Pawieł Rotmistrow: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m WP:SK |
m Usunięto kategorię "Marszałkowie ZSRR"; Dodano kategorię "Główni marszałkowie wojsk pancernych ZSRR" za pomocą HotCat |
||
Linia 76: | Linia 76: | ||
[[Kategoria:Absolwenci Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego]] |
[[Kategoria:Absolwenci Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego]] |
||
[[Kategoria:Bohaterowie Związku Radzieckiego]] |
[[Kategoria:Bohaterowie Związku Radzieckiego]] |
||
[[Kategoria: |
[[Kategoria:Główni marszałkowie wojsk pancernych ZSRR]] |
||
[[Kategoria:Odznaczeni Orderem „Za Służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR”]] |
[[Kategoria:Odznaczeni Orderem „Za Służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR”]] |
||
[[Kategoria:Odznaczeni Orderem Czerwonego Sztandaru]] |
[[Kategoria:Odznaczeni Orderem Czerwonego Sztandaru]] |
Wersja z 15:25, 6 maj 2016
Ilustracja główny marszałek wojsk pancernych Pawieł Rotmistrow | |
główny marszałek wojsk pancernych | |
Data i miejsce urodzenia |
6 czerwca 1901 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby | |
Siły zbrojne | |
Stanowiska |
szef sztabu: 35. Brygady Pancernej, 3. Korpusu Zmechanizowanego, |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
|
Pawieł Aleksiejewicz Rotmistrow (ros. Павел Алексеевич Ротмистров, ur. 6 czerwca 1901 w m. Skoworowo, gubernia twerska, zm. 6 kwietnia 1982 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, główny marszałek wojsk pancernych ZSRR, prof. dr nauk wojskowych, Bohater Związku Radzieckiego.
Życiorys
Dzieciństwo i młodość
Urodził się 6 czerwca 1901 w Skoworowie w rodzinie chłopskiej. W 1919 rozpoczął służbę w Armii Czerwonej i wstąpił do WKP(b). Dwa lata później brał udział w tłumieniu powstania w Kronsztadzie. Po ukończeniu szkoły oficerskiej w 1924 dowodził kolejno kompanią i baterią artylerii oraz był zastępcą dowódcy batalionu.
Jego zainteresowania związane z bronią pancerną pochodzą z czasów studiów w Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego, którą ukończył w 1931. Sześć lat później objął dowodzenie pułkiem. W 1938 został wykładowcą taktyki w Wojskowej Akademii Mechanizacji i Motoryzacji Armii Czerwonej.
II wojna światowa
W 1939 wziął udział w wojnie zimowej, początkowo jako dowódca batalionu czołgów, później szef sztabu 35 Brygady Pancernej, wreszcie zastępca dowódcy dywizji pancernej. W maju 1941, już jako pułkownik, został szefem sztabu 3 Korpusu Zmechanizowanego i na tym stanowisku rozpoczął wojnę z III Rzeszą. Walcząc na terenie Litwy, znalazł się w okrążeniu, z którego udało mu się wyrwać wraz z grupą żołnierzy. We wrześniu 1941 objął dowództwo 9 Brygady Pancernej, na której czele brał udział w walkach pod Starą Russą, Kalininem i Klinem. Wiosną 1942 został awansowany do stopnia generała, objął dowodzenie 7 Korpusem Pancernym, który od jesieni tego roku uczestniczył w walkach pod Stalingradem. Podczas kontrofensywy radzieckiej w grudniu 1942 bronił rubieży rzeki Myszkowa, nie pozwalając wojskom niemieckim dowodzonym przez feldmarszałka Ericha von Mansteina przebić się do 6 Armii feldmarszałka Friedricha Paulusa. Pod Kurskiem obaj dowódcy znowu się spotkali. Rotmistrow dowodził wówczas 5 Gwardyjską Armią Pancerną, walczącą w składzie Frontu Stepowego gen. Iwana Koniewa. W dniach 11–12 lipca 1943 jego wojska wzięły udział w słynnym boju pancernym pod Prochorowką. W sierpniu 1943 uczestniczył w kontrnatarciu pod Charkowem, a później w dalszych walkach na Ukrainie: forsowanie Dniepru, wyzwalanie Krzywego Rogu i Kirowgradu. W styczniu 1944 u boku gen. Iwana Koniewa brał udział w operacji korsuńskiej. Miesiąc później został awansowany do stopnia marszałka wojsk pancernych.
Po przeniesieniu 5 Gwardyjskiej Armii Pancernej z 2 Frontu Ukraińskiego na 3 Front Białoruski, brał udział w Operacji Bagration. W sierpniu 1944 mianowano go zastępcą dowódcy wojsk pancernych Armii Czerwonej.
Okres powojenny
Po zakończeniu wojny dowodził radzieckimi wojskami pancernymi i zmechanizowanymi stacjonującymi na terenie okupowanych Niemiec, a później na Dalekim Wschodzie. W 1948 wrócił do pracy naukowej i dydaktycznej w Akademii Sztabu Generalnego. W 1958 został profesorem nauk wojskowych i przez następnych sześć lat kierował Akademią Wojsk Pancernych. W 1962 otrzymał awans do stopnia głównego marszałka wojsk pancernych ZSRR. W okresie powojennym stał się jednym z najwybitniejszych radzieckich specjalistów od broni pancernej. Zmarł 6 kwietnia 1982 w Moskwie.
Awanse
- gen. mjr wojsk pancernych 21 lipca 1942;
- gen. por. wojsk pancernych 29 grudnia 1942;
- gen. płk wojsk pancernych 20 października 1943;
- marszałek wojsk pancernych 21 lutego 1944;
- główny marszałek wojsk pancernych 28 kwietnia 1962.
Odznaczenia
- Medal „Złota Gwiazda” Bohatera Związku Radzieckiego (7 maja 1965)
- Order Lenina – sześciokrotnie
- Order Rewolucji Październikowej (1968)
- Order Czerwonego Sztandaru – czterokrotnie
- Order Suworowa I klasy (1944)
- Order Kutuzowa I klasy
- Order Suworowa II klasy (1943)
- Order Czerwonej Gwiazdy (1940)
- Order Za Służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR III stopnia
- i inne
Bibliografia
- Encyklopedia II Wojny Światowej: Wielkie bitwy, nr książki 49, s. 7
- Historia świata w Internecie – Biografia Pawła Rotmistrowa (ros.)
- Marszałkowie i Admirałowie Floty ZSSR (ros.)
- Czas i czołgi (ros.)
- Absolwenci Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego
- Bohaterowie Związku Radzieckiego
- Główni marszałkowie wojsk pancernych ZSRR
- Odznaczeni Orderem „Za Służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR”
- Odznaczeni Orderem Czerwonego Sztandaru
- Odznaczeni Orderem Czerwonej Gwiazdy
- Odznaczeni Orderem Kutuzowa
- Odznaczeni Orderem Lenina
- Odznaczeni Orderem Rewolucji Październikowej
- Odznaczeni Orderem Suworowa
- Uczestnicy II wojny światowej
- Urodzeni w 1901
- Zmarli w 1982
- Pochowani na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie