Franciszek Zabłocki: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
drobne merytoryczne, życiorys, +sekcja Twórczość, źr.: "Nowy Korbut", t.6 cz.1 s.487-503
drobne merytoryczne, życiorys, +sekcja Twórczość, źr.: "Nowy Korbut", t.6 cz.1 s.487-503
Linia 25: Linia 25:


== Życiorys ==
== Życiorys ==
Pochodził z rodziny szlacheckiej herbu Łada. Urodził się jako syn Stanisława (zmarł wcześnie) i Barbary z Pruszyńskich, ''secundo voto'' Chmielowskiej (od roku 1758). Kształcił się u [[pijarzy|pijarów]] (kolegium) w [[Międzyrzecz (rejon korzecki)|Międzyrzeczu Koreckim]], następnie wstąpił do nowicjatu [[jezuici|jezuickiego]], który opuścił po 3 latach. Około roku 1770 przez pewien czas przebywał na dworze Antoniego Górskiego, stolnika ciechanowskiego. Pomimo porzucenia zakonu jezuitów, związany był blisko z warszawskim literackim środowiskiem pojezuickim - w roku 1774 był współautorem ''Pieśni wszystkich Horacjusza przekładania różnych''. W tym samym roku (12 czerwca 1774) został urzędnikiem (protokolistą) w kancelarii [[Komisja Edukacji Narodowej|Komisji Edukacji Narodowej]]. Od 23 września do 20 grudnia 1774 wizytował (wespół z Adamem Jakukiewiczem) szkoły departamentu ruskiego, czyli województwa: wołyńskie, kijowskie, bracławskie i podolskie. W latach 1774-1777 był autorem "Zabaw Przyjemnych i Pożytecznych". W tym okresie przyjaźnił się z byłym jezuitą F. D. Kniaźninem, korzystając także ze wsparcia A. Naruszewicza (pomieszkiwał wówczas w pojezuickim budynku przy ul. Brzozowej). Był także związany z dworem A. K. Czartoryskiego, prawdopodobnie przez jakiś czas pełnił nawet funkcję osobistego sekretarza księcia Czartoryskiego. Około roku 1778 poślubił aktorkę o imieniu Katarzyna, a rok później owdowiał. W roku 1778 został zauważony przez Komisję Edukacji Narodowej i króla, dzięki swemu przekładowi ''Dzieł'' C. Saint-Réala, które zostały zakwalifikowane do czytania w szkołach podległych Komisji. W sierpniu 1780 Stanisław August nagrodził Zabłockiego medalem "Merentibus" i 100 dukatami (wypłaconymi dopiero 8 lutego 1781) za komedię ''Zabobonnik''. Jej fragmenty czytał królowi na obiedzie czwartkowym (stałym bywalcem tych obiadów stał się jednak dopiero po roku 1783). Przez 3 lata współpracował regularnie z Teatrem Narodowym (1781-1783). Dnia 11 września 1783 mianowany (na miejsce ks. Stefana Rousselu) członkiem [[Towarzystwo do Ksiąg Elementarnych|Towarzystwa do Ksiąg Elementarnych]]. Kilka lat później (1786) został faktycznym sekretarzem Towarzystwa. W roku 1791 został zatrudniony w Wydziale Edukacyjnym [[Straż Praw|Straży Praw]].
Pochodził z rodziny szlacheckiej herbu Łada. Urodził się jako syn Stanisława (zmarł wcześnie) i Barbary z Pruszyńskich, ''secundo voto'' Chmielowskiej (od roku 1758). Kształcił się u [[pijarzy|pijarów]] (kolegium) w [[Międzyrzecz (rejon korzecki)|Międzyrzeczu Koreckim]], następnie wstąpił do nowicjatu [[jezuici|jezuickiego]], który opuścił po 3 latach. Około roku 1770 przez pewien czas przebywał na dworze Antoniego Górskiego, stolnika ciechanowskiego. Pomimo porzucenia zakonu jezuitów, związany był blisko z warszawskim literackim środowiskiem pojezuickim - w roku 1774 był współautorem ''Pieśni wszystkich Horacjusza przekładania różnych''. W tym samym roku (12 czerwca 1774) został urzędnikiem (protokolistą) w kancelarii [[Komisja Edukacji Narodowej|Komisji Edukacji Narodowej]]. Od 23 września do 20 grudnia 1774 wizytował (wespół z Adamem Jakukiewiczem) szkoły departamentu ruskiego, czyli województwa: wołyńskie, kijowskie, bracławskie i podolskie. W latach 1774-1777 był autorem "Zabaw Przyjemnych i Pożytecznych". W tym okresie przyjaźnił się z byłym jezuitą F. D. Kniaźninem, korzystając także ze wsparcia A. Naruszewicza (pomieszkiwał wówczas w pojezuickim budynku przy ul. Brzozowej). Był także związany z dworem A. K. Czartoryskiego, prawdopodobnie przez jakiś czas pełnił nawet funkcję osobistego sekretarza księcia Czartoryskiego. Około roku 1778 poślubił aktorkę o imieniu Katarzyna, a rok później owdowiał. W roku 1778 został zauważony przez Komisję Edukacji Narodowej i króla, dzięki swemu przekładowi ''Dzieł'' C. Saint-Réala, które zostały zakwalifikowane do czytania w szkołach podległych Komisji. W sierpniu 1780 Stanisław August nagrodził Zabłockiego medalem "Merentibus" i 100 dukatami (wypłaconymi dopiero 8 lutego 1781) za komedię ''Zabobonnik''. Jej fragmenty czytał królowi na obiedzie czwartkowym (stałym bywalcem tych obiadów stał się jednak dopiero po roku 1783). Przez 3 lata współpracował regularnie z Teatrem Narodowym (1781-1783). Dnia 11 września 1783 mianowany (na miejsce ks. Stefana Rousselu) członkiem [[Towarzystwo do Ksiąg Elementarnych|Towarzystwa do Ksiąg Elementarnych]]. W roku 1784, przez kilka miesięcy zastępował sekretarza Towarzystwa, a dwa lat później (1786) został już faktycznym sekretarzem. W roku 1791 został zatrudniony w Wydziale Edukacyjnym [[Straż Praw|Straży Praw]].


