Bogufał II: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
źródła/przypisy |
→Życie: krewni |
||
| Linia 42: | Linia 42: | ||
== Życie == |
== Życie == |
||
Nieznana jest data urodzin Bogufała. Na podstawie imienia przypuszcza się, że był Polakiem i należał do rodu Porajów-Różyców{{odn|Starnawska|1989|s = 35}}. |
Nieznana jest data urodzin Bogufała. Na podstawie imienia przypuszcza się, że był Polakiem i należał do rodu Porajów-Różyców{{odn|Starnawska|1989|s = 35}}. Już jako biskup mianował kanonikiem przyszłego biskupa [[Bogufał III z Czerlina|Bogufała III]], który prawdopodobnie był jego krewnym{{odn|Starnawska|1989|s = 41}}. |
||
Używał tytułu magistra, jednak nie wiadomo, gdzie się kształcił. W 1211 roku został scholastykiem poznańskim, w 1231 kustoszem i kanonikiem, a w 1242 biskupem poznańskim. Istnieje wprawdzie dokument datowany na 21 lipca 1240, w którym Bogufał występuje już jako biskup, jest to jednak późniejszy falsyfikat{{odn|Maciejewski|2003|s = 256}}. |
|||
Za jego rządów biskupich, w roku 1262 rozebrano romańskie, spękane prezbiterium [[bazylika archikatedralna Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Poznaniu|poznańskiej katedry]], wznosząc w jego miejscu nową konstrukcję. W roku 1244 Bogufał odstąpił [[książęta wielkopolscy|księciu]] [[Przemysł I|Przemysłowi I]] osadę wokół nieistniejącego współcześnie [[Kościół św. Gotarda w Poznaniu|kościoła św. Gotarda]], gdzie powstał lokowany na [[prawo magdeburskie|prawie magdeburskim]] lewobrzeżny [[Poznań]]. Był również sygnatariuszem aktu lokacji tego miasta. W roku 1246 otrzymał od Przemysła I immunitet wraz z prawem do lokacji osad biskupich na prawie magdeburskim. W roku 1248 był uczestnikiem [[synod]]u we Wrocławiu{{odn|Maciejewski|2003|s = 256}}. |
Za jego rządów biskupich, w roku 1262 rozebrano romańskie, spękane prezbiterium [[bazylika archikatedralna Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Poznaniu|poznańskiej katedry]], wznosząc w jego miejscu nową konstrukcję. W roku 1244 Bogufał odstąpił [[książęta wielkopolscy|księciu]] [[Przemysł I|Przemysłowi I]] osadę wokół nieistniejącego współcześnie [[Kościół św. Gotarda w Poznaniu|kościoła św. Gotarda]], gdzie powstał lokowany na [[prawo magdeburskie|prawie magdeburskim]] lewobrzeżny [[Poznań]]. Był również sygnatariuszem aktu lokacji tego miasta. W roku 1246 otrzymał od Przemysła I immunitet wraz z prawem do lokacji osad biskupich na prawie magdeburskim. W roku 1248 był uczestnikiem [[synod]]u we Wrocławiu{{odn|Maciejewski|2003|s = 256}}. |
||
Wersja z 11:57, 3 wrz 2015
| ||
| Data i miejsce śmierci |
9 lutego 1253 | |
|---|---|---|
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Nominacja biskupia |
1242 | |
| Sakra biskupia |
brak danych | |
Bogufał II (łac. Boguphalus) lub Boguchwał II (zm. 9 lutego 1253 roku) – biskup poznański w latach 1242-1253. Zainicjował powstanie Rocznika kapituły poznańskiej i do swojej śmierci redagował go. W XVIII i XIX wieku błędnie przypisywano mu autorstwo Kroniki wielkopolskiej i wydawano ją pod jego imieniem.
Życie
Nieznana jest data urodzin Bogufała. Na podstawie imienia przypuszcza się, że był Polakiem i należał do rodu Porajów-Różyców[1]. Już jako biskup mianował kanonikiem przyszłego biskupa Bogufała III, który prawdopodobnie był jego krewnym[2].
Używał tytułu magistra, jednak nie wiadomo, gdzie się kształcił. W 1211 roku został scholastykiem poznańskim, w 1231 kustoszem i kanonikiem, a w 1242 biskupem poznańskim. Istnieje wprawdzie dokument datowany na 21 lipca 1240, w którym Bogufał występuje już jako biskup, jest to jednak późniejszy falsyfikat[3].
Za jego rządów biskupich, w roku 1262 rozebrano romańskie, spękane prezbiterium poznańskiej katedry, wznosząc w jego miejscu nową konstrukcję. W roku 1244 Bogufał odstąpił księciu Przemysłowi I osadę wokół nieistniejącego współcześnie kościoła św. Gotarda, gdzie powstał lokowany na prawie magdeburskim lewobrzeżny Poznań. Był również sygnatariuszem aktu lokacji tego miasta. W roku 1246 otrzymał od Przemysła I immunitet wraz z prawem do lokacji osad biskupich na prawie magdeburskim. W roku 1248 był uczestnikiem synodu we Wrocławiu[3].
Zmarł 9 lutego 1253 roku w Solcu koło Środy Wielkopolskiej, w posiadłości biskupów poznańskich. Jego duży księgozbiór przekazany został bibliotece katedralnej[3].
