Język cerkiewnosłowiański: Różnice pomiędzy wersjami

црькъвьнословѣньскъ ѩзыкъ
Klasyfikacja genetyczna
	{{{klasyfikacja}}}
Status oficjalny
Ethnologue	6b zagrożony↗
Kody języka
ISO 639-1	cu
ISO 639-2	?
ISO 639-3	chu
IETF	cu
Glottolog	chur1257
Ethnologue	chu
GOST 7.75–97	цер 777
SIL	?
W Wikipedii
	Zobacz też: język, języki świata
	Wikipedia w języku cerkiewnosłowiańskim
	Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 20:39, 11 lip 2016

Język cerkiewnosłowiański (cu. црькъвьнословѣньскъ ѩзыкъ, ros. церковнославянский язык, ukr. церковнослов'янська мова, mac. старословенски јазик) – język literacki i liturgiczny używany w cerkwi prawosławnej (także przez prawosławnych w Polsce) i Kościele neounickim. Wywodzi się z języka staro-cerkiewno-słowiańskiego.

Nie jest językiem żywym, gdyż nie ma grupy etnicznej używającej go jako języka ojczystego (macierzystego), ani językiem wymarłym, gdyż jest językiem używanym na co dzień, zatem klasyfikowany powinien być jako język wegetujący.

Historia

Język cerkiewnosłowiański od X wieku zaczął się rozprzestrzeniać wśród Słowian południowych i wschodnich, żył jeszcze jakiś czas na terenie czeskim, ominął natomiast Słowenię, nie dotarł do Lechitów i Łużyczan. W krajach, w których się pojawił, służył jako język liturgiczny i literacki, zapisywany cyrylicą.

Wraz z rozpowszechnianiem się liturgii słowiańskiej, księgi kościelne były przepisywane na różnych terenach i kopiści coraz częściej pozostawiali w nich ślady swej wymowy. Z biegiem czasu różnice pomiędzy poszczególnymi językami słowiańskimi stawały się coraz większe i coraz większe były odstępstwa od języka "kanonu" – staro-cerkiewno-słowiańskiego. Na terenie Serbii rozwinęła się serbska redakcja języka staro-cerkiewno-słowiańskiego, na terenie Chorwacji – chorwacka, w Bułgarii – bułgarska, na Rusi – ruska. Język tych redakcji nazywany jest cerkiewnosłowiańskim, co rezerwuje określenie "staro-cerkiewno-słowiański" dla tekstów najstarszych. Języki te miały charakter ponaddialektalny. Język cerkiewnosłowiański oparty jest na gwarze okolic Salonik i przyswoił sobie elementy czeskie, (morawskie), panońskie, potem znów nasycał się elementami bułgarskimi, macedońskimi, serbsko-chorwackimi.

Losy języka cerkiewnosłowiańskiego od XI wieku

Bułgaria i Macedonia

Piśmiennictwo cerkiewnosłowiańskie rozwija się aż do czasu niewoli tureckiej. Sprzyja temu odrodzone w 1186 Drugie Carstwo Bułgarskie. W XIV w. piśmiennictwo to zamiera, przepisywane są tylko księgi kościelne, część z nich, sprowadzana z Rusi, ma wschodniosłowiańskie zabarwienie językowe.

Serbia

Piśmiennictwo cerkiewnosłowiańskie rozwija się w okresie niezależnego Królestwa i Carstwa Serbskiego, zanika w okresie niewoli tureckiej, ugruntowanej ostatecznie w połowie XV w.

Chorwacja

Aż do XIX w. głagolica była narodowym pismem chorwackim i dlatego piśmiennictwo cerkiewnosłowiańskie ograniczone było tylko do części obszaru i pełniło głównie rolę języka kościelnego. Chorwacka redakcja języka cerkiewnosłowiańskiego została przeniesiona w XIV w. do Pragi i Krakowa.