W czasie trwania [[Sejm Czteroletni|Sejmu Czteroletniego]] (1788-1792) w swoich utworach opowiadał się za wartościami reprezentowanymi przez obóz [[Stronnictwo Patriotyczne|Stronnictwa Patriotycznego]]. Jest też uznawany za autora wielu anonimowych [[paszkwil]]i z tego okresu, które w bezprecedensowy sposób atakowały przeciwników politycznych, w szczególności [[Franciszek Ksawery Branicki|Franciszka Ksawerego Branickiego]]. Został desygnowany przez [[konfederacja targowicka|konfederację targowicką]] do zasiadania w Towarzystwie do Ksiąg Elementarnych . <ref>Złota księga szlachty polskiej, r. XII, Poznań 1890, s. 156.</ref>Był powstańcem w [[Insurekcja kościuszkowska|powstaniu kościuszkowskim]]. Po jego upadku w depresji zaprzestał działalności literackiej i wyjechał do [[Rzym]]u, gdzie został księdzem. Kiedy po trzech latach wrócił do kraju, przyjął posadę proboszcza w [[Góra Puławska|Górze Puławskiej]], a w roku 1800 w Końskowoli, gdzie przez wiele lat opiekował się chorym [[Franciszek Dionizy Kniaźnin|Franciszkiem Dionizym Kniaźninem]]<ref> ''Dzieje Końskowoli'', (red.) Ryszard Szczygieł, Końskowolskie Towarzystwo Regionalne, [[Lublin]] 1988, ss. 81-82. </ref>. Zmarł tam w roku 1821.
W czasie trwania [[Sejm Czteroletni|Sejmu Czteroletniego]] (1788-1792) w swoich utworach opowiadał się za wartościami reprezentowanymi przez obóz [[Stronnictwo Patriotyczne|Stronnictwa Patriotycznego]]. Jest też uznawany za autora wielu anonimowych [[paszkwil]]i z tego okresu, które w bezprecedensowy sposób atakowały przeciwników politycznych, w szczególności [[Franciszek Ksawery Branicki|Franciszka Ksawerego Branickiego]]. Został desygnowany przez [[konfederacja targowicka|konfederację targowicką]] do zasiadania w Towarzystwie do Ksiąg Elementarnych . <ref>Złota księga szlachty polskiej, r. XII, Poznań 1890, s. 156.</ref>Był powstańcem w [[Insurekcja kościuszkowska|powstaniu kościuszkowskim]]. Po jego upadku w depresji zaprzestał działalności literackiej i wyjechał do [[Rzym]]u, gdzie został księdzem. Kiedy po trzech latach wrócił do kraju, przyjął posadę proboszcza w [[Góra Puławska|Górze Puławskiej]], a w roku 1800 w Końskowoli, gdzie przez wiele lat opiekował się chorym [[Franciszek Dionizy Kniaźnin|Franciszkiem Dionizym Kniaźninem]]<ref> ''Dzieje Końskowoli'', (red.) Ryszard Szczygieł, Końskowolskie Towarzystwo Regionalne, [[Lublin]] 1988, ss. 81-82. </ref>. Zmarł tam w roku 1821.
Linia 81: Linia 81:
# ''Pigmalion i Galatea, czyli obraz kobiet. Komedia w 3 aktach'', wyst. Warszawa 25 listopada 1787, rękopisy w Bibliotece Teatrów Warszawskich sygn. 339 i w Bibliotece Zamoyskich sygn. 776 (odpis z poprawkami Zabłockiego), stąd odpisy fragm. zachowane w rękopisie Ossolineum sygn. 7069/I (odpisy L. Bernackiego), fragm. aktu 1 scena 1 ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 93-97, (według J. A. Romagnesi: ''Pigmalion'')
# ''Pigmalion i Galatea, czyli obraz kobiet. Komedia w 3 aktach'', wyst. Warszawa 25 listopada 1787, rękopisy w Bibliotece Teatrów Warszawskich sygn. 339 i w Bibliotece Zamoyskich sygn. 776 (odpis z poprawkami Zabłockiego), stąd odpisy fragm. zachowane w rękopisie Ossolineum sygn. 7069/I (odpisy L. Bernackiego), fragm. aktu 1 scena 1 ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 93-97, (według J. A. Romagnesi: ''Pigmalion'')
# ''Rozsądny z miłości. Komedia'', wyst. Warszawa 30 listopada 1787, (pierwotnie przypisywana także T. Truskolawskiemu; autorstwo Zabłockiego potwierdza jego spis)
# ''Rozsądny z miłości. Komedia'', wyst. Warszawa 30 listopada 1787, (pierwotnie przypisywana także T. Truskolawskiemu; autorstwo Zabłockiego potwierdza jego spis)
# ''Lucylla. Komedia w 1 akcie z ariami. Muzyka: A. E. M. Grétry'', wyst. Warszawa 22 grudnia 1787, autograf w Bibliotece Narodowej (BOZ sygn. 996, dat. 1787); odpis fragm. w Ossolineum sygn. 7069/I (odpis L. Bernackiego), fragm. sceny 1 ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 85-86, (według J. F. Marmontel: ''Lucile'').
# ''Lucylla. Komedia w 1 akcie z ariami. Muzyka: A. E. M. Grétry'', wyst. Warszawa 22 grudnia 1787, autograf w Bibliotece Narodowej (BOZ sygn. 996, dat. 1787); odpis fragm. w Ossolineum sygn. 7069/I (odpis L. Bernackiego), fragm. sceny 1 ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 85-86, (według J. F. Marmontel: ''Lucile'')
# ''Szkoła panien, czyli nocne rendez-vous. Komedia w 5 aktach'', powst. około roku 1788, wyst. (wznowiona?) Warszawa 1799(?), 30 maja 1806; rękopis w Bibliotece Teatrów Warszawskich sygn. 338, fragm. aktu 1 scena 1 ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 89-90, (inne tytuły: ''Nocne rendez-vous; Niewiniątka warszawskie''; według J. F. Jünger: ''Der Revers'')
# ''Żona zazdrosna. Komedia w 5 aktach'', wyst. Warszawa 7 maja 1788, rękopis dat. 1788 w Bibliotece Zamoyskich sygn. 771, fragm. aktu 1 scena 1 ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 129-130, (autorstwo Zabłockiego według L. A. Dmuszewskiego, I. Werowskiego i F. S. Dmochowskiego; według P. Desforges: ''La Femme jalouse'')
# ''Piękna Arsena, czyli triumf miłości. Komedia z ariami w 4 aktach tłumaczona z francuskiego. Muzyka: P. A. Monsigny'', wyst. Warszawa 7 października 1788, rękopis dat. 1788 w Bibliotece Narodowej (BOZ sygn. 1034); odpisy fragm. w Ossolineum sygn. 7069/I (odpisy l. Bernackiego), fragm. aktu 1 scena 1 ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 91-92, (autorstwo Zabłockiego według L. A. Dmuszewskiego, I. Werowskiego i F. S. Dmochowskiego; według Ch. S. Favart: ''La Belle Arsène – przeróbka z Voltaire: ''La Bégueule'')
# ''Szkoła ojców. Komedia w 5 aktach'', wyst. Warszawa 8 listopada 1788, autograf dat. 1788 w Bibliotece Narodowej (BOZ sygn. 994); odpisy fragm. w Ossolineum sygn. 7069/I (odpisy l. Bernackiego), fragm. aktu 1 scena 1 ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 119-120, (według A. Pieyre: ''L'École des pères'')
# ''Wychowanka. Komedia'', wyst. Warszawa 25 listopada 1788, (prawdopodobnie według Ch. B. Fagan: ''La Pupille'')
# ''Dzień klamstwa. Komedia w 5 aktach'', wyst. Warszawa 26 grudnia 1788, autograf w Bibliotece Narodowej (BOZ sygn. 995); odpisy fragm. w Ossolineum sygn. 7069/I (odpisy l. Bernackiego), fragm. aktu 1 scena 1 ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 49-58, (w autografie skreślony tytuł: ''Zalotność umizgów, czyli konkurencja do Ireny''; według Ph. N. Destouches: ''Archimenteur, ou le vieux fou dupé'')
# ''Wyniosłość i niewinność. Komedia'', powst. około roku 1788
# ''Człowiek osobliwszy. Komedia'', powst. około roku 1788, (prawdopodobnie według Ph. N. Destouches: ''L'Homme singulier'')
# ''Sługa wspaniała. Komedia'', powst. około roku 1788, (prawdopodobnie według Ch. Sablier: ''La Suivante généreuse'' – przeróbka z C. Goldoni: ''La Serva amorosa'')
# ''Pan ze sługą konkurent. Komedia'', powst. około roku 1788, (jest to ostatnia poz. w spisie Zabłockiego; prawdopodobnie według A. R. Lesage: ''Crispin rival de son maître'')
# ''Satyry, pamflety, paszkwile oraz inne wiersze i pisma polityczne z okresu Sejmu Czteroletniego 1788-1791'', rozpowszechniane anonim. w odpisach i drukach(?). Przypisuje się mu autorstwo następujących utworów i grup utworów: Pamięć Suchorzewskiego w potomności (Król Jagiełło zbił Krzyżaki...); Przekleństwo narodu; Ma pan rozum; Do sądu sejmowego; Joannes Sarcasmus; Do ks. Czartoryskiego, posła województwa lubelskiego, mówiącego za wolnością druku; Do fiakrów; Do pewnego ministra; Do nowego sztabu; Do króla i narodu; Tryumwirat; 29 wierszy (wybranych) z rękopisu Ossolineum sygn. 1633/I; 60 wierszy, pt. ''Wiersze polityczne z lat 1788-1791''; Do JMci pana Wojciecha Turskiego... delatora w sprawie księcia Ponińskiego... (Gdy się w ciało śmiertelna zakradła gangrena...); Satyry; Do JW. Suchorzewskiego, posła kaliskiego (Mości panie kaliski! Wiadomość się szerzy...); Myśli nawiasowe Polaka lewą ręką pisane
# ''Zoe, czyli skutki ambicji i miłości. Drama w 3 aktach'', wyst. Warszawa 27 lutego 1791, rękopis w Bibliotece Zamoyskich sygn. 1008, zniszczony w roku 1944, fragmenty ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 128-130.


