Meduza (gorgona): Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 15:28, 10 paź 2016

Artykuł ten został zgłoszony do umieszczenia na stronie głównej w rubryce „Czy wiesz”.
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.

Meduza (gr. Μέδουσα Médousa, łac. Medusa) – w mitologii greckiej najmłodsza z trzech Gorgon. Jej postrzeganie zmieniało się z upływem czasu. Niegdyś potwór i stare, przedolimpijskie bóstwo, później ofiara przemiany na skutek wyzwania rzuconego bogini^[1].

Imię

Zbiorcze miano trzech sióstr Gorgoes (później Gorgones) pochodzi od pierwiastka dźwiękonaśladowczego, obecnego również w wyrazie gorgos, co po grecku oznacza dziki, straszny, kojarzy się z polskim słowem groza. Zygmunt Kubiak dostrzega tutaj echo strachu, jakim napawały w przeszłości ludzi sytuacje, gdy coś uderzało w ich siedziby^[2].

Znaczenie imienia Meduza to Władnąca. Być może wcześniej nosiła imię Eurymedusa, a więc Szeroko Władnąca, co z czasem uległo skróceniu^[2].

Pochodzenie

Meduza była najmłodszą z trzech Gorgon^[3], córek Forkosa i Keto^[4], starsze to Steno i Euriale^[5]. W odróżnieniu od jej nieśmiertelnych sióstr, Meduzę można było zabić^[6].

Drzewo genealogiczne Meduzy^[4]

Meduza

Wąż

Piękna kobieta

Meduza była początkowo kobietą wyjątkowej urody^[5], szczyciła się zwłaszcza bujnymi włosami^[7], którymi rywalizowała z Ateną^[1]. W innej wersji mitu jej wdzięk zwrócił uwagę Posejdona. Do zbliżenia doszło w świątyni Ateny^[5] (choć Teogonia mówi o „miękkiej łące wśród kwiatów wiosennych”^[2]), co było świętokradztwem^[1]. Za karę bogini przemieniła dziewczynę w odrażające stworzenie^[8].

Potwór

Wygląd Meduzy, opisany dokładnie przez Apollodorosa (2, 4, 2)^[2], napawał strachem. Była najbardziej przerażającą z Gorgon^[3], które Michał Pietrzykowski uważał za jedne z najstraszniejszych potworów mitologii greckiej^[9]. Jej głowę, podobnie jak sióstr, zamiast włosów okalały wijące się węże^[3] i wężowe łuski, nieruchome^[2] oczy błyszczały^[1]. Twarz Meduzy szpeciły grymasy^[7]. Gorgony miały też dzicze kły w ustach^[3], a szyje pokryte smoczymi łuskami. Ich ręce były ze spiżu^[10] lub z brązu. Miały też złote skrzydła^[3], pozwalające im latać^[1]. W odróżnieniu od sióstr, spojrzenie Meduzy^[9] zamieniało wszystko, co żyło, w kamień, lub, wedle innej wersji mitu, powodował to sam jej widok^[3]. Już widok jednego tylko loku jej włosów sprawiał, iż napierające armie uciekały^[1]. Niekiedy też podawano, że wszystkie trzy Gorgony miały tę właściwość^[5]^[1]. Wstręt i grozę budziły nie tylko wśród zwykłych ludzi, ale nawet u nieśmiertelnych bogów^[1], bez pomocy których nikt nie mógłby ich pokonać^[10]. Jedynym, który się nie lękał, był Posejdon, ojciec jej dzieci^[11].

Gorgony zamieszkały na zachodnim skraju świata^[9]. Było to miejsce sąsiadujące z ogrodem Hesperyd, królestwem umarłych, ziemią Geriona^[1] i leżało jeszcze bardziej na zachód od siedziby Graj, u brzegów nocy, za rzeką Okeanos^[2] okrążającą cały świat, gdzie planety i gwiazdy zanurzały się, by się odrodzić^[12]. Wedle późniejszych poglądów żyły w Libii^[5]. Zadomowiły się w jaskini^[1], wokół niej znajdowały się szczątki śmiałków, którzy tu stracili życie^[13].

