Bitwa pod Lubartowem (1831): Różnice pomiędzy wersjami

Bitwa pod Lubartowem
	Powstanie listopadowe
Czas	{{{czas}}}
Miejsce	Lubartów
Terytorium	Województwo lubelskie
Wynik	bitwa nierozstrzygnięta
Strony konfliktu
Królestwo Polskie	Imperium Rosyjskie
Dowódcy
Wojciech Chrzanowski	Cyprian Kreutz
Siły
5600 żołnierzy i 10 dział	9000 żołnierzy i 27 dział
	Położenie na mapie świata Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}\|}
	[[commons:{{{commons}}}\|Multimedia w Wikimedia Commons]]

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 10:38, 12 lis 2012

Bitwa pod Lubartowem miała miejsce 10 maja 1831 roku podczas powstania listopadowego.

Maszerujący w kierunku Zamościa generał Wojciech Chrzanowski (5600 żołnierzy i 10 dział) po stoczonej 9 maja zwycięskiej bitwie pod Firlejem z częścią sił rosyjskiego korpusu Cypriana Kreutza dotarł na noc do Lubartowa. Tutaj wojska polskie założyły nieubezpieczony biwak na skarpie nadwieprzańskiej. Dowiedziawszy się o tym Kreutz, mający około 9000 żołnierzy i 27 dział, postanowił odciąć grupie Chrzanowskiego drogi odwrotu na Kock i Łęczną, a następnie zepchnąć ją do Wieprza.

O świcie 10 maja wojska Kreutza zbliżyły się do Lubartowa od strony zachodniej, wychodząc na drogi prowadzące do Kocka i Lublina. Polacy zostali całkowicie zaskoczeni pojawieniem się sił rosyjskich, na szczęście Kreutz nie ruszył do natychmiastowego natarcia, rozpoczynając walkę od ognia artyleryjskiego. Wykorzystał to Chrzanowski, uszykował swe siły frontem w kierunku zachodnim, oparł prawe skrzydło o Lubartów, a lewe osłonił polną drogą prowadzącą w kierunku na Serniki, gdzie znajdował się most na Wieprzu.

Gdy Kreutz wreszcie zaatakował, kierując główne uderzenie na Lubartów, Chrzanowski zostawił tam część prawego skrzydła, a z resztą wojsk polskich ruszył marszem flankowym przed frontem rosyjskim na południowy wschód i o godzinie 16 przeprawił się pod Syrnikami przez Wieprz. Pozostawione w Lubartowie pododdziały 1 pułku i 5 pułku piechoty wiązały główne siły rosyjskie. Nadzwyczaj mocny opór stawiła kompania 1 pułku piechoty, która broniła klasztoru kapucynów.

Literatura

Mała Encyklopedia Wojskowa, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1967, Wydanie I, Tom 2

@@ Linia 22: / Linia 22: @@
 '''Bitwa pod Lubartowem''' miała miejsce [[10 maja]] [[1831]] roku podczas [[Powstanie listopadowe|powstania listopadowego]].
-Maszerujący w kierunku [[Zamość|Zamościa]] generał [[Wojciech Chrzanowski]] (5600 żołnierzy i 10 dział) po stoczonej [[9 maja]] zwycięskiej [[Bitwa pod Firlejem|bitwie pod Firlejem]] z częścią sił [[Imperium rosyjskie|rosyjskiego]] [[Korpus (wojsko)|korpusu]] [[Cyprian Kreutz|Cypriana Kreutza]] dotarł na noc do [[Lubartów|Lubartowa]]. Tutaj wojska polskie założyły nieubezpieczony biwak na skarpie nadwieprzańskiej. Dowiedziawszy się o tym Kreutz, mający około 9000 żołnierzy i 27 dział, postanowił odciąć grupie Chrzanowskiego drogi odwrotu na [[Kock]] i [[Łęczna|Łęczną]], a następnie zepchnąć ją do [[Wieprz (rzeka)|Wieprza]].
+Maszerujący w kierunku [[Zamość|Zamościa]] generał [[Wojciech Chrzanowski]] (5600 żołnierzy i 10 dział) po stoczonej [[9 maja]] zwycięskiej [[Bitwa pod Firlejem|bitwie pod Firlejem]] z częścią sił [[Imperium Rosyjskie|rosyjskiego]] [[Korpus (wojsko)|korpusu]] [[Cyprian Kreutz|Cypriana Kreutza]] dotarł na noc do [[Lubartów|Lubartowa]]. Tutaj wojska polskie założyły nieubezpieczony biwak na skarpie nadwieprzańskiej. Dowiedziawszy się o tym Kreutz, mający około 9000 żołnierzy i 27 dział, postanowił odciąć grupie Chrzanowskiego drogi odwrotu na [[Kock]] i [[Łęczna|Łęczną]], a następnie zepchnąć ją do [[Wieprz (rzeka)|Wieprza]].
 O świcie [[10 maja]] wojska Kreutza zbliżyły się do Lubartowa od strony zachodniej, wychodząc na drogi prowadzące do Kocka i [[Lublin]]a. Polacy zostali całkowicie zaskoczeni pojawieniem się sił rosyjskich, na szczęście Kreutz nie ruszył do natychmiastowego natarcia, rozpoczynając walkę od ognia artyleryjskiego. Wykorzystał to Chrzanowski, uszykował swe siły frontem w kierunku zachodnim, oparł prawe skrzydło o Lubartów, a lewe osłonił polną drogą prowadzącą w kierunku na [[Serniki]], gdzie znajdował się most na Wieprzu.