Jarosław Ładosz: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana]

Usunięta treść Dodana treść

Jednokolumnowy

Wersja z 20:33, 16 kwi 2014

Jarosław Ładosz (ur. 20 października 1924 w Warszawie, zm. 14 listopada 1997^[1]) – polski filozof-marksista, logik, jeden z najwybitniejszych filozofów marksistowskich w Polsce, przewodniczący Związku Akademickim Młodzieży Polskiej,doktorant Adama Schaffa, profesor i wieloletni dyrektor Instytutu Filozofii, Socjologii i Logiki Uniwersytetu Wrocławskiego, profesor i dyrektor Instytutu Filozofii Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, redaktor naczelny lewicowego pisma Nowe Horyzonty. Od końca lat siedemdziesiątych redaktor nowej edycji dzieł W.I.Lenina w Polsce. Członek i działacz Polskiego Towarzystwa Filozoficznego, Towarzystwa Krzewienia Kultury Świeckiej. Od 1990 roku do śmierci w 1997 roku prezes Stowarzyszenia Marksistów Polskich.

W latach wojny działał w organizacji Polskich Socjalistów, a od 1942 r. w Polskiej Partii Robotniczej oraz w Gwardii Ludowej. Wkrótce, 28 kwietnia 1943 roku jako dziewiętnastoletni chłopiec, został aresztowany wraz z Wandą Jakubowską i Szymonem Syrkusem. Po uwięzieniu na Pawiaku osadzony w obozach koncentracyjnych: Oświęcim-Brzezinka, Oranienburg, Sachsenhausen i Barth (komando Ravensbürck). Syn Janiny Dziarnowskiej i Henryka Łodosza. Znawca i miłośnik Jaroslava Haška i Józefa Szwejka.

Praca naukowa i poglądy

21 lipca 1977 roku odznaczony Orderem Sztandaru Pracy I. klasy. ^[2] Początkowo zajmował się głównie logiką matematyczną i teorią poznania.Później jego zainteresowania ewoluowały w stronę filozofii i socjologii, które programowo uprawiał jako materializm historyczny i dialektyczny.Ortodoksyjny marksista, wielki znawca dorobku K. Marksa i całej tradycji myśli marksistowskiej, historii ruchu robotniczego. Krytyk marksistowskiej scholastyki i apologetyki. W dyskusjach dotyczących socjalizmu w Polsce zajmował stanowisko uznające, że w Polsce nie ma społeczeństwa socjalistycznego tym bardziej komunistycznego lecz mamy do czynienia ze społeczeństwem okresu przejściowego z dyktaturą proletariatu jako formą organizacji politycznej i państwowej. Podkreślał istnienie w Polsce klas społecznych, sprzeczności, wyzysku i walki ideologicznej i politycznej.Przedmiotem jego krytyki była zarówno ta tendencja w ramach polskiego marksizmu, która nawiązywała do "młodego Marksa" i próbowała rozwijać jego myśl w duchu młodomarksowskiego humanizmu, m.in. Adam Schaff, Marek Fritzhand, jak i socjologizujący nurt empiryczny. Ten ostatni - reprezentowany m.in. przez J.J. Wiatra, W.Wesołowskiego - był przez J. Ładosza traktowany jako marksizm zdegenerowany i jednocześnie apologetyczny wobec status quo.Krytykował także marksizm szkoły poznańskiej i tzw. warszawską szkołę etyczną. Pozostawał pod wyraźnym wpływem francuskiej myśli społecznej: Jean Piaget widać to zwłaszcza w "Szkicach z epistemologii matematyki" a później Louis Althusser. W środowisku krytyczno-marksistowskim Wrocławia, Katowic, Polski, postać legendarna i dla bardzo wielu fascynująca swoim krytycyzmem, szerokimi horyzontami, pasją, odwagą i zaangażowaniem politycznym na rzecz stworzenia społeczeństwa socjalistycznego.

