Antoni Longin Baranowski

grób na polskim cmentarzu wojskowym na Antokolu w Wilnie

Antoni Longin Mirza Tuhan-Baranowski herbu Jastrzębiec (ur. 15 marca 1854 w Burbiszkach w powiecie trockim, zm. 31 maja 1922 w Wilnie) - generał major Armii Imperium Rosyjskiego, generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Wykształcenie średnie zdobył w Wilnie, następnie ukończył szkołę junkrów w Czugujewie i od 1872 do 1912 służył w armii carskiej osiągając stopień generała majora. W tym czasie wziął udział w powstaniu serbskim (1876) i wojnie rosyjsko-japońskiej w 1905 r. W trakcie I wojny światowej zmobilizowany do armii carskiej brał udział w walkach od 1915 do przełomu 1917/1918.

Od maja 1919 w Wojsku Polskim. W październiku 1919 skierowany przez władze polskie na Syberię jako szef polskiej misji wojskowej. Po powrocie z Syberii zastępca dowódcy I Korpusu Wojska Litwy Środkowej. Od stycznia 1921 r. emerytowany. Odznaczony Orderem Virtuti Militari piątej klasy oraz czterema Krzyżami Walecznych.

Bibliografia

• Kijas A., Polacy w Rosji od XVII wieku do 1917 roku, Inst. Wydawniczy PAX, Wydawnictwo Poznańskie, ISBN 83-211-1340-0.
• Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
• Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6.