=== Przekłady ===
=== Przekłady ===

Wersja z 17:53, 22 mar 2014

Franciszek Ksawery Mikołaj Zabłocki
{{{alt grafiki}}}
Data i miejsce urodzenia

2 stycznia 1752
na Wołyniu(?)[1]

Data i miejsce śmierci

10 września 1821
Końskowola

Cytaty w Wikicytatach
Tablica pamiatkowa ku czci Franciszka Zabłockiego i Grzegorza Piramowicza w kościele pw. Znalezienia Krzyża Św. i św. Andrzeja w Końskowoli

Franciszek Ksawery Mikołaj Zabłocki herbu Łada, krypt.: F*** D*** Z***; F. M. D. Z.; F. Z.; F*** Z***, (ur. 2 stycznia 1752, zm. 10 września 1821 w Końskowoli) – komediopisarz i poeta polski, publicysta, tłumacz, ksiądz katolicki, wolnomularz[2], członek loży wolnomularskiej Świątynia Izis.[3]

Życiorys

Pochodził z rodziny szlacheckiej herbu Łada. Urodził się jako syn Stanisława (zmarł wcześnie) i Barbary z Pruszyńskich, secundo voto Chmielowskiej (od roku 1758). Kształcił się u pijarów (kolegium) w Międzyrzeczu Koreckim, następnie wstąpił do nowicjatu jezuickiego, który opuścił po 3 latach. Około roku 1770 przez pewien czas przebywał na dworze Antoniego Górskiego, stolnika ciechanowskiego. Pomimo porzucenia zakonu jezuitów, związany był blisko z warszawskim literackim środowiskiem pojezuickim - w roku 1774 był współautorem Pieśni wszystkich Horacjusza przekładania różnych. W tym samym roku (12 czerwca 1774) został urzędnikiem (protokolistą) w kancelarii Komisji Edukacji Narodowej. Od 23 września do 20 grudnia 1774 wizytował (wespół z Adamem Jakukiewiczem) szkoły departamentu ruskiego, czyli województwa: wołyńskie, kijowskie, bracławskie i podolskie. W latach 1774-1777 był autorem "Zabaw Przyjemnych i Pożytecznych". W tym okresie przyjaźnił się z byłym jezuitą F. D. Kniaźninem, korzystając także ze wsparcia A. Naruszewicza (pomieszkiwał wówczas w pojezuickim budynku przy ul. Brzozowej). Był także związany z dworem A. K. Czartoryskiego, prawdopodobnie przez jakiś czas pełnił nawet funkcję osobistego sekretarza księcia Czartoryskiego. Około roku 1778 poślubił aktorkę o imieniu Katarzyna, a rok później owdowiał. W roku 1778 został zauważony przez Komisję Edukacji Narodowej i króla, dzięki swemu przekładowi Dzieł C. Saint-Réala, które zostały zakwalifikowane do czytania w szkołach podległych Komisji. W sierpniu 1780 Stanisław August nagrodził Zabłockiego medalem "Merentibus" i 100 dukatami (wypłaconymi dopiero 8 lutego 1781) za komedię Zabobonnik. Jej fragmenty czytał królowi na obiedzie czwartkowym (stałym bywalcem tych obiadów stał się jednak dopiero po roku 1783). Przez 3 lata współpracował regularnie z Teatrem Narodowym (1781-1783). Dnia 11 września 1783 mianowany (na miejsce ks. Stefana Rousselu) członkiem Towarzystwa do Ksiąg Elementarnych. W roku 1784, przez kilka miesięcy zastępował sekretarza Towarzystwa, a dwa lat później (1786) został już faktycznym sekretarzem. W roku 1791 został zatrudniony w Wydziale Edukacyjnym Straży Praw.