Wyprawa Perseusza i śmierć

Na wyprawę przeciwko Meduzie wyruszył heros Perseusz^[14], jeden z najsłynniejszych bohaterów mitologii greckiej^[15]. Bywał on gościem króla Polidektesa^[14], władcy Serifos^[6], który chcąc posiąść jego matkę Danae, na przeszkodzie czemu stał syn, mamił młodzieńca opowieściami o bohaterskich czynach. Pewnego dnia zaprosił go na ucztę, gdzie wyjawił plany ożenku z Hippodameją z Elidy. Słysząc to goście obiecali mu bogate dary, jeden tylko Perseusz nie mógł podarować władcy nic kosztownego. Zmuszony, zaoferował królowi, że przywiezie mu głowę Meduzy. Monarcha chętnie na to przystał, oczekując śmierci śmiałka^[14]. Istnieje wersja mitu, wedle której Perseusz wyruszył przeciwko Meduzie dla Ateny, z którą Gorgona współzawodniczyła. Wersję taką poświadcza Apollodoros^[13].

Pomocy nieszczęśnikowi udzieliła Atena, dzięki temu dotarł do trzech sióstr i strażniczek Gorgon – Graj, które dzięki wykradzeniu ich wspólnego oka i kła, zmusił do wyjawienia siedziby Gorgon. Heros uzbrojony został w czyniący niewidzialnym hełm Hadesa, wykonany przez cyklopów z psiej skóry oraz skrzydlate sandały, w końcu otrzymał też od Hermesa sierp^[3] z adamantu^[a]^[2] bądź też zakrzywiony nóż^[9], by Meduzę pozbawić głowy^[3].

Perseusz dotarł do Gorgon i ujrzał je śpiące na brzegu oceanu. Do sióstr stanął tyłem, by nie zamienić się w kamień. Spoglądał jedynie w swą tarczę z miedzi, wypolerowaną tak, że widział w niej oblicze potwora^[16]. Wedle innej wersji tarczę tę trzymała przed nim sama Atena^[9]. Dzięki skrzydlatym sandałom wzbił się w górę^[9]^[10], uciął Meduzie głowę i schował do torby^[16], czy też raczej sakwy kibisis^[10], po czym odleciał. Z szyi Meduzy wydostali się synowie Posejdona^[11], najpierw wyskoczył Pegaz^[16], potem olbrzym Chryzaor^[9] trzymający w ręku złoty miecz^[17]. Wtedy też obudziły się pozostałe Gorgony, Steno i Euriale, i poczęły ścigać zabójcę, a że ten dzięki hełmowi Hadesa-„czapce-niewidce” był niewidzialny, nie mogły go ujrzeć ani zabić dla pomszczenia siostry^[16].

Śmiertelna głowa

Perseusz zdążył zaczerpnąć krwi wypływającej z ran zamordowanej. Krew Meduzy była magiczna: ta z żył lewej strony ciała była śmiertelną trucizną, z prawej strony miała moc przywracania życia ^[1]^[18]. Ożywiającą siłę krwi Meduzy wykorzystywał później Asklepios wskrzeszając zmarłych^[18].

Syn Zeusa udał się w drogę powrotną. Spotkał na niej Atlasa, tytana dźwigającego sklepienie nieba. Wyczerpany ucieczką przed Gorgonami poprosił o złote jabłko z ogrodu Hesperyd, jednak tytan odmówił. Perseusz, korzystając z głowy Meduzy, zamienił go w kamień^[19], w innej wersji mitu w górę^[20], od której pochodzi nazwa łańcucha górskiego w północnej Afryce^[21]. Głowy Gorgony użył ponownie podczas sporu z Fineusem, chcącym poślubić swą bratanicę Andromedę, którą wcześniej Perseusz wybawił od śmierci, pokonując morskiego potwora. Zwolennicy Perseusza wdali się w bójkę z poplecznikami Fineusa, wobec czego heros wyjął z torby głowę Meduzy przeistaczając Fineusa i jego zwolenników w kamień^[22]. Swoim polecił przedtem odwrócić wzrok^[2]. Istnieje też inna wersja, w której Fineus został oślepiony, ale zachował życie^[22].

Perseusz wykorzystał głowę Meduzy do zemsty na Polidektesie, który za czasu jego nieobecności prześladował jego matkę, nie chcącej go za męża. Syn Zeusa wkroczył do zamku monarchy i wyciągnął z torby straszną głowę. Polidektes i jego dworzanie zamienili się w kamień. Odtąd przypominali marmurowe posągi^[23]. Perseusz, wedle jednej z wersji, po wypełnieniu swej misji oddał Atenie głowę Gorgony^[24], według innej ją zatrzymał^[23] i dopiero przed śmiercią oddał bogini. Ta głowę Meduzy umieściła na swej tarczy, by przerażać wrogów^[25] i zmuszać ich do ucieczki^[11], a nawet zamieniać w kamień^[1].

