USS New Jersey (BB-62)

USS „New Jersey”

{{{opis grafiki}}}
Oznaczenie NATO	{{{oznaczenie NATO}}}
Historia
Stocznia	Philadelphia Naval Shipyard
Początek budowy	{{{początek budowy}}}
Położenie stępki	16 września 1940
Wodowanie	7 grudnia 1942
US Navy
Wejście do służby	23 maja 1943
Wycofanie ze służby	8 lutego 1991
Los okrętu	Okręt-muzeum
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 49 202 t bojowa: 56 314 t pełna: 58 464
Długość	270,43 m
Szerokość	32,97 m
Zanurzenie	11,03 m
Napęd
8 kotłów + 4 turbiny parowe o łącznej mocy 230 000 SHP, 4 śruby, 2 stery
Prędkość	32-33 węzły nominalna 35 węzłów maksymalna
Zasięg	maksymalny 16 000 mil (27 000 km)
Uzbrojenie
patrz rozdział Uzbrojenie
Załoga	1921 oficerów i marynarzy

{{Okręt infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | oznaczenie NATO = | początek budowy = | opis grafiki = Nieznane pola: "podpis grafiki", "rozpoczęcie budowy" oraz "kod NATO".

New Jersey (BB-62) – amerykański pancernik typu Iowa nazywany także „Big J” (ang. Wielkie J) lub „Black Dragon” (ang. Czarny Smok); drugi okręt US Navy nazwany na cześć stanu New Jersey. Okręt ten uzyskał najwięcej gwiazd bojowych (ang. battle star) za udział w misjach bojowych spośród jednostek typu Iowa i jako jedyny pancernik wspierał ogniem artyleryjskim wojska amerykańskie podczas wojny wietnamskiej.

Podczas II wojny światowej „New Jersey” ostrzeliwał cele na wyspach Guam i Okinawie, a także zapewniał osłonę lotniskowcom podczas walk w archipelagu Wysp Marshalla. W czasie wojny koreańskiej pancernik „New Jersey” pełnił służbę patrolową u wybrzeży Korei Północnej, a po powrocie do Stanów Zjednoczonych został wycofany do rezerwy i przesunięty do Floty Rezerwowej Stanów Zjednoczonych bardziej znanej pod nazwą mothball fleet (naftalinowa flota). Wkrótce jednak, bo już w 1968, został na krótko przywrócony do służby i wysłany do Wietnamu z zadaniem wspierania ogniem artyleryjskim amerykańskiej piechoty. W 1969 roku ponownie wycofany do rezerwy. Po raz kolejny przywrócono go do służby w latach 80. XX wieku w ramach planu marynarki 600 okrętów (ang. 600-ship Navy), kiedy to okręt został zmodernizowany i przystosowany do przenoszenia pocisków rakietowych. W 1983 „New Jersey” uczestniczył w amerykańskiej operacji wojskowej podczas libańskiej wojny domowej.

Po raz ostatni USS „New Jersey” został wycofany ze służby w 1991 roku z dorobkiem 19 gwiazd bojowych (battle star) za misje bojowe podczas II wojny światowej, wojny koreańskiej, wietnamskiej, wojny domowej w Libanie i służbę podczas wojny w Zatoce Perskiej, oraz odznaczeniem Navy Unit Commendation. Po krótkim pobycie w rezerwie jednostka została przekazana do Home Port Alliance w Camden w stanie New Jersey, gdzie od 15 października 2001 pełni rolę okrętu-muzeum.

Budowa

USS „New Jersey” był jednym z sześciu zaplanowanych „szybkich pancerników” typu Iowa, których projekt opracowano w 1938 roku w Wydziale Przygotowawczym Biura Konstrukcji i Napraw. Ostatecznie pomimo rozpoczęcia budowy wszystkich sześciu pancerników jedynie cztery zostały ukończone, a „New Jersey” był drugim zbudowanym okrętem tego typu. Wodowanie jednostki odbyło się 12 grudnia 1942 roku, a jej matką chrzestną została Carolyn Edison, żona gubernatora New Jersey i byłego sekretarza Floty Charlesa Edisona. Oficjalne przyjęcie pancernika do służby nastąpiło 23 maja 1943, a jego pierwszym kapitanem mianowano Carla F. Holdena.

W przeciwieństwie do pozostałych pancerników typu Iowa, decyzję o nazwie „New Jersey” wydał Prezydent Stanów Zjednoczonych Franklin Delano Roosevelt w odpowiedzi na polityczny dług wobec nowego gubernatora stanu New Jersey Charlesa Edisona. Podczas jego pracy w departamencie Floty, to właśnie Edison doprowadził do realizacji budowy pancerników typu Iowa, oraz do wybudowania jednego z nich w stoczni Philadelphia Navy Yard czym zapewnił Roosveltowi głosy wyborców w stanach Pensylwania i New Jersey podczas wyborów w 1940.

Pancerniki typu Iowa mają rozmiary 271 metrów długości i prawie 33 metry szerokości, które zostały tak dobrane ze względu na konieczność zachowania specyfikacji Panamax określającej maksymalne rozmiary jednostki pływającej jaka może być śluzowana przez Kanał Panamski. Dzięki temu pancerniki mogły być w krótkim czasie przemieszczane pomiędzy akwenami Atlantyku i Pacyfiku. Wyporność pustego okrętu USS „New Jersey”, która została określona na 45000 ton traktatem londyńskim z 1936 roku, zgadzała się z jego postanowieniami jedynie na papierze, gdyż w rzeczywistości pełna wyporność jednostki po załadowaniu i uzbrojeniu wyniosła około 58000 ton.

Bateria główna „New Jersey” tak jak pozostałych pancerników typu Iowa składała się z dziewięciu odtylcowych dział morskich Mark 7 kalibru 406 mm (16 cali) i długości luf wynoszącej 50 kalibrów zainstalowanych w trzech wieżach artyleryjskich: dwóch w części dziobowej i jednej na rufie okrętu, określanych jako konfiguracja „2-A-1”. Działa te były zdolne do wystrzeliwania 1225 kg pocisków przeciwpancernych na odległość do 44 km (24 Mm). Artyleria średnia okrętu składała się z dział kalibru 127 mm ulokowanych w dziesięciu dwudziałowych wieżach, po pięć na każdej burcie i mogących ostrzeliwać cele oddalone o 14 km (9 Mm).

Ze względu na rozwój lotnictwa wojskowego i konieczność utrzymania przewagi powietrznej pojawiła się potrzeba ochrony własnych lotniskowców przed siłami powietrznymi nieprzyjaciela. Z tego powodu USS „New Jersey” został wyposażony w szeroki wachlarz uzbrojenia przeciwlotniczego składającego się z armat, które miało zwalczać zagrożenie ze strony nieprzyjacielskich myśliwców i bombowców nurkujących. W jego skład wchodziły dwudziestomilimetrowe działka automatyczne Oerlikona oraz uznawane za najlepszą lekką broń przeciwlotniczą II wojny światowej 40 mm armaty Boforsa. Po przywróceniu do służby w 1968 roku zarówno działka Oerlikona jak i Boforsa zdemontowano dostosowując pancernik do specyfiki jego nowej misji – bombardowania celów naziemnych. Kolejna reaktywacja okrętu w 1982 roku pociągnęła za sobą demontaż czterech wież artylerii średniej. Zamiast nich zamontowano cztery zestawy systemu artyleryjskiego Phalanx CIWS, którego zadaniem była ochrona przed samolotami i pociskami rakietowymi nieprzyjaciela, oraz 2 kontenery MK-143 Armored Box Launcher dla 8 pocisków BGM-109 Tomahawk i 4 czterokontenerowe wyrzutnie Mk 141 dla 16 pocisków RGM-84 Harpoon.

Maszynownia okrętu mieści osiem kotłów parowych Babcock and Wilcox typu M zasilających cztery turbiny parowe General Electric z podwójnym rozprężaniem pary, z których każda napędza wał zakończony śrubą. Zewnętrzne śruby pancernika mają średnicę 5,5 m i cztery łopaty, natomiast nieznacznie mniejsze wewnętrzne o średnicy 5,3 m mają po pięć łopat. Maszyny te pozwalają pancernikowi rozwinąć prędkość ponad 33 węzłów (61 km/h) co czyni pancerniki typu Iowa najszybszymi tej klasy jednostkami jakie kiedykolwiek pływały.

Grubość opancerzenia pancerników typu Iowa
Pas pancerny	310 mm (12,2 cala) + 22 mm (0,75 cala) + 38  mm (1,5 cala) + 16 mm (0,625 cala)
Grodzie cytadeli	368 mm (14,5 cala)
Barbety	439 mm (17,3 cala)
Wieże	przód: 495 mm (19,7 cala) boki: 305-241 mm (12-9,5 cala) strop: 184 mm (7,25 cala)
Pokłady	górny: 38 mm (1,5 cala) pancerny: 153-184 mm (6-7,2 cala) p. odłamkowy: 16 mm (0,625 cala) dolny: 16-13 mm (0,625-0,5 cala)

Druga wojna światowa (1944–1945)

Testy morskie i służba w Piątej Flocie admirała Spruance'a

Uzupełnienie wyposażenia, oraz ćwiczenia pierwszej załogi USS „New Jersey” odbyły się na zachodnim Atlantyku i Karaibach. 7 stycznia 1944 roku okręt przepłynął Kanał Panamski udając się w kierunku Funafuti na Wyspach Ellice, gdzie 22 stycznia dołączył do Amerykańskiej Piątej Floty. Trzy dni później pancernik wypłynął w składzie Grupy Uderzeniowej 58.2 (Task Force 58.2, w skrócie TF 58.2) z misją wsparcia lądujących na Wyspach Marshalla oddziałów amerykańskiej armii i piechoty morskiej. Jego głównym zadaniem była ochrona lotniskowców grupy uderzeniowej przed samolotami japońskimi podczas nalotów prowadzonych od 29 stycznia do 2 lutego przez samoloty amerykańskie przeciw celom zlokalizowanych na atolach Kwajalein i Eniwetok. W międzyczasie, 31 stycznia, okręt udzielił wsparcia artyleryjskiego lądującym wojskom amerykańskim.

