Beniamin (Miłow): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
szablon |
m Dodano kategorię "Ofiary prześladowań antyprawosławnych w Związku Radzieckim" za pomocą HotCat |
||
Linia 24: | Linia 24: | ||
[[Kategoria:Więźniowie radzieckich więzień]] |
[[Kategoria:Więźniowie radzieckich więzień]] |
||
[[Kategoria:Biskupi saratowscy]] |
[[Kategoria:Biskupi saratowscy]] |
||
[[Kategoria:Ofiary prześladowań antyprawosławnych w Związku Radzieckim]] |
|||
[[ru:Вениамин (Милов)]] |
[[ru:Вениамин (Милов)]] |
Wersja z 22:30, 4 paź 2011
Wiktor Miłow | |
biskup saratowski i bałaszowski | |
Data i miejsce urodzenia |
8 lipca 1887 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
2 sierpnia 1955 |
Miejsce pochówku | ?↗ |
biskup saratowski i bałaszowski | |
Okres sprawowania |
1955 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Śluby zakonne |
1920 |
Diakonat |
1920 |
Prezbiterat |
1920 |
Chirotonia biskupia |
4 lutego 1955 |
Beniamin, imię świeckie Wiktor Dmitriewicz Miłow (ur. 8 lipca 1887 w Orenburgu, zm. 2 sierpnia 1955 w Saratowie) – rosyjski biskup prawosławny.
Był drugim synem prawosławnego duchownego Dimitrija Miłowa i jego żony Anny. Był wychowywany w duchu głęboko religijnym, już w dzieciństwie uczestniczył razem z rodzicami w pielgrzymkach do monasteru św. Anny w Jarańsku. W 1916, jako drugi absolwent w swoim roczniku, ukończył seminarium duchowne we Wiatce i na koszt państwowy podjął wyższe studia teologiczne w Kazańskiej Akademii Duchownej. Był wyróżniającym się studentem, nie zdołał jednak ukończył nauki z powodu zamknięcia Akademii w 1918, na mocy decyzji władz bolszewickich. Wiktor Miłow wrócił do rodziców, do Wiatki. Po półtorej roku trafił do Saratowa, gdzie zatrudnił się w kancelarii oddziału Armii Czerwonej. Pracę tę zaliczono mu na poczet służby wojskowej. Po kilku miesiącach skontaktował się z żyjącym w monasterze Przemienienia Pańskiego w Saratowie pustelnikiem, hieromnichem Mikołajem (Parfionowem), który pobłogosławił jego zamiary złożenia ślubów mniszych i skierował do Monasteru Daniłowskiego w Moskwie. Wiktor Miłow został tam postrzyżony na mnicha w 1920, przyjmując imię Beniamin.
12 kwietnia 1920 został wyświęcony na hierodiakona, zaś 8 października - na hieromnicha. W 1923 otrzymał godność archimandryty i został przełożonym monasteru Opieki Matki Bożej w Moskwie.
W październiku 1929 monaster Opieki Matki Bożej został zamknięty, zaś jego przełożony aresztowany. Kolejno był więziony na Łubiance i Butyrkach, a następnie zesłany do łagru w dawnym Monasterze Sołowieckim. Po trzyletnim okresie pozbawienia wolności duchowny został zwolniony. Osiedlił się wówczas we Włodzimierzu i do 1937 służył w miejscowej cerkwi św. Nikity. W wymienionym roku został po raz kolejny aresztowany i zesłany na północ Rosji europejskiej. Dopiero od 1943 mógł utrzymywać kontakt listowny z duchowymi uczniami. W tym samym roku, wskutek zmiany polityki władz radzieckich wobec Cerkwi, Beniamin (Miłow) został zwolniony, zamieszkał w odnowionej Ławrze Troicko-Siergijewskiej i został wykładowcą patrologii w Moskiewskiej Akademii Duchownej. W 1948 obronił pracę poświęconą miłości bożej w nauczaniu Biblii i Kościoła prawosławnego, na podstawie której uzyskał tytuł magistra teologii, a następnie profesora patrologii. Został również inspektorem uczelni.
W 1949 archimandryta Beniamin po raz trzeci został aresztowany i zesłany do Kazachstanu. Na zsyłce spędził pięć lat, opracowując w miarę możliwości, przy pomocy nadsyłanej mu literatury, kolejne prace naukowe. Po zwolnieniu w październiku 1954 został proboszczem cerkwi św. Eliasza w Sierpuchowie.
4 lutego 1955 w soborze Objawienia Pańskiego w Moskwie miała miejsce jego chirotonia na biskupa saratowskiego i bałaszowskiego, w której w charakterze konsekratorów wzięli udział m.in. patriarcha moskiewski i całej Rusi Aleksy, Katolikos-Patriarcha Gruzji Melchizedek, metropolita kruticki i kołomieński Mikołaj.
Arcybiskup Beniamin zmarł w sierpniu tego samego roku w Saratowie.