Na pamiątkę swego wyczynu Perseusz nadał córce imię Gorgofone (Gorgonobójcza)^[26].

Po śmierci

Gdy Herakles^[27], potomek Perseusza^[10], wstąpił do królestwa umarłych, ukazał się Cień Meduzy, odstraszając wiele innych mar. Heros dobył miecz, ale towarzyszący mu Hermes wyjaśnił, że walka z duchem za pomocą miecza nie ma sensu^[27].

Potomkowie

Potomków Meduzy prezentuje następujące drzewo genealogiczne^[4]:

Meduza

Przyjście na świat Pegaza i Chryzaora dopiero po śmierci Meduzy burzy pewną chronologię, gdyż to na Pegazie Bellerofon zabił Chimerę, a Chryzaor był przodkiem Echidny. Zygmunt Kubiak występującą w mitologii chronologię określa jako osobliwą^[13].

Interpretacje

Inaczej Meduzę widzi Diodor, który prezentuje euhemerystyczną interpretację mitu o Meduzie. Gorgony uważa za szczep wojowniczych kobiet, podobnych do Amazonek, mieszkających w okolicy Atlantydy. Jej mieszkańcy wespół z Amazonkami uderzyć mieli na Gorgony i zwyciężyć je, ale nie wytępić. Kolejny atak poprowadził Perseusz, a Herakles doprowadził do ich wymarcia^[1].

W sztuce

Walka Perseusza z Meduzą należy do scen często przedstawianych w sztuce. Sam moment ucinania głowy przedstawia jedna z metop selinunckich^[28].

Często przedstawiano też samą głowę Meduzy, na przykład na piersiach Ateny. Motyw taki nosi nazwę gorgonejonu. Być może wykorzystywano go jako symbol apotropaiczny, a więc chroniący przez złymi mocami. Gorgonejon zmieniał się z upływem czasu. Początkowo przedstawiał twarz okropną, wykrzywioną, z językiem wysuniętym z ust. Późniejsze przedstawienia ukazują już twarz piękną, choć smutną, otoczoną wijącymi się wężami. Prezentuje ją choćby Meduza Rondanini^[28].

Z kolei przyczółek z Kerkyry ukazuje oglądającym Meduzę pośród swoich dzieci^[28].

↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie adamant
BŁĄD PRZYPISÓW

Błąd w przypisach: Znacznik <ref> o nazwie „uwagi”, zdefiniowany w <references>, nie był użyty wcześniej w treści.

BŁĄD PRZYPISÓW

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Grimal 2008 ↓, s. 114.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Kubiak 1997 ↓, s. 436.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Parandowski 1979 ↓, s. 200.
↑ ^a ^b ^c Grimal 2008 ↓, s. 385 (tabl. 32).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Cotterell 1996 ↓, s. 180.
↑ ^a ^b Pietrzykowski 1983 ↓, s. 186.
↑ ^a ^b Schmidt 2006 ↓, s. 203.
↑ Schmidt 2006 ↓, s. 203-204.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Pietrzykowski 1983 ↓, s. 189.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Grimal 2008 ↓, s. 289.
↑ ^a ^b ^c Schmidt 2006 ↓, s. 204.
↑ Corretti 2011 ↓, s. 29-34.
↑ ^a ^b ^c Kubiak 1997 ↓, s. 437.
↑ ^a ^b ^c Parandowski 1979 ↓, s. 199-200.
↑ Pietrzykowski 1983 ↓, s. 185.
↑ ^a ^b ^c ^d Parandowski 1979 ↓, s. 200-201.
↑ Grimal 2008 ↓, s. 63.
↑ ^a ^b Waszyński 2010 ↓, s. 303.
↑ Grimal 2008 ↓, s. 48.
↑ Perseusz pokazujący głowę Meduzy Atlasowi. lazienki-krolewskie.pl. [dostęp 2016-10-10].
↑ Mity greckie dla szkół podstawowych.Perseusz i Meduza. [dostęp 2016-10-10].
↑ ^a ^b Grimal 2008 ↓, s. 103.
↑ ^a ^b Parandowski 1979 ↓, s. 201.
↑ Pietrzykowski 1983 ↓, s. 191.
↑ Parandowski 1979 ↓, s. 199-203.
↑ Kubiak 1997 ↓, s. 440.
↑ ^a ^b Grimal 2008 ↓, s. 133.
↑ ^a ^b ^c Pietrzykowski 1983 ↓, s. 193.
↑ Por. „Adamant” w Wikisłowniku.

