Jolanta Antas: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m kat. |
dr red. |
||
| Linia 8: | Linia 8: | ||
W 1980 wstąpiła do [[Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”|„Solidarności”]]. Od 1982 była autorką i redaktorką [[wydawnictwo podziemne|czasopism drugiego obiegu]] (tj. „Hutnik” i „Miesięcznik Małopolski”), współpracowała z niezależnymi wydawnictwami, zajmowała sie również kolportażem. Od 1982 do 1983 odpowiadała za przechowywanie urządzeń podziemnego radia. W czerwcu 1983 została zatrzymana, następnie przetrzymywana w izolacji więziennej przez ponad 50 dni do czasu zwolnienia w sierpniu tegoż roku na mocy amnestii. W grudniu 1988 została pobita przez nieustalonych sprawców. |
W 1980 wstąpiła do [[Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”|„Solidarności”]]. Od 1982 była autorką i redaktorką [[wydawnictwo podziemne|czasopism drugiego obiegu]] (tj. „Hutnik” i „Miesięcznik Małopolski”), współpracowała z niezależnymi wydawnictwami, zajmowała sie również kolportażem. Od 1982 do 1983 odpowiadała za przechowywanie urządzeń podziemnego radia. W czerwcu 1983 została zatrzymana, następnie przetrzymywana w izolacji więziennej przez ponad 50 dni do czasu zwolnienia w sierpniu tegoż roku na mocy amnestii. W grudniu 1988 została pobita przez nieustalonych sprawców. |
||
W 2012 prezydent [[Bronisław Komorowski]], ''za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za oddanie dla sprawy przemian demokratycznych w kraju, za osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej'', odznaczył ją Krzyżem Kawalerskim [[Order Odrodzenia Polski|Orderu Odrodzenia Polski]]<ref>{{Cytuj stronę|url= |
W 2012 prezydent [[Bronisław Komorowski]], ''za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za oddanie dla sprawy przemian demokratycznych w kraju, za osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej'', odznaczył ją Krzyżem Kawalerskim [[Order Odrodzenia Polski|Orderu Odrodzenia Polski]]<ref>{{Cytuj stronę|url=https://archive.is/vOkF|tytuł=Prezydent odznaczył kobiety zasłużone dla demokracji|opublikowany=prezydent.pl|data=4 czerwca 2012|data dostępu=2012-09-25}}</ref><ref>{{Monitor Polski|2012|872}}</ref>. W 2011 odznaczona została [[Medal "Niezłomnym w słowie"|Medalem „Niezłomnym w słowie”]]<ref>{{Cytuj stronę|url=http://13-grudnia.pl/medal-niezlomnym-w-slowie.html |tytuł=Medal Niezłomnym w Słowie|opublikowany=13-grudnia.pl ||data dostępu=2012-09-25}}</ref>. |
||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
| Linia 18: | Linia 18: | ||
{{Kontrola autorytatywna}} |
{{Kontrola autorytatywna}} |
||
{{ |
{{SORTUJ:Antas, Jolanta}} |
||
[[Kategoria:Działacze opozycji w PRL]] |
[[Kategoria:Działacze opozycji w PRL]] |
||
[[Kategoria:Absolwenci Uniwersytetu Jagiellońskiego]] |
[[Kategoria:Absolwenci Uniwersytetu Jagiellońskiego]] |
||
Wersja z 15:58, 25 maj 2015
Jolanta Antas (ur. 20 lutego 1954 w Szczecinie) – polska uczona, profesor nauk humanistycznych, językoznawca, wykładowca akademicki, działaczka opozycji demokratycznej w latach 80.
Biografia
W 1977 ukończyła studia z zakresu filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Na Wydziale Filologicznym tej uczelni uzyskiwała następnie stopnie naukowe doktora (w 1986 na podstawie pracy Pragmatyczne operatory presupozycji wobec zagadnienia negacji) i doktora habilitowanego (w 1999 w oparciu o rozprawę O kłamstwie i kłamaniu. Studium semantyczno-pragmatyczne). W 2014 otrzymała tytuł profesora nauk humanistycznych.
Od 1977 pozostaje związana z Uniwersytetem Jagiellońskim (jako profesor nadzwyczajny). W 2005 objęła funkcję kierownika Zakładu Teorii Komunikacji na Wydziale Polonistyki. Zajmuje się badaniem języka, strategii i mechanizmów komunikacyjnych. Wydała monografie poświęcone negacji (O mechanizmach negowania. Wybrane semantyczne i pragmatyczne aspekty negacji, Kraków 1991) i kłamstwu (O kłamstwie i kłamaniu. Studium semantyczno-pragmatyczne, Kraków 1999). Jako pierwsza w Polsce rozpoczęła badania językoznawcze nad komunikacją niewerbalną, w szczególności nad gestami i ich rolą w procesie komunikowania się ludzi. Zainicjowała nowatorski program badawczy „Mapa gestów polskich”.
W 1980 wstąpiła do „Solidarności”. Od 1982 była autorką i redaktorką czasopism drugiego obiegu (tj. „Hutnik” i „Miesięcznik Małopolski”), współpracowała z niezależnymi wydawnictwami, zajmowała sie również kolportażem. Od 1982 do 1983 odpowiadała za przechowywanie urządzeń podziemnego radia. W czerwcu 1983 została zatrzymana, następnie przetrzymywana w izolacji więziennej przez ponad 50 dni do czasu zwolnienia w sierpniu tegoż roku na mocy amnestii. W grudniu 1988 została pobita przez nieustalonych sprawców.
W 2012 prezydent Bronisław Komorowski, za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za oddanie dla sprawy przemian demokratycznych w kraju, za osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej, odznaczył ją Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[1][2]. W 2011 odznaczona została Medalem „Niezłomnym w słowie”[3].
- ↑ Prezydent odznaczył kobiety zasłużone dla demokracji. prezydent.pl, 4 czerwca 2012. [dostęp 2012-09-25].
- ↑ M.P. z 2012 r. poz. 872
- ↑ Medal Niezłomnym w Słowie. 13-grudnia.pl. [dostęp 2012-09-25].
Bibliografia
- Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2012-09-25].
- {{{osoba}}}, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI).[martwy link]. [dostęp 2014-06-25].