Kozacy Siedmiorzecza

Kozackie Wojsko Siedmiorzecza (rosyjski: Семиреченское казачье войско) to oddziały wojskowe istniejące za czasów Imperium rosyjskiego, złożone z kozaków mieszkających na terenie Siedmiorzecza (dziś większość tych terenów należy do Kirgistanu i Kazachstanu). Osady kozackie leżały wówczas wokół Wiernyj, czyli dzisiejszego Ałmaty.

Kozackie Wojsko Siedmiorzecza powstało poprzez podzielenie oddziałów wojskowych kozaków syberyjskich w 1867. Na jego czele stał ataman, pełniący jednocześnie funkcję wojskowego gubernatora okręgu. Ataman podlegał władzy Generalnego Gubernatorstwa Stepów a od 1899 Generalnemu Gubernatorowi Turkiestanu.

Na początku XX wieku oddziały kozackie na tym terenie w czasach pokoju liczyły jeden regiment kawalerii (cztery sotnie) i jeden pluton gwardii. Na wypadek wojny liczba wojska miała zwiększyć się do 3 regimentów kawalerii. Podobnie jak i inni kozacy w całym Imperium rosyjskim za służbę wynagradzani byli nadaniami ziemskimi. W rękach kozaków na terenie Siedmiorzecza znajdowało się 7440 km² ziemi z czego 710 km² stanowiły pola uprawne. W 1916 roku populacja kozaków Siedmiorzecza liczyła około 45 000 osób.

Zadaniem kozaków było wspieranie kolonialnej polityki Caratu na terenie Kazachstanu i Kirgistanu. Ich oddziały brały udział w podboju Środkowej Azji i I wojnie światowej. W czasie rosyjskiej wojny domowej większość kozaków wystąpiła przeciwko bolszewikom popierając tym samym białych. Po zwycięstwie komunistów Kozackie Wojsko Siedmiorzecza zostało oficjalnie rozwiązane a sama społeczność zlikwidowana w ramach rozkozaczania. Większość kozaków została przesiedlona na daleką północ.

Bibliografia

• Н.В. История Семиреченского казачьего войска. – Верный: Типография Семиреченского обл.правления, 1909. Монография. (ros.)
• семиреченским казакам войскового атамана генерала Ионова. – Омск: Тип. Союза коопер. объедин. "Центросибирь", 1919. (ros.)
• Литература (ros.)