Skalice Nowotarskie: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne uzupełnienia, drobne redakcyjne |
m poprawa linków, WP:SK |
||
Linia 3: | Linia 3: | ||
'''Skalice Nowotarskie''' – część [[Pieniński Pas Skałkowy|Pienińskiego Pasa Skałkowego]] ciągnąca się od okolic wsi [[Stare Bystre]] po [[rezerwat przyrody Przełom Białki pod Krempachami|Przełom Białki pod Krempachami]]. Jest to długi i wąski pas oddzielonych od siebie [[Ostaniec|ostańców]], zbudowanych głównie z mało odpornych na [[wietrzenie]] [[wapień|wapieni]], [[margiel|margli]], [[łupek ilasty|łupków ilastych]] i [[iłowiec (skała osadowa)|iłowców]] [[kreda (okres)|kredowych]]. W kolejności od zachodu na wschód są to: [[Szeligowa]] 711 m [[n.p.m.]], [[Skałka Rogoźnicka]] 708 m, [[Ranisberg]] 738 m, [[Grzebieniasta Skałka]], [[Cisowa Skałka]] 686 m, [[Obłazowa]] 670 m<ref>{{Cytuj książkę |tytuł= Dookoła Tatr. Mapa 1:100 000 |wydawca=Sygnatura|rok= 2003 |isbn=978-83-87873-44-8}}</ref>. Stanowią najbardziej na północ wysuniętą część [[Pogórze Gubałowskie|Pogórza Gubałowskiego]] i [[Pogórze Bukowińskie|Pogórza Bukowińskiego]] i tworzą granicę między tymi pogórzami a [[Kotlina Nowotarska|Kotliną Nowotarską]]<ref>{{Cytuj książkę |nazwisko=Kondracki |imię=Jerzy |tytuł=Geografia regionalna Polski |wydawca=Wyd. Naukowe PWN |miejsce=Warszawa |rok= 1998| |isbn=83-01-12479-2}}</ref>. |
'''Skalice Nowotarskie''' – część [[Pieniński Pas Skałkowy|Pienińskiego Pasa Skałkowego]] ciągnąca się od okolic wsi [[Stare Bystre]] po [[rezerwat przyrody Przełom Białki pod Krempachami|Przełom Białki pod Krempachami]]. Jest to długi i wąski pas oddzielonych od siebie [[Ostaniec|ostańców]], zbudowanych głównie z mało odpornych na [[wietrzenie]] [[wapień|wapieni]], [[margiel|margli]], [[łupek ilasty|łupków ilastych]] i [[iłowiec (skała osadowa)|iłowców]] [[kreda (okres)|kredowych]]. W kolejności od zachodu na wschód są to: [[Szeligowa]] 711 m [[n.p.m.]], [[Skałka Rogoźnicka]] 708 m, [[Ranisberg]] 738 m, [[Grzebieniasta Skałka]], [[Cisowa Skałka]] 686 m, [[Obłazowa]] 670 m<ref>{{Cytuj książkę |tytuł= Dookoła Tatr. Mapa 1:100 000 |wydawca=Sygnatura|rok= 2003 |isbn=978-83-87873-44-8}}</ref>. Stanowią najbardziej na północ wysuniętą część [[Pogórze Gubałowskie|Pogórza Gubałowskiego]] i [[Pogórze Bukowińskie|Pogórza Bukowińskiego]] i tworzą granicę między tymi pogórzami a [[Kotlina Nowotarska|Kotliną Nowotarską]]<ref>{{Cytuj książkę |nazwisko=Kondracki |imię=Jerzy |tytuł=Geografia regionalna Polski |wydawca=Wyd. Naukowe PWN |miejsce=Warszawa |rok= 1998| |isbn=83-01-12479-2}}</ref>. |
||
Skalice Nowotarskie częściowo są porośnięte drzewami i zaroślami, częściowo są nagie, ale porastają je także ciepłolubne murawy o bogatej florze. Dzięki wapiennemu podłożu na skałkach tych występują liczne gatunki roślin wapieniolubnych. Zostały one, jak np. na Cisowej Skałce czy Obłazowej, przyniesione z [[Tatry|Tatr]] przez wody [[Białka (dopływ Dunajca)|Białki]]. Na niektórych skałkach występuje np. rzadka w Polsce [[kokorycz żółtawa]]<ref name=K>{{Cytuj książkę |imię=Zbigniew |nazwisko=Mirek |imię2=Halina |nazwisko2=Piękoś-Mirkowa |tytuł=Czerwona księga Karpat Polskich |wydawca=Instytut Botaniki PAN |miejsce=Kraków |data=2008 |isbn =978-83-89648-71-6 |
