Janina Karasiówna: Różnice pomiędzy wersjami

Janina Irena Karasiówna
„Jadwiga” „Berg” „Bronka” „Haka” „HK” „Henryk Kościesza” „Ość” „Rybczyńska”
Data i miejsce urodzenia	3 maja 1903 ; Niżny Nowogród
Data i miejsce śmierci	25 października 1948 ; koło Madrasu
Przyczyna śmierci	utonięcie
	Odznaczenia

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

[wersja nieprzejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 12:08, 30 lis 2015

Janina Irena Karasiówna ps. „Jadwiga”, „Berg”, „Bronka”, „Haka”, „HK”, „Henryk Kościesza”, „Ość”, „Rybczyńska” (ur. 3 maja 1903 w Niżnym Nowogrodzie, zm. 25 października 1948 koło Madrasu) – major Armii Krajowej, współzałożycielka Służby Zwycięstwu Polski.

Biogram

Urodziła się 3 maja 1903 roku w Niżnym Nowogrodzie (obecnie Gorki) w rodzinnym majątku jako córka Klemensa (inżyniera) i Bronisławy Brzozowskiej. Początkowo uczyła się w szkole żeńskiej Polskiego Komitetu Pomocy Ofiarom Wojny w Moskwie. Przybyła do kraju w roku 1918 i zamieszkała w Wilnie. Kontynuowała naukę w gimnazjum im. Elizy Orzeszkowej, w którym w czerwcu 1922 roku otrzymała świadectwo dojrzałości. Od stycznia 1923 roku studiowała na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie^[1], a po przeniesieniu się do Warszawy od października 1925 roku na Wydziale Lekarskim UW, jednocześnie ucząc się w Studium Pracy Społeczno-Oświatowej WWP (w którym do 1927 roku zaliczyła następne dwa lata), a następnie od listopada 1931 roku na Wydziale Pedagogicznym WWP. Zatrudniona jako referentka Instytutu Oświaty Dorosłych przy Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Była również instruktorką PCK. Od czasów studenckich związana z Polskim Towarzystwem Teozoficznym, czynnie działała w loży Międzynarodowego Mieszanego Zakonu „Le Droit Humain” powstałej w Warszawie w roku 1924 z inicjatywy teozofów. Kiedy utworzono w 1934 roku polską federację rytu „Le Droit Humain” weszła do składu jego władz.

Od 27 września 1939 roku działała w konspiracji i już wówczas należała do pierwszej kilkunastoosobowej grupy współzałożycieli Służby Zwycięstwu Polski. Zorganizowała w początkowym okresie zawiązki służby kancelaryjnej i łączności, a od połowy października kierowała całością łączności konspiracyjnej w Dowództwie Głównym SZP. Występowała wówczas pod pseudonimem „Bronka”. Od stycznia 1940 roku, po utworzeniu Związku Walki Zbrojnej przez kilka miesięcy zastępczyni mjr. Leona Chendyńskiego^[2]. Uczestniczyła pod ps. „Rybczyńska” jako przedstawiciel gen. Stefana Roweckiego w konferencji belgradzkiej (29 maja – 2 czerwca 1940). Objęła krótko przed wyjazdem do Belgradu funkcję szefa Oddziału V-K KG ZWZ-AK i pełniła ją aż do zakończenia powstania warszawskiego^[3]. Dział łączności konspiracyjnej, którym kierowała podlegał płk. Józefowi Kazimierzowi Plucie-Czachowskiemu^[4]. W latach 1941-1943 używała ps. „Jadwiga Berg”, a następnie „Haka”, „HK”, „Henryk Kościesza”. Była uczestniczką powstania warszawskiego. Mianowana majorem rozkazem L.876/BP z 23 września 1944 r. Po kapitulacji oddziałów powstańczych przebywała w niewoli niemieckiej, w Oflagu Molsdorf pełniła funkcję zastępczyni komendantki mjr Wandy Gertz.

Po zakończeniu wojny pozostała na emigracji w Londynie. Od grudnia 1945 roku była członkinią Komitetu Organizacyjnego Koła AK, a po jego utworzeniu w marcu 1947 roku - członkinią RN Koła AK. Była również w 1947 roku współzałożycielką Studium Polski Podziemnej w Londynie. Wyjechała w lipcu 1948 roku do Indii na zaproszenie teozofów i tam utonęła 25 października 1948 przy ujściu rzeki Adyar do Oceanu Indyjskiego koło Madrasu.

Awanse

major – 23 września 1944

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari V klasy – 28 września 1944
Krzyż Walecznych

↑ Do końca 1924 roku zaliczyła dwa lata
↑ Szef Oddziału V-K (łączności konspiracyjnej) w Komendzie Okupacji Niemieckiej ZWZ
↑ Było to najwyższe stanowisko w AK zajmowane przez kobietę
↑ Szef Oddziału V KG, a od kwietnia 1944 r. podporządkowany był bezpośrednio Szefowi Sztabu KG AK, gen. Tadeuszowi Połczyńskiemu

Bibliografia

Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1945 T.1. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 81-82. ISBN 83-211-0758-3.
Marek Ney-Krwawicz: Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990, s. 440-441. ISBN 83-211-1055-X.