Ruś

Modlitwa *Ojcze nasz* zapisana cyrylicą w języku cerkiewnosłowiańskim redakcji ruskiej

Język cerkiewnosłowiański szeroko rozpowszechniony. Do czasu upadku Rusi Kijowskiej (1240) głównym ośrodkiem piśmiennictwa był Kijów, przenikały więc do jęz. głównie elementy południowo-ruskie. Wzrastające w potęgę od drugiej połowy XIII w. Księstwo Moskiewskie, od r. 1389 Wielkie Księstwo Moskiewskie, od 1547 Carstwo, a także przeniesienie głównej metropolii Kościoła Prawosławnego z Kijowa przez Włodzimierz do Moskwy (1329) stworzyły warunki rozwojowe cerkiewszczyzny redakcji rosyjskiej, związanej z podłożem językowym środkowo-rosyjskim. Rosyjska odmiana języka cerkiewnosłowiańskiego była mniej przesycona elementami narodowymi niż odmiana ukraińska i białoruska. Pierwsze próby ograniczenia panowania języka cerkiewnosłowiańskiego w piśmiennictwie rosyjskim przyniósł dopiero w. XVIII.

Ważna rolę w rozwoju piśmiennictwa cerkiewnego na Rusi odegrała od końca wieku XIV aż do końca wieku XVI tzw. druga fala wpływów południowo-słowiańskich związana z działalnością bułgarskich i serbskich pisarzy, uchodźców z Półwyspu Bałkańskiego, a także pojawienie się pierwszych opisów języka cerkiewnosłowiańskiego, ujmujących w reguły gramatyczne cerkiewszczyznę redakcji ukraińskiego języka. Głównym czynnikiem normalizującym język cs. i to nie tylko na Rusi była gramatyka Melecjusza Smotryckiego (ok. 1578-1633), wydana po raz pierwszy pod Wilnem w 1618.

Rozwijające się w XIX w. nowożytne literackie języki słowiańskie zepchnęły cerkiewszczyznę do jej pierwotnej, wyłącznie kościelnej funkcji.

Zarys historii rosyjskiego języka literackiego

Historia rosyjskiego języka literackiego jest przede wszystkim historią zmagania się elementów rodzimych i cerkiewnosłowiańskich. Już w X w., od momentu chrztu Rusi za Włodzimierza Wielkiego, wraz z liturgią słowiańską pojawiły się na Rusi księgi cerkiewne.

Do XII – XIII w. język cerkiewnosłowiański i staroruski były sobie bliskie do tego stopnia, że można je było uważać za warianty jednego języka. Od XII w. w językach wschodniosłowiańskich zaczęły zachodzić zjawiska, które w istotny sposób zmieniły ich budowę gramatyczną. Proces zbliżania się języka cerkiewnosłowiańskiego z językami mówionymi dokonywał się wprawdzie nadal poprzez wzajemne wpływy w zakresie słownictwa, ale różnice gramatyczne stawały się coraz większe i trzeba mówić o rozchodzeniu się tych języków.

XV w. – renesans literatury w języku cerkiewnosłowiańskim (drugi wpływ południowosłowiański), dbałość o czystość tego języka, o zgodność z normami kanonu.
XVII/XVIII w. – zmaganie się języka żywego z językiem cerkiewnosłowiańskim, zróżnicowanie stylistyczne języka literatury pięknej: literatura „wysoka” – teksty podniosłe, pisane w języku cerkiewnosłowiańskim zaś satyry, liryka miłosna itp. – w języku rosyjskim.
XVIII w. – masowo pojawiają się neoslawizmy – wyrazy oparte na elementach cerkiewnosłowiańskich, lecz tworzone już na gruncie języka rosyjskiego.

Dopiero działalność literacka Nikołaja Karamzina i jego szkoły przypieczętowała zwycięstwo języka rosyjskiego nad cerkiewnosłowiańskim.

Zobacz też

Linki zewnętrzne

[1] Język prasłowiański nie jest językiem słowiańskim, lecz przodkiem wszystkich języków słowiańskich.

[A]

@@ Linia 9: / Linia 9: @@
 **** Język cerkiewnosłowiański
  |rodzaj           = [[cyrylica]], [[głagolica]]
- |kraj, region2    = [[język literacki]] i [[język liturgiczny|liturgiczny]] używany w [[Cerkiew prawosławna|cerkwi prawosławnej]]  w [[Polska|Polsce]]) i [[Kościół katolicki obrządku bizantyjsko-słowiańskiego w Polsce|neounickiej]].
+ |kraj, region2    = [[język literacki]] i [[język liturgiczny|liturgiczny]] używany w [[Cerkiew prawosławna|cerkwi prawosławnej]] i [[Kościół katolicki obrządku bizantyjsko-słowiańskiego w Polsce|neounickiej]] w [[Polska|Polsce]].
  |agencja          =
  |iso1             = cu | iso2 = ?| sil = ?