4 lutego w Majuro USS „New Jersey” stał się okrętem flagowym, gdy dowodzący Piątą Flotą admirał Raymond Spruance przeniósł na jego pokład swoją banderę. Pierwszą akcją pancernika jako okrętu flagowego była operacja Hailstone, trwający dwa dni atak amerykańskiej grupy uderzeniowej na zlokalizowaną na Truk główną bazę floty japońskiej na Karolinach. Skoordynowanie operacji z atakiem na Kwajalein skutecznie uniemożliwiło kontruderzenie na właśnie zdobyte wyspy Marshalla. W dniach 17 i 18 lutego amerykańska grupa uderzeniowa natknęła się na japońskie siły morskie w składzie dwóch lekkich krążowników, czterech niszczycieli, trzech krążowników pomocniczych, dwóch okrętów zaopatrzenia łodzi podwodnych, dwóch ścigaczy okrętów podwodnych, uzbrojonego trawlera, okrętu do transportu samolotów, a także 23 innych jednostek pomocniczych nie licząc mniejszych statków. USS „New Jersey” zniszczył trawler, a także wraz z innymi okrętami grupy, zatopił japoński niszczyciel typu Kagerō „Maikaze”. Ostrzelał również jeden samolot usiłujący zaatakować amerykańskie okręty. Grupa uderzeniowa wróciła na Wyspy Marshalla 19 lutego.

Pomiędzy 17 marca a 10 kwietnia USS „New Jersey”, wraz z okrętem flagowym kontradmirała Marca Mitschera, lotniskowcem USS „Lexington” wspierał działania przeciwko celom na atolu Mili, a później powtórnie wszedł w skład Task Force 58.2, której celem było zwalczanie jednostek pływających wroga w akwenie Palau, oraz ostrzeliwanie miasta Woleai. Po powrocie do Majuro admirał Spruance przeniósł swoją flagę na pokład krążownika USS „Indianapolis”.

W kolejną misją pancernik „New Jersey” wypłynął z Majuro 13 kwietnia 1944 roku z zadaniem ochrony lotniskowców wspierających przeprowadzoną 22 kwietnia inwazję na położone na północnym wybrzeżu Nowej Gwinei miasto Aitape, zatokę Tanahmerah i zatokę Humboldta. W dniach 29 i 30 kwietnia pancernik ostrzeliwał cele morskie i instalacje nabrzeżne na wyspie Truk. 1 maja w wyniku ostrzału wyspy Pohnpei pociskami artylerii głównej pancernika zniszczeniu uległy składy paliw, poważnym uszkodzeniom lotnisko, oraz budynki sztabowe wojsk japońskich. Do portu Majuro okręt ponownie wpłynął po zakończeniu misji w dniu 4 maja.

Po przebazowaniu na wyspy Marshalla tuż przed inwazją na Mariany, „New Jersey” wypłynął 6 czerwca z zadaniem ochrony i wspierania ogniem artyleryjskim grupy bojowej admirała Mitschera. 12 czerwca, drugiego dnia poprzedzających uderzenie na wyspy ataków z powietrza, artyleria pancernika zniszczyła jeden samolot torpedowy, a przez kolejne dwa dni prowadziła ostrzał celów na wyspach Saipan i Tinian przed planowanym lądowaniem piechoty morskiej, które odbyło się 15 czerwca.

W odpowiedzi na amerykańskie działania na Marianach, dowództwo japońskie wydało własnej flocie rozkaz ataku i unicestwienia nieprzyjacielskich sił inwazyjnych. Dzięki informacjom wywiadowczym uzyskanym z okrętu podwodnego, który zaobserwował japońska flotę zmierzającą w kierunku Morza Filipińskiego, grupy uderzeniowe admirała Spruance'a i admirała Mitschera połączyły swe siły przygotowując się na przybycie przeciwnika. Gdy 19 czerwca samoloty amerykańskie i japońskie rozpoczęły bitwę na Morzu Filipińskim, USS „New Jersey” zajął pozycję w pobliżu własnych lotniskowców w celu ich ochrony. W ciągu dwóch dni amerykańskie samoloty zadały dotkliwe straty lotnictwu japońskiemu zestrzeliwując ponad 400 wrogich maszyn przy minimalnych stratach własnych. Ogrom strat samolotów japońskich określany przez Amerykanów strzeleniem do mariańskich indyków dopełniła strata trzech lotniskowców. Pierwszy z nich „Taihō” został trafiony torpedą wystrzeloną z okrętu podwodnego USS „Albacore” i w wyniku uszkodzenia zbiorników paliwa lotniczego eksplodował 6 godzin później. Drugi lotniskowiec „Shōkaku” padł ofiarą trzech torped wystrzelonych z pokładu okrętu podwodnego USS „Cavalla”, a kolejny „Hiyō” dwóch torped zrzuconych przez operujące z lekkiego lotniskowca USS „Belleau Wood” samoloty torpedowe Grumman TBF Avenger. Ponadto uszkodzeniu uległy dwa inne lotniskowce i pancernik. Prowadzony przez artylerię przeciwlotniczą „New Jersey” ogień zaporowy okazał się na tyle skuteczny, że jedynymi stratami Amerykanów było 17 samolotów i dwa lekko uszkodzone okręty.

Służba w Trzeciej Flocie admirała Halseya

USS „New Jersey” zakończył swój wkład w zdobycie Marianów atakami na wyspy Guam i Palau, po czym odpłyną w kierunku Pearl Harbor, gdzie dotarł 9 sierpnia. W dniu 24 sierpnia na pokład pancernika przeniósł swoją banderę admirał William Halsey głównodowodzący Trzeciej Floty. Sześć dni później pancernik obrał kurs na Ulithi, gdzie stacjonował przez następnych osiem miesięcy, wspierając operujące w rejonie Filipin siły Aliantów. Podczas dalszych działań wojennych na Pacyfiku wody wokół Filipin, Okinawy i Formozy przemierzały grupy uderzeniowe szybkich lotniskowców prowadząc ataki na bazy lotnicze, cele morskie i instalacje nabrzeżne wroga.

We wrześniu celem ataków były wyspy Visayas i południowych Filipin, głównie w prowincjach Manila i Cavite, oraz wyspy Panay, Negros, Leyte i Cebu. Na początku października prowadzono również ataki na siły japońskie stacjonujące na Okinawie i Formozie, poprzedzając nimi lądowanie na Leyte 20 października 1944.

Widok ze stanowiska artylerii przeciwlotniczej na pokładzie USS „New Jersey” w kierunku atakowanego przez japońskiego kamikaze lotniskowca USS „Intrepid”.

Lądowanie na Leyte sprowokowało rozpoczęcie ostatniej wielkiej misji Floty Cesarskiej zmierzającej do zniszczenia amerykańskich lotniskowców i odzyskania kontroli nad Filipinami. Plan Japończyków zakładał wykorzystanie fortelu polegającego na wystawienie na przynętę zlokalizowanej na północ od wyspy grupy pozbawionych samolotów lotniskowców, kilku krążowników i niszczycieli w celu odciągnięcia uwagi Amerykanów od wyspy, oraz sprowokowanie ich ataku przez siły morskie dowodzone przez Halseya. Manewr taki umożliwiłby głównym siłom japońskim wdarcie się do zatoki Leyte przez cieśninę San Bernardino. Na początku bitwy o Leyte samoloty z ochranianych przez „New Jersey” lotniskowców zaatakowały zarówno centralną jak i południową grupę sił japońskich w efekcie zatapiając w dniu 23 października jeden pancernik. Kolejnego dnia siły dowodzone przez Halseya udały na północ w kierunku stanowiącej przynętę grupy japońskich okrętów. W trakcie ataku samoloty amerykańskie zatopiły cztery lotniskowce oraz krążownik i niszczyciel, a USS „New Jersey” udał się z prędkością alarmową w kierunku nowo odkrytego zagrożenia ze strony centralnej grupy okrętów japońskich, ale gdy tam dotarł bitwa koło wyspy Samar zakończyła się, a japońskie okręty były w odwrocie.

27 października 1944 USS „New Jersey” dołączył, w pobliżu San Bernardinodo, do swojej grupy szybkich lotniskowców atakującej cele w południowej i środkowej części wyspy Luzon. Dwa dni później grupa stała się celem ataków samobójczych. Podczas silnego ostrzału przeciwlotniczego prowadzonego z pokładów okrętów i samolotów amerykańskich „New Jersey” zestrzelił japoński samolot, którego pilot próbował skierować maszynę w kierunku pokładu artyleryjskiego lotniskowca USS „Intrepid”. W tym samym czasie ogień karabinów maszynowych z tego lotniskowca przypadkowo zranił trzech członków załogi pancernika. Podobny atak miał miejsce 25 listopada, gdy wspólnym ogniem przeciwlotniczym grupy zestrzelono trzy japońskie samoloty, a płonące szczątki jednego z nich spadły na pokład lotniskowca USS „Hancock”. „Intrepid” został zaatakowany po raz kolejny, ale artylerzyści z pokładu „New Jersey” zestrzelili wrogą maszynę. Zniszczyli również samolot usiłujący w ataku samobójczym trafić lekki lotniskowiec USS „Cabot”, a drugi uszkodzili doprowadzając do jego rozbicia o prawą burtę okrętu.

18 grudnia 1944 okręty Grupy Uderzeniowej 38 (Task Force 38) dostały się w rejon tajfunu Cobra. Tajfun ten uderzył w grupę okrętów w składzie 13 lotniskowców, ośmiu pancerników, 15 krążowników i około 50 niszczycieli podczas próby tankowania na morzu. Jednostki znajdowały się wówczas około 300 mil morskich (500 km) na wschód od wyspy Luzon wracając z trzydniowego rajdu przeciwko japońskim lotniskom w celu uniemożliwienia startu samolotów podczas amerykańskich desantów morskich na filipińską wyspę Mindoro. Grupa Uderzeniowa spotkała się 17 grudnia z okrętami grupy paliwowej kapitana Jaspera T. Acuffa z zamiarem zatankowania wszystkich okrętów, oraz uzupełnienia utraconych samolotów. Chociaż pogoda psuła się od początku dnia oznaki nadchodzącego tajfunu były względnie niewielkie. Na pokładzie każdego z lotniskowców Trzeciej Floty pełnił służbę meteorolog, a na flagowym okręcie „New Jersey” funkcję funkcję tę pełnił bardzo doświadczony specjalista komandor porucznik G. F. Kosco, absolwent MIT, który badał tajfuny w Indiach Zachodnich, mimo to żaden z nich nie potrafił przewidzieć nadchodzącego tajfunu. 18 Grudnia, gdy okręty przygotowywały się do tankowania rozpętała się potężna burza. Trzy niszczyciele USS „Hull”, USS „Monaghan” i USS „Spence” wywróciły się i zatonęły z niemal całą załogą. Krążownik, pięć lotniskowców i trzy inne niszczyciele zostały ciężko uszkodzone. Około 790 oficerów i marynarzy utonęło lub zaginęło, a 80 kolejnych zostało rannych. Na skutek pożarów, które wybuchły na trzech lotniskowcach, zmycia z pokładów i ciężkich uszkodzeń stracono 146 samolotów. Dzięki staraniom załogi pancernik USS „New Jersey” przetrwał tajfun bez poważnych uszkodzeń i porócił do Ulithi w Wigilię Bożego Narodzenia dołączając do floty admirała Chestera Nimitza.

