Ignacy Loga-Sowiński: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
WP:SK+mSK+ToS, drobne redakcyjne, likwidacja równ. zdań - ujednolicenie, czasowy adres nieency
Mathiasrex (dyskusja | edycje)
kat.
Linia 56: Linia 56:
{{SORTUJ:Loga-Sowiński, Ignacy}}
{{SORTUJ:Loga-Sowiński, Ignacy}}
[[Kategoria:Członkowie Biura Politycznego KC PZPR]]
[[Kategoria:Członkowie Biura Politycznego KC PZPR]]
[[Kategoria:Członkowie Frontu Jedności Narodu]]
[[Kategoria:Członkowie Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu]]
[[Kategoria:Członkowie Rady Państwa PRL]]
[[Kategoria:Członkowie Rady Państwa PRL]]
[[Kategoria:Członkowie ZBoWiD]]
[[Kategoria:Członkowie ZBoWiD]]

Wersja z 15:05, 21 maj 2016

Ignacy Loga-Sowiński
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 stycznia 1914
Vankewitz (Niemcy)

Data śmierci

10 grudnia 1992

Poseł IV kadencji Sejmu PRL
Okres

od 1 czerwca 1969
do 15 lutego 1972

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Odznaczenia
Order Budowniczych Polski Ludowej Order Sztandaru Pracy I klasy Order Krzyża Grunwaldu II klasy Złoty Krzyż Zasługi
Grób Ignacego Logi-Sowińskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Ignacy Loga-Sowiński (ur. 20 stycznia 1914 w Vankewitz, zm. 10 grudnia 1992) – działacz związkowy i polityczny w okresie PRL.

Życiorys

Był synem robotnika rolnego Władysława i Honoraty z d. Misiak, wyznania rzymsko-katolickiego, kawaler, murarz, zam. w Łodzi[1]. Uzyskał wykształcenie podstawowe (w późniejszym wieku uzupełnione do poziomu średniego). W latach 30. pracował jako robotnik budowlany i należał do młodzieżowego ruchu komunistycznego; od 1935 członek Komunistycznej Partii Polski.

W latach 1938–1939 był więziony, m.in. wraz z Mieczysławem Moczarem; zatrzymany został 18 lutego 1938 podczas rewizji, w której ujawniono rękopis odezwy komunistycznej[1], uwolniony podczas rozbicia więzienia w pierwszych dniach II wojny światowej, 6 września 1939 roku.

Podczas okupacji uczestniczył w pracy konspiracyjnej (był razem z Mieczysławem Moczarem współzałożycielem organizacji Front Walki za Naszą i Waszą Wolność, która po powstaniu PPR przekształca się w jej komórki[2]). Jako członek – od 1942 – PPR pracował w aparacie Komitetu Centralnego tej partii. W 1944 był pełnomocnikiem KC PPR na Lubelszczyznę.

Jako agent radzieckiego wywiadu o pseudonimie „Grigorij 84” został umieszczony w Wydziale Informacji Gwardii Ludowej[3].

W 1945 przez dwa miesiące (styczeń-luty) był pełnomocnikiem Rządu Tymczasowego na województwo łódzkie, następnie I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PPR w Łodzi (od 1946 pod nazwą Komitet Łódzki PPR); w 1943 i 1948 zastępcą członka KC, w latach 1943–1948 członkiem KC PPR. Uchwałą Prezydium KRN z 3 stycznia 1945 odznaczony został Orderem Krzyża Grunwaldu II klasy. 16 stycznia 1946 Prezydium KRN nadało mu Złoty Krzyż Zasługi[4].

Od 1948 był członkiem PZPR, w latach 1948–1954 zastępcą członka KC, następnie po krótkiej przerwie 1956–1971 członkiem KC i Biura Politycznego KC.

Od 1949 związany z działalnością w związkach zawodowych: był przewodniczącym Okręgowej Komisji Związków Zawodowych i Wojewódzkiej Rady Związków Zawodowych we Wrocławiu (1949–1956), sekretarzem Centralnej Rady Związków Zawodowych (1956) oraz przewodniczącym Centralnej Rady Związków Zawodowych (1956–1971).

W latach 1957–1965 był członkiem, a od 1965 do 1971 roku zastępcą przewodniczącego Rady Państwa. W latach 1971–1978 był ambasadorem PRL w Turcji.

W latach 1943–1952 sprawował mandat poselski w KRN i w Sejmie Ustawodawczym, a od 1957 do 1972 roku był posłem na Sejm PRL II, III, IV i V kadencji. W latach 1958–1971 był wiceprzewodniczącym Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu. Odznaczony został m.in. Orderem Budowniczych Polski Ludowej (1964) i Orderem Sztandaru Pracy I klasy[5].

Wieloletni członek władz naczelnych organizacji kombatanckiej ZBoWiD – w latach 1985–1990 był wiceprezesem Rady Naczelnej ZBoWiD. W 1983 wybrany został w skład Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Był długoletnim członkiem Komitetu Redakcyjnego kwartalnika KC PZPR Z Pola Walki, w którym publikowano artykuły na temat historii polskiego i międzynarodowego ruchu robotniczego i komunistycznego. 28 listopada 1988 wszedł w skład Honorowego Komitetu Obchodów 40-lecia Kongresu Zjednoczeniowego PPR i PPS – powstania PZPR, któremu przewodniczył I sekretarz KC PZPR.

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera C 4 rz. 8)

  1. a b Sprawozdania wojewody Łódzkiego. Rok 1938, Cz. 2; Łódź 2014, s. 300 (Zestawienie wyroków za m-c wrzesień 1938); skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi 16 VIII 1938 na 2 lata więzienia i utratę praw obywatelskich na lat 5 (z zaliczeniem aresztu od 28 kwietnia 1938), na podst. art. 97, § 1, w związku z art. 93 § 2 kk RP
  2. Tragedia Komunistycznej Partii Polski, pod red. Jaremy Maciszewskiego. Książka i Wiedza, 1989, str. 192. ISBN 83-05-12429-0
  3. Władysław Bułhak: Komunistyczny donos do Gestapo, Rzeczpospolita, 5–6 maja 2007
  4. http://monitorpolski.gov.pl/MP/1946/s/25/41
  5. http://bs.sejm.gov.pl/F?func=find-b&request=000005001&find_code=SYS&local_base=ARS10

Bibliografia

  • Kronika komunizmu w Polsce (oprac. zbiorowe), Wydawnictwo Kluszczyński, Kraków 2009
  • Leksykon Historii Polski, Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa 1995
  • Aleksander Mazur, Order Krzyża Grunwaldu, Wydawnictwo MON, Warszawa 1988
  • S. Kisielewski, Abecadło Kisiela, Oficyna Wydawnicza, Warszawa 1990
  • T. Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991
  • W. Roszkowski, Historia Polski, 1914–1990, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991
  • W. Roszkowski, Najnowsza historia Polski, Wydawnictwo Orion, Kielce 1994
  • B. Syzdek, Władysław Gomułka we wspomnieniach, Wydawnictwo Lubelskie, Lublin 1989
  • A. Werblan, Władysław Gomułka, sekretarz generalny PPR, Wydawnictwo „Książka i Wiedza”, Warszawa 1988
  • VI Kongres ZBoWiD Warszawa 7-8 maja 1979, Wydawnictwo ZG ZBoWiD, Warszawa 1979
  • VII Kongres ZBoWiD, Wydawnictwo ZG ZBoWiD, Warszawa 1985
  • Za Wolność i Lud, nr 15 (1060) z 14 kwietnia 1984, str. 1