Stanisław Tessaro: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
poprawa linków |
wikizacja |
||
Linia 22: | Linia 22: | ||
|commons = |
|commons = |
||
}} |
}} |
||
[[Plik:DOK X Przemyśl.jpg|thumb|320px|Marsz o odznakę sprawnościową w [[Dowództwo Okręgu Korpusu nr X w Przemyślu|DOK X Przemyśl]]. Widoczni są mjr [[Przemysław Nakoniecznikoff-Klukowski]] (nr 5), mjr Tadeusz Żyborski (nr 2), gen. Stanisław Tessaro (nr 1), mjr Stawarz (nr 3), kpt. Żwinklewicz (nr 7).]] |
[[Plik:DOK X Przemyśl.jpg|thumb|320px|Marsz o odznakę sprawnościową w [[Dowództwo Okręgu Korpusu nr X w Przemyślu|DOK X Przemyśl]]. Widoczni są mjr [[Przemysław Nakoniecznikoff-Klukowski]] (nr 5), mjr [[Tadeusz Żyborski]] (nr 2), gen. Stanisław Tessaro (nr 1), mjr Stawarz (nr 3), kpt. Żwinklewicz (nr 7).]] |
||
[[File:Stanisław Tessaro (grób).JPG|thumb|320px|Grób gen. Stanisława Tessaro na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie]] |
[[File:Stanisław Tessaro (grób).JPG|thumb|320px|Grób gen. Stanisława Tessaro na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie]] |
||
'''Stanisław Tessaro''' [[pseudonim|ps.]] ''„Marian”, "Zosik"'' (ur. [[24 czerwca]] [[1891]] w [[Biała Podlaska|Białej Podlaskiej]], zm. [[9 marca]] [[1933]] w [[Przemyśl]]u) – [[Generał#Generał w Wojsku Polskim II RP|generał brygady]] [[Wojsko Polskie II RP|Wojska Polskiego]]. |
'''Stanisław Tessaro''' [[pseudonim|ps.]] ''„Marian”, "Zosik"'' (ur. [[24 czerwca]] [[1891]] w [[Biała Podlaska|Białej Podlaskiej]], zm. [[9 marca]] [[1933]] w [[Przemyśl]]u) – [[Generał#Generał w Wojsku Polskim II RP|generał brygady]] [[Wojsko Polskie II RP|Wojska Polskiego]]. |
Wersja z 00:01, 11 maj 2014
generał brygady | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
1 Pułk Piechoty Legionów |
Stanowiska |
dowódca pułku piechoty |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Stanisław Tessaro ps. „Marian”, "Zosik" (ur. 24 czerwca 1891 w Białej Podlaskiej, zm. 9 marca 1933 w Przemyślu) – generał brygady Wojska Polskiego.
Biografia
Stanisław Tessaro urodził się 24 czerwca 1891 w Białej Podlaskiej, mieście powiatowym ówczesnej guberni siedleckiej Królestwa Polskiego. Uczył się w Państwowej Szkole Realnej w Warszawie, a następnie w Szkole Realnej Witolda Wróblewskiego, w której w 1909 złożył maturę. W grudniu 1905 wziął udział w strajku szkolnym. W latach 1909-1913 studiował na Wydziale Budowy Maszyn Szkoły Politechnicznej we Lwowie.
W szkole realnej należał do tajnych kółek samokształceniowych, natomiast podczas studiów rozpoczął działalność niepodległościową. W 1909, jako jeden z pierwszych, został członkiem Związku Walki Czynnej, a w następnym roku członkiem Związku Strzeleckiego „Strzelec”. W Związku przeszedł wszystkie szczeble dowodzenia, do kompanii włącznie. W 1912 został oficerem Związku, a po ukończeniu Wyższego Kursu Szkoły Oficerskiej Związku Walki Czynnej, jako jeden z sześćdziesięciu sześciu absolwentów, otrzymał znak oficerski „Parasol”. W 1913 został komendantem Okręgu Związku Strzeleckiego w Zagłębiu Dąbrowskim i jednocześnie „okręgowcem PPS”, czyli członkiem kierownictwa Okręgu Polskiej Partii Socjalistycznej. Pracę konspiracyjną prowadzi pod pseudonimem „Marian”. Ma wówczas dwadzieścia dwa lata. Jesienią 1913, w Sosnowcu, w czasie jednego z wykładów doszło do wypadku z użyciem broni palnej, w następstwie którego został zatrzymany. Udało mu się uciec z komisariatu Policji, a następnie wyjechać z Zagłębia Dąbrowskiego. Został wyznaczony na stanowisko komendanta Związku Strzeleckiego w Wilnie. W 1914 został odwołany do Krakowa.