Służba w Battleship Division Seven admirała Badgera

USS „New Jersey” wypłynął w trwający od od 30 grudnia 1944 do 25 stycznia 1945 ostatni rejs jako okręt flagowy admirała Halseya. Jego zadaniem była ochrona lotniskowców działających u brzegów Formozy, Okinawy i Luzonu, później także u wybrzeży Indochin, Hongkongu, Swatow i Amoy, oraz znów Formozy i Okinawy. Do Ulithi okręt zawinął 27 stycznia. W tym dniu admirał Halsey przeniósł swoją banderę z „New Jersey”, a na jej miejscu, dwa dni później, zawisła bandera kontradmirała Oscara C. Badgera dowodzącego Siódmym Dywizjonem Pancerników (Battleship Division Seven).

W okresie od 19 do 21 lutego, w ramach wsparcia dla Iwo Jimy, „New Jersey” ochraniał grupę bojową lotniskowca USS „Essex” podczas ataków powietrznych na wyspę, które w konsekwencji 25 lutego pozwoliły na przeprowadzenie pierwszego zmasowanego ataku samolotów pokładowych na zlokalizowane w okolicach Tokio zakłady lotnicze. Podczas następnych dwóch dni pancernik uczestniczył w kolejnych atakach na Okinawę.

Pancernik „New Jersey” był bezpośrednio zaangażowany w działania bojowe na Okinawie w dniach od 14 marca do 16 kwietnia. Podczas, gdy lotniskowce przygotowywały się do ostatecznego uderzenia atakując Okinawę i Honsiu, pancernik odpierał ataki powietrzne Japończyków, prowadził akcje ratowania zestrzelonych pilotów przy pomocy własnych wodnosamolotów, oraz chronił lotniskowce przed atakami samobójczymi zestrzeliwując przynajmniej trzy wrogie maszyny i współuczestnicząc w zniszczeniu wielu innych. Poczynając od 24 marca 1945 „New Jersey” rozpoczął ostrzeliwanie plaż na tych wyspach przed uderzeniem wojsk amerykańskich, które nastąpiło tydzień później.

W ostatnich miesiącach wojny dokonano remontu USS „New Jersey” w stoczni Puget Sound Naval Shipyard skąd wypłynął on 4 lipca do San Pedro, Pearl Harbor, a później atolu Eniwetok i Guam, gdzie 14 sierpnia kolejny raz stał się okrętem flagowym Piątej Floty admirała Spruance'a. Krótkie postoje w Manili i na Okinawie poprzedziły przybycie okrętu 17 września do Zatoki Tokijskiej, gdzie pełnił funkcję okrętu flagowego kolejnych dowódców amerykańskich sił morskich na wodach Japonii do czasu, gdy funkcję tę przejął USS „Iowa”. W ramach operacji „Magic Carpet” (latający dywan) na pokład pancernika zaokrętowano prawie tysiąc wracających do domu żołnierzy amerykańskich. 10 lutego USS „New Jersey” zawinął do portu w San Francisco.

Okres powojenny (1946–1950)

Fotografia USS „New Jersey” wykonana krótko po wycofaniu do rezerwy w 1948 roku

Po zakończeniu operacji na zachodnim wybrzeżu i remoncie w Puged Sound, „New Jersey” wyruszył do macierzystego portu w Bayonne, aby 23 maja 1947 uświetnić czwartą rocznicę przyjęcia pancernika do służby. Wśród obecnych na uroczystości dygnitarzy był ówczesny gubernator stanu Alfred E. Driscoll, oraz jego poprzednik na tym stanowisku Walter E. Edge.

W okresie od 7 czerwca do 26 sierpnia „New Jersey” wypłynął w rejs na północne akweny Europy w składzie pierwszej ćwiczebnej eskadry, która zawitała na te wody od rozpoczęcia II wojny światowej. 23 czerwca w szkockim Rosyth na pokład pancernika przeniesiono banderę głównodowodzącego amerykańskimi siłami morskimi na wschodnim Atlantyku i Morzu Śródziemnym admirała Richarda L. Connolly'ego. Pod jego komendą na pokładzie okrętu zdobywało doświadczenie morskie ponad dwa tysiące kadetów Akademii Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych oraz Korpusu Szkolenia Oficerów Rezerwy Marynarki. Podczas wizyty w Europie na pokładzie USS „New Jersey” goszczono oficjalne delegacje między innymi w Oslo, gdy król Norwegii Haakon VII wizytował załogę 2 lipca, oraz w angielskim Portsmouth. Eskadra skierowała się na zachód 18 lipca w celu kontynuowania ćwiczeń na akwenach Karaibów i zachodniego Atlantyku.

W okresie od 12 września do 18 października USS „New Jersey” służył w Nowym Jorku jako okręt flagowy kontradmirała Hebera H. McLeana, dowódcy 1. Dywizjonu Pancerników, a później wycofano go ze służby cumując w New York Naval Shipyard. Oficjalne wycofanie okrętu z czynnej służby i przesunięcia go nowojorskiej grupy Floty Rezerwowej Stanów Zjednoczonych nastąpiło w Bayonne 30 czerwca 1948.

Wojna koreańska (1950–1953)

W 1950 Korea Północna zaatakowała Koreę Południową dając powód do interwencji Stanów Zjednoczonych działających z ramienia ONZ. Prezydent Stanów Zjednoczonych Harry S. Truman w momencie inwazji przebywał na urlopie, ale dość szybko wydał amerykańskim siłom zbrojnym stacjonującym w Japonii rozkaz przebazowania do Korei Południowej. Ponadto, polecił wysłanie ze Stanów Zjednoczonych dodatkowych sił piechoty, czołgów, samolotów myśliwskich i bombowych, oraz silnych sił morskich w celu wsparcia Republiki Korei. W ramach mobilizacji odwołano z rezerwowej floty atlantyckiej także pancernik „New Jersey”, któremu przydzielono zadanie wsparcia artyleryjskiego dla wojsk ONZ i Korei Południowej. Oficjalne przywrócenie pancernika do służby odbyło się w Bayonne 21 listopada 1950. Dowództwo okrętu powierzono kapitanowi Davidowi M. Tyree, którego pierwszym zadaniem było przeprowadzenie na Karaibach ćwiczeń przygotowujących załogę do pełnienia służby w warunkach wojny koreańskiej. Pancernik wypłynął w kierunku Korei 16 kwietnia 1951 z Norfolk w stanie Wirginia osiągając wschodnie wybrzeże Półwyspu Koreańskiego 17 maja. Dowodzący Siódmą Flotą Stanów Zjednoczonych admirał Harold M. Martin zawiesił swoją banderę na pokładzie „New Jersey” na kolejnych sześć miesięcy.

Pierwsze bombardowanie wybrzeża koreańskiego pociskami artylerii głównej rozpoczęto 20 maja w okolicy Wŏnsan. Podczas dwóch tur służby na wodach Korei pancernik pełnił rolę mobilnej artylerii morskiej wspierając bezpośrednio ogniem artyleryjskim nacierające wojska ONZ lub ostrzeliwując pozycje wroga przed ofensywą sił sprzymierzonych. Bombardował szlaki komunikacyjne uniemożliwiając transport zaopatrzenia dla komunistów, niszczył również umocnione pozycje wroga. Główna artyleria pokładowa „New Jersey” kalibru 405 mm umożliwiała ostrzał celów położonych daleko poza zasięgiem artylerii lądowej, a szybko przemieszczający się pancernik mógł atakować kolejne cele będąc jednocześnie w zasięgu ochranianych przez niego lotniskowców. Podczas misji pod Wŏnsan tylko raz zdarzyło się, że pocisk wystrzelony przez północnokoreańską baterię nadbrzeżną trafił w wieżę numer 1 artylerii głównej. W wyniku ostrzału zginął jeden z marynarzy, a dwóch innych zostało poważnie rannych.

USS „New Jersey” ostrzeliwujący pozycje komunistów w okolicach 38. równoleżnika

Pomiędzy 23 i 27 maja, oraz ponownie 30 maja 1951 roku „New Jersey” zbombardował cele w okolicach Yangyang i Kansong, powodując rozproszenie skoncentrowanych sił lądowych wroga, oraz zniszczenie trzech wielkich składów amunicji. Wywiad lotniczy potwierdził, że po zakończeniu ataku w Yangyang nie stwierdzono już sił wroga, a infrastruktura kolejowa i transportowa w Kansong została całkowicie zniszczona. 24 maja jeden ze śmigłowców pokładowych pancernika został utracony podczas akcji ratowania zestrzelonego pilota. Maszyna lądowała awaryjnie z powodu braka paliwa, ale załoga zdołała wydostać się z wrogiego terytorium i wróciła szczęśliwie na pokład „New Jersey”.

W dniu 4 czerwca z admirałem Arthurem W. Radfordem, głównodowodzącym Floty Pacyfiku i wiceadmirałem C. Turnerem Joyem, dowódcą Sił Morskich Dalekiego Wschodu na pokładzie, „New Jersey” bombardował cele w Wŏnsan. Dwa dni później ogniem artylerii głównej pancernik ostrzelał jednostkę artylerii nieprzyjaciela, oraz zgrupowanie ciężarówek pod Kansong. Cele te wykrył zwiad lotniczy Siódmej Floty, który potwierdził również ich zniszczenie. 28 czerwca w okolicach Wŏnsan „New Jersey” został ostrzelany ogniem artylerii nadbrzeżnej. Kilka pocisków spadło w pobliżu jego lewej burty nie czyniąc żadnych szkód, a celny kontratak artylerii pokładowej skutecznie unieszkodliwił nieprzyjacielski stanowiska.