{{Przypisy}} Nieprawidłowe pola: przypisy.

Bibliografia

Arthur Cotterell: Słownik mitów świata. Katowice: Książnica, 1996, seria: Słowniki encyklopedyczne „Książnicy”. ISBN 978-83-7132-704-9.
Pierre Grimal: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo we Wrocławiu, 2008. ISBN 978-83-04-04673-3.
Zygmunt Kubiak: Mitologia Greków i Rzymian. Warszawa: Świat Książki, 1997. ISBN 83-7129-585-5.
Jan Parandowski: Mitologia. Warszawa: czytelnik, 1979. ISBN 83-07-00233-8.
Michał Pietrzykowski: Mitologia starożytnej Grecji. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1983, seria: Mitologie świata. ISBN 83-221-0111-2.
Joël Schmidt: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Katowice: Książnica, 2006, seria: Słowniki encyklopedyczne „Książnicy”. ISBN 978-83-7132-841-1.
Christine Corretti: Cellini’s Perseus and Medusa: Configurations of the Body of State. Cleveland, Ohio: Case Western Reserve University, 2011. OCLC 722814380.
Edmund Waszyński. Asklepios – bóg sztuki lekarskiej. „Perinatologia, Neonatologia i Ginekologia”. 2010 (tom 3, zeszyt 4). s. 303. Wielkopolski Oddział Polskiego Towarzystwa Medycyny Perinatalnej. ISSN 2080-3907. (pol.).

Zobacz też

[adamant-16] Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie adamant
BŁĄD PRZYPISÓW

[CITEREFGrimal2008114-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Grimal 2008 ↓, s. 114.

[CITEREFKubiak1997436-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Kubiak 1997 ↓, s. 436.

[CITEREFParandowski1979200-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Parandowski 1979 ↓, s. 200.

[CITEREFGrimal2008385_(tabl._32)-4] Grimal 2008 ↓, s. 385 (tabl. 32).

[CITEREFCotterell1996180-5] Cotterell 1996 ↓, s. 180.

[CITEREFPietrzykowski1983186-6] Pietrzykowski 1983 ↓, s. 186.

[CITEREFSchmidt2006203-7] Schmidt 2006 ↓, s. 203.

[CITEREFSchmidt2006203-204-8] Schmidt 2006 ↓, s. 203-204.

[CITEREFPietrzykowski1983189-9] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Pietrzykowski 1983 ↓, s. 189.

[CITEREFGrimal2008289-10] Grimal 2008 ↓, s. 289.

[CITEREFSchmidt2006204-11] Schmidt 2006 ↓, s. 204.

[CITEREFCorretti201129-34-12] Corretti 2011 ↓, s. 29-34.

[CITEREFKubiak1997437-13] Kubiak 1997 ↓, s. 437.

[CITEREFParandowski1979199-200-14] Parandowski 1979 ↓, s. 199-200.

[CITEREFPietrzykowski1983185-15] Pietrzykowski 1983 ↓, s. 185.

[CITEREFParandowski1979200-201-17] Parandowski 1979 ↓, s. 200-201.

[CITEREFGrimal200863-18] Grimal 2008 ↓, s. 63.

[CITEREFWaszyński2010303-19] Waszyński 2010 ↓, s. 303.

[CITEREFGrimal200848-20] Grimal 2008 ↓, s. 48.

[lazien-21] Perseusz pokazujący głowę Meduzy Atlasowi. lazienki-krolewskie.pl. [dostęp 2016-10-10].

[mity-22] Mity greckie dla szkół podstawowych.Perseusz i Meduza. [dostęp 2016-10-10].

[CITEREFGrimal2008103-23] Grimal 2008 ↓, s. 103.

[CITEREFParandowski1979201-24] Parandowski 1979 ↓, s. 201.

[CITEREFPietrzykowski1983191-25] Pietrzykowski 1983 ↓, s. 191.

