając w West Point, Petraeus wspinał się po kolejnych szczeblach kariery, zostając asystentem gen. Johna Galvina, Naczelnego Dowódcy Połączonych Sił Zbrojnych NATO w Europie, a następnie gen. Carla Vuono, Szefa Sztabu US Army w Waszyngtonie.

Po awansie na podpułkownika (ang. Lieutenant Colonel) Petraeus trafił do Fort Campbell w Kentucky, gdzie w latach 1991–1993 dowodził 3. batalionem 187. pułku piechoty 101. Dywizji Powietrznodesantowej. W tej roli przeżył wypadek, który mógł skończyć się jego śmiercią – podczas ćwiczeń z ostrą amunicją jeden z żołnierzy potknął się i jego karabin wystrzelił, trafiając Petraeusa w klatkę piersiową. Przewieziono go do Vanderbilt University Medical Center w Nashville, gdzie przeszedł operację, którą przeprowadził przyszły senator, Bill Frist. Petraeus został zwolniony ze szpitala już po kilku dniach, kiedy wykonał pięćdziesiąt pompek bez odpoczynku[12].

David Petraeus w lutym 2004, jeszcze jako generał major US Army

W latach 1993–1994 Petraeus wciąż pracował w 101. DPD, już jako asystent szefa sztabu. W 1995 został przydzielony do sztabu misji ONZ na Haiti jako szef operacji wojskowych w trakcie operacji "Uphold Democracy", a następnie na dwa lata został dowódcą 1 Brygady 82. Dywizji Powietrznodesantowej. Gdy przebywał na tym stanowisku, Tom Clancy w książce Airborne opisał cykl treningowy brygady Petraeusa, który ta odbyła w Fort Polk's Joint Readiness Training Center. Od 1997 do 1999 Petraeus służył w Pentagonie jako asystent Dyrektora Połączonych Sztabów, a następnie Przewodniczącego Kolegium Połączonych Szefów Sztabów, gen. Henry'ego Sheltona. W 1999, będąc już w randze generała brygady (ang. Brigadier General), Petraeus powrócił do 82. DPD jako asystent jej dowódcy ds. operacji, a przez krótko piastował nawet stanowisko samego dowódcy. W tym okresie dywizja została wysłana do Kuwejtu w ramach operacji Desert Spring – trwającej od czasu wojny w Zatoce Perskiej rotacji sił w tym kraju.

Z 82. DPD przeniesiono go na stanowisko szefa Sztabu XVIII Korpusu Powietrznodesantowego w Fort Bragg. W 2000 po raz drugi został ciężko ranny, kiedy podczas cywilnego skoku spadochronowego jego spadochron zapadł się osiemnaście metrów nad ziemią; wskutek upadku Petraeus złamał miednicę[13]. W 2001 został awansowany na stopień generała majora (ang. Major General)[14]. W latach 2001–2002 Petraeus odbył dziesięciomiesięczną służbę w Bośni i Hercegowinie w ramach operacji Joint Forge, gdzie był asystentem szefa sztabu SFOR ds. operacji i zastępcą dowódcy U.S. Joint Interagency Counter-Terrorism Task Force, które to stanowisko stworzono po atakach z 11 września, by zwiększyć zdolność przeprowadzania działań antyterrorystycznych przez amerykańskie siły działające w ramach sił NATO w Bośni. W maju 2004 Petraeus został awansowany do stopnia generała porucznika (ang. Lieutenant General)[15], a w lutym 2007 do stopnia "pełnego" generała[16].