Pomiędzy 4 a 12 lipca „New Jersey” wspierał natarcie na obszar Kansong sił ONZ ostrzeliwując wrogie pozycje. Gdy Pierwsza Dywizja południowokoreańska ruszyła do ataku, obserwatorzy na wybrzeżu zaobserwowali bezpośrednie trafienie salwami z pancernika pozycji moździerzy, składów zaopatrzenia i amunicji, oraz zgrupowań wojsk przeciwnika. „New Jersey” powrócił do Wŏnsan 18 lipca.

Z kolejną misją pomocy wojskom Korei Południowej pancernik wypłynął 17 sierpnia, kiedy to powrócił w rejon Kansong, aby przez kolejne cztery doby nękać nieprzyjaciela nocnym ostrzałem i uniemożliwiając kontratak za dnia. Okręt powrócił w ten rejon raz jeszcze 29 sierpnia, aby wspomóc południowokoreańskie siły atakiem na cele poza linią wroga. Przez następne trzy dni „New Jersey” prowadził ciężki ostrzał obszaru Changjon. Po zakończeniu ataku załoga śmigłowca pokładowego zaobserwowała cztery zniszczone budynki, skrzyżowania, płonące instalacje kolejowe, kompletnie zdemolowane torowiska, rozproszone zapasy węgla. Ponadto wiele innych budynków i magazynów płonęło.

Poza krótka przerwą w ostrzale 23 września, gdy na pokład pancernika przyjęto rannych z zaatakowanej przez samoloty nieprzyjaciela południowokoreańskiej fregaty „Apnok” (PF-62), „New Jersey” był znacząco zaangażowany w bombardowanie obszarów w okolicy Kansong wspierając ogniem artyleryjskim X Korpus Armii Stanów Zjednoczonych. Nocą artyleria pancernika prowadziła ostrzał nękający, a w czasie dnia niszczyła wyznaczone cele, powodując w ten sposób znaczące ograniczenie ruchu wojsk przeciwnika. Zniszczono miedzy innymi most, zaporę, kilka gniazd artyleryjskich, stanowisk moździerzy, schronów, oraz dwa składy amunicji.

W dniu 1 października 1951 przewodniczący Połączonego Kolegium Szefów Sztabów generał Omar Bradley, oraz Naczelny Dowódca Sił Zbrojnych na Dalekim Wschodzie generał Matthew Ridgeway weszli na pokład pancernika celem odbycia narady z admirałem Martinem.

Między 1 a 6 października „New Jersey” prowadził ostrzał Kansong, Hamhung, Hungnam, Tanchon i Songjin. Głównym celem na obszarze Kansong były schrony i składy zaopatrzenia wojsk północnokoreańskich, w pozostałych lokalizacjach ostrzał był prowadzony w kierunku linii kolejowych, tuneli, mostów, rafinerii, pociągów i baterii nadbrzeżnych. Do ostrzału instalacji nieprzyjaciela, oprócz głównej artylerii pancernika, z powodzeniem wykorzystywano również działa artylerii średniej kalibru 127 mm. W dniu 16 października celem ostrzału był obszar miasta Kojo, gdzie USS „New Jersey” udał się wraz z lekkim krążownikiem brytyjskim HMS „Belfast”, oraz w asyście samolotów z australijskiego lotniskowca HMAS „Sydney”. Operacja jako dobrze zaplanowana i skoordynowana przyniosła nadzwyczaj dobre wyniki.

Następnie USS „New Jersey” wyruszył w kierunku północnokoreańskiego wybrzeża gdzie w dniach od 1 do 6 listopada ostrzeliwał infrastrukturę transportową przeciwnika niszcząc mosty, drogi, oraz instalacje kolejowe w okolicach Wŏnsan, Hungnam, Tanchon, Iowon, Songjin i Chongjin. Efektem ataków były cztery zniszczone mosty, kilka kolejnych poważnie uszkodzonych, dwie stacje rozrządowe znacznie uszkodzone, oraz wiele metrów całkowicie zniszczonych torów. Kolejną serią ataków na cele w okolicach Kansong oraz na półwyspie Chang-San-Got w dniach od 11 do 13 listopada pancernik zakończył pierwszą turę służby w Korei.

USS „New Jersey” zastąpiony w roli okrętu flagowego przez inny pancernik klasy Iowa USS „New Wisconsin” opuścił bazę morską Yokosuka i udał się w kierunku for Hawajów, Long Beach i Kanału Panamskiego, aby dotrzeć do Norfolk 20 grudnia na sześciomiesięczny przegląd. W dniach od 19 lipca 1952 do 5 sierpnia pancernik pełnił rolę okrętu flagowego kontradmirała H. R. Thurbera, który dowodził rejsem szklonym dla oficerów rezerwy marynarki do Cherbourga, Lizbony i na Karaiby. Następnie „New Jersey” rozpoczął przygotowania do drugiej tury służby w Korei, dokąd wypłynął z 5 marca 1953.

USS „New Jersey” u wybrzeży Japonii, 1953

Trasa okrętu wiodła przez Kanał Panamski, Long Beach i Hawaje do bazy Yokosuka, gdzie pancernik dotarł 5 kwietnia, aby następnego dnia przejąć banderę z USS „Missouri” stając się okrętem flagowym wiceadmirała Josepha H. Clarka, dowódcy Siódmej Floty. 12 kwietnia „New Jersey” wrócił do akcji rozpoczynając ostrzeliwanie celów w okolicy Chongjin. Dwa dni później w Pusan na pokładzie pancernika powitano prezydenta Korei Południowej Li Syng Mana z żoną, oraz amerykańskiego ambasadora and Ellisa O. Briggsa.

16 kwietnia pancernik ostrzeliwał baterie nadbrzeżne i budynki w okolicach Kojo, a dwa dni później linię kolejową i tunele niedaleko Hungnam. 20 kwietnia artyleria okrętu ostrzeliwała stanowiska artyleryjskie wokół Wŏnsan ostatecznie niszcząc wszystkie. Kilkukrotnie baterie przeciwnika ostrzelały pancernik, ale nie otrzymał on żadnego trafienia. Kolejnym celem było miasto Songjin, w okolicach którego 23 kwietnia artyleria USS „New Jersey” zniszczyła przez bezpośrednie trafienia pociskami 406 mm infrastrukturę kolejową, tunel i dwa mosty.

W dniu 1 maja pancernik zapewnił wsparcie artyleryjskie dla głównego uderzenia sił powietrznych i piechoty na Wŏnsan, współpracując z samolotami Siódmej Floty, które zarówno atakowały cele jaki wyznaczały je dla artylerii okrętu. Łącznie w ciągu tego dnia zniszczono jedenaście stanowisk baterii nadbrzeżnej, a cztery dni później główny punkt obserwacyjny na półwyspie Hodo-pando. Kolejne dwa dni później celem pancernika był przylądek Kalma-gak.

W dziesiątą rocznicę przyjęcia do służby USS „New Jersey”, 23 maja 1953, na pokładzie okrętu zacumowanego w Inch'ŏn odbyła się uroczystość, na której gościł między innymi prezydent Korei Południowej Li Syng Man z żoną, generał Maxwell Taylor, oraz wielu innych dygnitarzy. Dwa dni później pancernik wrócił do służby wzdłuż zachodniego wybrzeża od Chinampo atakując pozycje obrony wybrzeża.

USS „New Jersey” strzelający salwą artylerii głównej w kierunku zgrupowania nieprzyjacielskiej piechoty w okolicy Kaesong, Korea.

W dniach od 27 do 29 maja USS „New Jersey” znalazł się pod ostrzałem w okolicach Wŏnsan, ale jego artyleria średnia (kalibru 127 mm) skutecznie uciszyła nieprzyjacielskie działa. W tym samym czasie artyleria główna zniszczyła pięć stanowisk artyleryjskich i pięć stanowisk artyleryjskich ukrytych w jaskiniach. Trafiono również w rafinerię oraz skład amunicji.

Pancernik wrócił do swoich głównych zadań bezpośredniego wsparcia piechoty w okolicy Kosong 7 czerwca. Podczas pierwszej misji okręt zniszczył dwa stanowiska artyleryjskie wroga, wraz z punktem obserwacyjnym i infrastrukturą. Następnie okręt udał się ponownie w okolice Wŏnsan, gdzie przez cały dzień 24 czerwca ostrzeliwał nieprzyjacielskie stanowiska artyleryjskie ukryte w jaskiniach. Kolejnego dnia okręt powrócił do zadania wsparcia piechoty w okolicy Kosong, które wykonywał do 10 lipca z przerwami na uzupełnienie.

W dniach 11 i 12 lipca koło Wŏnsan USS „New Jersey” dokonał najbardziej zmasowanego bombardowania w całej kampanii koreańskiej. Przez dziewięć godzin pierwszego dnia i siedem drugiego działa pancernika ostrzeliwały umocnienia i stanowiska artyleryjskie przeciwnika zlokalizowane na półwyspie Hodo-pando i na stałym lądzie. Efektem ataku było dziesięć zniszczonych stanowisk artyleryjskich, a wiele innych poważnie uszkodzonych. Zniszczeniu uległy również liczne jaskinie i tunele. Kolejnego dnia, 13 lipca, artyleria pancernika rozbiła stację radarową, oraz mosty w okolicy Kojo. Kolejną misją okrętu było wsparcie ogniem artyleryjskim południowokoreańskiej piechoty w okolicach Kosong w dniach od 22 do 24 lipca.

O wschodzie słońca 25 lipca 1953 „New Jersey” rozpoczął niszczenie infrastruktury portowej, kolejowej i komunikacyjnej Hangnam, bombardując również baterie nadbrzeżne, mosty, obiekty przemysłowe oraz składy paliw. Po południu okręt odpłynął w kierunku północnym ostrzeliwując linie i tunele kolejowe.

Po wojnie koreańskiej (1953–1957)

Ostatnią misją „New Jersey” w wojnie koreańskiej był ostrzał Wŏnsan. Tym razem celem dział pancernika były stanowiska artylerii wielkiego kalibru, schrony, jaskinie i umocnienia zlokalizowane wokół miasta. Dwa dni później w Panmundżom został podpisany rozejm między stronami konfliktu, a okręt udał się do Hong Kongu, gdzie zakotwiczył 20 sierpnia i pozostał przez kolejnych siedem dni. Następnie pancernik operował wokół Japonii i Tajwanu, a następnie zawinął do Pusan, gdzie z rąk prezydenta Korei otrzymał odznaczenie Korean Presidential Unit Citation dla Siódmej Floty Stanów Zjednoczonych.

