Nikołaj Krylenko: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Nie podano opisu zmian
Linia 3: Linia 3:
Urodził się w rodzinie zesłańca politycznego. Do [[Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza Rosji|SDPRR]] wstąpił w [[1904]] roku. Ukończył wydział historyczno-filozoficzny Uniwersytetu w [[Petersburg]]u w [[1909]] i wydział prawny Uniwersytetu Charkowskiego w [[1914]]. Uczestnik rewolucji [[1905]] -[[1907]]. Działalność polityczną prowadził w Petersburgu i Moskwie. Od [[1906]] członek organizacji wojskowej petersburskiego Komitetu Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji (SDPRR). Od [[1911]] pracował jako redaktor w gazecie "Gwiazda" (Zwiezda), a od [[1913]] w [[Prawda|Prawdzie]]. Latem [[1914]] emigrował do Szwajcarii, gdzie uczestniczył w Konferencji Przedstawicieli Zagranicznych SDPRR w [[Berno|Bernie]]. Latem 1915 powrócił do Rosji. Aresztowany w [[1916]] i skierowany do wojska na front w stopniu chorążego. W czasie [[rewolucja lutowa 1917|rewolucji lutowej 1917]] wybierany sekretarzem komitetów partyjnych: pułku, dywizji, a w kwietniu 11 Armii [[Front Południowo-Zachodni (rosyjski)|Frontu Południowo-Zachodniego]]. Delegat I Ogólnorosyjskiego Zjazdu Rad z ramienia frakcji bolszewików. Członek pierwszego Ogólnorosyjskiego Komitetu Wykonawczego (rząd Radziecki- OKW). W czerwcu 1917 wybrany członkiem Biura Ogólnorosyjskiej Organizacji Wojskowej przy KC SDPRR(b). W czasie [[rewolucja październikowa|rewolucji październikowej 1917]] członek Piotrogradzkiej Rady Wojskowo Rewolucyjnej. Wszedł w skład pierwszej Rady Komisarzy Ludowych, członek komitetu ds. wojskowych i morskich. Od 9 listopada 1917 wyznaczony na [[Stawka Naczelnego Dowódcy|Najwyższego Naczelnego Dowódcę Robotniczo Chłopskiej Armii Czerwonej]] i komisarza ds. wojskowych i morskich (minister obrony).
Urodził się w rodzinie zesłańca politycznego. Do [[Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza Rosji|SDPRR]] wstąpił w [[1904]] roku. Ukończył wydział historyczno-filozoficzny Uniwersytetu w [[Petersburg]]u w [[1909]] i wydział prawny Uniwersytetu Charkowskiego w [[1914]]. Uczestnik rewolucji [[1905]] -[[1907]]. Działalność polityczną prowadził w Petersburgu i Moskwie. Od [[1906]] członek organizacji wojskowej petersburskiego Komitetu Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji (SDPRR). Od [[1911]] pracował jako redaktor w gazecie "Gwiazda" (Zwiezda), a od [[1913]] w [[Prawda|Prawdzie]]. Latem [[1914]] emigrował do Szwajcarii, gdzie uczestniczył w Konferencji Przedstawicieli Zagranicznych SDPRR w [[Berno|Bernie]]. Latem 1915 powrócił do Rosji. Aresztowany w [[1916]] i skierowany do wojska na front w stopniu chorążego. W czasie [[rewolucja lutowa 1917|rewolucji lutowej 1917]] wybierany sekretarzem komitetów partyjnych: pułku, dywizji, a w kwietniu 11 Armii [[Front Południowo-Zachodni (rosyjski)|Frontu Południowo-Zachodniego]]. Delegat I Ogólnorosyjskiego Zjazdu Rad z ramienia frakcji bolszewików. Członek pierwszego Ogólnorosyjskiego Komitetu Wykonawczego (rząd Radziecki- OKW). W czerwcu 1917 wybrany członkiem Biura Ogólnorosyjskiej Organizacji Wojskowej przy KC SDPRR(b). W czasie [[rewolucja październikowa|rewolucji październikowej 1917]] członek Piotrogradzkiej Rady Wojskowo Rewolucyjnej. Wszedł w skład pierwszej Rady Komisarzy Ludowych, członek komitetu ds. wojskowych i morskich. Od 9 listopada 1917 wyznaczony na [[Stawka Naczelnego Dowódcy|Najwyższego Naczelnego Dowódcę Robotniczo Chłopskiej Armii Czerwonej]] i komisarza ds. wojskowych i morskich (minister obrony).


