Pawieł Rotmistrow: Różnice pomiędzy wersjami

Paweł Aleksiejewicz Rotmistrow
Павел Алексеевич Ротмистров
	Ilustracja; główny marszałek wojsk pancernych; Paweł Rotmistrow
	główny marszałek wojsk pancernych
Data i miejsce urodzenia	6 czerwca 1901 ; Skoworowo, gubernia twerska
Data i miejsce śmierci	6 kwietnia 1982 ; Moskwa
	Przebieg służby
Lata służby	1919–1982
Siły zbrojne	Armia Czerwona
Stanowiska	szef sztabu: 35. Brygady Pancernej, 4. Korpusu Zmechanizowanego, ; d-ca: 9. Brygady Pancernej, ; 7. Korpusu Pancernego, ; 5. Armii Pancernej Gwardii, ; z-ca d-cy wojsk panc. RKKA
Główne wojny i bitwy	wojna domowa w Rosji, ; II wojna światowa, ; Wojna zimowa z Finlandią, ; Wielka Wojna Ojczyźniana: bitwa stalingradzka,; Operacja Uran,; bitwa na Łuku Kurskim,; bitwa pod Prochorowką,; bitwa o Dniepr,; Operacja Bagration;
	Odznaczenia
	;

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 18:42, 27 lut 2012

Paweł Aleksiejewicz Rotmistrow, ros. Павел Алексеевич Ротмистров (ur. 6 czerwca 1901 w m. Skoworowo, gubernia twerska, zm. 6 kwietnia 1982 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, główny marszałek wojsk pancernych ZSRR, prof. dr nauk wojskowych, Bohater Związku Radzieckiego.

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

Urodził się 6 czerwca 1901 w Skoworowie w rodzinie chłopskiej. W 1919 rozpoczął służbę w Armii Czerwonej i wstąpił do partii komunistycznej WKP(b). Dwa lata później brał udział w tłumieniu powstania w Kronsztadzie. Po ukończeniu szkoły oficerskiej w 1924 dowodził kolejno: kompanią, baterią artylerii i był zastępcą dowódcy batalionu.

Jego zainteresowania związane z bronią pancerną pochodzą z czasów studiów w Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego, którą ukończył w 1931. Sześć lat później objął dowodzenie pułkiem. W 1938 został wykładowcą taktyki w Wojskowej Akademii Motoryzacji i Mechanizacji Armii Czerwonej.

II wojna światowa

W 1939 wziął udział w wojnie zimowej, początkowo jako dowódca batalionu czołgów, później szef sztabu 35. Brygady Pancernej, wreszcie zastępca dowódcy dywizji pancernej. W maju 1941, już jako pułkownik, został szefem sztabu 4. Korpusu Zmechanizowanego i na tym stanowisku rozpoczął wojnę z III Rzeszą. Walcząc na terenie Litwy, znalazł się w okrążeniu, z którego udało mu się wyrwać wraz z grupą żołnierzy. We wrześniu 1941 objął dowództwo 9. Brygady Pancernej, na której czele brał udział w walkach pod Starą Russą, Kalininem i Klinem. Wiosną 1942 został awansowany do stopnia generała, objął dowodzenie 7. Korpusem Pancernym, który od jesieni tego roku uczestniczył w walkach pod Stalingradem. Podczas kontrofensywy radzieckiej w grudniu 1942 bronił rubieży rzeki Myszkowa, nie pozwalając wojskom niemieckim dowodzonym przez feldmarszałka Ericha von Mansteina przebić się do 6. Armii feldmarszałka Friedricha Paulusa. Pod Kurskiem obaj dowódcy znowu się spotkali. Rotmistrow dowodził wówczas 5. Armią Pancerną Gwardii, walczącą w składzie Frontu Stepowego gen. Iwana Koniewa. W dniach 11–12 lipca 1943 jego wojska wzięły udział w słynnym boju pancernym pod Prochorowką. W sierpniu 1943 uczestniczył w kontrnatarciu pod Charkowem, a później w dalszych walkach na Ukrainie: forsowanie Dniepru, wyzwalanie Krzywego Rogu i Kirowgradu. W styczniu 1944 u boku gen. Iwana Koniewa brał udział w operacji korsuńskiej. Miesiąc później został awansowany do stopnia marszałka wojsk pancernych. Po przeniesieniu 5. Armii Pancernej Gwardii z 2. Frontu Ukraińskiego na 3. Front Białoruski, brał udział w Operacji Bagration. W sierpniu 1944 mianowano go zastępcą dowódcy wojsk pancernych Armii Czerwonej.

