Pepin Krótki: Różnice pomiędzy wersjami

Pepin Krótki
	król Franków
Okres	od 751; do 768
Poprzednik	Childeryk III
Następca	Karol Wielki
	Dane biograficzne
Dynastia	Karolingowie
Data urodzenia	714
Data śmierci	24 września 768
Ojciec	Karol Młot
Matka	Chrotruda
Żona	Bertrada z Laonu
Dzieci	Karol Wielki, Karloman
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 09:49, 3 kwi 2016

Pepin Krótki zwany też Pepinem Małym, Pepinem Młodszym i Pepinem III (fr. Pepin le Bref) (ur. 714 prawdopodobnie w Jupille koło Liège, zm. 24 września 768 w Saint-Denis) – król Franków od roku 751, majordom Neustrii i Burgundii (741–751) oraz Austrazji (747–751); majordom Childeryka III, ostatniego króla Franków z dynastii Merowingów. Był synem Karola Młota i Chrotrudy (Rotrudy) oraz ojcem Karola Wielkiego.

Biografia

Pepin dorastał w klasztorze w Saint-Denis^[1]. Po śmierci ojca został majordomem królestwa wraz z bratem Karlomanem. Objął Neustrię i Burgundię. Przeciwko władzy obu braci wystąpił trzeci syn Karola Młota Griffo, syn Swanhildy bawarskiej. Obaj bracia zamknęli jednak Griffa w zamku Chévremont w pobliżu Liége^[2]. 15 sierpnia 747 roku Karloman zrezygnował z władzy i został mnichem w klasztorze na Monte Cassino. Pepin przejął faktycznie całą władzę w królestwie Franków.

Pepin dokonał zamachu stanu, detronizując króla Childeryka III i został konsekrowany na króla Franków przez świętego Bonifacego w październiku 751 roku (lub w marcu 752) jako pierwszy władca z dynastii Karolingów. Wcześniej od papieża Zachariasza otrzymał poparcie w formie rozporządzenia, by tytuły królewskie nadawano tym, którzy realnie sprawują władzę. Jego prawo do władzy pozostawało jednak wciąż dyskusyjne, dlatego zawarł sojusz z papiestwem, zaproponowany przez kolejnego papieża, Stefana II. Zalegalizował on jego władzę przez namaszczenie w dniu 28 lipca 754 roku w bazylice Saint-Denis pod Paryżem, a tym samym zobowiązał go do obrony Rzymu przed Longobardami.

Był to akt niezwykłej wagi dla losów państwa papieskiego i stosunków państwo–kościół w następnych wiekach. Kościelne powiązania Karolingów sprzyjały formułowaniu idei o szczególnym posłannictwie Franków jako ludu bożego. Jednocześnie spotkanie Pepina ze Stefanem II dało początek rytualnym formom kontaktów wzajemnych, które z różnym nasileniem obowiązywały w Europie przez resztę średniowiecza^[3].

Latem 754 roku w pierwszej wyprawie na Longobardów pokonał ich króla Aistulfa i zmusił do ustępstw na rzecz papieża. Jednak już w 756 roku Aistulf złamał pokój i napadł na papiestwo. Pepin po raz drugi przekroczył Alpy i pokonał Longobardów. Wsparł jednocześnie ideę utworzenia nowego państwa kościelnego – Patrimonium Sancti Petri^[4] – które przetrwało aż do 1870 roku. Od tej chwili Karolingowie zajęli miejsce cesarzy bizantyńskich jako opiekunów Kościoła i wiary^[5].

W 740 roku poślubił swoją kuzynkę Bertradę z Laonu córkę hrabiego Laon Heriberta (Chariberta). Pepin Krótki i Bertrada byli rodzicami Karola Wielkiego i Karlomana, którzy – zgodnie z jego wolą – podzielili państwo między siebie po jego śmierci. Ze związku tego przyszła na świat również córka Gizela (została ona zakonnicą).

Miał dziewiętnaścioro dzieci: dziesięcioro z czterech małżeństw oraz dziewięcioro nieślubnych.

↑ P. Riché, Karolingowie, s. 51.
↑ P. Riché, Karolingowie, s. 53.
↑ Gerd Althoff, Potęga Rytuału. Symbolika władzy w średniowieczu, Wydawnictwo Naukowej PWN, 2011.
↑ Ojcowizna Świętego Piotra
↑ Jan Baszkiewicz, Historia Francji, Ossolineum 1978, s.25.

Bibliografia

Pierre Riché: Karolingowie: Ród który stworzył Europę. Warszawa: Dom Wydawniczy Volumen, 1997. ISBN 83-86857-13-7.

Szablon:Władca-Burgundia

[1] P. Riché, Karolingowie, s. 51.

[2] P. Riché, Karolingowie, s. 53.

[3] Gerd Althoff, Potęga Rytuału. Symbolika władzy w średniowieczu, Wydawnictwo Naukowej PWN, 2011.

[4] Ojcowizna Świętego Piotra

[5] Jan Baszkiewicz, Historia Francji, Ossolineum 1978, s.25.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

@@ Linia 40: / Linia 40: @@
 == Biografia ==
 Pepin dorastał w klasztorze w [[Saint-Denis (Seine-Saint-Denis)|Saint-Denis]]<ref>P. Riché, ''Karolingowie'', s. 51.</ref>.
-Po śmierci ojca został majordomem królestwa wraz z bratem [[Karloman I (król Franków)|Karlomanem]]. Objął Neustrię i Burgundię. Przeciwko władzy obu braci wystąpił trzeci syn Karola Młota [[Griffo]], syn Swanhildy bawarskiej. Obaj bracia zamknęli jednak Griffa w zamku Chévremont w pobliżu Liége<ref>P. Riché, ''Karolingowie'', s. 53.</ref>. 15 sierpnia 747 roku Karloman zrezygnował z władzy i został mnichem w klasztorze na [[Monte Cassino]]. Pepin przejął faktycznie całą władzę w królestwie Franków.
+Po śmierci ojca został majordomem królestwa wraz z bratem [[Karloman (syn Karola Młota)|Karlomanem]]. Objął Neustrię i Burgundię. Przeciwko władzy obu braci wystąpił trzeci syn Karola Młota [[Griffo]], syn Swanhildy bawarskiej. Obaj bracia zamknęli jednak Griffa w zamku Chévremont w pobliżu Liége<ref>P. Riché, ''Karolingowie'', s. 53.</ref>. 15 sierpnia 747 roku Karloman zrezygnował z władzy i został mnichem w klasztorze na [[Monte Cassino]]. Pepin przejął faktycznie całą władzę w królestwie Franków.
 Pepin dokonał zamachu stanu, detronizując króla Childeryka III i został konsekrowany na króla Franków przez [[Bonifacy-Winfrid|świętego Bonifacego]] w październiku 751 roku (lub w marcu 752) jako pierwszy władca z dynastii [[Karolingowie|Karolingów]]. Wcześniej od [[Zachariasz (papież)|papieża Zachariasza]] otrzymał poparcie w formie rozporządzenia, by tytuły królewskie nadawano tym, którzy realnie sprawują władzę. Jego prawo do władzy pozostawało jednak wciąż dyskusyjne, dlatego zawarł sojusz z papiestwem, zaproponowany przez kolejnego papieża, [[Stefan II (papież)|Stefana II]]. Zalegalizował on jego władzę przez namaszczenie w dniu 28&nbsp;lipca 754 roku w bazylice [[Bazylika Saint-Denis|Saint-Denis]] pod Paryżem, a tym samym zobowiązał go do obrony Rzymu przed [[Longobardowie|Longobardami]].