[CITEREFParandowski1979199-203-26] Parandowski 1979 ↓, s. 199-203.

[CITEREFKubiak1997440-27] Kubiak 1997 ↓, s. 440.

[CITEREFGrimal2008133-28] Grimal 2008 ↓, s. 133.

[CITEREFPietrzykowski1983193-29] Pietrzykowski 1983 ↓, s. 193.

[adamant-30] Por. „Adamant” w Wikisłowniku.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[a]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

@@ Linia 27: / Linia 27: @@
 == Potwór ==
-Wygląd Meduzy, opisany dokładnie przez [[Apollodoros z Aten (historyk)|Apollodorosa]] (2, 4, 2){{odn|Kubiak|1997|s=436}}, napawał strachem. Była najbardziej przerażającą z Gorgon{{odn|Parandowski|1979|s=200}}, które Michał Pietrzykowski uważał za jedne z najstraszniejszych potworów mitologii greckiej{{odn|Pietrzykowski|1983|s=189}}. Jej głowę, podobnie jak sióstr, zamiast włosów okalały wijące się [[węże]]{{odn|Parandowski|1979|s=200}} i wężowe łuski, nieruchome{{odn|Kubiak|1997|s=436}} oczy błyszczały{{odn|Grimal|2008|s=114}}. Twarz Meduzy szpeciły grymasy{{odn|Schmidt|2006|s=203}}. Gorgony miały też [[Dzik euroazjatycki|dzicze]][[kieł|kły]] w ustach{{odn|Parandowski|1979|s=200}}, a szyje pokryte były smoczymi łuskami. Ich ręce były ze [[spiż]]u{{odn|Grimal|2008|s=289}} lub z [[Brązy|brązu]]. Miały też [[złoto|złote]] skrzydła{{odn|Parandowski|1979|s=200}}, pozwalające im latać{{odn|Grimal|2008|s=114}}. W odróżnieniu od sióstr, spojrzenie Meduzy{{odn|Pietrzykowski|1983|s=189}} zamieniało wszystko, co żyło, w kamień, lub, wedle innej wersji mitu, powodował to sam jej widok{{odn|Parandowski|1979|s=200}}. Już widok jednego tylko loku jej włosów sprawiał, iż napierające armie uciekały{{odn|Grimal|2008|s=114}}. Niekiedy też podawano, że wszystkie trzy Gorgony miały tę właściwość{{odn|Cotterell|1996|s=180}}{{odn|Grimal|2008|s=114}}. Wstręt i grozę budziły nie tylko wśród zwykłych ludzi, ale nawet u nieśmiertelnych bogów{{odn|Grimal|2008|s=114}}, bez pomocy których nikt nie mógłby ich pokonać{{odn|Grimal|2008|s=289}}. Jedynym, który się nie lękał, był Posejdon, ojciec jej dzieci{{odn|Schmidt|2006|s=204}}.
+Wygląd Meduzy, opisany dokładnie przez [[Apollodoros z Aten (historyk)|Apollodorosa]] (2, 4, 2){{odn|Kubiak|1997|s=436}}, napawał strachem. Była najbardziej przerażającą z Gorgon{{odn|Parandowski|1979|s=200}}, które Michał Pietrzykowski uważał za jedne z najstraszniejszych potworów mitologii greckiej{{odn|Pietrzykowski|1983|s=189}}. Jej głowę, podobnie jak sióstr, zamiast włosów okalały wijące się [[węże]]{{odn|Parandowski|1979|s=200}} i wężowe łuski, nieruchome{{odn|Kubiak|1997|s=436}} oczy błyszczały{{odn|Grimal|2008|s=114}}. Twarz Meduzy szpeciły grymasy{{odn|Schmidt|2006|s=203}}. Gorgony miały też [[Dzik euroazjatycki|dzicze]] [[kieł|kły]] w ustach{{odn|Parandowski|1979|s=200}}, a szyje pokryte smoczymi łuskami. Ich ręce były ze [[spiż]]u{{odn|Grimal|2008|s=289}} lub z [[Brązy|brązu]]. Miały też [[złoto|złote]] skrzydła{{odn|Parandowski|1979|s=200}}, pozwalające im latać{{odn|Grimal|2008|s=114}}. W odróżnieniu od sióstr, spojrzenie Meduzy{{odn|Pietrzykowski|1983|s=189}} zamieniało wszystko, co