W czasie trwania Sejmu Czteroletniego (1788-1792) w swoich utworach opowiadał się za wartościami reprezentowanymi przez obóz Stronnictwa Patriotycznego. Jest też uznawany za autora wielu anonimowych paszkwili z tego okresu, które w bezprecedensowy sposób atakowały przeciwników politycznych, w szczególności Franciszka Ksawerego Branickiego. Został desygnowany przez konfederację targowicką do zasiadania w Towarzystwie do Ksiąg Elementarnych . [4]Był powstańcem w powstaniu kościuszkowskim. Po jego upadku w depresji zaprzestał działalności literackiej i wyjechał do Rzymu, gdzie został księdzem. Kiedy po trzech latach wrócił do kraju, przyjął posadę proboszcza w Górze Puławskiej, a w roku 1800 w Końskowoli, gdzie przez wiele lat opiekował się chorym Franciszkiem Dionizym Kniaźninem[5]. Zmarł tam w roku 1821.

Twórczość

Na dorobek twórczy Franciszka Zabłockiego składają się: wiersze okolicznościowe, ody, bajki, listy poetyckie, sielanki, satyry, poemat mitologiczny Cztery żywioły (Zabawy Przyjemne i Pożyteczne 1775 i 1777, wydanie osobne 1780).

Zabłocki położył też zasługi dla rozwoju polskiego teatru. Napisał ponad 50 komedii, z których najważniejsze to: Zabobonnik (nagrodzona przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego Medalem Merentibus), Sarmatyzm, Król w kraju rozkoszy, Pasterz szalony, Arlekin Mahomet i Fircyk w zalotach.

Tłumaczył z języków francuskiego i angielskiego: sztuki, m.in. Wesele Figara, ale też powieści (Podrzutek, czyli Historia Toma Dżona Fieldinga) i podręczniki historii czy fizyki. Zaadaptował wiele sztuk, głównie z francuskiego, tylko po dwie z niemieckiego i angielskiego. Praktycznie cała jego twórczość to inteligentne przeróbki dzieł autorów zachodnich, takich jak Romagnesi, Legrand, Lesage, Molier, Mercier, Szekspir.