Skalice Nowotarskie częściowo są porośnięte drzewami i zaroślami, częściowo są nagie, ale porastają je także ciepłolubne murawy o bogatej florze. Dzięki wapiennemu podłożu na skałkach tych występują liczne gatunki roślin wapieniolubnych. Zostały one, jak np. na Cisowej Skałce czy Obłazowej, przyniesione z [[Tatry|Tatr]] przez wody [[Białka (dopływ Dunajca)|Białki]]. Na niektórych skałkach występuje np. rzadka w Polsce [[kokorycz żółtawa]]<ref name=K>{{Cytuj książkę |imię=Zbigniew |nazwisko=Mirek |imię2=Halina |nazwisko2=Piękoś-Mirkowa |tytuł=Czerwona księga Karpat Polskich |wydawca=Instytut Botaniki PAN |miejsce=Kraków |data=2008 |isbn =978-83-89648-71-6}}</ref>. Skałki o których mowa były dawniej eksploatowane na potrzeby miejscowego budownictwa (łamano z nich kamień wapienny budowlany lub do wypalania [[Wapno (spoiwo)|wapna]]), obecnie objęte są w większości ochroną prawną. Niektóre mają bogatą przeszłość. Tak np. w Obłazowej istnieje [[Jaskinia Obłazowa]], w której odkryto ślady zamieszkiwania przez ludzi przedhistorycznych i ich narzędzia<ref>{{Cytuj książkę|imię=Józef |nazwisko=Nyka|autor link= Józef Nyka|tytuł=Pieniny. Przewodnik. Wyd. IX |miejsce=Latchorzew |data=2006 |wydawca=Wyd. Trawers |isbn= 83-915859-4-8}}</ref>. |
||
{{Przypisy|stopień= ===}} |
{{Przypisy|stopień= ===}} |
Wersja z 08:54, 14 kwi 2014
Skalice Nowotarskie – część Pienińskiego Pasa Skałkowego ciągnąca się od okolic wsi Stare Bystre po Przełom Białki pod Krempachami. Jest to długi i wąski pas oddzielonych od siebie ostańców, zbudowanych głównie z mało odpornych na wietrzenie wapieni, margli, łupków ilastych i iłowców kredowych. W kolejności od zachodu na wschód są to: Szeligowa 711 m n.p.m., Skałka Rogoźnicka 708 m, Ranisberg 738 m, Grzebieniasta Skałka, Cisowa Skałka 686 m, Obłazowa 670 m[1]. Stanowią najbardziej na północ wysuniętą część Pogórza Gubałowskiego i Pogórza Bukowińskiego i tworzą granicę między tymi pogórzami a Kotliną Nowotarską[2].
Skalice Nowotarskie częściowo są porośnięte drzewami i zaroślami, częściowo są nagie, ale porastają je także ciepłolubne murawy o bogatej florze. Dzięki wapiennemu podłożu na skałkach tych występują liczne gatunki roślin wapieniolubnych. Zostały one, jak np. na Cisowej Skałce czy Obłazowej, przyniesione z Tatr przez wody Białki. Na niektórych skałkach występuje np. rzadka w Polsce kokorycz żółtawa[3]. Skałki o których mowa były dawniej eksploatowane na potrzeby miejscowego budownictwa (łamano z nich kamień wapienny budowlany lub do wypalania wapna), obecnie objęte są w większości ochroną prawną. Niektóre mają bogatą przeszłość. Tak np. w Obłazowej istnieje Jaskinia Obłazowa, w której odkryto ślady zamieszkiwania przez ludzi przedhistorycznych i ich narzędzia[4].
- ↑ Dookoła Tatr. Mapa 1:100 000. Sygnatura, 2003. ISBN 978-83-87873-44-8.
- ↑ Jerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 1998. ISBN 83-01-12479-2.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
- ↑ Józef Nyka: Pieniny. Przewodnik. Wyd. IX. Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006. ISBN 83-915859-4-8.
<ref>
o nazwie „stopień”, zdefiniowany w <references>
, nie był użyty wcześniej w treści.