W Kronice wielkopolskiej jego rządy zostały podsumowane zgodnie z ówczesnym ideałem biskupa, który winien dbać o dobra duchowe i materialne Kościoła: rozkoszował się zaś dniem i nocą czytaniem ksiąg Pisma świętego, których niemały posiadał zbiór i więcej niż skarb jakiś nadzwyczaj gorąco miłował. Umierając pozostawił je wszystkie kościołowi poznańskiemu. Ten błogosławiony biskup w drugim roku swojego episkopatu kazał z powodu jakichś rysów chór kościoła poznańskiego do gruntu, czyli całkowicie, zburzyć i na nowo zbudować. Żył zaś na swoim biskupstwie dziesięć lat i dwadzieścia sześć tygodni[4].
Dzieła
Bogufała uznaje się za inicjatora powstania Rocznika kapituły poznańskiej. Uchodzi też za autora pochodzących z lat 1231–1253 wpisów w Roczniku[5].
W XVIII i XIX wieku badacze i wydawcy Kroniki wielkopolskiej twierdzili, że dzieło to, przynajmniej do roku 1249, było autorstwa Bogufała. Dlatego pod jego imieniem powstały pierwsze wydania i tłumaczenia Kroniki na język polski. Uczeni XX-wieczni odrzucili tezę, jakoby Boguchwał pozostawił po sobie rozpoczęte już dzieło i był autorem znacznej części zachowanego tekstu Kroniki wielkopolskiej. Według ich badań, w części opowiadającej o wydarzeniach sprzed roku 1249 wykorzystano źródła z drugiej połowy XIII stulecia, a rozdziały wykraczające poza granice życia Bogufała nie różnią się stylistycznie od poprzednich[6].
W napisanej w pierwszej osobie zapisce z 1249 roku, Bogufał zanotował ku pamięci potomnych swój proroczy sen, w którym jakiś zakonnik miał mu przepowiedzieć „wypełnienie się” losów Polski w najbliższych 25 latach. Tekst ten został wpierw wpisany do Rocznika kapituły poznańskiej, a następnie przepisany do Kroniki wielkopolskiej, gdzie zachował się w nieco różniących się, dwóch redakcjach[5]. Notatka miała charakter typowej ówczesnej zapiski o cudach, sformułowanej jako świadectwo zaprzysięgane przed sądem i była prawdopodobnie przepowiednią dotyczącą przyszłego zjednoczenia Polski:[7]
Ego Boguphalus episcopus Posnaniensis, audivi, licet pecator,
visum quendam reigiosum mihi dicere:
"infra XXV annos tota Polonia consumabitur".
Et dum a loquente interpretationem diligenter inquirerem:
"utrum in bono am in malo deberet consumari?"
- non mihi respondit.
Dixit tamen, et papa deberet consumari[8].
„Ja, biskup poznański Boguchwał, słyszałem, choć grzeszny,
w widzeniu pewnego zakonnika mówiącego do mnie:
„W przeciągu dwudziestu pięciu lat cała Polska zostanie wypełniona”.
A gdy mówiącego usilnie prosiłem o wytłumaczenie,
czy w szczęściu czy w nieszczęściu będzie wypełniona,
nie odpowiedział mi.
Powiedział jednak, że i papieża losy się wypełnią.”[9]
- ↑ Starnawska 1989 ↓, s. 35.
- ↑ Starnawska 1989 ↓, s. 41.
- ↑ a b c Maciejewski 2003 ↓, s. 256.
- ↑ Kürbis 2010 ↓, s. 167-168.
- ↑ a b Kürbis 2010 ↓, s. 19.
- ↑ Kürbis 2010 ↓, s. 19-20.
- ↑ Kürbis 2010 ↓, s. 20.
- ↑ Bielowski 1872 ↓, s. 567.
- ↑ Przekład Brygida Kürbis.
Bibliografia
- Wydania Kroniki Wielkopolskiej z Bogufałem jako autorem
- Boguphali II. episcopi Poznaniensis Chronicon Poloniae: cum continuatione Pasconis custodis Posnaniensis. W: Scriptores rerum Silesiacarum, T. 2. Friedrich Wilhelm Sommersberg (ed.). Wrocław: Michaelus Hubertus, 1730, s. 18-78. (łac.).
- Boguphali. II. de armis et Domo Rosarum Episcopi Posnaniensis Chronicon Poloniae cum Continuatione, à pag. 132. Baszkonis Custodis Pos.. Friedrich Wilhelm Sommersberg (ed.), Józef Andrzej Załuski (red.). Warszawa: XX. Pijarzy, 1752. (łac.).
- Boguphali II episcopi Posnaniensis Chronicon Poloniae, cum continuatione Basconis custodis Posnaniensis. W: Monumenta Poloniae Historica, T. 2. Wacław Alexander Maciejowski (ed.), August Bielowski (red.). Lwów: August Bielowski, 1872, s. 467-598. (łac.).
- Literatura
- Brygida Kürbis: Wstęp. W: Kronika wielkopolska. Kazimierz Abgarowicz (tł.), Brygida Kürbis (red.). Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych Universitas, 2010, s. 7-33. ISBN 97883-242-1275-0.
- Jacek Maciejewski: Episkopat polski doby dzielnicowej. Bydgoszcz–Kraków: Towarzystwo Naukowe Societas Vistulana, 2010. ISBN 83-88385-28-3.
- Maria Starnawska. O składzie społecznym kapituły poznańskiej w okresie rozbicia dzielnicowego. „Kwartalnik Historyczny”. 96 (3/4), s. 31-48, 1989. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.