Zaangażowanie w Iraku

Generałowie David Petraeus (po prawej) i William S. Wallace w Kuwejcie; gen. Wallace przemawia do żołnierzy 101 DPD, marzec 2003
Generałowie David Petraeus i Peter Schoomaker podczas patrolu w Mosulu, sierpień 2003
Przesłuchanie gen. Davida Petraeusa przed senacką Komisją ds. Sił Zbrojnych w ramach procedury nominacji na dowódcę MNF-I, styczeń 2007
Generałowie George Casey i David Petraeus podczas ceremonii przekazania dowództwa nad MNF-I, luty 2007
Gen. Petraeus podczas inspekcji na targowisku Zafaranija w północno-wschodniej części Bagdadu, który w lutym 2007 stał się celem zamachu bombowego, w którym zginęło ponad 50 osób, marzec 2007
David Kilcullen, doradca gen. Petraeusa (z lewej), z podpułkownikiem Infantim z 10. Dywizji Górskiej w Iraku, czerwiec 2007
Gen. Petraeus z irackimi żołnierzami i cywilami, marzec 2007
Odznaczenie generała Davida Petraeusa przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego, kwiecień 2010

W 2003 Petraeus, wówczas generał major, po raz pierwszy wziął udział w walce jako dowódca 101 DPD podczas marszu V Korpusu na Bagdad. W kampanii opisanej przez dziennikarza The Washington Post, Ricka Atkinsona, w książce In the Company of Soldiers Petraeus prowadził swoją dywizję w czasie walk w Karbali, Hilli i Nadżafie.

Po upadku Bagdadu dywizja przeprowadziła najdłuższy w historii atak śmigłowcowy, by dotrzeć do prowincji Niniwa, gdzie miała spędzić większość roku 2003. 1. brygada odpowiedzialna była za obszar na południe od Mosulu, 2. za samo miasto, a 3. za rejon aż do granicy z Syrią. Często powtarzaną anegdotą o Petraeusie z tego czasu jest pytanie, jakie miał zadać Rickowi Atkinsonowi: "Powiedz mi, jak to się skończy"[17], co uznano za dowód, iż generał szybko zrozumiał, z jakimi kłopotami będzie trzeba się zmierzyć po obaleniu Saddama Husajna[18][19][20].

Petraeus nadzorował program robót publicznych i politycznej rewitalizacji w Mosulu[21][22], inicjując 4500 projektów odbudowy[23] (m.in. ponowne otwarcie Uniwersytetu w Mosulu[24][25][26]). The New York Times stwierdził, iż od pierwszego dnia ich pobytu w Mosulu kompania Bravo i reszta 101. Dywizji Powietrznodesantowej zostali obarczeni dziesiątkami innych zadań, samymi zdecydowanie niemilitarnymi, spowodowanymi nieodpowiednim przygotowaniem cywilnych przywódców w Waszyngtonie i Bagdadzie do okupacji Iraku[27]. Irakijczycy nadali Petraeusowi biblijne przezwisko "Król Dawid"[28][21], które zostało następnie podchwycone przez niektórych jego kolegów[29][30]. Newsweek stwierdził, iż "jest powszechnie przyjmowane, że żadna siła nie pracowała mocniej, by zdobyć irackie serca i umysły niż 101. DPD dowodzona przez Petraeusa"[31], który zdecydowanie popierał użycie funduszy pozostających do dyspozycji dowódców na cel robót publicznych i przekonując administratora Paula Bremera, iż "pieniądze są amunicją"[32][33]. Stwierdzenie to, często potem powtarzane[34][35][36], stało się w końcu częścią polowej instrukcji przeciwpartyzanckiej, której współautorem był Petraeus[37].

Dyplomata Peter Galbraith skrytykował sposób dowodzenia dywizją przez Petraeusa, mówiąc, że jego osiągnięcia są wyolbrzymiane[38]. Dla The New York Review of Books napisał, że "Petraeus ignorował ostrzeżenia ze strony kurdyjskich sojuszników Amerykanów, iż wyznacza niewłaściwych ludzi na kluczowe stanowiska w lokalnej polityce i policji Mosulu. Kilka miesięcy po opuszczeniu przez niego miasta wyznaczony przez Petraeusa dowódca lokalnej policji zdezerterował do irackiej partyzantki, podczas gdy policjanci-Sunnici masowo oddawali jej swoje mundury i broń"[39]. Ahmed S. Hashim napisał w Insurgency and Counter-Insurgency in Iraq, że początkowo "miasto było ciche, ponieważ było bazą wypadową dla ataków w innych miejscach", ale "przed końcem 2003 pogrążyło się w spirali przemocy"[40].