[1] Do końca 1924 roku zaliczyła dwa lata

[2] Szef Oddziału V-K (łączności konspiracyjnej) w Komendzie Okupacji Niemieckiej ZWZ

[3] Było to najwyższe stanowisko w AK zajmowane przez kobietę

[4] Szef Oddziału V KG, a od kwietnia 1944 r. podporządkowany był bezpośrednio Szefowi Sztabu KG AK, gen. Tadeuszowi Połczyńskiemu

[1]

[2]

[3]

[4]

@@ Linia 23: / Linia 23: @@
 == Biogram ==
-Urodziła się 3 maja 1903 w Niżnym Nowogrodzie (obecnie Gorki) w rodzinnym majątku. Córka Klemensa (inżyniera) i matki Bronisławy Brzozowskiej. Początkowo uczyła się w szkole żeńskiej Polskiego Komitetu Pomocy Ofiarom Wojny w Moskwie. Przybyła do kraju w 1918 i zamieszkała w [[Wilno|Wilnie]]. Kontynuowała naukę w [[Gimnazjum im. Elizy Orzeszkowej w Wilnie|Gimnazjum im. Elizy Orzeszkowej]] w którym otrzymała świadectwo dojrzałości w czerwcu 1922. Studiowała od stycznia 1923 na Wydziale Humanistycznym [[Uniwersytet Wileński|Uniwersytetu Stefana Batorego]] w Wilnie<ref>Do końca 1924 roku zaliczyła dwa lata</ref>. Później przeniosła się do Warszawy i kontynuowała studia od października 1925 na Wydziale Lekarskim UW, studiując jednocześnie w Studium Pracy Społeczno-Oświatowej WWP w którym zaliczyła do 1927 następne dwa lata. Kontynuowała studia od listopada 1931 na Wydziale Pedagogicznym WWP. Była również zatrudniona jako referentka Instytutu Oświaty Dorosłych przy Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Była również instruktorką PCK. Była związana od czasów studenckich z Polskim Towarzystwem Teozoficznym i czynnie działała w powstałej w Warszawie w 1924 z inicjatywy teozofów loży Międzynarodowego Mieszanego Zakonu „Le Droit Humain”. Kiedy utworzono w 1934 polską federację rytu „Le Droit Humain” weszła do składu jego władz. Od 27 września 1939 była w konspiracji i już wówczas należała do pierwszej kilkunastoosobowej grupy współzałożycieli [[Służba Zwycięstwu Polski|Służby Zwycięstwu Polski]]. Zorganizowała w początkowym okresie zawiązki służby kancelaryjnej i łączności, a od połowy października kierowała całością łączności konspiracyjnej w Dowództwie Głównym SZP. Występowała wówczas pod pseudonimem „Bronka”. Od stycznia 1940, po utworzeniu [[Związek Walki Zbrojnej|Związku Walki Zbrojnej]] przez kilka miesięcy zastępczyni mjr. Leona Chendyńskiego<ref>Szef Oddziału V-K (łączności konspiracyjnej) w Komendzie Okupacji Niemieckiej ZWZ</ref>. Uczestniczyła pod ps. „Rybczyńska” jako przedstawiciel gen. Stefana Roweckiego w konferencji belgradzkiej (29 maja – 2 czerwca 1940). Objęła krótko przed wyjazdem do Belgradu funkcję szefa [[Oddział V Łączności|Oddziału V-K]] KG ZWZ-AK i pełniła ją aż do zakończenia p[[Powstanie warszawskie|owstania warszawskiego]]<ref> Było to najwyższe stanowisko w AK zajmowane przez kobietę</ref>. Dział łączności konspiracyjnej, którym kierowała podlegał płk. Józefowi Kazimierzowi Plucie-Czachowskiemu<ref>Szef Oddziału V KG, a od kwietnia 1944 r. podporządkowany był bezpośrednio Szefowi Sztabu KG AK, gen. Tadeuszowi Połczyńskiemu</ref>. W latach 1941-1943 używała ps. „Jadwiga Berg”, a następnie „Haka”, „HK”, „Henryk Kościesza”. Była uczestniczką powstania warszawskiego. Mianowana majorem rozkazem L.876/BP z 23 września 1944. Przebywała w niewoli niemieckiej po kapitulacji oddziałów powstańczych, gdzie w [[Oflag IX C Molsdorf|Oflagu Molsdorf]] pełniła funkcję zastępczyni komendantki mjr [[Wanda Gertz|Wandy Gertz]]. Pozostała po zakończeniu wojny na emigracji w Londynie. Od grudnia 1945 była członkinią Komitetu Organizacyjnego Koła AK, a po jego utworzeniu w marcu 1947 członkinią RN Koła AK. Była również w 1947 współzałożycielką Studium Polski Podziemnej w Londynie. Wyjechała w lipcu 1948 do Indii na zaproszenie teozofów i utonęła 25 października 1948 przy ujściu rzeki Adyar do Oceanu Indyjskiego koło [[Ćennaj|Madrasu]].