Po przekazaniu bandery na pancernik „Wisconsin”, USS „New Jersey” udał się 14 października w drogę powrotną do bazy macierzystej w Norfolk, gdzie dotarł 14 listopada. Przez kolejne dwa letnie sezony okręt odbywał rejsy szkoleniowe po Atlantyku, oraz wzdłuż wschodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych i Karaibów.

USS „New Jersey” opuścił bazę w Norfolk 7 września 1955 rozpoczynając pierwszą turę służby w VI Flocie Stanów Zjednoczonych stacjonującej na Morzu Śródziemnym. Po drodze okręt zawijał kolejno do portów Gibraltaru, Walencji, Cannes, Stambułu, zatoki Suda i Barcelony. Następnie wrócił do Norfolk 7 stycznia 1956, aby rozpocząć wiosenną turę rejsów szkoleniowych. Latem popłynął drugi raz do Europy w rejsie szkoleniowym dla podoficerów, kończąc go w Annapolis 31 lipca. Kolejny raz w stronę Europy pancernik wypłynął 27 sierpnia, tym razem jako okręt flagowy wiceadmirała Charlesa Wellborna dowódcy II Floty Stanów Zjednoczonych. Pierwszym portem docelowym była Lizbona, później Szkocja, gdzie okręt wziął udział w manewrach NATO, a następnie Norwegia. USS „New Jersey” powrócił do Norfolk 15 października, by już 14 grudnia udać się do stoczni New York Naval Shipyard celem przygotowania do wycofania ze służby. Ostatecznie przeniesienie okrętu do rezerwy odbyło się w Bayonne 21 sierpnia 1957.

Wojna wietnamska (1967–1969)

Ze względu na duże straty samolotów amerykańskich (poczynając od operacji Rolling Thunder) podjęto działania nad opracowaniem metody ich minimalizacji, a jednocześnie zwiększono dostawy uzbrojenia dla eskalującego konfliktu wojennego. W dniu 31 maja 1967 Sekretarz Obrony Stanów Zjednoczonych zlecił analizę potrzeb jakie należy spełnić, aby przywrócić „New Jersey” do służby i w rezultacie podjęto działania zmierzające do jego reaktywacji. W sierpniu 1967 Sekretarz Obrony podjął decyzję o powrocie do służby pancernika w celu „wykorzystania go we Flocie Pacyfiku do wsparcia ogniem artylerii jednostek w Południowej Azji”. Do zadania tego wybrano właśnie USS „New Jersey”, dlatego, że był on w relatywnie najlepszym stanie technicznym ze wszystkich czterech pancerników klasy Iowa, oraz przeszedł znaczący remont przed wycofaniem do rezerwy. W ramach przygotowań do reaktywacji poddano okręt modernizacji polegającej na demontażu artylerii przeciwlotniczej kalibru 20 mm i 40 mm instalując w zamian systemy walki radioelektronicznej oraz modernizując systemy radarowe. Oficjalne przywrócenie do służby okrętu odbyło się 6 kwietnia 1968 w stoczni Philadelphia Naval Shipyard, a dowództwo powierzono kapitanowi J. Edwardowi Snyderowi.

Jako jedyny na świecie pozostający ówcześnie w służbie pancernik, USS „New Jersey” wypłynął 16 maja z Filadelfii, przez Norfolk i Kanał Panamski do swojego nowego portu macierzystego w Long Beach, gdzie dotarł 11 czerwca. Półtora miesiąca później, 24 lipca pancernik został zaopatrzony w pociski i worki z materiałem pędnym do dział artylerii głównej. Zaopatrzenia dokonano na morzu wprost z pokładu okrętu amunicyjnego USS „Mount Katmai”, oraz przy pomocy śmigłowca.

USS „New Jersey” w drodze do Wietnamu, 1968

Pancernik opuścił Long Beach 2 sierpnia, dotarł do Pearl Harbor i bazy remontowo-zaopatrzeniowej Subic Bay zanim 25 września skierował się ku wybrzeżom Wietnamu. W dniu 30 września w okolicy siedemnastego równoleżnika artyleria pancernika oddała pierwsze od ponad szesnastu lat strzały. Łącznie w kierunku celów zlokalizowanych w Wietnamskiej Strefie Zdemilitaryzowanej wystrzelono 29 pocisków.

W dniu 2 października okręt ostrzelał cele na północ od Strefy Zdemilitaryzowanej, a następnie udał się w kierunku południowym, aby zaatakować pozycje Wietkongu. Tego dnia zniszczono sześć schronów, ciężarówkę zaopatrzenia, oraz stanowisko artylerii przeciwlotniczej. Ponadto pancernik pomógł uratować załogę zastrzelonego przez artylerię przeciwlotniczą samolotu obserwacyjnego należącego do korpusu Marines. Przez kolejne dwa dni „New Jersey” ostrzeliwał umocnienia i miejsca koncentracji wojsk nieprzyjaciela, natomiast wieczorem 7 października dowództwo okrętu otrzymało informację o dużej liczbie jednostek pływających z zaopatrzeniem przemieszczających się na południe od jednej z odnóg delty Mekongu. Okręt natychmiast skierował się w ten rejon zatapiając jedenaście nieprzyjacielskich łodzi zanim te dotarły do plaży.

Podczas, gdy 11 października „New Jersey” bombardował ogniem artylerii głównej instalacje nadbrzeżne, jeden z samolotów rozpoznawczych zameldował o koncentracji nieprzyjacielskich ciężarówek na północ od Nha Ky. Artylerzyści z pancernika szybko zmienili cel ostrzału powodując poważne uszkodzenia sześciu pojazdów.

Wczesnym rankiem 12 października „New Jersey” rozpoczął ostrzał bardzo silnie umocnionych i doskonale chronionych stanowisk wietnamskich zlokalizowanych w jaskiniach. Przez kolejne trzy dni bombardował ten obszar pociskami artylerii głównej w celu wyeliminowania obecności Wietkongu w regionie. Wspomagany przez samoloty rozpoznawcze z lotniskowca USS „America”, okręt ostrzeliwał pozycje przeciwnika niszcząc wiele z nich, oraz powodując zawalanie się jednej z jaskiń. 14 października „New Jersey” skierował ogień dział na pozycje artylerii nadbrzeżnej na wyspie Hon Matt niszcząc jedną z nich.

Następnie, 16 października USS „New Jersey” zmienił pozycję, aby wesprzeć ogniem artylerii 406 mm i 127 mm 3. Dywizję Marines. W wyniku ostrzału, prowadzonego w celu zapobieżenia próbie przedostania się wrogiego plutonu przez strefę zdemilitaryzowaną, zniszczeniu uległo 13 nieprzyjacielskich instalacji i stanowisk artylerii. Pancernik kontynuował ostrzał przez kolejny dzień, a później rozpoczął wsparcie jednostek I Field Force. Chociaż niesprzyjająca pogoda nie pozwoliła na prowadzenie operacji z użyciem samolotów rozpoznawczych aż do 20 października, to natychmiast, gdy stało się to możliwe, „New Jersey” wznowił ostrzał wspierając działania operującej około 80 km na północ od Nha Trang 173. Brygady Powietrznodesantowej. W wyniku bombardowania zniszczeniu uległo centrum dowodzenia Wietkongu i dziewięć bunkrów. Kolejnego dnia okręt przemieścił się na wody Baie de Van Fong rozpoczynając ostrzał stanowisk dowodzenia Wietkongu, ale ze względu na niekorzystne warunki pogodowe i słabą widoczność nie udało się oszacować szkód.

W nocy 23 października pancernik obrał kurs na północ w celu uzupełnienia zaopatrzenia zanim 25 października rozpoczął kolejną operację wsparcia ogniem artyleryjskim działań 3. Dywizji Marines. Tego dnia łupem artylerii okrętowej padły wykryte przez zwiad lotniczy oddziały nieprzyjacielskiej piechoty, a w kolejnym następne cele: 11 instalacji, 7 bunkrów, betonową wieżę obserwacyjną, oraz linię okopów nieprzyjaciela. Sam „New Jersey” również został ostrzelany przez północnowietnamską artylerię zainstalowaną w okolicy przylądka Lay. Łącznie wystrzelono w jego kierunku około 10 lub 12 pocisków jednakże wszystkie spadły w znacznej odległości od okrętu. Wezwane niezwłocznie samoloty rozpoznawcze nie znalazły stanowisk wrogiej artylerii, a jedynie ślady opon samochodów ciężarowych świadczące o tym, że wcześniej znajdowały się tam działa. Na podstawie tych informacji wystrzelono pięć pocisków kalibru 406 mm w obszar domniemanych pozycji nieprzyjaciela, ale ze względu na nadciągającą noc zwiad lotniczy nie był w stanie potwierdzić trafień.

28 października USS „New Jersey” obrał kurs na południe w celu przechwycenia kolejnych komunistycznych celów. Podczas prowadzenia bombardowania, samoloty rozpoznawcze zameldowały o ciężkim ostrzale przeciwlotniczym na północ od głównego celu, dlatego załoga pancernika zmieniła kierunek ostrzału artyleryjskiego, aby uciszyć nieprzyjacielską obronę. W kolejnym dniu artyleria okrętowa zniszczyła 30 różnych instalacji wroga, 3 podziemne bunkry, oraz linię okopów. Po południu rozpoznanie lotnicze zameldowało o obecności stanowiska artyleryjskiego na wzgórzu na południowy zachód os przylądka Lay. Sześć pocisków kalibru 406 mm wystrzelonych z dział pancernika wystarczyło do całkowitego zniszczenia celu. W dniu 30 października, podczas kolejnych ostrzałów, zniszczono ośrodek zaopatrzenia komunistów, oraz stanowisko artylerii przeciwlotniczej.

Po zakończeniu tej misji „New Jersey” skierował się na południe zajmując pozycję w pobliżu Đà Nẵng, gdzie udzielił wsparcia ogniowego działającej w tym obszarze 1. Dywizji Marines. W dniu 2 listopada pancernik rozpoczął ostrzał dziewięciu pozycji wroga, ale ze względu na bujną roślinność w obszarze celów zwiad lotniczy nie był w stanie ocenić rezultatów ostrzału.