Od marca 1918 organizował sowieckie sądownictwo i - po 1922 roku - prokuraturę. Był współtwórcą kodeksu karnego RFSRR, w tym w szczególności [[Artykuł 58 (radziecki kodeks karny)|art. 58 KK]] [[RFSRR]] będącego podstawą masowego terroru politycznego. Do [[1931]] główny prokurator oskarżający w procesach politycznych w tym w [[proces pokazowy|procesach pokazowych]] (proces eserowców 1922, proces szachtyński 1928, proces mienszewików 1931). W l. 1922 - 1931 przewodniczący Najwyższego Trybunału Rewolucyjnego przy OKW, zastępca komisarza sprawiedliwości, prokurator generalny Rosyjskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej (Rosji Radzieckiej). Od [[1936]] ludowy komisarz sprawiedliwości [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]]. Uczestniczył w opracowywaniu konstytucji Rosji Radzieckiej i [[Konstytucja ZSRR z 1936|konstytucji ZSRR z 1936 roku]] oraz kodeksów. Prowadził pracę naukową na uczelniach, m. in. zastępca szefa katedry prawa karnego Uniwersytetu Moskiewskiego. Zajmował się także turystyką: uczestnik wyprawy na [[Pamir]], przewodniczący Komisji Turystyki i Alpinizmu. Na zjazdach partii wybierany do władz Centralnej Komisji Kontroli WKP(b). Autor wydawnictw teoretycznych i praktycznych o teorii budowy ZSRR jako państwa socjalistycznego i jego systemu prawnego. W marcu 1938 aresztowany i w lipcu tegoż roku stracony w czasie tzw. ''[[Wielki terror (ZSRR)|wielkiej czystki]]''.
Od marca 1918 organizował sowieckie sądownictwo i - po 1922 roku - prokuraturę. Był współtwórcą kodeksu karnego RFSRR, w tym w szczególności [[Artykuł 58 (radziecki kodeks karny)|art. 58 KK]] [[RFSRR]] będącego podstawą masowego terroru politycznego. Do [[1931]] główny prokurator oskarżający w procesach politycznych w tym w [[proces pokazowy|procesach pokazowych]] (proces eserowców 1922, proces [[Jan Cieplak|biskupa Cieplaka]], [[Konstanty Romuald Budkiewicz|prałata Budkiewicza]] i [[Leonid Fiodorow|egzarchy Fiodorowa]] 1923<ref>x. Józef Kłos, [http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/plain-content?id=98478 Grymas szatana], Wiadomości dla Duchowieństwa, Poznań, kwiecień 1923</ref>, proces szachtyński 1928, proces mienszewików 1931). W l. 1922 - 1931 przewodniczący Najwyższego Trybunału Rewolucyjnego przy OKW, zastępca komisarza sprawiedliwości, prokurator generalny Rosyjskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej (Rosji Radzieckiej). Od [[1936]] ludowy komisarz sprawiedliwości [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]]. Uczestniczył w opracowywaniu konstytucji Rosji Radzieckiej i [[Konstytucja ZSRR z 1936|konstytucji ZSRR z 1936 roku]] oraz kodeksów. Prowadził pracę naukową na uczelniach, m. in. zastępca szefa katedry prawa karnego Uniwersytetu Moskiewskiego. Zajmował się także turystyką: uczestnik wyprawy w [[Pamir]], przewodniczący Komisji Turystyki i Alpinizmu. Na zjazdach partii wybierany do władz Centralnej Komisji Kontroli WKP(b). Autor wydawnictw teoretycznych i praktycznych o teorii budowy ZSRR jako państwa socjalistycznego i jego systemu prawnego. W marcu 1938 aresztowany i w lipcu tegoż roku stracony w czasie tzw. ''[[Wielki terror (ZSRR)|wielkiej czystki]]''.


Członek Ogólnorosyjskiego Komitetu Wykonawczego i Prezydium OKW.
Członek Ogólnorosyjskiego Komitetu Wykonawczego i Prezydium OKW.


== Wydane książki ==
Autor:
* ''Sąd i prawo w ZSRR'', t. 1-3 wydane w latach 1927-30,
* ''Sąd i prawo w ZSRR'', t. 1-3 wydane w latach 1927-30,
* ''Wybrane sprawy sądowe'', wydana w 1964.
* ''Wybrane sprawy sądowe'', wydana w 1964.


Odznaczenia: [[Order Lenina]] i [[Order Czerwonego Sztandaru]].
Odznaczenia: [[Order Lenina]] i [[Order Czerwonego Sztandaru]].

