Enrico Caruso: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Dodano kategorię "Włoscy śpiewacy operowi" za pomocą HotCat |
m r2.7.3) (Robot dodał tl:Enrico Caruso |
||
Linia 91: | Linia 91: | ||
[[fi:Enrico Caruso]] |
[[fi:Enrico Caruso]] |
||
[[sv:Enrico Caruso]] |
[[sv:Enrico Caruso]] |
||
[[tl:Enrico Caruso]] |
|||
[[tr:Enrico Caruso]] |
[[tr:Enrico Caruso]] |
||
[[uk:Енріко Карузо]] |
[[uk:Енріко Карузо]] |
Wersja z 06:37, 17 lut 2013
Miejsce urodzenia | |
---|---|
Gatunki |
Enrico Caruso, właśc. Errico Caruso[1][2] (ur. 25 lub 27 lutego 1873 w Neapolu, zm. 2 sierpnia 1921 tamże[1][3][2]) – włoski śpiewak, "król tenorów" w pierwszym 20-leciu XX wieku.
Obdarzony pięknym głosem śpiewał już w dzieciństwie w kościołach. Studia śpiewu podjął w 1891, zadebiutował w 1894 w Neapolu.
W 1897 został zaangażowany do Teatro Lirico w Mediolanie, śpiewając repertuar werystyczny. Olbrzymi sukces odniósł w 1898 w partii Lorisa podczas prapremiery Fedory Giordana. W latach 1898-1900 śpiewał w Teatrze Maryjskim w Petersburgu. Jego światowa kariera rozpoczęła się w 1902 od występu w Cyganerii Pucciniego w Monte Carlo, później występował w La Scali i Covent Garden. Od 1903 był pierwszym tenorem nowojorskiej Metropolitan Opera, goszcząc w tym czasie również na wielkich scenach europejskich ( m.in. Rzym, Mediolan, Londyn, Paryż ). W Metropolitan Opera upamiętnił się przede wszystkim jako Radames w Aidzie Verdiego, Książę Mantui w Rigoletto Verdiego, Eleazar w Żydówce J. F. Halévy'ego). W 1901 występował w Operze Warszawskiej. W grudniu 1920 dostał krwotoku podczas występu na scenie Metropolitan Opera; przewieziony do Neapolu, zmarł kilka miesięcy później.
W młodzieńczym okresie głos Caruso odznaczał się lekkością i jasnym brzmieniem; później, po przejściowej niedyspozycji artysty (1908–09), nabrał ciemnej, barytonowej barwy i odtąd śpiewak zrezygnował zupełnie z lirycznego repertuaru. Caruso miał w repertuarze około 70 partii operowych; był pierwszym tenorem, który zaczął nagrywać swe kreacje na płytach gramofonowych.
Przed wybuchem I wojny światowej stał się ofiarą szantażystów spod Czarnej Ręki[4].
- ↑ a b Enrico Caruso Biography. biography.com. [dostęp 2011-05-15]. (ang.).
- ↑ a b Richard LeSueur: Biografia Enrico Caruso na stronie allmusic.com. allmusic.com. [dostęp 2011-05-15]. (ang.).
- ↑ Salvatore John LaGumina: The Italian American experience: an encyclopedia. Taylor & Francis, 2000, s. 100. ISBN 978-0-8153-0713-6.
- ↑ Carl Sifakis, Mafia amerykańska encyklopedia, s.125-126