4 listopada po otrzymaniu rozkazu wsparcia działań II Korpusu Armii Południowego Wietnamu w okolicy Phan Thiết, okręt skierował się na nową pozycję, gdzie dotarł nocą tego samego dnia. W kolejnym dniu pancernik ośmiokrotnie ostrzeliwał cele nieprzyjaciela w ramach wsparcia 173. Brygady Powietrznodesantowej niszcząc osiem bunkrów Wietkongu i pięć innych obiektów. 11 listopada „New Jersey” opuścił wietnamskie wody terytorialne w celu uzupełnienia zaopatrzenia, a następnie powrócił na nie 23 tego samego miesiąca zastępując na lekki krążownik USS „Galveston” wspierający działania 23. Dywizji Piechoty. W wyniku ostrzału pociskami artylerii 127 mm zniszczono 15 obiektów nieprzyjaciela, a kolejnych 29 zostało ciężko uszkodzonych.

W dniu 25 listopada „New Jersey” rozpoczął najbardziej niszczycielskie bombardowanie podczas całej jego służby w Wietnamie. Przez dwa kolejne dni artyleria pancernika koncentrowała ostrzał w obszarze należących do Wietkongu składów zaopatrzenia niedaleko Quảng Ngãi, niszcząc 182 obiekty i 54 bunkry, oraz ciężko uszkadzając kolejne 93 obiekty. Zniszczeniu uległo również wiele kompleksów tuneli. Następnie okręt odpłynął w pobliże Hue, aby 27 listopada wesprzeć ogniem artylerii 101 Dywizję Powietrznodesantową.

Pomiędzy 2 a 8 grudnia „New Jersey” powtórnie pomagał żołnierzom 3. Dywizji Marines ostrzeliwując kompleksy bunkrów Wietkongu w okolicach Da Nang, zanim 9 grudnia odpłynął do Singapuru. Okręt powrócił na linię frontu 26 grudnia zajmując pozycję w pobliżu Tuy Hoa, gdzie rozpoczął operację wsparcia działań 47 Dywizji Armii Republiki Wietnamu. Przez trzy kolejne dni artyleria pokładowa udzieliła wsparcia II Korpusowi wietnamskiemu niszcząc bunkry i składy zaopatrzenia Wietkongu, oraz neutralizując punkty umocnione w jaskiniach. Pancernik pozostał na wodach Strefy Zdemilitaryzowanej do Nowego Roku ostrzeliwując bunkry komunistów zanim odpłynął, aby 3 stycznia wesprzeć, tym razem, działania 1. Dywizji amerykańskiej piechoty morskiej.

USS „New Jersey” ostrzeliwuje nieprzyjacielskie pozycje podczas wojny wietnamskiej.

Od stycznia do lutego USS „New Jersey” wspierał działania piechoty morskiej, a 10 lutego zajął nową pozycję wspierając, operującą w okolicy Da Nang, 2. Brygadę Piechoty Morskiej Korei Południowej. Tym razem celem ostrzału artylerii głównej były podziemne kompleksy Wietkongu, tunele i bunkry. 14 lutego pancernik odpłynął na południe od Strefy Zdemilitaryzowanej w celu wsparcia 3. Dywizji Marines, niszcząc stanowiska artylerii przeciwlotniczej przeciwnika.

Kolejnego dnia „New Jersey” ostrzeliwał nieprzyjacielskie stanowiska wyrzutni rakietowych zlokalizowane na północny wschód od Con Thien niszcząc je, a później przeniósł ostrzał na znane pozycje sił Wietkongu. 22 lutego okręt odpowiedział na pilne wezwanie o wsparcie artyleryjskie od oblężonych w pobliżu Strefy Zdemilitaryzowanej jednostek i przez kolejne sześć godzin prowadził ostrzał w rezultacie odpychając atakujące jednostki.

Przez resztę lutego i początek marca „New Jersey” ostrzeliwał cele wzdłuż Strefy Zdemilitaryzowanej, a 13 lutego opuścił pozycję bojową odpływając do Subic Bay. Po raz ostatni w tej wojnie okręt powrócił do walki 20 marca, operując w pobliżu zatoki Cam Ranh gdzie wspierał działania południowokoreańskiej 9. Dywizji Piechoty. Przez kolejny tydzień pancernik patrolował akwen pomiędzy Phan Thiet i Tuy Hoa ostrzeliwując cele zlokalizowane wzdłuż wybrzeża. W dniu 28 marca zajął pozycję na południe od Strefy Zdemilitaryzowanej, aby wesprzeć ogniem artylerii działania amerykańskiej 3. Dywizji Marines i pozostał tam do 1 kwietnia, gdy wyruszył w rejs do Japonii. Podczas służby u wybrzeży Wietnamu USS „New Jersey” wystrzelił łącznie 5.688 pocisków kalibru 406 mm i 14.891 pocisków kalibru 127 mm.

Po wojnie wietnamskiej (1969–1982)

Po zakończeniu tury bojowej w Wietnamie USS „New Jersey” opuścił Subic Bay 3 kwietnia 1969 i udał się w kierunku Japonii. Dopłynął do Yokosuki, gdzie pozostał z dwudniową wizytą, a następnie 9 kwietnia wyruszył w rejs do Stanów Zjednoczonych. Jednakże, okręt został zawrócony z drogi ze względu na incydent, który miał miejsce 15 kwietnia na Morzu Japońskim. Tego dnia północnokoreański myśliwiec zestrzelił amerykański nieuzbrojony samolot wczesnego ostrzegania Lockheed EC-121 Warning Star zabijając całą jego załogę. W odpowiedzi sformowano grupę uderzeniową lotniskowców i wysłano na akwen Morza Japońskiego, a „New Jersey” otrzymał rozkaz skierowania się do Japonii. Okręt zawinął powtórnie do Yokosuki 22 kwietnia, a następnie niezwłocznie udał się w oczekiwaniu na rozwój sytuacji.

Gdy kryzys został złagodzony, pancernik wznowił przerwaną podróż ku domowi, zawijając do portu macierzystego w Long Beach 5 maja 1969, po ośmiu miesiącach nieobecności. Przez całe lato załoga pancernika ćwiczyła utrzymując gotowość bojową przed następnym przydziałem, oraz usuwając usterki odkryte podczas ostatniej tury bojowej. W dniu 22 sierpnia 1969 Sekretarz obrony Stanów Zjednoczonych opublikował listę okrętów przeznaczonych do wycofania ze służby. N jej szczycie, chociaż względy ekonomiczne za tym nie przemawiały znalazł się USS „New Jersey”. Pięć dni później kapitan Snyder został odwołany ze służby na pokładzie pancernika, a jego dowodzenie objął kapitan Robert C. Peniston.

Przejmując dowodzenie okrętem kapitan Peniston wraz z załogą przystąpił do realizacji zadania przeniesienia pancernika do Floty Rezerwowej Stanów Zjednoczonych bardziej znanej pod nazwą mothball fleet (naftalinowa flota). USS „New Jersey” opuścił Long Beach 6 września obierając kurs stocznię Puget Sound Naval Shipyard, gdzie dotarł po dwóch dniach, w celu przeprowadzenia remontu przed wycofaniem ze służby. W dniu 17 grudnia bandera USS „New Jersey” została opuszczona, a okręt oficjalnie przeszedł w stan nieaktywności, by zgodnie z ostatnimi słowami jego dowódcy: „Dobrze odpocząć, ale spać lekko, by usłyszeć jeśli nadejdzie, aby wesprzeć wolność siłą swego ognia”.

Powrót do służby (1982)

„New Jersey” w suchym doku podczas modernizacji.

Pocisk manewrujący Tomahawk wystający z pojemnika typu All-Up-Round (AUR). Kontener startowy MK-143 Armored Box Launcher składał się z czterech takich pojemników, które chroniły pociski przed uszkodzeniem zanim zostały wystrzelone. Na fotografii dwa kontenery MK-143, jeden w pozycji spoczynkowej, drugi uniesiony. Zdjęcie zrobiono, gdy okręt miał status okrętu-muzeum.

Prezydent Ronald Reagan przemawia podczas ceremonii przywrócenia USS „New Jersey” do służby.

Jako część planu prezydenta Ronalda Reagana i Sekretarza Marynarki Wojennej Johna Lehmana stworzenia Marynarki 600 okrętów (ang. 600-ship Navy), USS „New Jersey” został w 1982 roku reaktywowany i odholowany do stoczni Long Beach Naval Shipyard celem modernizacji. Po zapadnięciu decyzji o przywróceniu okrętu do służby, US Navy przewidywała reaktywację również siostrzanego pancernika USS „Iowa”, aby wspomóc działania amerykańskiej marynarki ze względu na rosnące zaangażowanie Stanów Zjednoczonych w rejonach Oceanu Indyjskiego i Morza Karaibskiego. W międzyczasie US Navy opracowała szereg propozycji unowocześnienia pancerników umożliwiających wykorzystanie nowego uzbrojenia: pocisków manewrujących i przeciwokrętowych, oraz nowych stanowisk obrony okrętu. Wstępne plany modernizacyjne zakładały usuniecie czterech wież artylerii 127 mm w celu pozyskania miejsca dla kontenerów startowych z pociskami BGM-109 Tomahawk. Zaplanowano również instalację na pokładach reaktywowanych pancerników pocisków Sea Sparrow, ale nie zdecydowano się na ten krok prawdopodobnie ze względu na niską ich wytrzymałość na olbrzymie ciśnienia wywoływane przez strzelające działa artylerii głównej.

Plan modernizacji „New Jersey” był unikatowy pod tym względem, że jako jedyny z pancerników klasy Iowa miał mieć usuniętą jedną z wież artylerii głównej. W momencie, gdy US Navy ogłosiła plany modernizacji okrętu, zamierzano zlikwidować wieżę numer 3 (rufową), a w jej miejsce zainstalować jeden z dwóch systemów wyrzutni pionowego startu z dodatkowymi 48 pociskami Tomahawk lub Harpoon. Inną opcją było wykorzystanie tej przestrzeni na lądowisko dla śmigłowców, bądź samolotów VTOL lub V/STOL. Ostatecznie zarzucono jednak te pomysły i „New Jersey” zachował swoją wieżę rufową.

Wyrzutnie pocisków przeciwokrętowych RGM-84 Harpoon, oraz system artyleryjski Phalanx CIWS na pokładzie USS „New Jersey”.