Okres powojenny

Po zakończeniu wojny dowodził radzieckimi wojskami pancernymi i zmechanizowanymi stacjonującymi na terenie okupowanych Niemiec, a później na Dalekim Wschodzie. W 1948 wrócił do pracy naukowej i dydaktycznej w Akademii Sztabu Generalnego. W 1958 został profesorem nauk wojskowych i przez następnych sześć lat kierował Akademią Wojsk Pancernych. W 1962 otrzymał awans do stopnia głównego marszałka wojsk pancernych ZSRR. W okresie powojennym stał się jednym z najwybitniejszych radzieckich specjalistów od broni pancernej. Zmarł 6 kwietnia 1982 w Moskwie.

Odznaczenia

Medal "Złota Gwiazda" Bohatera Związku Radzieckiego (7 maja 1965)
Order Lenina – sześciokrotnie
Order Rewolucji Październikowej (1968)
Order Czerwonego Sztandaru – czterokrotnie
Order Suworowa I klasy (1944)
Order Kutuzowa I klasy
Order Suworowa II klasy (1943)
Order Czerwonej Gwiazdy (1940)
Order Za Służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR III stopnia
I inne

Bibliografia

Szablon:Bibliografia start

Encyklopedia II Wojny Światowej: Wielkie bitwy, nr książki 49, s. 7
Historia świata w Internecie – Biografia Pawła Rotmistrowa (ros.)
Marszałkowie i Admirałowie Floty ZSSR (ros.)
Czas i czołgi (ros.)