The Guardian zacytował anonimowego amerykańskiego dyplomatę, który stwierdzić miał, że "Mosul praktycznie się zawalił, kiedy [Petraeus] wyjechał"[13]. The San Francisco Chronicle stwierdził, że do końca 2004 iraccy partyzanci przejęli większość Mosulu, paląc posterunki policji i zmuszając Amerykanów do ewakuacji z baz[41]. Joe Klein z Time'a, przedstawił spostrzeżenie, iż odpowiada za to ówczesny sekretarz obrony Donald Rumsfeld, który wprowadził radykalne zmiany w systemie zarządzania miastem[42].

W czerwcu 2004, niecałe sześć miesięcy po powrocie 101. DPD do Stanów, Petraeus awansował na generała porucznika i otrzymał zadanie prowadzenia szkolenia nowej armii irackiej jako dowódca Multi-National Security Transition Command – Iraq. We wrześniu 2004 napisał artykuł dla The Washington Post, w którym pochwalił postępy czynione przez Irakijczyków[43]. Były minister Tymczasowej Rady Zarządzającej, Ali Allawi, napisał w The Occupation of Iraq: Winning the War, Losing the Peace, iż "pod samymi nosami dowództwa ds. transformacji bezpieczeństwa oficjele zarówno z jak i spoza ministerstwa obrony planowali sprzeniewierzenie większości, jeśli nie całości, budżetu armii"[44].

The Washington Post w sierpniu 2007 ogłosił, że Pentagon stracił ślad po około 30% broni dostarczonej irackim siłom bezpieczeństwa. General Accounting Office twierdzi, że rozprowadzanie uzbrojenia było prowadzone pośpiesznie, na chybił, trafił i nie przystawało do przyjętych procedur, zwłaszcza w latach 2004–2005, kiedy szkoleniem kierował Petraeus[45][46]. Ponad sto tysięcy karabinów AK-47 i pistoletów trafiło w niewłaściwe miejsca, zagubiono tysiące kamizelek kuloodpornych[47], część brakującej broni mogła być przejęta przez iracką partyzantkę[48][49]. The Independent stwierdził, że według wojska "sytuacja była tak pilna, a agencje odpowiedzialne za monitorowanie rozprowadzania broni cierpiały na takie braki kadrowe, że dowódcy polowi nie mieli w tej kwestii wyboru"[50]. Pentagon rozpoczął w tej kwestii własne dochodzenie[51].

Jako dowódca MNF-I

W styczniu 2007 prezydent George W. Bush ogłosił, iż Petraeus zastąpi gen. George'a Caseya w roli głównodowodzącego Multi-National Force – Iraq i amerykańskich wojsk w Iraku. 24 stycznia Petraeus złożył przed senatem zeznania na temat swoich pomysłów odnośnie tego kraju, a zwłaszcza strategii "przypływu" (ang. surge) – zwiększenia obecności amerykańskiej w Bagdadzie, którą popiera zgodnie z klasyczną doktryną przeciwpartyzancką. Strategia tak, jak i pomysły włączone przez Petraeusa w Instrukcji Polowej 3-24, zostały przez niektórych dziennikarzy nazwane "Dokrytną Petraeusa", chociaż sam "przypływ" został zaproponowany na długo przed objęciem przezeń dowodzenia. Pomimo obaw większości Demokratów i kilku senatorów republikańskich odnośnie wprowadzenia "Dokrytny Petraeusa" w Iraku, zwłaszcza odnośnie "przypływu" wojsk, 27 stycznia został jednogłośnie zatwierdzony na stopień czterogwiazdkowego generała i dowódcę MNF-I[52][53].

