Wiśniowy sad: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian
Amirobot (dyskusja | edycje)
m r2.7.1) (robot dodaje: fa:باغ آلبالو
Linia 39: Linia 39:
[[en:The Cherry Orchard]]
[[en:The Cherry Orchard]]
[[es:El jardín de los cerezos]]
[[es:El jardín de los cerezos]]
[[fa:باغ آلبالو]]
[[fr:La Cerisaie]]
[[fr:La Cerisaie]]
[[ko:벚꽃 동산]]
[[ko:벚꽃 동산]]
[[it:Il giardino dei ciliegi]]
[[it:Il giardino dei ciliegi]]
[[hu:Cseresznyéskert]]
[[hu:Cseresznyéskert]]
[[ro:Livada de vișini]]
[[nl:De kersentuin]]
[[nl:De kersentuin]]
[[ja:桜の園]]
[[ja:桜の園]]
[[no:Kirsebærhagen]]
[[no:Kirsebærhagen]]
[[ro:Livada de vișini]]
[[ru:Вишнёвый сад]]
[[ru:Вишнёвый сад]]
[[sk:Višňový sad]]
[[sk:Višňový sad]]

Wersja z 18:59, 19 paź 2011

Wiśniowy sad
ilustracja
Autor

Antoni Czechow

Typ utworu

dramat

Wydanie oryginalne
Język

{{{język}}}

Wiśniowy sad (ros. Вишнëвый сад) – utwór dramatyczny Antoniego Czechowa wystawiony po raz pierwszy 1904 roku.

Tematyką utworu jest rozpad dawnych gniazd szlacheckich i degeneracja ziemiaństwa. Treścią dramatu są dzieje wdowy Raniewskiej, jej brata Gajewa i ich najbliższego otoczenia. Raniewska, po śmierci syna wyjechała za granicę z kochankiem, który ją porzucił i okradł. Obecnie, wraz z córką Anią, wraca do rodzinnego majątku, w którym rezyduje Gajew - jej brat. Majątek jest zadłużony, a jedynym wyjściem z długów jest rozparcelowanie starego wiśniowego sadu przylegającego do dworu i sprzedanie go na działki budowlane. Raniewska nie zgadza się na to. Majątek i sad zostają jednak zlicytowane. Nowym właścicielem zostaje się Łopachin, syn pańszczyźnianego chłopa, którego kiedyś nie wpuszczano nawet na pokoje. Wszyscy opuszczają dwór. Raniewska powraca do Paryża wezwana przez chorego kochanka. Na miejscu pozostaje tylko Pirs wierny sługa, o którym wszyscy zapomnieli. Wśród powszechnego poczucia klęski jedynie Ania i Trofimow, nie tracą nadziei. Zamierzają poświecić się nauce i zdobyć zawód.

Źródła

  • Tomasz Miłkowski i Janusz Termer Leksykon lektur szkolnych, Wydawnictwo Graf-Punkt, Warszawa 1996.