Szablon:Bibliografia stop

@@ Linia 10: / Linia 10: @@
  |stopień             = [[Marszałkowie ZSRR#Główni marszałkowie rodzajów wojsk|główny marszałek wojsk pancernych]]
  |data urodzenia      = [[6 czerwca]] [[1901]]
- |miejsce urodzenia   = Skoworowo, [[Obwód twerski|gubernia twerska]], {{PaństwoL|RUS|wariant=1721}}
+ |miejsce urodzenia   = Skoworowo, [[Obwód twerski|gubernia twerska]]
  |data śmierci        = [[6 kwietnia]] [[1982]]
- |miejsce śmierci     = [[Moskwa]], {{PaństwoL|SUN}}
+ |miejsce śmierci     = [[Moskwa]]
  |lata służby         = [[1919]]–[[1982]]
  |siły zbrojne        = [[Plik:Red star.svg|20px]] [[Armia Czerwona]]
  |jednostki           =
  |stanowiska          = szef sztabu: 35. Brygady Pancernej, [[4 Korpus Zmechanizowany (ZSRR)|4. Korpusu Zmechanizowanego]], <br />d-ca: 9. Brygady Pancernej, <br />7. Korpusu Pancernego, <br />5. Armii Pancernej Gwardii, <br />z-ca d-cy wojsk panc. [[Armia Czerwona|RKKA]]
- |wojny i bitwy       = [[wojna domowa w Rosji]], <br />[[II wojna światowa]], <br />[[Wojna zimowa (1939-1940)|wojna zimowa]] z [[Finlandia|Finlandią]], <br />[[Wielka Wojna Ojczyźniana]]:
+ |wojny i bitwy       = [[wojna domowa w Rosji]], <br />[[II wojna światowa]], <br />[[Wojna zimowa]] z [[Finlandia|Finlandią]], <br />[[Wielka Wojna Ojczyźniana]]:
 * [[bitwa stalingradzka]],
 * [[Operacja Uran]],
@@ Linia 33: / Linia 33: @@
 == Życiorys ==
 === Dzieciństwo i młodość ===
-Urodził się 6 czerwca 1901 w Soworowie w rodzinie chłopskiej. W 1919 rozpoczął służbę w [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]]  i wstąpił do partii komunistycznej [[Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego|WKP(b)]]. Dwa lata później brał udział w tłumieniu powstania w [[Kronsztad]]zie. Po ukończeniu szkoły oficerskiej w 1924 dowodził kolejno: kompanią, baterią artylerii i był zastępcą dowódcy [[batalion]]u.
+Urodził się 6 czerwca 1901 w Skoworowie w rodzinie chłopskiej. W 1919 rozpoczął służbę w [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]]  i wstąpił do partii komunistycznej [[Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego|WKP(b)]]. Dwa lata później brał udział w tłumieniu powstania w [[Kronsztad]]zie. Po ukończeniu szkoły oficerskiej w 1924 dowodził kolejno: kompanią, baterią artylerii i był zastępcą dowódcy [[batalion]]u.
 Jego zainteresowania związane z bronią pancerną pochodzą z czasów studiów w [[Akademia Wojskowa im. Michaiła Frunzego|Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego]], którą ukończył w 1931. Sześć lat później objął dowodzenie [[pułk]]iem. W 1938 został wykładowcą taktyki w Wojskowej Akademii Motoryzacji i Mechanizacji Armii Czerwonej.
 === II wojna światowa ===
-W 1939 wziął udział w [[Wojna zimowa (1939-1940)|wojnie zimowej]], początkowo jako dowódca batalionu [[czołg]]ów, później szef sztabu 35. Brygady Pancernej, wreszcie zastępca dowódcy dywizji pancernej. W maju 1941, już jako [[pułkownik]], został szefem sztabu [[4 Korpus Zmechanizowany (ZSRR)|4. Korpusu Zmechanizowanego]] i na tym stanowisku rozpoczął wojnę z [[III Rzesza|III Rzeszą]]. Walcząc na terenie [[Litwa|Litwy]], znalazł się w okrążaniu, z którego udało mu się wyrwać wraz z grupą żołnierzy. We wrześniu 1941 objął dowództwo 9. Brygady Pancernej, na której czele brał udział w walkach pod Starą Russą, Kalininem i Klinem. Wiosną 1942 został awansowany do stopnia generała, objął dowodzenia 7. Korpusu Pancernego, który od jesieni tego roku uczestniczył w [[Bitwa stalingradzka|walkach pod Stalingradem]]. Podczas kontrofensywy radzieckiej w grudniu 1942 bronił rubieży rzeki Myszkowa, nie pozwalając wojskom niemieckim dowodzonym przez [[Marszałek polny|feldmarszałka]] [[Erich von Manstein|Ericha von Mansteina]] przebić się do [[6 Armia (III Rzesza)|6. Armii]] feldmarszałka [[Friedrich Paulus|Friedricha Paulusa]]. [[bitwa na Łuku Kurskim|Pod Kurskiem]] obaj dowódcy znowu się spotkali. Rotmistrow dowodził wówczas 5. Armią Pancerną Gwardii, walcząca w składzie [[Front Stepowy|Frontu Stepowego]] gen. [[Iwan Koniew|Iwana Koniewa]]. W dniach 11–12 lipca 1943 jego wojska wzięły udział w słynnym [[Bitwa pod Prochorowką|boju pancernym pod Prochorowką]]. W sierpniu 1943 uczestniczył w kontrnatarciu pod [[Charków|Charkowem]], a później w dalszych walkach na [[Ukraina|Ukrainie]]: [[Bitwa o Dniepr|forsowanie Dniepru]], wyzwalanie [[Krzywy Róg|Krzywego Rogu]] i [[Kirowohrad|Kirowgradu]]. W styczniu 1944 u boku gen. Iwana Koniewa brał udział w [[Korsuń Szewczenkowski|operacji korsuńskiej]]. Miesiąc później został awansowany do stopnia marszałka wojsk pancernych.