Przed wyjazdem do Iraku Petraeus zwerbował jako swoich doradców pewną liczbę wysoko wyszkolonych oficerów (nadano im przezwisko "chłopcy Petraeusa" lub "wyznaczeni myśliciele"), wśród nich płk. Mike'a Meese'a, szefa Departamentu Nauk Społecznych w West Point i płk. H.R. McMastera, który zasłynął jako dowódca w wojnie w Zatoce Perskiej, jak i jako autor rozprawy doktorskiej pod tytułem Dereliction of Duty (opublikowanej następnie jako książka) o stosunkach cywilno-wojskowych w czasie wojny wietnamskiej, a także australijskiego podpułkownika Davida Kilcullena, pracującego dla Departamentu Stanu USA[54].

Od przejęcia dowodzenia MNF-I 10 lutego 2007 Petraeus przeprowadzał inspekcje amerykańskich i irackich jednostek w całym kraju, odwiedzał posterunki w Bagdadzie, Tikricie, Bakubie, Ar-Ramadi i Al-Hit. W kwietniu 2007 po raz pierwszy w nowej roli odwiedził Waszyngton, składając Kongresowi i prezydentowi Bushowi raport w sprawie postępów "przypływu" i ogólnej sytuacji w Iraku. Podczas wizyty spotkał się też prywatnie z członkami Kongresu, sprzeciwiając się ponoć ustaleniu terminarza wycofywania się amerykańskich wojsk z Iraku[55].

Do maja 2007 Kongres nie zatwierdził żadnego terminarza w ramach przydzielania funduszy na wojnę[56] Przegłosowano za to, iż Petraeus i amerykański ambasador w Iraku, U.S., Ryan Crocker, mają do 15 września 2007 złożyć Kongresowi szczegółowy raport przedstawiający ich ocenę wojskowej, gospodarczej i politycznej sytuacji Iraku. Pomimo że Petraeus oznajmił w czerwcu 2007, że w Bagdadzie są "oszałamiające oznaki normalności"[57], co ściągnęło nań krytykę ze strony przewodniczącego większości w Senacie, Harry'ego Reida[58], Petraeus ostrzegł, że według niego sytuacja w Iraku wymagać będzie dalszego utrzymywania tam żołnierzy, po wrześniu 2007 ponad 150 tysięcy, a amerykańska obecność tam trwać może jeszcze wiele lat[59].

"Raport Petraeusa"

W lipcu 2007 Petraeus przedstawił międzyokresowy Raport dla Kongresu ws. sytuacji w Iraku, w którym stwierdził, iż siły koalicji osiągnęły zadowalający postęp w sześciu z osiemnastu punktów wskazanych przez Kongres. 7 września w liście adresowanym do dowodzonych przez siebie oddziałów Petraeus napisał, że poczyniono wielkie postępy wojskowe, ale nie osiągnięto spodziewanego postępu politycznego[60]. Ostateczny raport został przedstawiony 10 września.

15 sierpnia 2007 The Los Angeles Times napisał, że według anonimowych przedstawicieli administracji raport "został w istocie napisany przez Biały Dom"[61]. Petraeus oznajmił jednak Kongresowi, że napisał zeznanie (którego nie składał pod przysięgą[62]) sam i dodał, że nie zostało zatwierdzone ani omówione z nikim, ani w Pentagonie, ani w Białym Domu, ani w Kongresie[63].