Ważniejsze dzieła

  1. Do W. I. Mci pana Antoniego Górskiego, stolnika ziemi ciechanowskiej, przy powrocie z zagranicy od wód Trenczyńskich. Oda napisana przez najobowiązańszego sługę..., brak miejsca (około roku 1770?), wyd. następne zobacz Wydania zbiorowe poz. 3; egz. unikatowy w Bibliotece Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk sygn. cym. 32.337
  2. Na dzień imienin Jaśnie Wielmożnego Jegomości księdza Andrzeja Młodziejowskiego, biksupa poznańskiego i warszawskiego, kanclerza wielkiego koronnego... oda..., brak miejsca wydania (przed rokiem 1774?); egz. unikatowy w Bibliotece Instytutu Badań Literackich Warszawa
  3. Wiersze (ody, bajki, sielanki, listy), "Zabawy Przyjemne i Pożyteczne" 1774 t. 9, cz. 1 – 1777 t. 15, cz. 2; wyd. następne: zobacz Wydania zbiorowe poz. 1, t. 6 (nie wszystkie); poz. 2, t. 2 (wybór z poz. 5); poz. 3 (wszystkie); tu m.in.: Pasterka Loas i Dafne; Kupido więzień; bajka Słowik i czyżyk; Pasterka Instynkt, albo niewinna miłość; Oda z okoliczności konsekracji X. A. Naruszewicza; Duma ubogiego literata; Oda z okoliczności imienin X. A. Czartoryskiego; Rady młodej panie dane
  4. Przeszkoda nieprzewidziana. Komedia p. Destouches, akademika francuskiego, w 5 aktach, dla teatru warszawskiego przetłumaczona, Warszawa 1776, wyst. Warszawa 18 marca 1776, (wyd. bezimienne; autorstwo Zabłockiemu przypisali: L. A. Dmuszewski i F. S. Dmochowski), według Ph. N. Destouches: L'Obstacle imprévu, ou l'obstacle sans obstacle
  5. Cztery żywioły. Poema umizgów, "Zabawy Przyjemne i Pożyteczne" 1777 t. 16, cz. 2, s. 305-339 i odb. Warszawa 1777 (z dodatkiem wierszowanej dedykacji do A. K. Czartoryskiego), wyd. następne zobacz Wydania zbiorowe poz. 3
  6. Dwojakie głupstwo. Komedia w 3 aktach, Warszawa (VI 1780); wyd. bezimienne (tu i dalej, jeśli nie zaznaczono inaczej, autorstwo według własnoręcznego spisu Zabłockiego), według A. Bret: La Double extravagance
  7. Ociec dobry. Komedia w 5 aktach p. Diderot, Warszawa (VII 1780), wyst. Warszawa 17 stycznia 1782; wyd. bezimienne; (według D. Diderot: Le Père de famille)
  8. Balik gospodarski. Opera komiczna we 3 aktach, Warszawa (jesień 1780), muzyka: M. Kamieński, wyst. Warszawa 1781(?), wyd. następne: zobacz Wydania zbiorowe poz. 1, t. 1; poz. 2, t. 1; fragm. w zbiorze: Piosnki i arie z różnych operów i komedii zebrane, Warszawa 1801; dedykację przedr. B. Erzepki, zobacz Wydania zbiorowe poz. 3; fragm. aktu 1 sc. 1 przedr. L. Bernacki: Teatr, dramat i muzyka za Stanisława Augusta t. 2, Lwów 1925, s. 36-39, (według Ch. S. Favart: Le Bal bourgeois)
  9. Do Jaśnie Oświeconego Książęcia Jegomości Krasickiego, biskupa warmińskiego, Warszawa 1780, wyd. następne: "Tygodnik Polski i Zagraniczny" 1818 nr 52, s. 301-304; zobacz Wydania zbiorowe poz. 3; przedr. J. Kott w: Poezja polskiego Oświecenia. Antologia, Warszawa 1954; wyd. 2 Warszawa 1956; Z. Goliński w: I. Krasicki: Monachomachia i Antymonachomachia, Wrocław (1969) "Biblioteka Narodowa seria I, nr 197, (pierwodruk bezimienny)
  10. Zabobonnik. Komedia we 3 aktach..., powst. przed VIII 1780(?), wyd. Warszawa I-II 1781 (z nazwiskiem Zabłockiego i dedykacją wierszowaną A. K. Czartoryskiemu), wyst. Warszawa 4 kwietnia 1781, wyd. następne: zobacz Wydania zbiorowe poz. 1, t. 1 (ze skreśleniami cenzury): wyd. K. J. Turowski, Sanok 1856 "Biblioteka Polska" nr 38-40 (razem z poz. 14, pt. Komedie); zobacz Wydania zbiorowe poz. 2, t. 1; wydał i oprac. B. Kąsinowski, Brody 1906 Arcydzieła Polskich i Obcych Pisarzy" nr 43-44; Lwów (około roku 1913) "Biblioteka Powszechna" 971-972; Warszawa 1955 Biblioteka Świetlicowa "Czytelnika" (uwagi inscenizacyjne oprac. G. Lipszyc, projekty dekoracji i kostiumów K. Nowicki); fragm. aktu 1 scena 1 przedr. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 121-124; niektóre warianty tekstu podał B. Kąsinowski, "Pamiętnik Literacki" rocznik 4, 1905, (według J. A. Romagnesi: Le Superstitieux)
  11. Szczyry niegrzecznie. Komedia w 4 aktach, nieukończona, fragm. aktu 1 scena 1 dat. 1780 w rękopisie Biblioteki Czartoryskich sygn. 2483 (brulion-autograf); wyd. B. Erzepki, zobacz Wydania zbiorowe poz. 3; wyd. następne ogł. J. Pawłowiczowa jak wyżej poz. 10, (tytuł pierwotny: Szczerość niegrzeczna)
  12. Tradycja dowcipem załatwiona. Komedioopera. Muzyka: M. Kamieński, wyst. Warszawa 1780 (według Dmuszewskiego) lub 1789 (według spisu autora), rękopis z partyturą muzyczną w Archiwum Towarzystwa Muzycznego Warszawa; odpis L. Bernackiego w Ossolineum sygn. 7069/I
  13. Oddalenie się z Warszawy literata. (Wiersz satyryczny), powst. IV 1781 (według A. Jendrysika, poprzednio: 1783), "Nowy Pamiętnik Warszawski" t. 6 (1802), wyd. następne: zobacz Wydania zbiorowe poz. 1, t. 5; poz. 2, t. 2; z rękopisu Biblioteki PAN Kraków pt. Odjazd z Warszawy literata ogł. K. Estreicher w: T. K. Węgierski: Pisma wierszem i prozą, Lwów 1882 "Biblioteka Klasyków Polskich" nr 6; zobacz Wydania zbiorowe poz. 3; przedr. J. Kott jak wyżej poz. 9 (z autografu Ossolineum); autograf: Ossolineum sygn. 691/I, kopia z poprawkami A. K. Czartoryskiego w Bibliotece Czartoryskich sygn. 3956