+W 1939 wziął udział w [[Wojna zimowa|wojnie zimowej]], początkowo jako dowódca batalionu [[czołg]]ów, później szef sztabu 35. Brygady Pancernej, wreszcie zastępca dowódcy dywizji pancernej. W maju 1941, już jako [[pułkownik]], został szefem sztabu [[4 Korpus Zmechanizowany (ZSRR)|4. Korpusu Zmechanizowanego]] i na tym stanowisku rozpoczął wojnę z [[III Rzesza|III Rzeszą]]. Walcząc na terenie [[Litwa|Litwy]], znalazł się w okrążeniu, z którego udało mu się wyrwać wraz z grupą żołnierzy. We wrześniu 1941 objął dowództwo 9. Brygady Pancernej, na której czele brał udział w walkach pod Starą Russą, Kalininem i Klinem. Wiosną 1942 został awansowany do stopnia generała, objął dowodzenie 7. Korpusem Pancernym, który od jesieni tego roku uczestniczył w [[Bitwa stalingradzka|walkach pod Stalingradem]]. Podczas kontrofensywy radzieckiej w grudniu 1942 bronił rubieży rzeki Myszkowa, nie pozwalając wojskom niemieckim dowodzonym przez [[Marszałek polny|feldmarszałka]] [[Erich von Manstein|Ericha von Mansteina]] przebić się do [[6 Armia (III Rzesza)|6. Armii]] feldmarszałka [[Friedrich Paulus|Friedricha Paulusa]]. [[bitwa na Łuku Kurskim|Pod Kurskiem]] obaj dowódcy znowu się spotkali. Rotmistrow dowodził wówczas 5. Armią Pancerną Gwardii, walczącą w składzie [[Front Stepowy|Frontu Stepowego]] gen. [[Iwan Koniew|Iwana Koniewa]]. W dniach 11–12 lipca 1943 jego wojska wzięły udział w słynnym [[Bitwa pod Prochorowką|boju pancernym pod Prochorowką]]. W sierpniu 1943 uczestniczył w kontrnatarciu pod [[Charków|Charkowem]], a później w dalszych walkach na [[Ukraina|Ukrainie]]: [[Bitwa o Dniepr|forsowanie Dniepru]], wyzwalanie [[Krzywy Róg|Krzywego Rogu]] i [[Kirowohrad|Kirowgradu]]. W styczniu 1944 u boku gen. Iwana Koniewa brał udział w [[Korsuń Szewczenkowski|operacji korsuńskiej]]. Miesiąc później został awansowany do stopnia marszałka wojsk pancernych.
 Po przeniesieniu 5. Armii Pancernej Gwardii z [[2 Front Ukraiński|2. Frontu Ukraińskiego]] na [[3 Front Białoruski|3. Front Białoruski]], brał udział w [[Operacja Bagration|Operacji Bagration]]. W sierpniu 1944 mianowano go zastępcą dowódcy wojsk pancernych [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]].
 === Okres powojenny ===
-Po zakończeniu wojny dowodził radzieckimi zmechanizowanymi wojskami pancernymi stacjonującymi na terenie okupowanych Niemiec, a później na [[Daleki Wschód|Dalekim Wschodzie]]. W 1948 wrócił do pracy naukowej i dydaktycznej w Akademii Sztabu Generalnego. W 1958 został [[profesor]]em nauk wojskowych i przez następnych sześć lat kierował Akademią Wojsk Pancernych. W 1962 otrzymał awans do stopnia [[Marszałkowie ZSRR#Główni marszałkowie rodzajów wojsk|głównego marszałka wojsk pancernych ZSRR]]. W okresie powojennym stał się jednym z najwybitniejszych radzieckich specjalistów od broni pancernej. Zmarł 6 kwietnia 1982 w Moskwie.
+Po zakończeniu wojny dowodził radzieckimi wojskami pancernymi i  zmechanizowanymi stacjonującymi na terenie okupowanych Niemiec, a później na [[Daleki Wschód|Dalekim Wschodzie]]. W 1948 wrócił do pracy naukowej i dydaktycznej w Akademii Sztabu Generalnego. W 1958 został [[profesor]]em nauk wojskowych i przez następnych sześć lat kierował Akademią Wojsk Pancernych. W 1962 otrzymał awans do stopnia [[Marszałkowie ZSRR#Główni marszałkowie rodzajów wojsk|głównego marszałka wojsk pancernych ZSRR]]. W okresie powojennym stał się jednym z najwybitniejszych radzieckich specjalistów od broni pancernej. Zmarł 6 kwietnia 1982 w Moskwie.
 == Odznaczenia ==
@@ Linia 53: / Linia 53: @@
 * Order Suworowa II klasy (1943)
 * [[Order Czerwonej Gwiazdy]] (1940)
-* [[Order "Za Służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR"]] III stopnia
+* [[Order Za Służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR]] III stopnia
 * I inne