Pióropusznik strusi: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Wycofano edycje użytkownika 85.31.243.136 (dyskusja). Autor przywróconej wersji to MastiBot. |
m Robot dodał zh:荚果蕨 |
||
Linia 62: | Linia 62: | ||
[[fi:Kotkansiipi]] |
[[fi:Kotkansiipi]] |
||
[[sv:Strutbräken]] |
[[sv:Strutbräken]] |
||
[[zh:荚果蕨]] |
Wersja z 14:35, 19 sty 2013
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Podkrólestwo | |
Klad | |
Klasa | |
Rząd | |
Rodzina | |
Rodzaj | |
Gatunek |
pióropusznik strusi |
Nazwa systematyczna | |
{{{nazwa łacińska}}} (L.) Tod. Giorn. Sci. Nat. Econ. Palermo 1:235. 1866 |
Pióropusznik strusi (Matteuccia struthiopteris (L.) Todaro) – gatunek paproci należący do rodziny Onocleaceae.
Zasięg geograficzny
W Polsce przebiega północna granica zasięgu tego gatunku. Występuje na pogórzu Karpat i Pienin, w Sudetach Zachodnich, Górach Świętokrzyskich i Bieszczadach. Rozproszony na nizinach, można go spotkać m.in. w Puszczy Augustowskiej i Boreckiej, nad Nysą i Bobrem, w Mazowieckim Parku Krajobrazowym, na Równinie Warmińskiej (w rezerwacie florystycznym Pióropusznikowy Jar).
Morfologia
Roślina wieloletnia z krótkim kłączem, z którego wyrastają lejkowato pojedyncze, podwójnie pierzaste liście płonne (asymilacyjne) wysokości 30-150 cm. Są lancetowate w zarysie i mocno zwężają się ku dołowi, posiadają bardzo krótki ogonek liściowy. W sierpniu lub wrześniu z wnętrza lejka wyrasta krótszy (do 60 cm długości), sztywny, początkowo zielony – później ciemnobrunatny, jednokrotnie pierzasty liść zarodnionośny, podobny do strusiego pióra (skąd pochodzi nazwa paproci). Zarodnikowanie przypada na wrzesień-październik. Stosunkowo duże, ciemnobrunatne (czasem również czarne) zarodniki znajdują się w kubkach zarodnikowych leżących na obrzeżach blaszek liściowych, kiełkują po 14-22 dniach. Liście płonne zasychają wcześniej, pozostawiając na zimę tylko brunatne liście zarodnikowe. Paproć ta odznacza się zatem dwupostaciowością liści, tj. trofofil (część liścia zaopatrująca roślinę w substancje odżywcze) i sporofil (część liścia wytwarzająca zarodniki) występują oddzielne.
Ekologia
Siedliska pióropusznika to brzegi potoków, wilgotne zbocza, mokre łąki i leśne polany.
Zagrożenie i ochrona
W Polsce podlega ścisłej ochronie prawnej.
Uprawa
Roślina chętnie uprawiana w ogródkach jako ozdobna.
- Wymagania: lubi wilgotne i zacienione miejsca, lecz jako mało wymagający toleruje również słońce i półcień. Gleba próchnicza z dużym dodatkiem torfu (inne rodzaje gleby mogą spowolnić ekspansję rośliny). Wrażliwa na przesuszenie gleby. Mrozoodporna.
- Rozmnażanie: wiosną, za pomocą wytwarzanych rozłogów.
- Uprawa: Ze względu na ekspansywność nadaje się raczej do większych założeń ogrodowych, w przeciwnym wypadku należy uważać by nie zagłuszyła innych roślin.
- ↑ Smith, A. R., K. M. Pryer, E. Schuettpelz, P. Korall, H. Schneider & P. G. Wolf: A classification for extant ferns. Taxon 55(3): 705–731, 2006. [dostęp 2009-11-13]. (ang.).
<ref>
o nazwie „stopień”, zdefiniowany w <references>
, nie był użyty wcześniej w treści.Bibliografia
- Martin Červenka, Viera Feraková, Milan Haber, Jarosłav Kresánek, Libuše Paclová, Vojtech Peciar, Ladislav Šomšak (red. nauk.), Świat roślin skał i minerałów, Warszawa, Oficyna Wydawnicza Multico, 1993 ISBN 83-7073-035-3.