Projekt Anvil: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
lit., drobne redakcyjne |
→Bibliografia: usunięcie szablonów Szablon:bibliografia start i Szablon:bibliografia stop |
||
| Linia 38: | Linia 38: | ||
== Bibliografia == |
== Bibliografia == |
||
{{Bibliografia start}} |
|||
{{Cytuj pismo |nazwisko=Zalewski |imię=Krzysztof |autor link= |tytuł=Projekt Afrodyta |czasopismo=[[Nowa Technika Wojskowa]] |wolumin=5 |wydanie= |strony=62-64 |data=2003 |wydawca= |miejsce= |issn=1230-1655 |doi=}} |
{{Cytuj pismo |nazwisko=Zalewski |imię=Krzysztof |autor link= |tytuł=Projekt Afrodyta |czasopismo=[[Nowa Technika Wojskowa]] |wolumin=5 |wydanie= |strony=62-64 |data=2003 |wydawca= |miejsce= |issn=1230-1655 |doi=}} |
||
{{Bibliografia stop}} |
|||
== Linki zewnętrzne == |
== Linki zewnętrzne == |
||
Wersja z 23:51, 29 kwi 2012
 B-24D w barwach United States Army Air Forces | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj |
powietrze ziemia |
| Przeznaczenie |
niszczenie silnie umocnionych bunkrów |
| Data konstrukcji |
1944 |
| Operacyjność |
1944 |
| Naprowadzanie |
drogą radiową |
| Masa głowicy |
11340 kg Torpex |
| Typ głowicy |
burząca |
Projekt Anvil – program US Navy z lat II wojny światowej, przebudowy wyeksplatowanych bombowców B-24D i J (w wersji używanej przez marynarkę oznaczonych jako PB4Y-1) na latające bomby, samoloty wypełnione materiałem wybuchowym, zdalnie sterowane drogą radiową, przeznaczone do niszczenia silnie umocnionych celów.
Geneza
Główny powód, dla którego US Navy zainteresowała się projektem opracowania sterowanych drogą radiową samolotów wypełnionych materiałem wybuchowym był ten sam dla którego czyniło to USAAF (projekt Afrodyta). Zagrożenie ze strony nowej hitlerowskiej broni odwetowej (niem. Vergeltungswaffe), dalekonośnego działa miotającego pociski balistyczne V-3, które miało ostrzeliwać Londyn. Marynarka miała spore doświadczenie w wykorzystaniu sterowanych drogą radiową aparatów zarówno latających jak i pływających (np. sterowane drogą radiową torpedy TDN-1 oraz TDR). Dlatego zdecydowano się przebudować kilka B-24 na wersję nosiciela ładunku wybuchowego oznaczonego jako BQ-8.
Konstrukcja
Usunięto całe zbędne wyposażenie: uzbrojenie, opancerzenie, wieżyczki strzeleckie, wyposażenie bombowe. W samolocie zainstalowano urządzenia odbiorcze mające przekazywać za pomocą serwomechanizmów polecenia dla autopilota. Całość miała być sterowana radiokomendowo z towarzyszących samolotów sterujących, dwóch maszyn typu Lockheed Ventura.
Służba
Po starcie samolotu, ładunek wybuchowy na jego pokładzie był uzbrajany a załoga w składzie pilot i technik uzbrojenia opuszczali maszynę na spadochronach. Do celu samolot był prowadzony przez maszyny prowadzące. Pierwsza misja tak przebudowanego B-24 odbyła się 12 sierpnia 1944 roku. Celem miały być schrony V-3 w Mimoyecques, niedaleko Calais we Francji. Gdy załoga BQ-8 otrzymała rozkaz uzbrojenia ładunku i opuszczenia samolotu nastąpiła potężna eksplozja. Na pokładzie zginęła cała załoga w składzie: porucznik pilot Joseph P. Kennedy, Jr. i technik pokładowy porucznik Wilford J. Willy. Joseph Patrick Kennedy był synem ówczesnego ambasadora Stanów Zjednoczonych w Wielkiej Brytanii i starszym bratem przyszłego prezydenta USA – Johna Fitzgeralda Kennedy. Prawdopodobnie doszło do usterki lub błędu podczas uzbrajania ładunku Torpexu. Druga misja odbyła się 3 września 1944 roku. Celem były schrony okrętów podwodnych na Helgolandzie. Samolot został prawidłowo skierowany w rejon celu lecz prawdopodobnie został uszkodzony przez artylerię przeciwlotniczą i rozbił się eksplodując na miejscowym lotnisku. Po tym wydarzeniu nie przeprowadzano już więcej lotów w ramach projektu Anvil.
.jpg)
Bibliografia
Krzysztof Zalewski. Projekt Afrodyta. „Nowa Technika Wojskowa”. 5, s. 62-64, 2003. ISSN 1230-1655.