Przewodniczący Większości w Senacie, demokrata Harry Reid, stwierdził, że plan Petraeusa to "ciąg dalszy tego samego" i nie stanowi potrzebnej zmiany charakteru misji. Robert Wexler z tej samej partii oskarżył Petraeusa o wybiórcze traktowanie statystyk[64]. Przewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych Izby Reprezentantów, Tom Lantos, nazwał generała i ambasadora Ryana Crockera "dwojgiem z naszego narodu najbardziej zdolnych urzędników państwowych" i dodał, że Partia Demokratyczna "szanuje ich profesjonalizm", ale nie można już "przyjmować ich twierdzeń na temat Iraku na piękne oczy"[65]. Duncan Hunter ubiegający się o nominację z ramienia Partii Republikańskiej na kandydata do wyborów prezydenckich w 2008 nazwał raport szczerą, niezależną, uczciwie przedstawioną analizą[66], a senator Jon Kyl z Arizony pochwalił generała Petraeusa za "uczciwą i prostolinijną ocenę sytuacji w Iraku"[67]. Sprzeciwiający się wojnie republikański senator Chuck Hagel z Nebraski skrytykował raport, ale zaraz bronił Petraeusa, mówiąc: "To nie pana wina, generale. To nie wina ambasadora Crockera. To wina tej [tzn. prezydenta Busha] administracji"[68].

Wspólny sondaż USA Today i Instytutu Gallupa przeprowadzony po złożeniu przez Petraeusa raportu wykazał, że praktycznie nie nastąpiła zmiana w postrzeganiu wojny przez opinię publiczną[69], ale wyniki sondażu Pew Research Center pokazały, iż większość Amerykanów, którzy usłyszeli o raporcie, popiera sugestie generała[70].

20 września Senat, przy poparciu wszystkich 49 senatorów republikańskich i 22 demokratycznych[71], przegłosował poprawkę zaproponowaną przez republikanina Johna Cornyna z Teksasu mającą "zdecydowanie potępić ataki na honor i uczciwość generała Petraeusa"; stało się to w odpowiedzi na opublikowaną przez Moveon.org w The New York Times dziesięć dni wcześniej kontrowersyjną reklamę, w której nazwisko generała przekręcono na Betray Us (ang. "Zdradź Nas"). 23 września Izba Reprezentantów zatwierdziła podobną uchwałę stosunkiem głosów 341:79[72].

W październiku 2007 Petraeus wspólnie z ambasadorem Crockerem stworzyli uaktualniony plan organizacji amerykańskich sił w Iraku. Jednym z głównych jego punktów jest przeniesienie głównego nacisku w ich działaniach na przeciwdziałanie szyickim milicjom[73].

Po raz kolejny Petraeus dokonał oceny sytuacji w Iraku i przedstawił nowe sugestie w marcu 2008[74].

Zaangażowanie w Afganistanie

23 czerwca 2010 prezydent Barack Obama mianował go dowódcą wojsk amerykańskich walczących w Afganistanie w miejsce zdymisjonowanego gen. Stanleya McChrystala.

Praca w CIA

28 kwietnia 2011, prezydent Barack Obama ogłosił nominację Davida Petraeusa na stanowisko dyrektora Centralnej Agencji Wywiadowczej[75]. W czerwcu 2011 r. sekretarz obrony Robert Gates przesłał na jego ręce gratulacje nominacji. Senat Stanów Zjednoczonych zatwierdził nominację Davida Petraeusa na stanowisko dyrektora CIA 30 czerwca 2011 roku, a zostanie zaprzysiężony na ten urząd 6 września.[76]

Awanse

Odznaczenia (lista niepełna)

Amerykańskie odznaczenia wojskowe

Amerykańskie nagrody

Amerykańskie odznaczenia za służbę i szkolenia

Amerykańskie odznaczenia niewojskowe

Amerykańskie odznaki

Zagraniczne odznaczenia wojskowe

Zagraniczne odznaczenia cywilne

Zagraniczne odznaki

  • Brytyjska Odznaka Spadochronowa
  • Francuska Odznaka Spadochronowa
  • Niemiecka Odznaka Spadochronowa