+Urodziła się 3 maja 1903 roku w Niżnym Nowogrodzie (obecnie Gorki) w rodzinnym majątku jako córka Klemensa (inżyniera) i Bronisławy Brzozowskiej. Początkowo uczyła się w szkole żeńskiej Polskiego Komitetu Pomocy Ofiarom Wojny w Moskwie. Przybyła do kraju w roku 1918 i zamieszkała w [[Wilno|Wilnie]]. Kontynuowała naukę w [[Gimnazjum im. Elizy Orzeszkowej w Wilnie|gimnazjum im. Elizy Orzeszkowej]], w którym w czerwcu 1922 roku otrzymała świadectwo dojrzałości. Od stycznia 1923 roku studiowała na Wydziale Humanistycznym [[Uniwersytet Wileński|Uniwersytetu Stefana Batorego]] w Wilnie<ref>Do końca 1924 roku zaliczyła dwa lata</ref>, a po przeniesieniu się do Warszawy od października 1925 roku na Wydziale Lekarskim UW, jednocześnie ucząc się w Studium Pracy Społeczno-Oświatowej WWP (w którym do 1927 roku zaliczyła następne dwa lata), a następnie od listopada 1931 roku na Wydziale Pedagogicznym WWP. Zatrudniona jako referentka Instytutu Oświaty Dorosłych przy Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Była również instruktorką PCK. Od czasów studenckich związana z Polskim Towarzystwem Teozoficznym, czynnie działała w loży Międzynarodowego Mieszanego Zakonu „Le Droit Humain” powstałej w Warszawie w roku 1924 z inicjatywy teozofów. Kiedy utworzono w 1934 roku polską federację rytu „Le Droit Humain” weszła do składu jego władz.
+Od 27 września 1939 roku działała w konspiracji i już wówczas należała do pierwszej kilkunastoosobowej grupy współzałożycieli [[Służba Zwycięstwu Polski|Służby Zwycięstwu Polski]]. Zorganizowała w początkowym okresie zawiązki służby kancelaryjnej i łączności, a od połowy października kierowała całością łączności konspiracyjnej w Dowództwie Głównym SZP. Występowała wówczas pod pseudonimem „Bronka”. Od stycznia 1940 roku, po utworzeniu [[Związek Walki Zbrojnej|Związku Walki Zbrojnej]] przez kilka miesięcy zastępczyni mjr. Leona Chendyńskiego<ref>Szef Oddziału V-K (łączności konspiracyjnej) w Komendzie Okupacji Niemieckiej ZWZ</ref>. Uczestniczyła pod ps. „Rybczyńska” jako przedstawiciel gen. Stefana Roweckiego w konferencji belgradzkiej (29 maja – 2 czerwca 1940). Objęła krótko przed wyjazdem do Belgradu funkcję szefa [[Oddział V Łączności|Oddziału V-K]] KG ZWZ-AK i pełniła ją aż do zakończenia p[[Powstanie warszawskie|owstania warszawskiego]]<ref> Było to najwyższe stanowisko w AK zajmowane przez kobietę</ref>. Dział łączności konspiracyjnej, którym kierowała podlegał płk. Józefowi Kazimierzowi Plucie-Czachowskiemu<ref>Szef Oddziału V KG, a od kwietnia 1944 r. podporządkowany był bezpośrednio Szefowi Sztabu KG AK, gen. Tadeuszowi Połczyńskiemu</ref>. W latach 1941-1943 używała ps. „Jadwiga Berg”, a następnie „Haka”, „HK”, „Henryk Kościesza”. Była uczestniczką powstania warszawskiego. Mianowana majorem rozkazem L.876/BP z 23 września 1944 r. Po kapitulacji oddziałów powstańczych przebywała w niewoli niemieckiej, w [[Oflag IX C Molsdorf|Oflagu Molsdorf]] pełniła funkcję zastępczyni komendantki mjr [[Wanda Gertz|Wandy Gertz]].
+Po zakończeniu wojny pozostała na emigracji w Londynie. Od grudnia 1945 roku była członkinią Komitetu Organizacyjnego Koła AK, a po jego utworzeniu w marcu 1947 roku - członkinią RN Koła AK. Była również w 1947 roku  współzałożycielką Studium Polski Podziemnej w Londynie. Wyjechała w lipcu 1948 roku do Indii na zaproszenie teozofów i tam utonęła 25 października 1948 przy ujściu rzeki Adyar do Oceanu Indyjskiego koło [[Ćennaj|Madrasu]].
 == Awanse ==