{{Przypisy}}


== Zobacz też ==
== Zobacz też ==

Wersja z 19:35, 29 wrz 2013

Plik:Krilenko.jpg
Nikołaj Krylenko
Nikołaj Krylenko jako komisarz d.s.wojskowych i morskich

Nikołaj Wasilewicz Krylenko ros. Николай Васильевич Крыленко (ur. 14 maja 1885 Biechtiejewo gubernia smoleńska, zm 29 lipca 1938 Moskwa) – działacz partii bolszewików, urzędnik państwowy RFSRR (prokurator generalny), współtwórca kodeksu karnego ZSRR.

Urodził się w rodzinie zesłańca politycznego. Do SDPRR wstąpił w 1904 roku. Ukończył wydział historyczno-filozoficzny Uniwersytetu w Petersburgu w 1909 i wydział prawny Uniwersytetu Charkowskiego w 1914. Uczestnik rewolucji 1905 -1907. Działalność polityczną prowadził w Petersburgu i Moskwie. Od 1906 członek organizacji wojskowej petersburskiego Komitetu Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji (SDPRR). Od 1911 pracował jako redaktor w gazecie "Gwiazda" (Zwiezda), a od 1913 w Prawdzie. Latem 1914 emigrował do Szwajcarii, gdzie uczestniczył w Konferencji Przedstawicieli Zagranicznych SDPRR w Bernie. Latem 1915 powrócił do Rosji. Aresztowany w 1916 i skierowany do wojska na front w stopniu chorążego. W czasie rewolucji lutowej 1917 wybierany sekretarzem komitetów partyjnych: pułku, dywizji, a w kwietniu 11 Armii Frontu Południowo-Zachodniego. Delegat I Ogólnorosyjskiego Zjazdu Rad z ramienia frakcji bolszewików. Członek pierwszego Ogólnorosyjskiego Komitetu Wykonawczego (rząd Radziecki- OKW). W czerwcu 1917 wybrany członkiem Biura Ogólnorosyjskiej Organizacji Wojskowej przy KC SDPRR(b). W czasie rewolucji październikowej 1917 członek Piotrogradzkiej Rady Wojskowo Rewolucyjnej. Wszedł w skład pierwszej Rady Komisarzy Ludowych, członek komitetu ds. wojskowych i morskich. Od 9 listopada 1917 wyznaczony na Najwyższego Naczelnego Dowódcę Robotniczo Chłopskiej Armii Czerwonej i komisarza ds. wojskowych i morskich (minister obrony).

Od marca 1918 organizował sowieckie sądownictwo i - po 1922 roku - prokuraturę. Był współtwórcą kodeksu karnego RFSRR, w tym w szczególności art. 58 KK RFSRR będącego podstawą masowego terroru politycznego. Do 1931 główny prokurator oskarżający w procesach politycznych w tym w procesach pokazowych (proces eserowców 1922, proces biskupa Cieplaka, prałata Budkiewicza i egzarchy Fiodorowa 1923[1], proces szachtyński 1928, proces mienszewików 1931). W l. 1922 - 1931 przewodniczący Najwyższego Trybunału Rewolucyjnego przy OKW, zastępca komisarza sprawiedliwości, prokurator generalny Rosyjskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej (Rosji Radzieckiej). Od 1936 ludowy komisarz sprawiedliwości ZSRR. Uczestniczył w opracowywaniu konstytucji Rosji Radzieckiej i konstytucji ZSRR z 1936 roku oraz kodeksów. Prowadził pracę naukową na uczelniach, m. in. zastępca szefa katedry prawa karnego Uniwersytetu Moskiewskiego. Zajmował się także turystyką: uczestnik wyprawy w Pamir, przewodniczący Komisji Turystyki i Alpinizmu. Na zjazdach partii wybierany do władz Centralnej Komisji Kontroli WKP(b). Autor wydawnictw teoretycznych i praktycznych o teorii budowy ZSRR jako państwa socjalistycznego i jego systemu prawnego. W marcu 1938 aresztowany i w lipcu tegoż roku stracony w czasie tzw. wielkiej czystki.

Członek Ogólnorosyjskiego Komitetu Wykonawczego i Prezydium OKW.

Wydane książki

  • Sąd i prawo w ZSRR, t. 1-3 wydane w latach 1927-30,
  • Wybrane sprawy sądowe, wydana w 1964.

Odznaczenia: Order Lenina i Order Czerwonego Sztandaru.

  1. ↑ x. Józef Kłos, Grymas szatana, Wiadomości dla Duchowieństwa, Poznań, kwiecień 1923

Zobacz też

Bibliografia

  • Bolszaja Sowietskaja Encykłopedia t. 13 Moskwa 1973.
  • Adam Bosiacki "Utopia - władza - prawo. Doktryna i koncepcje prawne "bolszewickiej" Rosji 1917-1921", Warszawa 1999.

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Nikołaj_Krylenko&oldid=37594535”