Jaime de Borbón (1908–1975)

Szablon:Władca kraju infobox Jaime Leopoldo Isabelino Enrique de Borbón y Battenberg, książę Segowii i Andegawenii (ur. 23 czerwca 1908 w Segowii, zm. 20 marca 1975 w Sankt Gallen), legitymistyczny pretendent do tronu Francji. Był drugim synem króla Hiszpanii Alfonsa XIII i Wiktorii Eugenii Battenberg, córki księcia Henryka Battenberga. Jego najstarszy brat Alfons, chory na hemofilię, zrzekł się praw do korony hiszpańskiej, aby ożenić się z osobą niższego stanu.

Urodził się w królewskim pałacu Granja de San Ildefonso w Segowii. W dzieciństwie przeszedł operację wyrostka sutkowatego, wskutek której stał się głuchoniemy. Później nauczył się jednak czytać z ruchu warg swoich rozmówców i w ten sposób nauczył się hiszpańskiego, francuskiego i angielskiego i włoskiego. Na skutek swojego upośledzenia 21 czerwca 1933 r. zrzekł się praw do tronu hiszpańskiego na rzecz swojego młodszego brata Jana w imieniu swoim i swojego potomstwa. Dwa lata później z okazji ślubu Jakub uzasadnił swoją decyzję na piśmie: Aby zapobiec przyszłym dyskusjom, gdy podejmowałem decyzję zawarcia związku małżeńskiego, wybrałem żonę spoza grona rodzin królewskich, co jest warunkiem koniecznym w świetle odwiecznych praw naszej ojczyzny i dynastii, aby nasi potomkowie nie mogli próbować dochodzić jakichkolwiek praw.

4 marca 1935 r. w Rzymie ożenił się z Emmanuelle de Dampierre (ur. 8 listopada 1913), córką francuskiego arystokraty, Rogera de Dampierre, 2. księcia San Lorenzo, i włoskiej księżniczki Donny Vittorii Ruspoli. Jakub i Emmanuele mieli razem dwóch synów:

• Alfons Marceli Manuel Wiktor Maria de Borbón y de Dampierre (20 kwietnia 1936 – 30 stycznia 1989), książę Kadyksu i Andegawenii, legitymistyczny pretendent do tronu Francji
• Gonzalo Wiktor Alfons Józef Bonifacy Antoni Maria de Todos los Santos de Borbón y de Dampierre (5 czerwca 1937 - 27 maja 2000), książę Akwitanii

Z okazji małżeństwa Jakub otrzymał od ojca tytuł księcia Segowii. Małżeństwo księcia nie było jednak udane. Opowiadano wówczas straszne historie o podróży poślubnej nowożeńców. Apetyty seksualne don Jaima miały tak przestraszyć świeżo upieczoną małżonkę, że zamknęła się w swoich apartamentach i wzywała pomocy przez telefon. Po narodzinach dwóch synów para faktycznie żyła w separacji, ale małżonkowie mieszkali w jednym domu i księżna Segowii opuściła go dopiero w 1946 r. Rok później Jakub uzyskał rozwód w Bukareszcie, nie uznany w Hiszpanii i przez francuskich legitymistów.

Po śmierci ojca w 1941 r. Jakub został legitymistycznym pretendentem do tronu Francji pod imieniem Henryka VI. 28 marca 1946 r. przyjął tytuł księcia Andegawenii. 3 sierpnia 1949 r. w Innsbrucku poślubił Karolinę Ludwikę Augustę Tiedemann (2 stycznia 1919 - 3 lipca 1979), córkę Ottona Tiedemanna. Małżeństwo to nie zostało uznane przez Kościół, Hiszpanię i legitymistów. Pozostało ono bezdzietne.

6 grudnia 1949 r. Jakub wycofał swoją rezygnację z praw do hiszpańskiego tronu. Został on uznany przez niewielki odłam karlistów jako król Jakub IV. 3 maja 1964 r. przyjął tytuł księcia Madrytu. Dopiero 19 lipca 1969 r., na prośbę swojego syna, ponownie zrezygnował z pretensji do hiszpańskiego tronu na rzecz swojego bratanka Jana Karola.

Ostatnie lata życia Jakuba upłynęły na sporach z rodziną. Książę roztrwonił spadek po swoim ojcu i musiał opuścić rezydencję Rueil-Malmaison. W 1960 r. jego synowie złożyli pozew do francuskiego sądu o rozciągnięcie nad nim kurateli, utrzymując, że utracił rozum i oskarżając go o roztrwonienie majątku. W 1962 r. sąd oddalił pozew i uznał Jakuba całkowicie odpowiedzialnym za swoje czyny.

Książę Segowii i Andegawenii zmarł w 1975 w wieku 67 lat w szpitalu w Sankt Gallen w Szwajcarii wskutek urazu czaszki jakiego doznał podczas kłótni z żoną. Został pochowany w Eskurialu.

Bibliografia

• Isabelle Bricard, Dynastie panujące Europy, wyd. Świat Książki, Warszawa 2007, ISBN 978-83-7391-767-5, tłum. Grażyna i Jacek Schirmerowie