Odznaczenia międzynarodowe


  1. ↑ Helene Cooper and David E. Sanger: Obama Says Afghan Policy Won’t Change After Dismissal. [dostęp 23 czerwca 2010]. (ang.).
  2. ↑ John McCain: General David Petraeus. [w:] Time [on-line]. [dostęp 11 lutego 2008].
  3. ↑ The most influential US conservatives: 1-20. [w:] The Daily Telegraph [on-line]. 3 listopada 2007. [dostęp 11 lutego 2008].
  4. ↑ Peter Ross Range: Bush geht - seine Außenpolitik bleibt. 8 lutego 2008. (niem.).
  5. ↑ Rick Atkinson: Unexpected Challenges Tested Petraeus in Iraq. [w:] Washington Post [on-line]. 7 marca 2004. [dostęp 11 września 2007]..
  6. ↑ Commander of Multinational Force in Iraq Began to Forge His Leadership Skills in Little League. [dostęp 19 lutego 2008].
  7. ↑ Paul Vitello: Worried Town Recalls a Young Petraeus. 12 września 2007. [dostęp 13 lutego 2008]. (ang.).
  8. ↑ Bruno, Greg; January 11, 2007; New Iraq commander is Cornwall's favorite son; Times-Herald Record; retrieved January 13, 2007.
  9. ↑ From the Commander -- Farewell to CAC, Fort Leavenworth. [dostęp 19 lutego 2008]..
  10. ↑ David Petraeus: Instrukcja polowa FM 3-24, tekst w formacie .PDF. 15 grudnia 2006. [dostęp 19 lutego 2008]. (ang.).
  11. ↑ Guy Raz: Petraeus Set for Another Shot at Iraq. [w:] NPR.org [on-line]. 23 stycznia 2007. [dostęp 19 lutego 2008]. (ang.).
  12. ↑ Atkinson, Rick, In the Company of Soldiers: A Chronicle of Combat (New York City: Henry Holt & Co., 2004, ISBN 0-641-78803-7), p. 38.
  13. ↑ a b Suzanne Goldenberg: The Teflon general with a liking for the limelight. [w:] Guardian.co.uk [on-line]. 10 września 2007. [dostęp 19 lutego 2008]. (ang.).
  14. ↑ General Officer Announcements. [w:] DefenseLink [on-line]. June 19, 2001. [dostęp 2007-10-29].
  15. ↑ Army General Officer Announcement. [w:] DefenseLink [on-line]. May 5, 2004. [dostęp 2007-10-29].
  16. ↑ General Officer Announcements. [w:] DefenseLink [on-line]. 17 stycznia 2007. [dostęp 19 lutego 2008].
  17. ↑ Christopher Dickey: The Story of O. [dostęp 20 stycznia 2008]. (ang.).
  18. ↑ Andrew Buncombe: US general who acknowledges that the way ahead is not easy. [w:] The Independent [on-line]. 11 kwietnia 2007. (ang.).
  19. ↑ Rick Atkinson: Iraq Will Be Petraeus's Knot to Untie. 7 stycznia 2007. [dostęp 6 lutego 2008].
  20. ↑ David Martin: Iraq: Tell Me How This Ends. [w:] CBS News [on-line]. 18 marca 2007. [dostęp 19 lutego 2008]. (ang.).
  21. ↑ a b Andrew Romano: Iraq's repairman. [w:] Newsweek [on-line]. [dostęp 19 lutego 2008].
  22. ↑ The Accidental Statesman: General Petraeus and the City of Mosul, Iraq. [dostęp 3 lutego 2008]. (ang.).
  23. ↑ Maj. Gen. David Petraeus – wywiad. [w:] PBS.org [on-line]. [dostęp 19 lutego 2008]. (ang.).
  24. ↑ Susan Sachs: A REGION INFLAMED: OCCUPATION; Baathists, Once Reviled, Prove Difficult to Remove. [dostęp 3 lutego 2008]. (ang.).