  14. Fircyk w zalotach. Komedia we 3 aktach, wyst. Warszawa 16 czerwca 1781, wyd. Warszawa VII 1781 (z wierszem dedykowanym Stanisławowi Augustowi); także (wyd. 2?) Warszawa 1781 (egz. Ossolineum sygn. XVIII-11485-II); wyd. następne: Wilno 1820 (nakł. A. Żółkowskiego, tekst według wyd. 2); przygot. F. S. Dmochowski, zobacz Wydania zbiorowe poz. 1, t. 2 (tekst jak wyżej); wyd. K. J. Turowski, Sanok 1856 "Biblioteka Polska" nr 38-40 (tekst według wyd. Żółkowskiego; wraz z poz. 10 jak wyżej); zobacz Wydania zbiorowe poz. 2, t. 1 (tekst według wyd. Dmochowskiego); Lwów (1883) "Biblioteka Mrówki" nr 178 (tekst jak wyżej); Lwów-Złoczów (1905) "Biblioteka Powszechna" nr 534 (tekst jak wyżej), także Lwów-Złoczów (1927); oprac. B. Kąsinowski, Brody (1907) "Arcydzieła Polskich i Obcych Pisarzy" nr 58 (tekst według wyd. 2); wyd. J. Michalski, Warszawa 1908 "Wybór Najcelniejszy Pisarzów Polskich i Obcych" (tekst według wyd. Dmochowskiego); oprac. J. Pogonowski, Lwów 1921 "Biblioteka Arcydzieł Klasycznych" nr 27-28 (tekst według wyd. Kąsinowskiego); oprac. S. Vrtel-Wierczyński, Warszawa (1924) "Biblioteka Polska" nr 101 (tekst według wyd. 1), także Warszawa (1930); ze wstępem E. Marwickiego, Łódź (1932) "Biblioteka Klasyków Polskich nr 26 (tekst według wyd. Wierczyńskiego); oprac. K. Czachowski, wstęp J. Z. Jakubowskiego, (według J. A. Romagnesi: Le Petit-maître amoureux)
  15. Dziewczyna sędzią. Komedia we 3 aktach przez F*** Z***, Warszawa VI 1781; także wyd. tytułowe Warszawa 1781 (... przez Fr. Zabłockiego), wyst. Warszawa 12 października 1783; fragm. aktu 1, scena 1 przedr. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 58-60; inny tytuł: Dziewczyna sędzią, czyli żona w kości wygrana, (według J. A. Romagnesi: La Fille arbitre)
  16. Gamrat, albo ukaranie mężów. Komedia we 3 aktach, rozpoczęta: VI 1781, wyst. Warszawa 30 czerwca 1785; wyd. zobacz Wydania zbiorowe poz. 1 t. 4 (pt. Mężowie poprawieni przez swoje żony), wyd. następne zobacz Wydania zbiorowe poz. 2, t. 2; fragm. aktu 1: sceny 1-2 przedr. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 68-75; brulion-autograf Biblioteki Czartoryskich sygn. 2483 ogł. J. Pawłowiczowa jak wyżej poz. 10; czystopis-autograf w Bibliotece Czartoryskich sygn. 2491; autograf Biblioteki Narodowej z Cesarskiej Publ. Bibl. Petersburg i odpis z Bibkioteki Zamoyskich – zniszczony w roku 1944, (według N. Hauteroche: Les Apparences trompeuses, ou les maris infidèles)
  17. Doktor lubelski. Komedia we 3 aktach, z francuskiego przerobiona i na teatrze warszawskim reprezentowana (14 lipca 1781), Warszawa 1781, wyd. następne: zobacz Wydania zbiorowe poz. 1, t. 2; poz. 2, t. 1; fragm. aktu 1 scena 1 przedr. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 42-45, (pierwodruk bezimienny; według N. Hauteroche: Crispin médecin)
  18. Przywidzenia punktu honoru. Komedia w trzech aktach, na teatrze warszawskim reprezentowana (11 sierpnia 1781), Warszawa III 1782; fragm. aktu 1 scena 1 przedr. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 101-102, (pierwodruk bezimienny; według A. R. Lesage: Le Point d'honneur – przeróbka z F. de Rojas: No ay amigo par amigo)
  19. Filozof żonaty. Komedia w 5 aktach p. Nericault Destouches, Warszawa IX 1781, wyst. Warszawa 30 grudnia 1781, (wyd. bezimienne; według Ph. Nericault Destouches: Le Philosophe marié, ou le mari honteux de l'être)
  20. Gdyracz. Komedia w 3 aktach, na teatrze warszawskim reprezentowana, Warszawa IX 1781, (wyd. bezimienne; według D. Brueys, J. Palaprat: Le Grondeur)
  21. Żądanie nieprzewidziane. Komedia w 3 aktach, Warszawa III 1782, wyst. Warszawa 1782 (pt. Balik na kredyt; w 1783 pt. Żądanie nieprzewidziane, czyli balik na kredyt), (wyd. bezimienne; według L. S. Mercier: La Demande imprévue
  22. Doktor z musu. Komedia we 3 aktach, na teatrze warszawskim reprezentowana (1782), Warszawa 1782, (wyd. bezimienne; według Molière: Le Médecin malgré lui)
  23. Samochwał, albo amant wilkołak. Komedia we 4 aktach, na teatrze warszawskim reprezentowana (1782?), Warszawa 1782, (wyd. bezimienne; według J. Collot d'Herbois: L'Amant loup-garou, ou M. Rodomont – przeróbka z W. Shakespeare: Merry Wives of Windsor)
  24. Amfitrio. Komedia we 3 aktach, z Moliera przez..., wyst. Warszawa 1782, wyd. Warszawa VII 1783, wyd. następne: zobacz Wydania zbiorowe poz. 1, t. 6; poz. 2, t. 2; (według Molière: Amphitrion)
  25. Żółta szlafmyca, albo kolęda na Nowy Rok. Opera w 3 aktach przez..., Warszawa wiosna 1783, muzyka: Gaetano (K. Majer), wyst. Warszawa 1783; 1 maja 1788 (z muz. Ertiniego); wyd. następne: Wilno 1812 (nakładem A. Żółkowskiego); Wilno 1820; zobacz Wydania zbiorowe poz. 1, t. 1; poz. 2, t. 1; fragm. aktu 1 sceny 1-2 przedr. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 75-80; autograf-brulion: Biblioteka Uniwersytetu Warszwskiego sygn. 204 (dawniej: 4 7/4); inny tytuł: Kolęda, (według: P. A. A. Piis, P. Y. Barré: Les Étrennes de Mercure, ou le bonnet magique).
  26. Sarmatyzm. Komedia w 5 aktach, powst. 1784 (red. 1), wyst. Warszawa 19 czerwca 1785, wyd. Wilno 1820 (red. 2 z roku 1785; nakładem A. Żółkowskiego); wyd. następne: zobacz Wydania zbiorowe poz. 1, t. 3; poz. 2, t. 1; Lwów (1905) "Biblioteka Powszechna" nr 501; oprac. H. Galle, Warszawa 1909 "Wybór Pisarzów Polskich dla Domu i Szkoły" nr 17, także Warszawa 1914; oprac. P. Lewiczewski, Tarnów 1925; oprac. W. Hahn, Lwów 1926 "Nasza Biblioteka nr 11; oprac. krytyczne według autografu z roku 1820 L. Bernacki, Kraków (1928) "Biblioteka Narodowa" seria I, nr 115, także wyd. 2 uzup. T. Mikulski, Wrocław (1951), także wyd. 3 Wrocław (1954); oprac. J. Ster, Łódź 1930 "Biblioteka Klasyków Polskich" nr 19; Łódź 1938; Kraków 1945 "Biblioteka Arcydzieł Literatury Polskiej"; oprac. P. Lewiczewski, Kraków 1947; oprac. K. Czachowski, wstęp Z. Libery, Warszawa 1947 "Biblioteka Pisarzy Polskich i Obcych" nr 10, także wyd. 2 Warszawa 1948, także wyd. 3 przejrzane i popr. Warszawa 1951; oprac. R. Taborski, Warszawa 1953 (z Małą kroniką życia i twórczości F. Zabłockiego przez R. T. i Sarmatyzmem na scenie przez S. Dąbrowskiego); fragm. aktu 1 sceny 1-2 przedr. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 104-112; z istniejących 3 wersji w autografach zachowany jest jedynie autograf Biblioteki Czartoryskich sygn. 2489 (red. 2 z roku 1785, z odmianami wcześniejszymi w przypisach); autografy Biblioteki Narodowej z Cesarskiej Publ. Bibl. Petersb. i Biblioteki Zamoyskich sygn. 208 (dat. 1784) – zniszczone w roku 1944, (według N. Hauteroche: Les Nobles de province)
