Andrzej Łapicki: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
poprawa linków
Nie podano opisu zmian
Linia 9: Linia 9:
|miejsce śmierci = [[Warszawa]]
|miejsce śmierci = [[Warszawa]]
|zawód = [[aktor]], [[reżyser]], [[Nauczyciel|pedagog]]
|zawód = [[aktor]], [[reżyser]], [[Nauczyciel|pedagog]]
|współmałżonek = Zofia Łapicka (1947–2005)<br />Kamila Łapicka (2009–2012)
|współmałżonek = 1) Zofia Łapicka <br /><small>(1947–2005; jej śmierć)</small><br />2) Kamila Łapicka <br /><small>(2009–2012; jego śmierć)</small>
|lata aktywności = 1945–2012
|lata aktywności = 1945–2012
|zespół artystyczny = [[Teatr Narodowy w Warszawie|Teatr Narodowy]]
|zespół artystyczny = [[Teatr Narodowy w Warszawie|Teatr Narodowy]]

Wersja z 11:39, 30 sty 2016

Andrzej Łapicki
Ilustracja
Warszawa, 26 stycznia 2010
Data i miejsce urodzenia

11 listopada 1924
Ryga

Data i miejsce śmierci

21 lipca 2012
Warszawa

Zawód

aktor, reżyser, pedagog

Współmałżonek

1) Zofia Łapicka
(1947–2005; jej śmierć)
2) Kamila Łapicka
(2009–2012; jego śmierć)

Lata aktywności

1945–2012

Zespół artystyczny
Teatr Narodowy
Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal Komisji Edukacji Narodowej Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Andrzej Łapicki (ur. 11 listopada 1924 w Rydze, zm. 21 lipca 2012 w Warszawie) – polski aktor teatralny i filmowy, reżyser teatralny, profesor i rektor Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie, poseł na Sejm X kadencji.

Życiorys

Uczęszczał do Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie, które zakończył maturą w ramach tajnego nauczania w 1942[1]. Studiował następnie w konspiracyjnym Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej (m.in. u Zofii Małynicz, Marii i Edmunda Wiercińskich, Mariana Wyrzykowskiego, Jana Kreczmara). Uczestniczył w podziemnych przedstawieniach teatralnych, recytując poezję Krzysztofa Kamila Baczyńskiego i Tadeusza Gajcego, był aktorem Teatru Żołnierskiego Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej Armii Krajowej. Brał udział w powstaniu warszawskim.

Po II wojnie światowej uzyskał dyplom w Łodzi (u Aleksandra Zelwerowicza). W 1945 debiutował w Teatrze Wojska Polskiego w Łodzi (jako Kuba w Weselu Stanisława Wyspiańskiego), od 1949 był związany z teatrami warszawskimi – Współczesnym (1949–1964, 1966–1972), Dramatycznym (1964–1966, 1982–1983), Narodowym (1972–1981), Polskim (1983). W 1957 debiutował w Teatrze Dramatycznym jako reżyser (w Uśmiechu Giocondy Aldousa Huxleya). W latach 1995–1999 zajmował stanowisko dyrektora artystycznego Teatru Polskiego w Warszawie.

Występował również w Teatrze Telewizji, m.in. w spektaklach: Z gawędy wuja Sławomira Mrożka w reż. Jerzego Gruzy (1961), Do kraju tego Cypriana Kamila Norwida w reż. Maryny Broniewskiej (1962), Cudza żona i mąż pod łóżkiem Fiodora Dostojewskiego w reż. Andrzeja Wajdy (1962), Świadkowie albo nasza mała stabilizacja Tadeusza Różewicza w reż. Adama Hanuszkiewicza (1963), Wiele hałasu o nic Williama Szekspira w reż. Ludwika René (1965), Brat marnotrawny Oscara Wilde'a w reż. Jerzego Gruzy (1968), Rozmyślania przy goleniu Stanisława Dygata w reż. Adama Hanuszkiewicza (1969) oraz w Makbecie Williama Szekspira w reż. Andrzeja Wajdy (1969), Czarownicach z Salem Arthura Millera w reż. Zygmunta Hübnera (1979) i w Kordianie Juliusza Słowackiego w reż. Jana Englerta (1994).