  25. ↑ Ken Joseph Jr.: Welcome support from Petraeus, Crocker for the Assyrian Christians of Iraq. 13 września 2007. [dostęp 19 lutego 2008]. (ang.).
  26. ↑ Learning counterinsurgency: observations from soldiering in Iraq. [dostęp 19 lutego 2008].
  27. ↑ Lucian K. Truscott IV: A Million Miles From the Green Zone to the Front Lines. [dostęp 3 lutego 2008]. (ang.).
  28. ↑ Biggest challenge for 'pied piper of N. Iraq'. [w:] The Independent [on-line]. 8 stycznia 2007. [dostęp 19 lutego 2008].
  29. ↑ Tom Bowman: Petraeus, Our Old New Man in Iraq. [w:] Military.com [on-line]. 26 lutego 2007. [dostęp 19 lutego 2008].
  30. ↑ Tom Bowman: Leader of the Fabled 101st to Command in Iraq. [w:] NPR.org [on-line]. 5 stycznia 2007. [dostęp 19 lutego 2008]. (ang.).
  31. ↑ Andrew Romano: Iraq's repairman. [w:] Newsweek [on-line]. [dostęp 19 lutego 2008].
  32. ↑ Dennis Steele: race to win the peace, The. [dostęp 19 lutego 2008].
  33. ↑ Robert S. Widmann: THE COMMANDER’S EMERGENCY RESPONSE PROGRAM PART II. [dostęp 19 lutego 2008].
  34. ↑ Fred Davis: Lt. Gen.: Cultural awareness, money essential in rebuilding Iraq. 18 kwietnia 2006. [dostęp 19 lutego 2008]. (ang.).
  35. ↑ Get it done. Gen. Petraeus is a man of "straightforward decisiveness" who values "action with results.". 10 sierpnia 2007. [dostęp 20 lutego 2008].
  36. ↑ Frank J Gaffney Jr.: Why We Are Winning in Iraq. 30 września 2003. [dostęp 6 lutego 2008].
  37. ↑ [http://www.press.uchicago.edu/Misc/Chicago/841519.html Paradoxes of Counterinsurgency Operations]. [w:] The U.S. Army/Marine Corps Counterinsurgency Field Manual [on-line]. [dostęp 20 lutego 2007]. (ang.).
  38. ↑ Simon Tisdall: A warrior and a scholar – America's last best hope for salvation in Iraq. [w:] The Guardian [on-line]. 6 marca 2007. [dostęp 20 lutego 2008]. (ang.).
  39. ↑ Peter Galbraith: The Surge. [w:] The New York Review of Books [on-line]. 15 marca 2007.
  40. ↑ Ahmed Hashim: Insurgency and Counter-Insurgency in Iraq. [dostęp 20 stycznia 2008]. (ang.).
  41. ↑ Anna Badkhen: CAN PETRAEUS LEAD U.S. TO VICTORY?. [w:] SFGate [on-line]. San Francisco Chronicle, 15 kwietnia 2007. [dostęp 20 lutego 2008].
  42. ↑ Joe Klein: Good General, Bad Mission. 12 stycznia 2007. [dostęp 20 lutego 2008]. (ang.).
  43. ↑ Battling for Iraq (washingtonpost.com)
  44. ↑ Ali A. Allawi: The Occupation of Iraq: Winning the War, Losing the Peace.
  45. ↑ Glenn Kessler: Weapons Given to Iraq Are Missing. [w:] The Washington Post [on-line]. 6 sierpnia 2007. [dostęp 20 lutego 2008].
  46. ↑ Mark Tran: 190,000 US weapons feared missing in Iraq. [w:] The Guardian [on-line]. 6 sierpnia 2007. [dostęp 20 lutego 2007].
  47. ↑ US 'loses track' of Iraq weapons. [w:] BBC News [on-line]. [dostęp 20 lutego 2008].
  48. ↑ Iraq's Arms Bazaar. [w:] Newsweek [on-line].
  49. ↑ "U.S. shoots self in foot with lost weapons in Iraq" in The Oakland Tribune
  50. ↑ Pentagon admits 190,000 weapons missing in Iraq - Americas, World - The Independent
