Kirasjerzy: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m r2.7.3) (Robot dodał id:Kuirasier |
→Historia: link |
||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
== Historia == |
== Historia == |
||
Jazda tego typu powstała w drugiej połowie [[XVI wiek|XVI]] w. z przekształcenia w nią ciężkozbrojnej [[kopijnicy|jazdy kopijniczej]], choć nowożytnych kirasjerów poprzedzali w starożytności macedońscy ''hetairoi'' o zbliżonym przeznaczeniu bojowym i rynsztunku, co ich spadkobiercy. Jednostka ta oznaczała nowe stadium rozwoju europejskiej ciężkiej jazdy. Pancerz używany przez tych jeźdźców był znacznie lżejszy, zapewniając większą szybkość i zwinność. Znaczną uwagę poświęcano technikom jeździeckim. Kirasjerzy potrafili zadawać potężne, śmiercionośne uderzenia zarówno nieprzyjacielskiej konnicy, jak i piechocie. |
Jazda tego typu powstała w drugiej połowie [[XVI wiek|XVI]] w. z przekształcenia w nią ciężkozbrojnej [[kopijnicy|jazdy kopijniczej]], choć nowożytnych kirasjerów poprzedzali w starożytności macedońscy [[Hetajrowie|''hetairoi'']] o zbliżonym przeznaczeniu bojowym i rynsztunku, co ich spadkobiercy. Jednostka ta oznaczała nowe stadium rozwoju europejskiej ciężkiej jazdy. Pancerz używany przez tych jeźdźców był znacznie lżejszy, zapewniając większą szybkość i zwinność. Znaczną uwagę poświęcano technikom jeździeckim. Kirasjerzy potrafili zadawać potężne, śmiercionośne uderzenia zarówno nieprzyjacielskiej konnicy, jak i piechocie. |
||
W [[XVI wiek]]u i w początku [[XVII wiek]]u kirasjerzy walczyli ogniem z konia, stosując tzw. [[karakol]]. Dopiero w [[wojna trzydziestoletnia|wojnie trzydziestoletniej]] mający doświadczenie w [[I Rzeczpospolita|polskiej]] armii [[Gottfried Heinrich von Pappenheim]] i wzorujący się na nim [[Octavio Piccolomini]] używali kirasjerów do szarż cwałem na białą broń. Odtąd kirasjerzy atakowali w zwartym szyku, galopem z odległości 1800-700 kroków. Do przełamywania linii nieprzyjaciela używali [[pałasz]]y, podczas gdy pistolety stanowiły broń rezerwową. Generał von Marvitz zapisał kiedyś: "Ta formacja przełamie wszystko, co jej stanie na drodze. Połowa z nich padnie pod kulami wroga lub wpadnie w okopy, a setki skręcą sobie kark. Ale oni się nie zatrzymają (a co dopiero mówić o zawróceniu), ponieważ przy całym tym zamęcie i łoskocie powodowanym przez setki koni rwących w zwartym szyku nawet najlepszy jeździec nie byłby w stanie kierować swoim wierzchowcem - są po prostu skazani na to, by się przebić.A nawet jeśli któryś z nich okiełzna konia i odzyska panowanie nad nim, niech lepiej zapomni o zatrzymywaniu się, bo zostałby powalony i stratowany przez gnających za nim. Nie ma zatem cienia wątpliwości, że po rozpoczęciu szarży może się ona zakończyć wyłącznie przełamaniem linii wroga lub śmiercią całego oddziału." |
W [[XVI wiek]]u i w początku [[XVII wiek]]u kirasjerzy walczyli ogniem z konia, stosując tzw. [[karakol]]. Dopiero w [[wojna trzydziestoletnia|wojnie trzydziestoletniej]] mający doświadczenie w [[I Rzeczpospolita|polskiej]] armii [[Gottfried Heinrich von Pappenheim]] i wzorujący się na nim [[Octavio Piccolomini]] używali kirasjerów do szarż cwałem na białą broń. Odtąd kirasjerzy atakowali w zwartym szyku, galopem z odległości 1800-700 kroków. Do przełamywania linii nieprzyjaciela używali [[pałasz]]y, podczas gdy pistolety stanowiły broń rezerwową. Generał von Marvitz zapisał kiedyś: "Ta formacja przełamie wszystko, co jej stanie na drodze. Połowa z nich padnie pod kulami wroga lub wpadnie w okopy, a setki skręcą sobie kark. Ale oni się nie zatrzymają (a co dopiero mówić o zawróceniu), ponieważ przy całym tym zamęcie i łoskocie powodowanym przez setki koni rwących w zwartym szyku nawet najlepszy jeździec nie byłby w stanie kierować swoim wierzchowcem - są po prostu skazani na to, by się przebić.A nawet jeśli któryś z nich okiełzna konia i odzyska panowanie nad nim, niech lepiej zapomni o zatrzymywaniu się, bo zostałby powalony i stratowany przez gnających za nim. Nie ma zatem cienia wątpliwości, że po rozpoczęciu szarży może się ona zakończyć wyłącznie przełamaniem linii wroga lub śmiercią całego oddziału." |
||
Wersja z 11:08, 1 gru 2012
Kirasjerzy (z fran. cuirassier – pancerny) – istniejący w XVI-XX wieku, zachodnioeuropejski rodzaj ciężkiej jazdy w zbrojach z metalowych płyt (kirysach lub zbrojach kirasjerskich). Kirasjerzy stanowili uprzywilejowaną formację i byli zwolnieni z wielu obowiązkowych elementów służby.