żyło, w kamień, lub, wedle innej wersji mitu, powodował to sam jej widok{{odn|Parandowski|1979|s=200}}. Już widok jednego tylko loku jej włosów sprawiał, iż napierające armie uciekały{{odn|Grimal|2008|s=114}}. Niekiedy też podawano, że wszystkie trzy Gorgony miały tę właściwość{{odn|Cotterell|1996|s=180}}{{odn|Grimal|2008|s=114}}. Wstręt i grozę budziły nie tylko wśród zwykłych ludzi, ale nawet u nieśmiertelnych bogów{{odn|Grimal|2008|s=114}}, bez pomocy których nikt nie mógłby ich pokonać{{odn|Grimal|2008|s=289}}. Jedynym, który się nie lękał, był Posejdon, ojciec jej dzieci{{odn|Schmidt|2006|s=204}}.
 Gorgony zamieszkały na zachodnim skraju świata{{odn|Pietrzykowski|1983|s=189}}. Było to miejsce sąsiadujące z ogrodem [[Hesperydy|Hesperyd]], królestwem umarłych, ziemią [[Gerion]]a{{odn|Grimal|2008|s=114}} i leżało jeszcze bardziej na zachód od siedziby [[Forkidy|Graj]], u brzegów nocy, za rzeką [[Okeanos]]{{odn|Kubiak|1997|s=436}} okrążającą cały świat, gdzie planety i gwiazdy zanurzały się, by się odrodzić{{odn|Corretti|2011|s=29-34}}. Wedle późniejszych poglądów żyły w [[Libia|Libii]]{{odn|Cotterell|1996|s=180}}. Zadomowiły się w jaskini{{odn|Grimal|2008|s=114}}, wokół niej znajdowały się szczątki śmiałków, którzy tu stracili życie{{odn|Kubiak|1997|s=437}}.
@@ Linia 35: / Linia 35: @@
 Na wyprawę przeciwko Meduzie wyruszył [[Heros (mitologia)|heros]] [[Perseusz (syn Zeusa)|Perseusz]]{{odn|Parandowski|1979|s=199-200}}, jeden z najsłynniejszych bohaterów mitologii greckiej{{odn|Pietrzykowski|1983|s=185}}. Bywał on gościem króla [[Polidektes]]a{{odn|Parandowski|1979|s=199-200}}, władcy [[Serifos]]{{odn|Pietrzykowski|1983|s=186}}, który chcąc posiąść jego matkę [[Danae (mitologia)|Danae]], na przeszkodzie czemu stał syn, mamił młodzieńca opowieściami o bohaterskich czynach. Pewnego dnia zaprosił go na ucztę, gdzie wyjawił plany ożenku z [[Hippodameja (córka Ojnomaosa)|Hippodameją]] z [[Elida|Elidy]]. Słysząc to goście obiecali mu bogate dary, jeden tylko Perseusz nie mógł podarować władcy nic kosztownego. Zmuszony, zaoferował królowi, że przywiezie mu głowę Meduzy. Monarcha chętnie na to przystał, oczekując śmierci śmiałka{{odn|Parandowski|1979|s=199-200}}. Istnieje wersja mitu, wedle której Perseusz wyruszył przeciwko Meduzie dla Ateny, z którą Gorgona współzawodniczyła. Wersję taką poświadcza Apollodoros{{odn|Kubiak|1997|s=437}}.
-Pomocy nieszczęśnikowi udzieliła Atena, dzięki temu dotarł do trzech sióstr i strażniczek Gorgon – [[Forkidy|Graj]], które dzięki wykradzeniu ich wspólnego oka i zęba, zmusił do wyjawienia siedziby Gorgon. Heros uzbrojony został w czyniący niewidzialnym [[hełm Hadesa]], wykonany przez [[cyklopi|cyklopów]] z psiej skóry oraz skrzydlate sandały, w końcu otrzymał też od [[Hermes]]a sierp{{odn|Parandowski|1979|s=200}} z [[diament|adamantu]]{{u|adamant}}{{odn|Kubiak|1997|s=436}} bądź też zakrzywiony nóż{{odn|Pietrzykowski|1983|s=189}}, by Meduzę pozbawić [[głowa|głowy]]{{odn|Parandowski|1979|s=200}}.