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach pierwszej Legionów Polskich. 6 sierpnia 1914 wyruszył z Krakowa na czele drugiej kompanii kadrowej, która następnie weszła w skład III batalionu. Do kwietnia 1917 dowodził kompanią, a do lipca tego roku batalionem 1 Pułku Piechoty Legionów. 29 września 1914 awansował na porucznika, a 15 czerwca 1915 na kapitana[1]. 22 października 1914 został ranny w bitwie pod Anielinem. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Szczypiornie. Do obozu udał się na ochotnika, w mundurze sierżanta, razem z szeregowymi żołnierzami Legionów. W Szczypiornie pełnił funkcję konspiracyjnego komendanta obozu. Zadenuncjowany Niemcom został wywieziony do Reichu. Był więziony w Havelbergu, Rastatt i Werl. W połowie października 1918 powrócił do Królestwa Polskiego i został komendantem Okręgu VIIIa Polskiej Organizacji Wojskowej w Zamościu. 1 listopada 1918, wykonując rozkaz generała Edwarda Śmigły-Rydza, przeprowadził mobilizację POW na terenie okręgu zamojskiego. 4 listopada awansował na majora i został mianowany komendantem Okręgu Wojskowego „Zamość”. Był jednym z organizatorów Chełmskiego Pułku Piechoty, który został później przemianowany na 35 Pułk Piechoty.
Następnie pełnił służbę na stanowisku dowódcy Batalionu Zapasowego 35 Pułku Piechoty. W maju 1919 został przeniesiony do 2 Dywizji Piechoty Legionów, w której objął dowództwo grupy operacyjnej złożonej z trzech baonów piechoty, szwadronu kawalerii i baterii artylerii. Od 19 lipca 1919 do 23 lipca 1920 dowodził 2 Pułkiem Piechoty Legionów. Na tym stanowisku 22 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w piechocie, „w grupie byłych Legionów Polskich”. 3 maja 1922 zweryfikowany został w tym stopniu ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty. Od lipca do października 1921 dowodził II Brygadą Piechoty Legionów i jednocześnie, od września 1920 do 1921, pełnił obowiązki dowódcy 2 Dywizji Piechoty Legionów[2]. Od 1923 do maja 1926 był dowódcą piechoty dywizyjnej 30 Dywizji Piechoty. 31 lipca 1926 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 30 Dywizji Piechoty w Kobryniu[3].
16 marca 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, Pierwszego Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 12. lokatą w korpusie generałów[4].
12 maja 1929 zwolniony został ze stanowiska dowódcy dywizji i mianowany dowódcą Korpusu Ochrony Pogranicza. 14 października 1930 został mianowany dowódcą Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[5].
W sobotę 4 marca 1933 zachorował na zapalenie płuc i opłucnej. W poniedziałek 6 marca przewieziony został do 10 Szpitala Okręgowego w Przemyślu. Zmarł w szpitalu, w czwartek 9 marca 1933 o godz. 13.15. Bezpośrednią przyczyną zgonu był udar serca.