Przez następnych kilka miesięcy instalowano na pokładzie okrętu najbardziej zaawansowane uzbrojenie, wśród którego znalazły się cztery czterokontenerowe wyrzutnie Mk 141 zawierające łącznie 16 pocisków Harpoon, osiem kontenerowych wyrzutni Mk 143 ABM (Armored Box Launcher) z szesnastoma pociskami Tomahawk, oraz cztery systemy artyleryjskie Phalanx CIWS wyposażone w szybkostrzelne działko systemu Gatlinga M61 Vulcan kalibru 20 mm, którego zadaniem była obrona przeciwrakietowa i przeciwlotnicza pancernika. USS „New Jersey” otrzymał również osiem zdalnie sterowanych dronów RQ-2 Pioneer, które zastąpiły śmigłowce pierwotnie wykorzystywane do wyszukiwania i namierzania celów dla artylerii głównej 406 mm. Modernizacja objęła również nowe systemy radarowe, oraz system kierowania ogniem artyleryjskim i pociskami rakietowymi. Zainstalowano też unowocześnione wyposażenie do walki elektronicznej.

Ze względu na fakt, że „New Jersey” brał udział w wojnie w Wietnamie, zakres jego modernizacji konieczny do przywrócenia do służby był znacznie mniejszy niż pozostałych pancerników klasy Iowa. Podczas poprzedniej reaktywacji w 1967 zdemontowano całe artyleryjskie uzbrojenie przeciwlotnicze w postaci działek 20 mm i 40 mm dodając w zamian wyposażenie do walki elektronicznej. W konsekwencji jego przywrócenie do działań wymagało znacznie mniejszych nakładów finansowych i czasowych niż reszty siostrzanych jednostek, które wycofano z linii tuż po zakończeniu II wojny światowej i w stanie technicznym z tamtego okresu. Najpoważniejszą fizyczną modernizacja „New Jersey” było usuniecie czterech z dziesięciu stanowisk artylerii średniej 127 mm w miejsce których zainstalowano wyrzutnie kontenerowe z pociskami rakietowymi. Poza krótszym czasem reaktywacji okrętu, koszt tej operacji w przypadku „New Jersey” był znacznie niższy niż pozostałych pancerników i wyniósł około 326 milionów USD w porównaniu do około 392 milionów USD w przypadku USS „Iowa”.

W momencie ogłoszenia przez US Navy planów instalacji na pokładzie „New Jersey” wyrzutni pocisków Tomahawk i Harpoon nie były one jeszcze gotowe, dlatego też zdecydowano o pozyskaniu potrzebnych zestawów wyrzutni z dwóch niszczycieli rakietowych typu Spruance (wyrzutnie pocisków Tomahawk), oraz dwóch niszczycieli rakietowych typu Farragut (wyrzutnie pocisków Harpoon).

W dniu 28 grudnia 1982 roku USS „New Jersey” został, w swym nowym porcie macierzystym w Long Beach w Kalifornii, oficjalnie przywrócony do służby. Reaktywacja okrętu oznaczała powrót ostatniego na świecie pancernika do służby po 13 latach nieobecności.

Wojna domowa w Libanie (1983–1984)

W 1983 w Libanie trwała krwawa wojna domowa. W celu powstrzymania eskalacji przemocy w regionie wysłano tam międzynarodowe siły złożone gównie z jednostek amerykańskich, włoskich i francuskich z misją przywrócenie porządku i utrzymania pokoju. W ramach międzynarodowych sił zbrojnych, Stany Zjednoczone zmobilizowały i wysłały w ten rejon świata siły złożone głównie z żołnierzy piechoty morskiej i operującej w akwenie śródziemnomorskim Szóstej Floty.

USS „New Jersey” ostrzeliwuje nieprzyjacielskie pozycje u wybrzeży Bejrutu 9 stycznia 1984.

W dniu 18 kwietnia 1983 roku furgonetka wypełniona ponad 900 kilogramami materiału wybuchowego eksplodowała pod ambasadą Stanów Zjednoczonych zlokalizowaną w zachodniej części Bejrutu zabijając 63 osoby. W sierpniu 1983 Izrael wycofał swoje jednostki z położonej na południowy-wschód od Bejrutu dystryktu Asz-Szuf, tym samym likwidując strefę buforową pomiędzy siłami Druzów i chrześcijańskiej milicji, które zaczęły ze sobą walczyć. Wkrótce członkowie milicji rozpoczęli, przy pomocy moździerzy i rakiet, ostrzał zlokalizowanych w pobliżu międzynarodowego portu lotniczego w Bejrucie, pozycji amerykańskich marines. W tym samym czasie Armia Libańska walczyła na południowych przedmieściach Bejrutu z siłami Druzów i Szyitów. W wyniku ostrzału 29 sierpnia dwóch żołnierzy amerykańskich zginęło, a czternastu zostało rannych, a w kolejnym miesiącu ostrzał był powtarzany niemal codziennie przy użyciu broni ręcznej, artylerii, moździerzy i rakiet. Siły amerykańskie zaczęły odpowiadać ogniem, a administracja prezydenta Reagana zdecydowała o wysłaniu w ten rejon pancernika „New Jersey” w celu wsparcia własnych oddziałów.

„New Jersey” w rejsie wzdłuż wybrzeża Kalifornii, wraz z niszczycielem USS „Fletcher” tuż przed wypłynięciem w rejon Morza Śródziemnego.

W dniu 16 września 1983 siły druzyjskie przeprowadziły zmasowany atak w pobliżu miejscowości Suk al-Gharb bronionej przez armię libańską. Suk al-Gharb miała strategiczne znaczenie dla Druzów, ponieważ umożliwiała dostęp do Bejrutu od południa, ponadto z miejscowości można było kontrolować grzbiet górski, z którego był doskonały widok na miasto Babda. Kontrując ten grzbiet milicja mogłaby ostrzeliwać ogniem artyleryjskim znajdującą się w mieście siedzibę Ministra Obrony, oraz teren wschodniego Bejrutu. Amerykańskie okręty, bombardując pozycje druzyjskie ogniem artyleryjskim, pomogły armii libańskiej utrzymać Suk al-Gharb zanim, 25 września, ogłoszono przerwanie ognia. Było to w tym samym dniu, gdy pozycję u wybrzeży Libanu zajął pancernik „New Jersey”. Przybycie okrętu było jednym z ważniejszych czynników, który spowodował znaczne zmniejszenie częstotliwości ataków na amerykańskich Marines.

28 listopada — po ataku samobójczym na koszary w Bejrucie — rząd Stanów Zjednoczonych zapowiedział, że „New Jersey” pozostanie w pobliżu stolicy Libanu, chociaż jego załoga będzie się wymieniać. W dniu 14 grudnia okręt wystrzelił 11 pocisków kalibru 406 mm w kierunku nieprzyjacielskich pozycji na wybrzeżu w rejonie miasta. Były to pierwsze wystrzały z dział artylerii głównej pancernika od czasu zakończenia jego służby w Wietnamie w 1969. Ostrzał był odpowiedzią na ostrzał amerykańskiego samolotu rozpoznawczego przez baterię artylerii przeciwlotniczej należącą do sił druzyjskich.

Zespół kierowany przez Boba Hope'a podczas wigilijnego show na pokładzie okrętu w 1983 u wybrzeży Bejrutu. Od lewej: Miss USA Julie Hayek, Cathy Lee Crosby, Bob Hope, Ann Jillian i Brooke Shields.

Podtrzymując tradycję, zapoczątkowaną podczas II wojny światowej, organizowania zabawy wigilijnej dla przebywających na morzu marynarzy, Bob Hope wraz z zespołem artystów dał 24 grudnia 1983 roku występ na pokładzie USS „New Jersey”. W wydarzeniu wzięło udział około 400 Marines stacjonujących w Bejrucie.

W dniu 8 lutego 1984 roku działa pancernika odezwały się ponownie wystrzeliwując w kierunku zlokalizowanych w położonej na wschód od Bejrutu doliny Bekaa pozycji druzyjskich i syryjskich prawie 300 pocisków. Około 30 z nich spadło w rejonie dowództwa wojsk syryjskich zabijając głównodowodzącego wojskami syryjskimi generała i kilku wyższych oficerów. Było to największe masowe bombardowanie przeprowadzone przez artylerię pancernika od zakończenia wojny koreańskiej.

Chociaż „New Jersey” wzorowo wykonał swoje zadania podczas interwencji w Libanie, to pojawiły się głosy krytyki w sprawie decyzji o podjęciu działań bojowych i ostrzału sił syryjskich i druzyjskich. Przeciwnicy tej decyzji dowodzili, że podjęcie tych działań wymusiło zmianę pozycji dotychczas neutralnych sił amerykańskich i utwierdziło libańskich muzułmanów, że Stany Zjednoczone opowiedziały się po stronie chrześcijan. Prowadzony z pokładu pancernika ostrzał spowodował śmierć setek ludzi, głównie Szyitów i Druzów. Generał Colin Powell, ówczesny współpracownik Caspara Weinbergera, w swoich wspomnieniach napisał, że „Kiedy pociski zaczęły spadać na Szyitów, zaczęli ono sądzić, że amerykański „sędzia” opowiedział się po jednej ze stron”.

Skuteczność ostrzału z dział „New Jersey” również została poddana w wątpliwość. Śledztwo przeprowadzone na pokładzie okrętu przez zespół pułkownika Marines Dona Price'a dowiodło, że wiele z wystrzelonych pocisków upadło nawet 10 000 yd (9140 m) od celu, co mogło spowodować nieumyślne ofiary wśród cywili. Korespondent wojenny Chicago Tribune w Libanie Tim McNulty, pisał: „Wszyscy kochają „New Jersey” dopóki nie strzela z dział. Gdy już wystrzeli jest pewne, że nie może w nic trafić”. Uważa się, że niska celność pocisków była rezultatem zmiany mieszanki materiału pędnego przeprowadzonej w Naval Weapons Support Center. Poszczególne partie prochu zostały wymieszane i powtórnie załadowane do worków, w rezultacie proch z różnych dostaw spalał się w różnym tempie. Konsekwencją była różna i trudna do przewidzenia sprawność ładunków miotających powodująca znaczne pogorszenie celności. Problem z celnością najprawdopodobniej został rozwiązany, gdy US Navy zlokalizowała worki z materiałem pędnym, który nie był wymieszany.

Służba po wojnie libańskiej (1984–1990)

Salwa burtowa z „New Jersey”, grudzień 1986.