+Pomocy nieszczęśnikowi udzieliła Atena, dzięki temu dotarł do trzech sióstr i strażniczek Gorgon – [[Forkidy|Graj]], które dzięki wykradzeniu ich wspólnego oka i kła, zmusił do wyjawienia siedziby Gorgon. Heros uzbrojony został w czyniący niewidzialnym [[hełm Hadesa]], wykonany przez [[cyklopi|cyklopów]] z psiej skóry oraz skrzydlate sandały, w końcu otrzymał też od [[Hermes]]a sierp{{odn|Parandowski|1979|s=200}} z [[diament|adamantu]]{{u|adamant}}{{odn|Kubiak|1997|s=436}} bądź też zakrzywiony nóż{{odn|Pietrzykowski|1983|s=189}}, by Meduzę pozbawić [[głowa|głowy]]{{odn|Parandowski|1979|s=200}}.
 Perseusz dotarł do Gorgon i ujrzał je śpiące na brzegu oceanu. Do sióstr stanął tyłem, by nie zamienić się w kamień. Spoglądał jedynie w swą tarczę z [[miedź|miedzi]], wypolerowaną tak, że widział w niej oblicze potwora{{odn|Parandowski|1979|s=200-201}}. Wedle innej wersji tarczę tę trzymała przed nim sama Atena{{odn|Pietrzykowski|1983|s=189}}. Dzięki skrzydlatym sandałom wzbił się w górę{{odn|Pietrzykowski|1983|s=189}}{{odn|Grimal|2008|s=289}}, uciął Meduzie głowę i schował do torby{{odn|Parandowski|1979|s=200-201}}, czy też raczej sakwy ''kibisis''{{odn|Grimal|2008|s=289}}, po czym odleciał. Z szyi Meduzy wydostali się synowie Posejdona{{odn|Schmidt|2006|s=204}}, najpierw wyskoczył [[Pegaz (mitologia)|Pegaz]]{{odn|Parandowski|1979|s=200-201}}, potem olbrzym [[Chrysaor|Chryzaor]]{{odn|Pietrzykowski|1983|s=189}} trzymający w ręku złoty miecz{{odn|Grimal|2008|s=63}}. Wtedy też obudziły się pozostałe Gorgony, Steno i Euriale, i poczęły ścigać zabójcę, a że ten dzięki hełmowi Hadesa-„czapce-niewidce” był niewidzialny, nie mogły go ujrzeć ani zabić dla pomszczenia siostry{{odn|Parandowski|1979|s=200-201}}.
@@ Linia 42: / Linia 42: @@
 Perseusz zdążył zaczerpnąć krwi wypływającej z ran zamordowanej. Krew Meduzy była magiczna: ta z żył lewej strony ciała była śmiertelną trucizną, z prawej strony miała moc przywracania życia {{odn|Grimal|2008|s=114}}{{odn|Waszyński|2010|s=303}}. Ożywiającą siłę krwi Meduzy wykorzystywał później [[Asklepios]] wskrzeszając zmarłych{{odn|Waszyński|2010|s=303}}.
-Syn Zeusa udał się w drogę powrotną. Spotkał na niej [[Atlas (mitologia)|Atlasa]], tytana dźwigającego sklepienie nieba. Korzystając z głowy Meduzy zamienił go w kamień{{odn|Grimal|2008|s=48}}. Głowy Gorgony użył ponownie podczas sporu z [[Fineus (syn Belosa)|Fineusem]], chcącym poślubić swą bratanicę [[Andromeda (mitologia)|Andromedę]], którą wcześniej Perseusz wybawił od śmierci, pokonując morskiego potwora. Zwolennicy Perseusza wdali się w bójkę z poplecznikami Fineusa, wobec czego heros wyjął z torby głowę Meduzy przeistaczając Fineusa i jego zwolenników w kamień{{odn|Grimal|2008|s=103}}. Swoim polecił przedtem odwrócić wzrok{{odn|Kubiak|1997|s=436}}. Istnieje też inna wersja, w której Fineus został oślepiony, ale zachował życie{{odn|Grimal|2008|s=103}}.