Dzieła

Wielowartościowe rachunki zdań a rozwój logiki, Warszawa 1966;
Szkice z epistemologii matematyki: matematyka jako działalność konstruktywna, wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 1968;
Marksistowska teoria walki klas, Warszawa 1969;
Dialektyka a społeczeństwo (razem z S. Kozyrem-Kowalskim) Warszawa 1972
Materializm dialektyczny, Warszawa 1973;
Przedmiot filozofii i jej rola społeczna, Warszawa 1976;
Klasa a zawód, wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 1980;
Przeciw pustym frazesom, wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 1984;
Socjalizm i komunizm, Warszawa 1985.

Bibliografia

Wspomnienie o Jarosławie Ładoszu
Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny, tom II: H–Ł (redaktor naukowy Janusz Kapuścik), Warszawa 1999, s. 697–698 (z fotografią)

↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
↑ Nowiny, nr 165 (8951), 22-23-24 lipca 1977, s. 2.

Linki zewnętrzne

[1] Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

[2] Nowiny, nr 165 (8951), 22-23-24 lipca 1977, s. 2.

[1]

[2]

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
 '''Jarosław Ładosz''' (ur. [[20 października]] [[1924]] w [[Warszawa|Warszawie]], zm. [[14 listopada]] [[1997]]<ref>[http://95.50.23.26:8008/mapa/wyniki.php?imie=Jaros%C5%82aw&nazwisko=%C5%81adosz&check_nazwisko=on&rok=1800&miesiac=1&dzien=1&rok2=1800&miesiac2=7&dzien2=18&rok_zg1=1800&miesiac_zg1=1&dzien_zg1=1&rok_zg2=1800&miesiac_zg2=7&dzien_zg2=18&cmentarz=&send=Szukaj Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze<!-- Tytuł wygenerowany przez bota -->]</ref>) – polski [[filozof]]-[[marksizm|marksista]], [[logik]], jeden z najwybitniejszych filozofów marksistowskich w Polsce, przewodniczący [[Związek Akademicki Młodzieży Polskiej|Związku Akademickim Młodzieży Polskiej]],doktorant Adama Schaffa, profesor i wieloletni dyrektor Instytutu Filozofii, Socjologii i Logiki [[Uniwersytet Wrocławski|Uniwersytetu Wrocławskiego]], profesor i dyrektor Instytutu Filozofii [[Uniwersytet Śląski|Uniwersytetu Śląskiego]] w Katowicach, redaktor naczelny lewicowego pisma ''Nowe Horyzonty''. Od końca lat siedemdziesiątych redaktor nowej edycji dzieł W.I.Lenina w Polsce. Członek i działacz Polskiego Towarzystwa Filozoficznego, Towarzystwa Krzewienia Kultury Świeckiej. Od [[1990]] roku do śmierci w [[1997]] roku prezes [[Stowarzyszenie Marksistów Polskich|Stowarzyszenia Marksistów Polskich]].
-Początkowo zajmował się głównie logiką matematyczną i teorią poznania.Później jego zainteresowania ewoluowały w stronę filozofii i socjologii, które programowo uprawiał jako materializm historyczny i dialektyczny.Ortodoksyjny marksista, wielki znawca dorobku K. Marksa i całej tradycji myśli marksistowskiej, historii ruchu robotniczego. Krytyk marksistowskiej scholastyki i apologetyki. W dyskusjach dotyczących socjalizmu w Polsce zajmował stanowisko uznające, że w Polsce nie ma społeczeństwa socjalistycznego tym bardziej komunistycznego lecz mamy do czynienia ze społeczeństwem okresu przejściowego z dyktaturą proletariatu jako formą organizacji politycznej i państwowej. Podkreślał istnienie w Polsce klas społecznych, sprzeczności, wyzysku i walki ideologicznej i politycznej.Przedmiotem jego krytyki była zarówno ta tendencja w ramach polskiego marksizmu, która nawiązywała do "młodego