Józef Klemens Czartoryski: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Mathiasrex (dyskusja | edycje)
kat.
Mathiasrex (dyskusja | edycje)
kat., drobne merytoryczne
Linia 2: Linia 2:


'''Józef Klemens Czartoryski''' herbu Pogoń Litewska, książę na [[Korzec (miasto)|Korcu]] i Oleksińcach (ur. 1740 - zm.17 marca 1810 w Warszawie) – polski arystokrata, polityk i dyplomata, ostatni męski potomek linii koreckiej rodu [[Czartoryscy|Czartoryskich]], poseł na [[Sejm Czteroletni]].<ref>Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 207.</ref>
'''Józef Klemens Czartoryski''' herbu Pogoń Litewska, książę na [[Korzec (miasto)|Korcu]] i Oleksińcach (ur. 1740 - zm.17 marca 1810 w Warszawie) – polski arystokrata, polityk i dyplomata, ostatni męski potomek linii koreckiej rodu [[Czartoryscy|Czartoryskich]], poseł na [[Sejm Czteroletni]].<ref>Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 207.</ref>

W 1764 roku podpisał elekcję Stanisława Augusta Poniatowskiego.<ref>Elektorów poczet, którzy niegdyś głosowali na elektorów Jana Kazimierza roku 1648, Jana III. roku 1674, Augusta II. roku 1697, i Stanisława Augusta roku 1764, najjaśniejszych Królów Polskich, Wielkich Książąt Litewskich, i.t.d. / ułożył i wydał Oswald Zaprzaniec z Siemuszowej Pietruski, Lwów 1845, s. 58.</ref>


W roku [[1767]] otrzymał [[Order Orła Białego]]. W [[1765]] został kawalerem [[Order Świętego Stanisława|Orderu Świętego Stanisława]]<ref>Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, [[Warszawa]] [[2006]] s. 177.</ref>.
W roku [[1767]] otrzymał [[Order Orła Białego]]. W [[1765]] został kawalerem [[Order Świętego Stanisława|Orderu Świętego Stanisława]]<ref>Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, [[Warszawa]] [[2006]] s. 177.</ref>.
Linia 28: Linia 30:
[[Kategoria:Czartoryscy|Józef Klemane Czartoryski]]
[[Kategoria:Czartoryscy|Józef Klemane Czartoryski]]
[[Kategoria:Dyplomaci I Rzeczypospolitej]]
[[Kategoria:Dyplomaci I Rzeczypospolitej]]
[[Kategoria:Elektorzy Stanisława Augusta Poniatowskiego]]
[[Kategoria:Odznaczeni Orderem Orła Białego (I Rzeczpospolita)]]
[[Kategoria:Odznaczeni Orderem Orła Białego (I Rzeczpospolita)]]
[[Kategoria:Posłowie Sejmu Czteroletniego]]
[[Kategoria:Posłowie Sejmu Czteroletniego]]

Wersja z 15:30, 29 paź 2011

Józef Klemens Czartoryski herbu Pogoń Litewska, książę na Korcu i Oleksińcach (ur. 1740 - zm.17 marca 1810 w Warszawie) – polski arystokrata, polityk i dyplomata, ostatni męski potomek linii koreckiej rodu Czartoryskich, poseł na Sejm Czteroletni.[1]

W 1764 roku podpisał elekcję Stanisława Augusta Poniatowskiego.[2]

W roku 1767 otrzymał Order Orła Białego. W 1765 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława[3].

W 1764 został klucznikiem litewskim, w 1772 klucznikiem wołyńskim i starostą i wójtem miejscowości: Łuki i Radoszyce.

W 1789/1790 był polskim posłem w Berlinie, mocno zaangażowanym w sprawę sojuszu z Prusami (Przymierze polsko-pruskie 1790). Tamtejszy poseł austriacki Heinrich, 13. książę Reuß miał stwierdzić, że Czartoryski był człowiekiem światowym, lecz naiwnym, gdyż wierzącym w dobre intencje pruskich dyplomatów względem Polski.

W swoich dobrach w Korcu książę założył wytwórnię fajansu i porcelany (porcelana korecka), a po jej spaleniu się w roku 1797 założył wytórnię pasów kontuszowych (pasy koreckie).

Jego ojcem był Stanisław Kostka Czartoryski, a matką Anna Rybińska. Żoną Józefa Klemensa została Dorota Barbara Jabłonowska, z którą miał pięć córek.

Źródła

  • ang wiki
  • Historia Dyplomacji Polskiej, tom II 1572-1795 pod red. Zbigniewa Wójcika, PWN Warszawa 1982, s. 653-659.
  1. Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 207.
  2. Elektorów poczet, którzy niegdyś głosowali na elektorów Jana Kazimierza roku 1648, Jana III. roku 1674, Augusta II. roku 1697, i Stanisława Augusta roku 1764, najjaśniejszych Królów Polskich, Wielkich Książąt Litewskich, i.t.d. / ułożył i wydał Oswald Zaprzaniec z Siemuszowej Pietruski, Lwów 1845, s. 58.
  3. Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006 s. 177.