Pióropusznik strusi: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
LaaknorBot (dyskusja | edycje) m Robot dodał nn:Strutseveng |
usunięcie szablonu Szablon:Cechy taksonu |
||
| Linia 17: | Linia 17: | ||
| commons = Matteuccia struthiopteris |
| commons = Matteuccia struthiopteris |
||
}} |
}} |
||
{{cechy taksonu|chroniony}} |
|||
'''Pióropusznik strusi''' (''Matteuccia struthiopteris'' (L.) Todaro) – [[gatunek (biologia)|gatunek]] [[paprocie|paproci]] należący do rodziny ''[[Onocleaceae]]''. |
'''Pióropusznik strusi''' (''Matteuccia struthiopteris'' (L.) Todaro) – [[gatunek (biologia)|gatunek]] [[paprocie|paproci]] należący do rodziny ''[[Onocleaceae]]''. |
||
Wersja z 21:05, 11 kwi 2012
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Podkrólestwo | |
| Klad | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
pióropusznik strusi |
| Nazwa systematyczna | |
| {{{nazwa łacińska}}} (L.) Tod. Giorn. Sci. Nat. Econ. Palermo 1:235. 1866 | |
Pióropusznik strusi (Matteuccia struthiopteris (L.) Todaro) – gatunek paproci należący do rodziny Onocleaceae.
Zasięg geograficzny
W Polsce przebiega północna granica zasięgu tego gatunku. Występuje na pogórzu Karpat i Pienin, w Sudetach Zachodnich, Górach Świętokrzyskich i Bieszczadach. Rozproszony na nizinach, można go spotkać m.in. w Puszczy Augustowskiej i Boreckiej, nad Nysą i Bobrem, w Mazowieckim Parku Krajobrazowym, na Równinie Warmińskiej (w rezerwacie florystycznym Pióropusznikowy Jar).
Morfologia
Roślina wieloletnia z krótkim kłączem, z którego wyrastają lejkowato pojedyncze, podwójnie pierzaste liście płonne (asymilacyjne) wysokości 30-150 cm. Są lancetowate w zarysie i mocno zwężają się ku dołowi, posiadają bardzo krótki ogonek liściowy. W sierpniu lub wrześniu z wnętrza lejka wyrasta krótszy (do 60 cm długości), sztywny, początkowo zielony – później ciemnobrunatny, jednokrotnie pierzasty liść zarodnionośny, podobny do strusiego pióra (skąd pochodzi nazwa paproci). Zarodnikowanie przypada na wrzesień-październik. Stosunkowo duże, ciemnobrunatne (czasem również czarne) zarodniki znajdują się w kubkach zarodnikowych leżących na obrzeżach blaszek liściowych, kiełkują po 14-22 dniach. Liście płonne zasychają wcześniej, pozostawiając na zimę tylko brunatne liście zarodnikowe. Paproć ta odznacza się zatem dwupostaciowością liści, tj. trofofil (część liścia zaopatrująca roślinę w substancje odżywcze) i sporofil (część liścia wytwarzająca zarodniki) występują oddzielne.
Ekologia
Siedliska pióropusznika to brzegi potoków, wilgotne zbocza, mokre łąki i leśne polany.
Zagrożenie i ochrona
W Polsce podlega ścisłej ochronie prawnej.
Uprawa
Roślina chętnie uprawiana w ogródkach jako ozdobna.
- Wymagania: lubi wilgotne i zacienione miejsca, lecz jako mało wymagający toleruje również słońce i półcień. Gleba próchnicza z dużym dodatkiem torfu (inne rodzaje gleby mogą spowolnić ekspansję rośliny). Wrażliwa na przesuszenie gleby. Mrozoodporna.
- Rozmnażanie: wiosną, za pomocą wytwarzanych rozłogów.
- Uprawa: Ze względu na ekspansywność nadaje się raczej do większych założeń ogrodowych, w przeciwnym wypadku należy uważać by nie zagłuszyła innych roślin.
- ↑ Smith, A. R., K. M. Pryer, E. Schuettpelz, P. Korall, H. Schneider & P. G. Wolf: A classification for extant ferns. Taxon 55(3): 705–731, 2006. [dostęp 2009-11-13]. (ang.).
<ref> o nazwie „stopień”, zdefiniowany w <references>, nie był użyty wcześniej w treści.Bibliografia
- Martin Cervenka, Viera Ferakova, Milan Haber, Jaroslav Kresanek, Libuse Paclova, Vojtech Peciar, Ladislav Somsak (red. nauk.), Świat roślin skał i minerałów, Warszawa, Oficyna Wydawnicza Multico, 1993 ISBN 83-7073-035-3.