Wyndham Halswelle: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Mix321 (dyskusja | edycje)
drobne merytoryczne, źródła/przypisy
poprawa linków
Linia 23: Linia 23:
W 1908 roku na [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1908|Olimpiadzie w Londynie]] doszło do incydentu w czasie defilady reprezentacji narodowych, gdy Amerykanie odmówili pochylenia sztandaru przed lożą królewską. Wywołany konflikt miał duży wpływ na zaostrzenie rywalizacji amerykańsko-brytyjskiej na Olimpiadzie, szczególnie w czasie finałowego biegu na dystansie 400 metrów{{r|onet}}.
W 1908 roku na [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1908|Olimpiadzie w Londynie]] doszło do incydentu w czasie defilady reprezentacji narodowych, gdy Amerykanie odmówili pochylenia sztandaru przed lożą królewską. Wywołany konflikt miał duży wpływ na zaostrzenie rywalizacji amerykańsko-brytyjskiej na Olimpiadzie, szczególnie w czasie finałowego biegu na dystansie 400 metrów{{r|onet}}.


Halswelle dostał się do finału ustanawiając rekord olimpijski (48,4 sek.), a w samym finale rywalizował z trzema Amerykanami ([[John Carpenter (lekkoatleta)|John Carpenter]], [[William Robbins]], [[John Taylor (lekkoatleta)|John Taylor]]). W wyścigu prowadził Robbins, za nim biegli Halswelle i Carpenter. Na ostatnim odcinku Halswelle podjął próbę wyjścia na prowadzenie i w czasie próby minięcia Carpentera został przez tego ostatniego zablokowany prawym łokciem. Najbliższy sędzia liniowy natychmiast przerwał wyścig. Zmierzony, pomimo przerwania wyścigu, czas prowadzącego Robbinsa wyniósł 47,8 sek{{r|onet}}.
Halswelle dostał się do finału ustanawiając rekord olimpijski (48,4 sek.), a w samym finale rywalizował z trzema Amerykanami ([[John Carpenter (lekkoatleta)|John Carpenter]], [[William C. Robbins|William Robbins]], [[John Taylor (lekkoatleta)|John Taylor]]). W wyścigu prowadził Robbins, za nim biegli Halswelle i Carpenter. Na ostatnim odcinku Halswelle podjął próbę wyjścia na prowadzenie i w czasie próby minięcia Carpentera został przez tego ostatniego zablokowany prawym łokciem. Najbliższy sędzia liniowy natychmiast przerwał wyścig. Zmierzony, pomimo przerwania wyścigu, czas prowadzącego Robbinsa wyniósł 47,8 sek{{r|onet}}.


Przerwanie wyścigu wywołało konflikt dyplomatyczny pomiędzy USA i Wielką Brytanią. Ostatecznie Amerykanie pogodzili się z decyzją sędziów, a wyścig powtórzono. Do powtórnego biegu nie dopuszczono Carpentera, a wówczas w geście solidarności wycofali się z niego także pozostali dwaj Amerykanie. Halswelle przystąpił do finałowego biegu i ukończył go z czasem 50,2 sek. Jest to jedyny w historii igrzysk olimpijskich wyścig, w którym brała udział jedna osoba. Incydent przyczynił się jednak do zmiany przepisów, wprowadzono wówczas podział bieżni na odrębne tory{{r|onet}}.
Przerwanie wyścigu wywołało konflikt dyplomatyczny pomiędzy USA i Wielką Brytanią. Ostatecznie Amerykanie pogodzili się z decyzją sędziów, a wyścig powtórzono. Do powtórnego biegu nie dopuszczono Carpentera, a wówczas w geście solidarności wycofali się z niego także pozostali dwaj Amerykanie. Halswelle przystąpił do finałowego biegu i ukończył go z czasem 50,2 sek. Jest to jedyny w historii igrzysk olimpijskich wyścig, w którym brała udział jedna osoba. Incydent przyczynił się jednak do zmiany przepisów, wprowadzono wówczas podział bieżni na odrębne tory{{r|onet}}.

Wersja z 22:17, 14 paź 2012

Wyndham Halswelle
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 maja 1882
Londyn

Data i miejsce śmierci

31 marca 1915
Neuve-Chapelle

Dyscypliny

lekkoatletyka

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Wielka Brytania
Igrzyska olimpijskie
złoto Londyn 1908 lekkoatletyka
(bieg na 400 m)

Wyndham Halswelle (ur. 30 maja 1882 w Londynie, zm. 31 marca 1915) – szkocki lekkoatleta, biegacz.