  27. Sierota. Komedia w 5 aktach, wyst. Warszawa 8 września 1785, tekst (zdefektowany) w rękopisie Biblioteki Teatrów Warszawskich sygn. 381, fragm. (akty 3-4) w rękopisie Biblioteki Zamoyskich sygn. 770, fragm. aktu 1 scena 1 ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 112-114, (według Fiqet de Bocage: Orpheline – przeróbka z S. Centlivre: A Bold Stroke for a Wife)
  28. Małżonkowie pojednani, czyli przesąd modny. Komedia w 5 aktach, z francuskiego p. de La Chaussée wolne tłumaczenie, wyst. Warszawa 4 listopada 1785, wyd. zobacz Wydania zbiorowe poz. 1, t. 4; wyd. następne zobacz Wydania zbiorowe poz. 2, t. 2; autograf: Biblioteka Czartoryskich sygn. 1966, autografy: Biblioteka Teatrów Warszawskich sygn. 224 i Biblioteka Narodowa z Cesarskiej Publ. Bibl. Petersb. – zniszczone w roku 1944, (inny tytuł: Pojednani małżonkowie; według P. C. de La Chaussée: Le Préjugé à la mode)
  29. Arlekin Mahomet, albo taradajka latająca. Drama śmieszno-płaczliwo-filozofo-sowizdrzalskie w 4 aktach przez... dla teatru warszawskiego napisane r. 1785, wyst. Warszawa 1786, rękopis: Biblioteka Towarzystwa Poznańskiego Przyjaciół Nauk sygn. 123; rękopis: Biblioteka Teatrów Warszawskich sygn. 1282 – zniszczony w roku 1944; fragm. aktu 1 scena 1 ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 35-36, (według J. F. Cailhava: Arlequin Mahomet, ou le cabriolet volant)
  30. Medea. Melodrama z muzyką, powst. około roku 1785, muzyka: G. Benda, rękopisy (kopie): Biblioteka Narodowa (BOZ sygn. 1000, pt. Medea i Jazon , melodrama z muzyką sławnego p. Bendy) i Ossolineum sygn. 7069/I (odpis L. Bernackiego), fragm. z aktu 1 scena 1 ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 87-89, (według F. W. Gotter: Medea – przeróbka z P. Corneille: Médée. Tragédie)
  31. Garbaci. Komedia, wyst. Warszawa 10 lipca 1785, (inne tytuły: Ukarani garbaci; Ukochani garbaci; prawdopodobnie według L. Carmontelle: Les Bossus. Comédie en 1 acte)
  32. Człowiek dobrze myślący. Komedia w 5 aktach, wyst. Warszawa 17 kwietnia 1786, rękopis w Bibliotece Teatrów Warszawskich sygn. 362; fragm. zachowany w rękopisie Ossolineum sygn. 7069/I (odpis L. Bernackiego), fragm. aktu 1 scena 1 ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 39-41, (według M. J. Sedaine: Le Philosophe sans le savoir)
  33. Soliman II, albo trzy sułtanki. Komedia w 3 aktach, wyst. Warszawa 7 maja 1786, rękopis w Bibliotece Teatrów Warszawskich sygn. 417 i w Bibliotece Zamoyskich sygn. 757, fragm. aktu 1 scena 1 ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 114-119, (autorstwo Zabłockiego według L. A. Dmuszewskiego, I. Werowskiego i F. S. Dmochowskiego. Według Ch. S. Favart: Soliman II, ou les trois sultanes)
  34. Zdrajca ukarany. Komedia w 5 aktach, wyst. Warszawa 8 lipca 1786, rękopis w Bibliotece Zamoyskich sygn. 779; fragm. odpisane zachowane w rękopisie Ossolineum sygn. 7069/I (odpisy L. Bernackiego), fragm. aktu 1 scena 2 ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 124-128, (autorstwo Zabłockiego według L. A. Dmuszewskiego, I. Werowskiego i F. S. Dmochowskiego. Według A. R. Lesage: Le Traître puni – przeróbka z F. de Rojas: La Traicion busca el castigo)
  35. Kompania dobrana bez subiekcji. Komedia w 2 aktach, przełożona z niemieckiego, powst. 1786, fragm. autografu w Bibliotece Zamoyskich sygn. 770; odpis zachowany w Ossolineum sygn. 7069/I (odpis L. Bernackiego), fragm. z aktu 1 sceny 1-2 ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 80-82
  36. Powtórne zakochanie się. Komedia, powst. 1786, wyst. Warszawa 1786, (prawdopodobnie według P. Marivaux: Le Double inconstance)
  37. Figaro. Komedia w 5 aktach, powst. przed XI 1786, wyst. Warszawa 12 grudnia 1787, (według P. A. C. de Beaumarchais: La Folle journée, ou le mariage de Figaro)
  38. Przysięgi miłosne. Komedia, powst. około 1786/1787, (prawdopodobnie według P. Marivaux: Les Serments indiscrets)
  39. Król w kraju rozkoszy. Komedia zapustna w 3 aktach według Legranda. Muzyka: J. Stefani, wyst. Warszawa 3 lutego 1787; z autografu Biblioteki Czartoryskich sygn. 2496 ogł. J. Jackl, "Dialog" 1960 nr 6; fragm. aktu 1 scena 2 z tego źródła ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 80-82; wcześniejsza wersja tektu w autografie Biblioteki Zamoyskich sygn. 754; fragm. zachowane w publikacjach: P. Chmielowski: F. Zabłocki, "Echo Muzyczne i Teatr" 1889 nr 321; przedr. w: Nasza literatura dramatyczna, Petersburg 1898; M. Gawalewicz: O autorze Fircyk w zalotach, "Tygodnik Ilustrowany" 1890 t. 2 i w wyd. osobnym pt. F. Zabłocki, Kraków 1894, (według M. A. Legrand: Le Roi de Cocagne)
  40. Matka konfidentka. Komedia w 3 aktach, wyst. Warszawa 6 maja 1787, (prawdopodobnie według P. Marivaux: Le Mère confidente)
  41. Wielkie rzeczy, i cóż mi to wadzi! Komedia we 2 aktach, wyst. Warszawa 3 czerwca 1787, wyd. zobacz Wydania zbiorowe poz. 1, t. 3; wyd. następne: zobacz Wydania zbiorowe poz. 2, t. 2; rękopis: Biblioteka Zamoyskich sygn. 750 zniszczony w roku 1944; w rękopisie Ossolineum sygn. 10849/I odpis z druku (z roku 1877); według F. Bentkowskiego (Historia literatury polskiej t. 1, Warszawa 1814, s. 577): przekł. z francuskiego
  42. Fat ukarany. Komedia, powst. około roku 1787, (prawdopodobnie według A. Pont-de-Vesle: Le Fat puni.