W 1986 USS „New Jersey” dostał nowy przydział do Floty Pacyfiku jako główny okręt grupy uderzeniowej pancerników. Był to pierwszy raz od zakończenia wojny w Korei, gdy sprawował on kontrolę nad własną grupą pancerników. W jej składzie „New Jersey” udał się z Hawajów do Tajlandii z zadaniem zastąpienia rozlokowanych w tym rejonie amerykańskich lotniskowców i pozostał tam od maja do października jako jedyny reprezentant floty Stanów Zjednoczonych na tym obszarze. Chociaż dowodzona przez „New Jersey” grupa była grupą bojową pancerników to w jej skład wchodziły dwa lotniskowce USS „Ranger” i USS „Constellation”.

Po zakończeniu przeprowadzonego w 1988 roku w stoczni w Long Beach remontu pancernik wrócił na Pacyfik, tym razem w składzie grupy operacji nawodnych. USS „New Jersey” operował w pobliżu wybrzeża Korei tuż przed rozpoczęciem Letnich Igrzysk Olimpijskich w [Seul]]u, a następnie odpłynął w kierunku Australii, aby wziąć udział w obchodach dwóchsetlecia kraju.

W kwietniu 1989 „New Jersey” uczestniczył w przygotowaniach do ostatniego rejsu siostrzanej jednostki USS „Iowa”, która ucierpiała w wyniku wybuchu w wieży numer 2 artylerii głównej. W konsekwencji incydentu władze US Navy zawiesiły używanie dział artylerii głównej do czasu zakończenia śledztwa. Ostatecznie zakaz został zniesiony i „New Jersey” odzyskał możliwość strzelania ze swych największych dział.

Ostatni rejs bojowy pancernika „New Jersey” rozpoczął się w 1989 od udziału w manewrach morskich Pacific Exercise '89. Po ich zakończeniu okręt odpłynął przez Ocean Indyjski do Zatoki Perskiej, gdzie pozostał do końca roku. Następnie powrócił do Stanów Zjednoczonych gdzie dotarł w lutym 1990 roku.

Flota rezerwowa i okręt muzeum (1991–obecnie)

USS „New Jersey” (BB-62)

{{{nazwa oryginalna}}}

Widok okrętu od strony rzeki Delaware.
Państwo	Stany Zjednoczone
Miejscowość	Camden, New Jersey.
Adres	62 Battleship Place
Data założenia	17 września 2004
Data likwidacji	{{{data likwidacji}}}
Kustosz	{{{kustosz}}}
Położenie na mapie New Jersey Camden
Położenie na mapie Stanów Zjednoczonych Camden
39°56′21″N 75°07′58″W
Strona internetowa

{{Muzeum infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | data likwidacji = | alt zdjęcia = | kustosz = | nazwa oryginalna = Nieznane pola: "nazwa ojczysta" oraz "nazwa angielska".

Wraz upadkiem Związku Radzieckiego na początku lat 90. XX wieku i ustaniem realnego zagrożenia wobec Stanów Zjednoczonych nastąpiły cięcia w budżecie Departamentu Obrony i utrzymanie pancerników, jako generujących największe koszty floty, stało się nieekonomiczne. W rezultacie 8 lutego 1991 USS „New Jersey”, przebywający wówczas w stoczni Naval Station Long Beach w Kalifornii, został wycofany z użytkowania. Do tego momentu okręt osiągnął najdłuższy ze wszystkich pancerników klasy Iowa czas służby wynoszący 21 lat. Wycofanie okrętu pozbawiło go szansy uczestniczenia w operacji Pustynna Burza, działaniach militarnych, których celem było wyparcie irackich wojsk inwazyjnych z Kuwejtu. Operacja rozpoczęła się około 15 stycznia 1991 roku angażując siostrzane jednostki „Missouri” i „Wisconsin” do zadań ostrzału celów irackich pociskami Tomahawk. W tym samym czasie rozpoczęto przygotowania do wycofania „New Jersey” z aktywnej służby. Został on odholowany do Bremerton w stanie Waszyngton, gdzie okręt pozostał w rezerwie do dnia skreślenia z rejestru jednostek pływających marynarki (Naval Vessel Register) w styczniu 1995.

W paragrafie 1011 National Defense Authorization Act (budżetu Departamentu Obrony USA) na rok 1996 zobowiązano US Navy do ponownego wpisania do Naval Vessel Register dwóch pancerników klasy Iowa, które zostały wycofane ze służby rok wcześniej. Miały być one przywrócone do służby i utrzymywane w ramach Floty Rezerwowej Stanów Zjednoczonych (naftalinowej floty). US Navy miała zapewnić, żeby oba okręty były w odpowiednio dobrym stanie, zdolne do reaktywacji do celów wsparcia operacji morskich korpusu piechoty morskiej. Ze względu na ciężko uszkodzoną wieżę numer 2 artylerii głównej okrętu USS „Iowa”, US Navy wybrało do reaktywacji pancernik USS „New Jersey”. Chociaż zamki dział artylerii głównej „New Jersey” były już zaspawane to koszt przywrócenia ich do stanu używalności oceniono jako niższy niż koszt naprawy wieży pancernika „Iowa”. W rezultacie ponownie wpisano do rejestru okrętów i wciągnięto na stan floty rezerwowej pancerniki „New Jersey” i „Wisconsin” .

Widok na pokład „New Jersey” w Home Port Alliance w Camden.

Widok pancernika w porcie w Camden nocą. Wrzesień 2010

„New Jersey” pozostał we flocie rezerwowej do 18 października 1998, gdy Kongres Stanów Zjednoczonych uchwalił budżet Departamentu Obrony na rok 1999 (Strom Thurmond National Defense Authorization Act). W paragrafie 1011 zobowiązano Sekretarza Marynarki Wojennej do pozostawienie w rejestrze okrętów pancerników „Iowa” i „Wisconsin”, a w kolejnym 1012 paragrafie polecono skreślić z tego rejestru „New Jersey” i przekazać organizacji non-profit zgodnie z paragrafem 7306 Rozdziału 10 Kodeksu Stanów Zjednoczonych. Paragraf 1012 zawierał również polecenie ulokowanie pancernika do stanie New Jersey. US Navy dokonała zmian w rejestrze okrętów w styczniu 1999, a 12 września pancernik został odholowany przez holownik „Sea Victory” z Bremerton w stanie Washington do Filadelfii w stanie Pennsylvania w celu przeprowadzenie prac remontowych w Philadelphia Naval Shipyard prze planowanym przekazaniem go do użytku jako muzeum.

W sprawie opieki nad okrętem zostały złożone dwa konkurencyjne wnioski od organizacji USS New Jersey Battleship Commission z Bayonne i Home Port Alliance z Camden. Oba zespoły opracowały kompleksowe plany zagospodarowania i utrzymania pancernika jako okrętu-muzeum. Po wnikliwej analizie obu planów, US Navy wybrała propozycję Home Port Alliance z portem macierzystym w Camden. Sekretarz Marynarki Richard Danzig ogłosił tę decyzję 20 stycznia 2000 roku, a 15 października tego samego roku „New Jersey” przybył do ostatniego w swej historii portu do Camden Waterfront. Niedługo potem USS „New Jersey” został udostępniony publicznie oficjalnie rozpoczynając kolejny rozdział swej historii jako okręt-muzeum. Od tej pory oficjalna nazwa okrętu to Battleship New Jersey Museum and Memorial (Pancernik New Jersey Muzeum i Miejsce Pamięci). W ofercie muzeum jest samodzielne zwiedzanie okrętu, zwiedzanie z przewodnikiem, a także noclegi na pokładzie. Noclegi na okręcie są skierowanie głównie do organizacji skautowych oferując możliwość spania w oryginalnych kojach i jedzenia w mecie pancernika.

W 2004 roku „New Jersey” został oficjalnie oznaczony jako miejsce o znaczeniu historycznym, co otworzyło pancernikowi drogę do wpisania do krajowego rejestru National Register of Historic Places, gdzie ostatecznie został zapisany w 2004 roku.

Na początku 2012 miała miejsce debata w sprawie zmiany lokalizacji okrętu na Liberty State Park w Jersey City, ale ostatecznie nic z niej nie wynikło i pancernik pozostał w Camden.

Odznaczenia

Odznaczenia i wstęgi przyznane pancernikowi USS „New Jersey” (BB-62)

Wśród wielu odznaczeń otrzymanych przez „New Jersey” znalazły się Navy Unit Commendation za służbę w Wietnamie i Presidential Unit Citation Republiki Filipin i Republiki Korei. Ponadto został odznaczony tzw. Gwiazdami Bojowymi (ang. battle stars), których otrzymał dziewięć za służbą podczas II wojny światowej, cztery za służbe w Korei, dwie za Wietnam i kolejne cztery za służbę w Libanie i rejonie Zatoki Perskiej. Za swe wybitne osiągnięcia USS „New Jersey” nosi również tytuł najbardziej odznaczonego okrętu w historii amerykańskiej floty.

Bibliografia

• Ian Paul Chan, Rob McAuley: The Battleships. Londyn: Channel 4 Books. ISBN 0-7522-6188-6.brak strony w książce
• Naval Historical Foundation: The Navy. China: Barnes & Noble Inc.. ISBN 0-7607-6218-X.brak strony w książce
• Hans Christian Adamson, George Francis Kosco: Halsey's Typhoons: A Firsthand Account of How Two Typhoons, More Powerful than the Japanese, Dealt Death and Destruction to Admiral Halsey's Third Fleet. New York: Crown Publishers, 1967.brak strony w książce
• C. Raymond Calhoun: Typhoon, The Other Enemy: The Third Fleet and the Pacific Storm of December, 1944. 1981.brak strony w książce
• Carol Comegno: The Battleship USS New Jersey: From Birth to Berth. Pediment Pub, 2004. ISBN 1-891395-76-9.brak strony w książce
• Edwin P. Hoyt: The Typhoon that Stopped a War. New York: D. McKay Co., 1968.brak strony w książce
• Norman Polmar: The Naval Institute Guide to the Ships and Aircraft of the U.S. Fleet. Naval Institute Press, 2001. ISBN 1-55750-656-6.brak strony w książce
• Ten artykuł zawiera treści udostępnione w ramach domeny publicznej przez Dictionary of American Naval Fighting Ships.

Linki zewnętrzne

• Galeria fotograficzna okrętu
• Witryna Battleship New Jersey museum
• Stacja krótkofalarska na pokładzie USS „New Jersey”
• Galeria fotograficzna w Maritimequest
• Fotografie z pokładu USS „New Jersey”
• Informacje o okręcie w Historical Naval Ship Association
• Galeria fotografii pancernika z lat 1943-2004]