Marksa" i próbowała rozwijać jego myśl w duchu młodomarksowskiego humanizmu, m.in. [[Adam Schaff]], [[Marek Fritzhand]], jak i socjologizujący nurt empiryczny. Ten ostatni - reprezentowany m.in. przez J.J. Wiatra, W.Wesołowskiego - był przez J. Ładosza traktowany jako marksizm zdegenerowany i jednocześnie apologetyczny wobec status quo.Krytykował także marksizm ''szkoły poznańskiej'' i tzw. ''warszawską szkołę etyczną''. Pozostawał pod wyraźnym wpływem francuskiej myśli społecznej: [[Jean Piaget]] widać to zwłaszcza w "Szkicach z epistemologii matematyki" a później [[Louis Althusser]].
-W środowisku krytyczno-marksistowskim Wrocławia, Katowic, Polski, postać legendarna i dla bardzo wielu fascynująca swoim krytycyzmem, szerokimi horyzontami, pasją, odwagą i zaangażowaniem politycznym na rzecz stworzenia społeczeństwa socjalistycznego.
 W latach wojny działał w organizacji Polskich Socjalistów, a od 1942 r. w Polskiej Partii Robotniczej oraz w Gwardii Ludowej. Wkrótce, 28 kwietnia 1943 roku jako dziewiętnastoletni chłopiec, został aresztowany wraz z Wandą Jakubowską i Szymonem Syrkusem. Po uwięzieniu na Pawiaku osadzony w obozach koncentracyjnych: Oświęcim-Brzezinka, Oranienburg, Sachsenhausen i Barth (komando Ravensbürck).
 Syn [[Janina Dziarnowska|Janiny Dziarnowskiej]] i Henryka Łodosza. Znawca i miłośnik [[Jaroslav Hašek|Jaroslava Haška]] i Józefa Szwejka.
+== Praca naukowa i poglądy ==
 [[21 lipca]] [[1977]] roku odznaczony [[Order Sztandaru Pracy|Orderem Sztandaru Pracy]] I. klasy. <ref>Nowiny, nr 165 (8951), 22-23-24 lipca 1977, s. 2.</ref>
+Początkowo zajmował się głównie logiką matematyczną i teorią poznania.Później jego zainteresowania ewoluowały w stronę filozofii i socjologii, które programowo uprawiał jako materializm historyczny i dialektyczny.Ortodoksyjny marksista, wielki znawca dorobku K. Marksa i całej tradycji myśli marksistowskiej, historii ruchu robotniczego. Krytyk marksistowskiej scholastyki i apologetyki. W dyskusjach dotyczących socjalizmu w Polsce zajmował stanowisko uznające, że w Polsce nie ma społeczeństwa socjalistycznego tym bardziej komunistycznego lecz mamy do czynienia ze społeczeństwem okresu przejściowego z dyktaturą proletariatu jako formą organizacji politycznej i państwowej. Podkreślał istnienie w Polsce klas społecznych, sprzeczności, wyzysku i walki ideologicznej i politycznej.Przedmiotem jego krytyki była zarówno ta tendencja w ramach polskiego marksizmu, która nawiązywała do "młodego Marksa" i próbowała rozwijać jego myśl w duchu młodomarksowskiego humanizmu, m.in. [[Adam Schaff]], [[Marek Fritzhand]], jak i socjologizujący nurt empiryczny. Ten ostatni - reprezentowany m.in. przez J.J. Wiatra, W.Wesołowskiego - był przez J. Ładosza traktowany jako marksizm zdegenerowany i jednocześnie apologetyczny wobec status quo.Krytykował także marksizm ''szkoły poznańskiej'' i tzw. ''warszawską szkołę etyczną''. Pozostawał pod wyraźnym wpływem francuskiej myśli społecznej: [[Jean Piaget]] widać to zwłaszcza w "Szkicach z epistemologii matematyki" a później [[Louis Althusser]].
+W środowisku krytyczno-marksistowskim Wrocławia, Katowic, Polski, postać legendarna i dla bardzo wielu fascynująca swoim krytycyzmem, szerokimi horyzontami, pasją, odwagą i zaangażowaniem politycznym na rzecz stworzenia społeczeństwa socjalistycznego.
 == Dzieła ==