  43. Pigmalion i Galatea, czyli obraz kobiet. Komedia w 3 aktach, wyst. Warszawa 25 listopada 1787, rękopisy w Bibliotece Teatrów Warszawskich sygn. 339 i w Bibliotece Zamoyskich sygn. 776 (odpis z poprawkami Zabłockiego), stąd odpisy fragm. zachowane w rękopisie Ossolineum sygn. 7069/I (odpisy L. Bernackiego), fragm. aktu 1 scena 1 ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 93-97, (według J. A. Romagnesi: Pigmalion)
  44. Rozsądny z miłości. Komedia, wyst. Warszawa 30 listopada 1787, (pierwotnie przypisywana także T. Truskolawskiemu; autorstwo Zabłockiego potwierdza jego spis)
  45. Lucylla. Komedia w 1 akcie z ariami. Muzyka: A. E. M. Grétry, wyst. Warszawa 22 grudnia 1787, autograf w Bibliotece Narodowej (BOZ sygn. 996, dat. 1787); odpis fragm. w Ossolineum sygn. 7069/I (odpis L. Bernackiego), fragm. sceny 1 ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 85-86, (według J. F. Marmontel: Lucile)
  46. Szkoła panien, czyli nocne rendez-vous. Komedia w 5 aktach, powst. około roku 1788, wyst. (wznowiona?) Warszawa 1799(?), 30 maja 1806; rękopis w Bibliotece Teatrów Warszawskich sygn. 338, fragm. aktu 1 scena 1 ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 89-90, (inne tytuły: Nocne rendez-vous; Niewiniątka warszawskie; według J. F. Jünger: Der Revers)
  47. Żona zazdrosna. Komedia w 5 aktach, wyst. Warszawa 7 maja 1788, rękopis dat. 1788 w Bibliotece Zamoyskich sygn. 771, fragm. aktu 1 scena 1 ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 129-130, (autorstwo Zabłockiego według L. A. Dmuszewskiego, I. Werowskiego i F. S. Dmochowskiego; według P. Desforges: La Femme jalouse)
  48. Piękna Arsena, czyli triumf miłości. Komedia z ariami w 4 aktach tłumaczona z francuskiego. Muzyka: P. A. Monsigny, wyst. Warszawa 7 października 1788, rękopis dat. 1788 w Bibliotece Narodowej (BOZ sygn. 1034); odpisy fragm. w Ossolineum sygn. 7069/I (odpisy l. Bernackiego), fragm. aktu 1 scena 1 ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 91-92, (autorstwo Zabłockiego według L. A. Dmuszewskiego, I. Werowskiego i F. S. Dmochowskiego; według Ch. S. Favart: La Belle Arsène – przeróbka z Voltaire: La Bégueule)
  49. Szkoła ojców. Komedia w 5 aktach, wyst. Warszawa 8 listopada 1788, autograf dat. 1788 w Bibliotece Narodowej (BOZ sygn. 994); odpisy fragm. w Ossolineum sygn. 7069/I (odpisy l. Bernackiego), fragm. aktu 1 scena 1 ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 119-120, (według A. Pieyre: L'École des pères)
  50. Wychowanka. Komedia, wyst. Warszawa 25 listopada 1788, (prawdopodobnie według Ch. B. Fagan: La Pupille)
  51. Dzień klamstwa. Komedia w 5 aktach, wyst. Warszawa 26 grudnia 1788, autograf w Bibliotece Narodowej (BOZ sygn. 995); odpisy fragm. w Ossolineum sygn. 7069/I (odpisy l. Bernackiego), fragm. aktu 1 scena 1 ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 49-58, (w autografie skreślony tytuł: Zalotność umizgów, czyli konkurencja do Ireny; według Ph. N. Destouches: Archimenteur, ou le vieux fou dupé)
  52. Wyniosłość i niewinność. Komedia, powst. około roku 1788
  53. Człowiek osobliwszy. Komedia, powst. około roku 1788, (prawdopodobnie według Ph. N. Destouches: L'Homme singulier)
  54. Sługa wspaniała. Komedia, powst. około roku 1788, (prawdopodobnie według Ch. Sablier: La Suivante généreuse – przeróbka z C. Goldoni: La Serva amorosa)
  55. Pan ze sługą konkurent. Komedia, powst. około roku 1788, (jest to ostatnia poz. w spisie Zabłockiego; prawdopodobnie według A. R. Lesage: Crispin rival de son maître)
  56. Satyry, pamflety, paszkwile oraz inne wiersze i pisma polityczne z okresu Sejmu Czteroletniego 1788-1791, rozpowszechniane anonim. w odpisach i drukach(?). Przypisuje się mu autorstwo następujących utworów i grup utworów: Pamięć Suchorzewskiego w potomności (Król Jagiełło zbił Krzyżaki...); Przekleństwo narodu; Ma pan rozum; Do sądu sejmowego; Joannes Sarcasmus; Do ks. Czartoryskiego, posła województwa lubelskiego, mówiącego za wolnością druku; Do fiakrów; Do pewnego ministra; Do nowego sztabu; Do króla i narodu; Tryumwirat; 29 wierszy (wybranych) z rękopisu Ossolineum sygn. 1633/I; 60 wierszy, pt. Wiersze polityczne z lat 1788-1791; Do JMci pana Wojciecha Turskiego... delatora w sprawie księcia Ponińskiego... (Gdy się w ciało śmiertelna zakradła gangrena...); Satyry; Do JW. Suchorzewskiego, posła kaliskiego (Mości panie kaliski! Wiadomość się szerzy...); Myśli nawiasowe Polaka lewą ręką pisane
  57. Zoe, czyli skutki ambicji i miłości. Drama w 3 aktach, wyst. Warszawa 27 lutego 1791, rękopis w Bibliotece Zamoyskich sygn. 1008, zniszczony w roku 1944, fragmenty ogł. L. Bernacki jak wyżej poz. 8, s. 128-130.

Przekłady

Wydania zbiorowe

Listy i materiały

Wybrane opracowania dot. Zabłockiego

Biografie, przyczynki, opracowania ogólne

Twórczość dramatyczna

Wiersze i pisma satyryczno-polityczne

  1. ↑ T. 6, cz. 1: Oświecenie. W: Bibliografia Literatury Polskiej – Nowy Korbut. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1970, s. 487.
  2. ↑ Ludwik Hass, Sekta farmazonii warszawskiej, Warszawa 1980, s. 248.
  3. ↑ Stanisław Małachowski-Łempicki, Wykaz polskich lóż wolnomularskich oraz ich członków w latach 1738-1821, w: Archiwum Komisji Historycznej, t. XIV, Kraków 1930, s. 338.
  4. ↑ Złota księga szlachty polskiej, r. XII, Poznań 1890, s. 156.
  5. ↑ Dzieje Końskowoli, (red.) Ryszard Szczygieł, Końskowolskie Towarzystwo Regionalne, Lublin 1988, ss. 81-82.

Bibliografia

  • T. 6, cz. 1: Oświecenie. W: Bibliografia Literatury Polskiej – Nowy Korbut. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1970, s. 487-503.

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Franciszek_Zabłocki&oldid=39082385”