Antoni Longin Baranowski: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Mathiasrex (dyskusja | edycje)
345 374 edycje
kat.
Mathiasrex (dyskusja | edycje)
345 374 edycje
kat.
Linia 31: Linia 31:
[[Kategoria:Ludzie związani z Wilnem]]
[[Kategoria:Ludzie związani z Wilnem]]
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)]]
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)]]
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Walecznych]]
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)]]
[[Kategoria:Polacy – generałowie Imperium Rosyjskiego]]
[[Kategoria:Polacy – generałowie Imperium Rosyjskiego]]
[[Kategoria:Polacy w wojnie rosyjsko-japońskiej]]
[[Kategoria:Polacy w wojnie rosyjsko-japońskiej]]

Wersja z 17:39, 19 sty 2016

grób na polskim cmentarzu wojskowym na Antokolu w Wilnie

Antoni Longin Mirza Tuhan-Baranowski herbu Ostoja, ros. Антон-Логвин Юрьевич Барановский (ur. 15 marca 1854 w Burbiszkach, zm. 31 maja 1922 w Wilnie) – generał major Armii Imperium Rosyjskiego, generał podporucznik Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Antoni Longin Baranowski urodził się 15 marca 1854 roku w Burbiszkach, w powiecie trockim ówczesnej guberni wileńskiej, w rodzinie Jerzego. Wykształcenie średnie zdobył w Wilnie. 12 stycznia 1872 roku wstąpił do Czugujewskiej Szkoły Junkrów Piechoty w Czugujewie. Dwa lata później, po ukończeniu szkoły i awansie na chorążego (ros. Прапорщик) ze starszeństwem z 25 sierpnia 1874 roku został przydzielony do 123 Kozłowskiego Pułku Piechoty (ros. 123-й пехотный Козловский полк), który wchodził w skład 31 Dywizji Piechoty i stacjonował w Kursku. W tym czasie wziął udział w powstaniu serbskim (1876), wojnie rosyjsko-tureckiej (1877-1878). 14 maja 1896 roku awansował na podpułkownika (ros. Подполковник). W latach 1904-1905 walczył na wojnie rosyjsko-japońskiej. Był ranny. W 1907 roku został awansowany na pułkownika (ros. Полковник) ze starszeństwem z 3 stycznia 1905 roku. 13 lutego 1907 roku został dowódcą 3 batalionu 114 Nowotorżockiego Pułku Piechoty (ros. 114-й пехотный Новоторжский полк), który wchodził w skład 29 Dywizji Piechoty i stacjonował w Mitawie (obecnie Jełgawa) na Łotwie. 30 kwietnia 1908 roku został wojskowym naczelnikiem powiatu bobrujskiego. 9 sierpnia 1908 roku objął dowództwo 25 Północnosyberyjskiego Pułku Strzelców generała porucznika Kondratienko (ros. 25-й Восточно-Сибирский стрелковый генерал-лейтенанта Кондратенко полк) stacjonujący w Irkucku. 1 marca 1911 roku został przeniesiony w stan spoczynku z prawem noszenia munduru. W trakcie I wojny światowej zmobilizowany do armii carskiej brał udział w walkach od 1915 do przełomu 1917/1918. 21 maja 1916 roku został awansowany na generała majora.

Od maja 1919 roku w Wojsku Polskim. 27 września 1919 roku generał Wojciech Falewicz zawiadomił telegraficznie Naczelnika Państwa, że generał Baranowski „zgadza się na wyjazd do Syberii”[1]. W październiku 1919 roku został szefem Polskiej Misji Wojskowej na Syberii. Na tym stanowisku 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych korpusów wschodnich i byłej armii rosyjskiej[2]. Po powrocie z Syberii został zastępcą dowódcy I Korpusu Wojska Litwy Środkowej. Od 26 lutego 1921 roku czasowo, w zastępstwie, pełnił obowiązki dowódcy Grupy Wojsk Litwy Środkowej, która powstała z przemianowania I Korpusu[3]. Z dniem 1 kwietnia 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku[4].

Zmarł 31 maja 1922 roku w Wilnie. Pochowany na cmentarzu wojskowym na Antokolu.

Generał Baranowski był żonaty z Marią Zacharzewską, z którą miał syna (ur. 1898)[5].

Ordery i odznaczenia

  1. ↑ Telegram generała Wojciecha Falewicza do Naczelnika Państwa nadany w Grodnie 27 września 1919 roku, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/2/36, s. 365.
  2. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 18 z 15 maja 1920 roku, poz. 504.
  3. ↑ Rozkaz organizacyjny Nr 1 Dowództwa Grupy Wojsk Litwy Środkowej z 26 lutego 1921 roku, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/2/36, s. 77.
  4. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 15 stycznia 1921 roku, poz. 45.
  5. ↑ Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 72.
  6. ↑ Dekret Naczelnika Państwa z 24 marca 1922 r. L. 11445/V.M. Adj. Gen. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 10, s. 322)

Bibliografia

  • Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
  • Artur Kijas, Polacy w Rosji od XVII wieku do 1917 roku, Inst. Wydawniczy PAX, Wydawnictwo Poznańskie, ISBN 83-211-1340-0.
  • Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
  • Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6.
  • Antoni Longin Baranowski, Katoteka projektu armia rosyjska w Wielkiej Wojnie [1].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Antoni_Longin_Baranowski&oldid=44695973”