Andrzej Łapicki z żoną Kamilą Łapicką

Od 1953 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, od 1979 jako profesor nadzwyczajny, od 1987 jako profesor zwyczajny. W latach 1971–1981 pełnił funkcję dziekana Wydziału Aktorskiego, od 1981 do 1987 i od 1993 do 1996 rektora tej uczelni. Zasiadał w Narodowej Radzie Kultury (1986), w latach 1989–1996 był prezesem Związku Artystów Scen Polskich. Do 1956 pełnił funkcję lektora Polskiej Kroniki Filmowej, cotygodniowego magazynu filmowego, który kontynuował przedwojenną tradycję Kroniki Filmowej PAT.

Od początku lat 80. działał w opozycji demokratycznej, należał do "Solidarności". W czerwcu 1987 witał Jana Pawła II podczas spotkania papieża ze środowiskiem artystów w warszawskim kościele Świętego Krzyża. Był członkiem Prymasowskiej Rady Społecznej i Komitetu Obywatelskiego, z ramienia którego zasiadał w Sejmie kontraktowym w latach 1989–1991 (w trakcie kadencji przeszedł do KP Unii Demokratycznej)[2].

Zagrał ponad 200 ról teatralnych, filmowych i telewizyjnych, m.in. w filmach Andrzeja Wajdy i Tadeusza Konwickiego. Reżyserował ponad 100 przedstawień teatralnych i telewizyjnych.

Andrzej Łapicki zmarł nad ranem 21 lipca 2012 w swoim domu w Warszawie[3]. Uroczystości pogrzebowe aktora odbyły się 27 lipca 2012 w warszawskim kościele św. Karola Boromeusza. Prochy artysty spoczęły w grobowcu rodzinnym na Starych Powązkach[4].

Życie prywatne

Rodzinny grobowiec aktora na Starych Powązkach w Warszawie

Był synem Borysa Łapickiego (profesora prawa rzymskiego na Uniwersytecie Warszawskim i Uniwersytecie Łódzkim) oraz prawnukiem Hektora Łapickiego (wojewody mińskiego w czasie powstania styczniowego).

Jego żoną była Zofia Chrząszczewska (zm. 22 lipca 2005[5]), z którą miał córkę Zuzannę (Grzegorz był adoptowanym synem Zofii z jej poprzedniego związku). 5 czerwca 2009 ożenił się powtórnie – z teatrolog Kamilą Mścichowską, młodszą od niego o 60 lat[6][7][8].

W 2012 Kamila Łapicka opublikowała wspomnienia Andrzeja Łapickiego w formie wspólnie prowadzonych rozmów, zatytułowane Łapa w łapę[9].

Filmografia (wybór)

Odznaczenia i nagrody

  1. ↑ Stefan Kwiatkowski, Michał Wiland: Materiały biograficzne wychowanków Liceum i Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. Warszawa: Stowarzyszenie Wychowanków Liceum i Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie, wrzesień 1993, s. 53, 129.
  2. ↑ Strona sejmowa posła X kadencji. [dostęp 2013-01-12].
  3. ↑ Andrzej Łapicki nie żyje. rp.pl, 21 lipca 2012. [dostęp 2013-01-12].
  4. ↑ Pożegnanie Andrzeja Łapickiego. tvp.info, 27 lipca 2012. [dostęp 2013-01-12].
  5. ↑ Nekrologi Warszawskie. nekrologi-baza.pl. [dostęp 2013-01-12].
  6. ↑ Eksperymentuję – Rozmowa z Andrzejem Łapickim. polityka.pl, 22 listopada 2009. [dostęp 2013-01-12].
  7. ↑ Kamila Łapicka: Jesteśmy szczęśliwi. onet.pl, 17 czerwca 2009. [dostęp 2013-01-12].
  8. ↑ On ma 85 lat, jego żona 25. interia.pl, 16 czerwca 2009. [dostęp 2013-01-12].
  9. ↑ Kamila Łapicka: Łapa w łapę. Warszawa: Wydawnictwo czerwone i czarne, 2012. ISBN 978-83-7700-039-7.
  10. ↑ M.P. z 1995 r. nr 23, poz. 280
  11. ↑ Wręczono złote medale "Gloria Artis". e-teatr.pl, 10 września 2005. [dostęp 2013-01-12].

Bibliografia

  • Nasi w Sejmie i Senacie, Oficyna Wydawnicza Volumen, Warszawa 1990
  • Barbara Osterloff (red.), Łapicki. Aktor-reżyser-pedagog. W osiemdziesiątą rocznicę urodzin, Akademia Teatralna im. Aleksandra Zelwerowicza, Warszawa 2004
  • Andrzej Łapicki w serwisie Culture.pl. [dostęp 2013-01-12].

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Andrzej_Łapicki&oldid=44827970”