Tōdai-ji

Tōdai-ji

Pawilon Wielkiego Buddy
Państwo	Japonia
Miejscowość	Nara
Wyznanie	buddyzm
Rodzaj	tera
Wezwanie	Wajroczana
Historia
Data budowy	I połowa VIII wieku
Dane świątyni
Budulec	drewno
Położenie na mapie Japonii Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:building}
Strona internetowa

{{Świątynia infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | współrzędne = Nieznane pola: "sekundE", "stopniN", "minutE", "stopniE", "minutN" oraz "sekundN".

Tōdai-ji (jap. 東大寺 Tōdai-ji) – buddyjski kompleks świątynny w japońskim mieście Nara. Wchodzący w jego skład Pawilon Wielkiego Buddy (jap. 大仏殿 Daibutsu-den) jest największą drewnianą budowlą na świecie. Znajduje się w nim wielki posąg Buddy Rushany (w sanskrycie Wajroczany) o wysokości 16,2 m. Świątynia jest również główną siedzibą buddyjskiej szkoły kegon. Została wpisana na listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO.

Opis i historia

Jest to olbrzymi kompleks klasztorny szkoły kegon (chin. huayanzong; kor. hwaeom chong).

Główne wejście do klasztoru prowadzi przez nandaimon – wielką bramę południową. Pomiędzy nią a chūmon – bramą wewnętrzną – znajdowały się kiedyś dwie 7-kondygnacyjne pagody na wschodzie i zachodzie, każda 100-metrowej wysokości. Przechodząc przez chūmon, dochodzi się do hondō (głównego pawilonu), zwanego tu Daibutsu-den – domem wielkiego buddy. Jest to największy na świecie drewniany budynek, mimo że po rekonstrukcji w 1709 r. został zmniejszony o 1/3. Jego wysokość sięga 48 m, długość 57 m, a szerokość 50 m. Wewnątrz znajduje się główny obiekt kultu szkoły kegon – daibutsu (wielki budda) Birushana (czyt. Birusiana) (skt. Vairocana). Jest to największy posąg z brązu na świecie; ma 15 m wysokości. Sama głowa zrekonstruowana w 1695 r. ma 5,3 m wysokości (dziwne proporcje rzeźby wynikają z tego, iż Birushana siedzi w pozycji medytacyjnej). Sam korpus ciała po zniszczeniach został zrekonstruowany w 1185 r. Przebudowana i pomniejszona główna hala pod żadnym względem nie dorównuje oryginalnej hali; brak jej stylistycznej jedności, świetnych proporcji i wyrafinowania poprzedniczki.

Na osi północnej klasztoru, czyli za Daibutsu-den, znajduje się kōdō – sala wykładów i zgromadzeń. Na jej flankach stoją: wieża dzwonu i biblioteka. Z trzech stron hala ta jest otoczona przez kwatery mnichów. Korytarz łączy je z refektarzem.

W 754 r. wybudowano Kaidan-in – pawilon ordynacyjny mnichów. Na jego ołtarzu znajdują się gliniane posągi shitennō – czterech niebiańskich królów, obrońców buddyzmu. Konstrukcja obecnego pawilonu pochodzi z 1731 r.

Ważną budowlą, bo pochodzi ona z 798 r., jest Hokke-dō – Pawilon Lotosu. To w nim śpiewa się Sutrę Lotosu. Głównym obiektem kultu jest tu Fukūkensaku Kannon (skt. Amoghapāśāvalokiteśvara; Ta która łowi wędką ludzi i przenosi ich na brzeg oświecenia) z 746 r.

Innym obiektem, który przetrwał z pierwszego okresu klasztoru jest Tegaimon – brama przy zachodnim murze klasztoru.

Większość budynków kompleksu pochodzi z 1180 r., gdy klasztor odbudowano po zniszczeniach w stylu południowej chińskiej dynastii Song. Styl ten nazwano daibutsu-yō – stylem wielkiego Buddy lub tenjiku-yō – stylem indyjskim. Szczególnie dobrym jego przykładem jest nandaimon z potężnymi figurami obrońców wiary Niō – dwóch królów.

Po wielkich zniszczeniach klasztoru w 1567 r. został on odbudowany przy pomocy siogunatu Tokugawy.

Plan klasztoru

Bibliografia

• Barucki, Tadeusz: Architektura Japonii, Wydawnictwo Arkady, 1988 ISBN 83-213-3390-7
• Tubielewicz, Jolanta: Nara i Kioto, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1983, ISBN 83-221-0177-5

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona Tōdai-ji (jap.)
• Zdjęcia Tōdai-ji

Galeria

• 
  Brama wejściowa
• 
  Figura strażnika z bramy wejściowej
• 
  Kaidando
• 
• 
• 
  Wieża dzwonów
• 
  Sashizudo
• 
  Nigatsudo
• 
  Nigatsudo
• 
  Shunjodo
• 
• 
  Nandai-mon - Wielka południowa brama
• 
  Latarnia z brązu
• 
  Brama wschodnia
•