+Syn Zeusa udał się w drogę powrotną. Spotkał na niej [[Atlas (mitologia)|Atlasa]], tytana dźwigającego sklepienie nieba. Wyczerpany ucieczką przed Gorgonami poprosił o złote jabłko z ogrodu [[Hesperydy|Hesperyd]], jednak tytan odmówił. Perseusz, korzystając z głowy Meduzy, zamienił go w kamień{{odn|Grimal|2008|s=48}}, w innej wersji mitu w górę{{r|lazien}}, od której pochodzi nazwa [[Atlas (góry)|łańcucha górskiego]] w północnej Afryce{{r|mity}}. Głowy Gorgony użył ponownie podczas sporu z [[Fineus (syn Belosa)|Fineusem]], chcącym poślubić swą bratanicę [[Andromeda (mitologia)|Andromedę]], którą wcześniej Perseusz wybawił od śmierci, pokonując morskiego potwora. Zwolennicy Perseusza wdali się w bójkę z poplecznikami Fineusa, wobec czego heros wyjął z torby głowę Meduzy przeistaczając Fineusa i jego zwolenników w kamień{{odn|Grimal|2008|s=103}}. Swoim polecił przedtem odwrócić wzrok{{odn|Kubiak|1997|s=436}}. Istnieje też inna wersja, w której Fineus został oślepiony, ale zachował życie{{odn|Grimal|2008|s=103}}.
 Perseusz wykorzystał głowę Meduzy do zemsty na Polidektesie, który za czasu jego nieobecności prześladował jego matkę, nie chcącej go za męża. Syn Zeusa wkroczył do zamku monarchy i wyciągnął z torby straszną głowę. Polidektes i jego dworzanie zamienili się w kamień. Odtąd przypominali [[marmur]]owe posągi{{odn|Parandowski|1979|s=201}}. Perseusz, wedle jednej z wersji, po wypełnieniu swej misji oddał Atenie głowę Gorgony{{odn|Pietrzykowski|1983|s=191}}, według innej ją zatrzymał{{odn|Parandowski|1979|s=201}} i dopiero przed śmiercią oddał bogini. Ta głowę Meduzy umieściła na swej [[Egida|tarczy]], by przerażać wrogów{{odn|Parandowski|1979|s=199-203}} i zmuszać ich do ucieczki{{odn|Schmidt|2006|s=204}}, a nawet zamieniać w kamień{{odn|Grimal|2008|s=114}}.
@@ Linia 78: / Linia 78: @@
 Z kolei przyczółek z [[Korfu|Kerkyry]] ukazuje oglądającym Meduzę pośród swoich dzieci{{odn|Pietrzykowski|1983|s=193}}.
-{{Uwagi|uwagi= <ref name="adamant">Por. „[[wikt:adamant|Adamant]]” w Wikisłowniku.</ref>}}
+{{Uwagi|uwagi=
+<ref name="adamant">Por. „[[wikt:adamant|Adamant]]” w Wikisłowniku.</ref>}}
-{{Przypisy|2}}
+{{Przypisy|2|przypisy=
+* <ref name="mity">{{Cytuj stronę | url = http://coders.civ.pl/projekty/mitologia/mity.html#11 | tytuł = Mity greckie dla szkół podstawowych.Perseusz i Meduza  | data dostępu = 2016-10-10}}</ref>
+* <ref name="lazien">{{Cytuj stronę | url = http://www.lazienki-krolewskie.pl/pl/katalog/obiekty/lkr-239 | tytuł = Perseusz pokazujący głowę Meduzy Atlasowi | opublikowany = lazienki-krolewskie.pl | data dostępu = 2016-10-10}}</ref>
+}}
 == Bibliografia ==
@@ Linia 91: / Linia 95: @@
 * {{cytuj książkę|nazwisko=Corretti|imię=Christine|tytuł=Cellini’s Perseus and Medusa: Configurations of the Body of State|wydawca = Case Western Reserve University|miejsce=Cleveland, Ohio|data=2011|oclc=722814380|odn=tak}}
 * {{Cytuj pismo | nazwisko = Waszyński | imię = Edmund | autor = Edmund Waszyński | tytuł = Asklepios – bóg sztuki lekarskiej | czasopismo = Perinatologia, Neonatologia i Ginekologia | odpowiedzialność = Wielkopolski Oddział Polskiego Towarzystwa Medycyny Perinatalnej | wydanie = tom 3, zeszyt 4 | wolumin = 2010 | strony = 303 | issn = 2080-3907 | język = pl | url = http://www.ptmp.com.pl/png/png3z4_2010/PNG34-11-waszynski.pdf|odn=tak}}
 == Zobacz też ==