Pałeczka zapalenia płuc: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
AvocatoBot (dyskusja | edycje) m r2.7.1) (Robot dodał de:Klebsiella pneumoniae |
|||
| Linia 43: | Linia 43: | ||
[[Kategoria:Enterobakterie]] |
[[Kategoria:Enterobakterie]] |
||
[[ca:Bacil de Friedländer]] |
|||
[[cs:Klebsiella pneumoniae]] |
|||
[[de:Klebsiella pneumoniae]] |
|||
[[en:Klebsiella pneumoniae]] |
|||
[[es:Klebsiella pneumoniae]] |
|||
[[it:Klebsiella pneumoniae]] |
|||
[[he:Klebsiella pneumoniae]] |
|||
[[nl:Klebsiella pneumoniae]] |
|||
[[ja:クレブシエラ・ニューモニエ]] |
|||
[[pt:Klebsiella pneumoniae]] |
|||
[[ru:Klebsiella pneumoniae]] |
|||
[[simple:Klebsiella pneumoniae]] |
|||
[[uk:Klebsiella pneumoniae]] |
|||
[[zh:克雷伯氏肺炎菌]] |
|||
Wersja z 12:28, 15 mar 2013
Szablon:Bakteria infobox Pałeczka zapalenia płuc (Klebsiella pneumoniae) – otoczkowa, nieprzetrwalnikująca, bezrzęskowa bakteria Gram ujemna o dużej zjadliwości. Została opisana po raz pierwszy przez Friedländera w 1883 roku[1]. Wchodzi w skład flory fizjologicznej skóry, jamy ustnej i jelit[2]. Jest przyczyną około 8% zakażeń szpitalnych.
Fizjologia i profil biochemiczny
Pałeczki Klebsiella pneumoniae wytwarzają ureazę, fermentują laktozę, glukozę; potrafią wykorzystać kwas malonowy i cytrynian sodu jako źródło węgla. Hodowla odbywa się na agarze zwykłym, agarze z krwią oraz podłożu MacConkeya. Śluzowy wygląd kolonii w trakcie hodowli pozwala na kwalifikację do prawidłowej rodzaju, dalsza identyfikacja wymaga testów biochemicznych[1]. Mikroskopowo przyjmują wygląd pałeczek.
Chorobotwórczość
Pałeczka zapalenia płuc występuje bardzo często w drogach oddechowych i przewodzie pokarmowym u pacjentów przebywających w szpitalu (u 1-6% zdrowych osób i u około 20% hospitalizowanych)[3]. Może spowodować zapalenie płuc, zakażenia w obrębie przewodu pokarmowego, kości, stawów lub układu moczowego, przy czym zakażenie tego ostatniego prowadzi czasami do sepsy. U noworodków jest ponadto czynnikiem etiologicznym zapalenia opon mózgowych.
Leczenie i oporność na antybiotyki
Bakteria posiada wrodzoną oporność na penicyliny związaną z wytwarzaniem penicylinazy, przy czym także penicyliny z inhibitorem wykazują niezadowalającą aktywność. Część szczepów – w Polsce jest to około 60% – wytwarza enzym rozkładający antybiotyki o szerokim spektrum substratowym (ESβL), który wyklucza stosowanie cefalosporyn wszystkich generacji. Pierwsze szczepy oporne wyizolowano w 1983 roku, a ich selekcja jest jednym z negatywnych skutków stosowania antybiotyków o szerokim spektrum działania. Część pałeczek jest ponadto oporna na aminoglikozydy. W 1996 po raz pierwszy w Stanach Zjednoczonych opisano szczepy Klebsiella pneumoniae produkujące karbapenemazy[4].
Aktywność zachowują: kolistyna, kotrimoksazol i fluorochinolony.
- ↑ a b Praca pod redakcją Leona Jabłońskiego: Podstawy mikrobiologii lekarskiej : podręcznik dla studentów. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1979, s. 265–269. ISBN 83-200-0181-1.
- ↑ Kenneth J. Ryan, C. L. Ray, John C. Sherris: Sherris medical microbiology: an introduction to infectious diseases. New York: McGraw-Hill, 2004. ISBN 0-8385-8529-9.
- ↑ Mikrobiologia lekarska. Maria Lucyna Zaremba i Jerzy Borowski. Wydawnictwo PZWL, wydanie III (dodruk). ISBN 83-200-2896-5. Strona 207
- ↑ K. Tegmark Wisell, S. Haeggman, L. Gezelius, O. Thompson i inni. Identification of Klebsiella pneumoniae carbapenemase in Sweden.. „Euro Surveill”. 12 (12), s. E071220.3, Dec 2007. PMID: 18179763.
Bibliografia
- Danuta Dzierżanowska: Antybiotykoterapia praktyczna. Wyd. IV. Bielsko-Biała: [Alfa]-Medica Press, 2008, s. 326–327. ISBN 978-83-7522-013-1.