13 marca 1933 o godz. 9.00, w Przemyślu, odbyła się eksportacja zwłok z kaplicy Szpitala Okręgowego Nr X do katedry, a następnie na dworzec kolejowy. Nabożeństwo w katedrze odprawili: ks. biskup sufragan Franciszek Barda - w obrządku łacińskim i ks. biskup Jozafat Kocyłowski - w obrządku grecko-katolickim. Na dworcu zmarłego pożegnali przemówieniami generałowie brygady: Wacław Scaevola-Wieczorkiewicz i Stanisław Wieroński oraz burmistrz Przemyśla Roman Krogulecki. O godz. 15.52 pociąg pośpieszny wiozący trumnę ze zwłokami generała odjechał w kierunku Warszawy. „Tłumy publiczności, uczestniczące w uroczystościach pogrzebowych w Przemyślu, przekraczały 20 tysięcy osób”. O godz. 23.15 pociąg przyjechał na Dworzec Główny w Warszawie, gdzie oczekiwała rodzina zmarłego. Następnie trumna została przewieziona do kościoła garnizonowego przy ulicy Długiej[6].
14 marca 1933 został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. „Po modłach, odprawionych przez duchowieństwo, w chwili spuszczania trumny do grobu, orkiestra odegrała pobudkę, marsza generalskiego i «Pierwszą Brygadę», a wojsko oddało honory.” Ceremonię pogrzebową poprzedziła msza, odprawiona o godz. 10.00, w kościele garnizonowym przez ks. prałata Bronisława Michalskiego. W nabożeństwie uczestniczyła rodzina Zmarłego, prezes Rady Ministrów Aleksander Prystor wraz z przedstawicielami rządu, wiceministrowie spraw wojskowych, gen. dyw. Kazimierz Fabrycy i gen. bryg. Felicjan Sławoj Składkowski, generalicja z gen. dyw. Kazimierzem Sosnkowskim i gen. dyw. Edwardem Śmigły-Rydzem na czele, szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta RP, płk Piotr Głogowski, delegacje oficerskie i podoficerskie z oddziałów wojskowych z Warszawy i z Okręgu Korpusu Przemyśl, przyjaciele, koledzy i liczne rzesze publiczności[7].
Pracownicy Powiatowej Komendy Uzupełnień w Sanoku (oficerowie, podoficerowie zawodowi i urzędnicy cywilni) złożyli kwotę 25 zł na Polskie Towarzystwo Opieki nad Sierotami po Poległych Wojskowych, zamiast wieńca na trumnę śp. gen. bryg. Stanisława Zosik-Tessaro[8].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
- Krzyż Niepodległości - 20 stycznia 1931[9]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski - 10 listopada 1928[10][11]
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie
- Złoty Krzyż Zasługi
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Znak oficerski "Parasol"
- ↑ Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich ..., s. 3.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r., s. 25, 917.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 9 sierpnia 1926 r., Nr 31, s. 246.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 19 marca 1927 r., Nr 10, s. 91.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 28 stycznia 1931 r., Nr 1, s. 1.
- ↑ Polska Zbrojna Nr 73 z 14 marca 1933 r., s. 4.
- ↑ Polska Zbrojna Nr 74 z 15 marca 1933 r., s. 4.
- ↑ Polska Zbrojna Nr 74 z 15 marca 1933 r., s. 6.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31
- ↑ Monitor Polski z 1928 r., Nr 60, poz. 630.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 15 z 11.11.1928
Bibliografia
- Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917.
- Roczniki oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego M.S.Wojsk. Nr 37 z 24 września 1921 r.
- Nad trumną niezłomnego Żołnierza I Brygady. W dniu pogrzebu śp. gen. Stanisława Zosik-Tessaro 24.VI.1891 - 9.III.1933, Polska Zbrojna Nr 73 z 14 marca 1933 r., s. 5.
- Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6
- Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione
- Generałowie brygady II Rzeczypospolitej
- Oficerowie piechoty II RP
- Oficerowie Korpusu Ochrony Pogranicza
- Oficerowie piechoty Legionów Polskich 1914-1918
- Żołnierze I Brygady Legionów Polskich
- Członkowie Polskiej Organizacji Wojskowej
- Członkowie Związku Walki Czynnej
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaczeni znakiem oficerskim tzw. "Parasolem"
- Pochowani na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej
- Uczestnicy strajków szkolnych w okresie zaborów
- Absolwenci Politechniki Lwowskiej
- Ludzie związani z Białą Podlaską
- Członkowie Związku Strzeleckiego
- Politycy Polskiej Partii Socjalistycznej
- Urodzeni w 1891
- Zmarli w 1933