  51. ↑ Weapons Given to Iraq Are Missing
  52. ↑ Peter Baker: General Is Front Man For Bush's Iraq Plan. [w:] The Washington Post [on-line]. 7 lutego 2007. [dostęp 8 lutego 2008]. (ang.).
  53. ↑ Charles M. Sennott: The Petraeus doctrine. [w:] The Boston Globe [on-line]. 28 stycznia 2007. [dostęp 8 lutego 2008]. (ang.).
  54. ↑ Thomas E. Ricks: Petraeus selects team of warrior-intellectuals. [w:] MSNBC [on-line]. 5 lutego 2007. [dostęp 7 lutego 2008]. (ang.).
  55. ↑ Senate passes Iraq withdrawal bill; veto threat looms. 2007-04-26. [dostęp 12 maja 2007].
  56. ↑ Congress surrenders to Bush, FinalCall
  57. ↑ Petraeus says security crackdown working, USA Today
  58. ↑ Reid Blasts Generals on Iraq (June 15, 2007),Capital Hill Blue
  59. ↑ Iraq 'Challenges' to Last for Years (June 18, 2007), Washington Post
  60. ↑ The Official Web Site | United States Forces - Iraq
  61. ↑ "Top General May Propose Pullbacks." Los Angeles Times. 15 Aug 2007. retrieved 16 Aug 2007. (see page 2)
  62. ↑ Consortiumnews.com
  63. ↑ "Report to Congress on the Situation in Iraq." 10 Sept 2007. retrieved 10 Sept 2007.
  64. ↑ Petraeus Warns Against Quick Pullback in Iraq - New York Times
  65. ↑ MarketWatch: Text of Democratic response to president's address. Congressman Tom Lantos, D- Calif., Chair of the House Foreign Affairs Committee, delivers the Democratic Radio Address.. [dostęp 20 stycznia 2008]. (ang.).
  66. ↑ Petraeus Warns Against Quick Pullback in Iraq News Graphic
  67. ↑ Senator Jon Kyl Press Office
  68. ↑ Political Junkie: The Impact of the Iraq Reports : NPR
  69. ↑ Poll: Public not swayed by Petraeus - USATODAY.com
  70. ↑ Petraeus' Proposals Favored, But No Lift in War Support: Summary of Findings - Pew Research Center for the People & the Press
  71. ↑ U.S. Senate Roll Call Votes 110th Congress – 1st Session. [dostęp 20 stycznia 2008]. (ang.).
  72. ↑ [1] [martwy link]
  73. ↑ Iraq | Finding a way forward in Iraq | Seattle Times Newspaper
  74. ↑ Yahoo! Search - Web Search
  75. ↑ Błąd w składni szablonu {{Cytuj stronę}}. Brak podanego tytułu cytowanej strony (parametr tytuł=|).
  76. ↑ Błąd w składni szablonu {{Cytuj stronę}}. Brak podanego tytułu cytowanej strony (parametr tytuł=|).
  77. ↑ Odznaczenie generała Davida Petraeusa. prezydent.pl, 7 kwietnia 2010. [dostęp 18 sierpnia 2010].
  78. ↑ Odznaczenie generała Davida Petraeusa (galeria). prezydent.pl, 7 kwietnia 2010. [dostęp 18 sierpnia 2010].
  79. ↑ Gen. David Petraeus z wizytą w Polsce. wp.mil.pl, 8 kwietnia 2010. [dostęp 18 sierpnia 2010].
  80. ↑ Gen. David Petraeus z wizytą u Ministra Obrony Narodowej (galeria). wp.mil.pl, 8 kwietnia 2010. [dostęp 18 sierpnia 2010].
  81. ↑ M.P. z 2010 r. nr 40, poz. 579
  82. ↑ http://www.un.org/Depts/dpko/medals/unmih.htm United Nations Mission in Haiti
Dowódcy Centralnego Dowództwa

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=David_Petraeus&oldid=27353445”