Życiorys

Wyndham Halswelle pochodził ze szkockiej rodziny, ale urodził się i wychował w Anglii. Jego ojciec, Keeley Halswelle był malarzem[1]. Zajmował się lekkoatletyką podczas nauki w Charterhouse School. W 1901 roku[2] Halswelle wyjechał do Afryki Południowej, gdzie służył jako żołnierz lekkiej piechoty w wojnach burskich. W 1904 roku wrócił do Londynu, zajął się trenowaniem biegów i szybko zaczął odnosić sukcesy[1].

W 1906 roku był w składzie reprezentacji Wielkiej Brytanii na tzw. Olimpiadę Letnią w Atenach. Halswelle zdobył tam srebrny medal w biegu na dystansie 400 metrów i brązowy na 800 metrów[1][2]. W odbywających się wkrótce potem lekkoatletycznych mistrzostwach Szkocji jednego tylko dnia wygrał zawody na 100, 220, 440 i 880 jardów. Ponadto w biegu na 300 jardów wynikiem 31,2 sekundy ustanowił rekord świata[1].

W 1908 roku na Olimpiadzie w Londynie doszło do incydentu w czasie defilady reprezentacji narodowych, gdy Amerykanie odmówili pochylenia sztandaru przed lożą królewską. Wywołany konflikt miał duży wpływ na zaostrzenie rywalizacji amerykańsko-brytyjskiej na Olimpiadzie, szczególnie w czasie finałowego biegu na dystansie 400 metrów[1].

Halswelle dostał się do finału ustanawiając rekord olimpijski (48,4 sek.), a w samym finale rywalizował z trzema Amerykanami (John Carpenter, William Robbins, John Taylor). W wyścigu prowadził Robbins, za nim biegli Halswelle i Carpenter. Na ostatnim odcinku Halswelle podjął próbę wyjścia na prowadzenie i w czasie próby minięcia Carpentera został przez tego ostatniego zablokowany prawym łokciem. Najbliższy sędzia liniowy natychmiast przerwał wyścig. Zmierzony, pomimo przerwania wyścigu, czas prowadzącego Robbinsa wyniósł 47,8 sek[1].

Przerwanie wyścigu wywołało konflikt dyplomatyczny pomiędzy USA i Wielką Brytanią. Ostatecznie Amerykanie pogodzili się z decyzją sędziów, a wyścig powtórzono. Do powtórnego biegu nie dopuszczono Carpentera, a wówczas w geście solidarności wycofali się z niego także pozostali dwaj Amerykanie. Halswelle przystąpił do finałowego biegu i ukończył go z czasem 50,2 sek. Jest to jedyny w historii igrzysk olimpijskich wyścig, w którym brała udział jedna osoba. Incydent przyczynił się jednak do zmiany przepisów, wprowadzono wówczas podział bieżni na odrębne tory[1].

Po powrocie z olimpiady Halswelle wystąpił w pożegnalnych zawodach w Glasgow[2] i zakończył karierę lekkoatletyczną[1][2]. W 1914 roku w stopniu kapitana trafił razem z Royal Highland Fusiliers na front I wojny światowej we Francji. W marcu 1915 został raniony przez snajpera, ale po opatrzeniu ran kategorycznie zażądał powrotu do swojego oddziału. Kilka dni później znów został trafiony i zginął na miejscu. Oba trafienia były dziełem tego samego strzelca[1].

W 2003 został wpisany do szkockiej sportowej galerii chwały. Royal Highland Fusiliers, corocznie funduje nagrodę im. Wyndhama Halswelle'a dla zwycięzcy mistrzostw Szkocji U-20 w biegu na 400 metrów[1].

Halswelle jest jedynym Brytyjczykiem, który wywalczył indywidualnie zarówno złoty, jak i srebrny i brązowy medal olimpijski[1].

  1. a b c d e f g h i j k Matthew Flash: Samotnie po olimpijskie "złoto". Onet Sport, 2012-07-05. [dostęp 2012-07-25]. (pol.).
  2. a b c d Biografia Halswelle'a na stronie sports-reference.com. [dostęp 2012-07-25]. (ang.).
{{Przypisy}} Nieprawidłowe pola: przypisy.