Historia
Jazda tego typu powstała w drugiej połowie XVI w. z przekształcenia w nią ciężkozbrojnej jazdy kopijniczej, choć nowożytnych kirasjerów poprzedzali w starożytności macedońscy hetairoi o zbliżonym przeznaczeniu bojowym i rynsztunku, co ich spadkobiercy. Jednostka ta oznaczała nowe stadium rozwoju europejskiej ciężkiej jazdy. Pancerz używany przez tych jeźdźców był znacznie lżejszy, zapewniając większą szybkość i zwinność. Znaczną uwagę poświęcano technikom jeździeckim. Kirasjerzy potrafili zadawać potężne, śmiercionośne uderzenia zarówno nieprzyjacielskiej konnicy, jak i piechocie.
W XVI wieku i w początku XVII wieku kirasjerzy walczyli ogniem z konia, stosując tzw. karakol. Dopiero w wojnie trzydziestoletniej mający doświadczenie w polskiej armii Gottfried Heinrich von Pappenheim i wzorujący się na nim Octavio Piccolomini używali kirasjerów do szarż cwałem na białą broń. Odtąd kirasjerzy atakowali w zwartym szyku, galopem z odległości 1800-700 kroków. Do przełamywania linii nieprzyjaciela używali pałaszy, podczas gdy pistolety stanowiły broń rezerwową. Generał von Marvitz zapisał kiedyś: "Ta formacja przełamie wszystko, co jej stanie na drodze. Połowa z nich padnie pod kulami wroga lub wpadnie w okopy, a setki skręcą sobie kark. Ale oni się nie zatrzymają (a co dopiero mówić o zawróceniu), ponieważ przy całym tym zamęcie i łoskocie powodowanym przez setki koni rwących w zwartym szyku nawet najlepszy jeździec nie byłby w stanie kierować swoim wierzchowcem - są po prostu skazani na to, by się przebić.A nawet jeśli któryś z nich okiełzna konia i odzyska panowanie nad nim, niech lepiej zapomni o zatrzymywaniu się, bo zostałby powalony i stratowany przez gnających za nim. Nie ma zatem cienia wątpliwości, że po rozpoczęciu szarży może się ona zakończyć wyłącznie przełamaniem linii wroga lub śmiercią całego oddziału."
Obok typowych kirasjerów w XVII wieku występowali tzw. półkirasjerzy, używający lżejszych zbroi i walczący przy użyciu arkebuzów. Stanowili oni specyficzny rodzaj jazdy, pośredni między kirasjerami i arkebuzerami.
Od połowy XIX wieku była to normalna jazda liniowa, która gdzieniegdzie zachowała nazwę kirasjerów. We Francji kirasjerzy przetrwali do 1914 r.
We Włoszech do chwili obecnej istnieje jeden pułk kirasjerów (Reggimento Corazzieri). Należy on do Arma dei Carabinieri i pełni funkcję gwardii honorowej prezydenta Włoch.
Uzbrojenie i wyposażenie
Wyposażenie ochronne kirasjera obejmowało stalowy kirys o wysokości około 47 cm, szerokości 44 cm (na wysokości piersi) i wadze 8-9 kg. Kirys ten chronił pierś i plecy jeźdźca przed ciosami broni białej i kulami muszkietowymi (wystrzelonymi z odległości nie mniejszej niż 50 kroków). Kula pistoletowa mogła go przebić tylko jeśli została wystrzelona z bardzo krótkiej odległości (2-3 kroki).
Czasami kirasjerzy nosili stalowe, otwarte hełmy w kształcie kasku, nawiązujące do hełmów hellenistycznych Greków i Rzymian. Posiadał otok z czarnego niedźwiedziego futra, ozdobiony był nadgrzebieniem z końskiego czarnego włosia i piórem pąsowym na lewym boku.
Na jego uzbrojenie składały się pałasz (lub szpada), para pistoletów i krótka kawaleryjska skałkówka lub karabinek.
Umundurowanie kirasjera obejmowało zamszową kryzę, mundur, skórzane spodnie i buty z cholewami.
Polscy kirasjerzy
W Księstwie Warszawskim był jeden pułk kirasjerów (14 pułk jazdy), który sformowano w 1809. W czasie kampanii 1812 został przydzielony do 7 dywizji ciężkiej jazdy generała Jana Lorge. Tradycje jazdy pancernej w Rzeczypospolitej sięgały wczesnego średniowiecza. Do XVII wieku istniały osobne chorągwie pancerne. Należy podkreślić że husarze w Rzeczypospolitej po reformach króla Stefana Batorego przyjęli formę jazdy ciężkiej odpowiadającej późniejszym kirasjerom. Główna różnica polegała na taktyce i użyciu lekkiej, długiej kopii jako głównej broni zaczepnej.
Zobacz też
Bibliografia
- Jerzy Bordziłowski (red.): Mała encyklopedia wojskowa. T.1. Warszawa: MON, 1967