Adolf Maria Bocheński: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Mathiasrex (dyskusja | edycje)
345 374 edycje
kat.
Mathiasrex (dyskusja | edycje)
345 374 edycje
kat.
Linia 61: Linia 61:
[[Kategoria:Bocheńscy herbu Rawicz|Adolf Maria Bocheński]]
[[Kategoria:Bocheńscy herbu Rawicz|Adolf Maria Bocheński]]
[[Kategoria:Podporucznicy kawalerii Polskich Sił Zbrojnych]]
[[Kategoria:Podporucznicy kawalerii Polskich Sił Zbrojnych]]
⚫
[[Kategoria:Polacy – uczestnicy kampanii norweskiej 1940]]
[[Kategoria:Polacy – uczestnicy kampanii włoskiej 1943-1945]]
[[Kategoria:Polacy – uczestnicy kampanii włoskiej 1943-1945]]
[[Kategoria:Polscy dziennikarze]]
[[Kategoria:Polscy dziennikarze]]
Linia 69: Linia 70:
[[Kategoria:Uczestnicy kampanii wrześniowej]]
[[Kategoria:Uczestnicy kampanii wrześniowej]]
[[Kategoria:Uczestnicy bitwy o Monte Cassino 1944]]
[[Kategoria:Uczestnicy bitwy o Monte Cassino 1944]]
⚫
[[Kategoria:Uczestnicy kampanii norweskiej 1940]]
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (władze RP na uchodźstwie)]]
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (władze RP na uchodźstwie)]]
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Walecznych]]
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Walecznych]]

Wersja z 14:31, 5 sty 2017

Adolf Maria Bocheński
Adzio
{{{alt grafiki}}}
Data i miejsce urodzenia

13 kwietnia 1909
Ponikwa, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

18 lipca 1944
Ankona, Królestwo Włoch

Miejsce spoczynku

Polski Cmentarz Wojenny
w Loreto[1]

Zawód, zajęcie

pisarz, publicysta

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (od 1941, trzykrotnie) Krzyż Walecznych (od 1941, dwukrotnie) Krzyż Walecznych (od 1941)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Kamień ku czci Adolfa Marii Bocheńskiego we Wrocławiu

Adolf Maria „Adzio” Bocheński (ur. 13 kwietnia 1909 w Ponikwie, zginął 18 lipca 1944[2] pod Ankoną) – polski pisarz i publicysta polityczny, kawaler maltański, podporucznik Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari oraz trzykrotnie[3] Krzyżem Walecznych.

Pochodził z rodziny herbu Rawicz. Był synem Adolfa Bocheńskiego i Marii z Dunin-Borkowskich, bratem Józefa Marii, Aleksandra i Olgi. Jego dziadkiem był Franciszek Izydor Bocheński. Po maturze wyjechał do Paryża, gdzie studiował w szkole dla dyplomatów – Ecole des Sciences Politiques – którą ukończył w czerwcu 1930 roku, zajmując w ogólnej klasyfikacji trzecie miejsce spośród wszystkich studentów pochodzących z ponad dwudziestu krajów świata. Po powrocie do kraju uzyskał w 1932 magisterium[4] z prawa na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W pierwszej połowie lat trzydziestych był aktywnym działaczem Związku Akademickiego „Myśl Mocarstwowa”[4].

Redaktor i publicysta pism „Bunt Młodych”[4] i „Polityka”. Uznawany za jednego z najbardziej utalentowanych polskich pisarzy politycznych lat trzydziestych XX w. Opowiadał się za wzmocnieniem władzy wykonawczej w państwie i wsparciem dla niepodległości Ukrainy. Zwolennik marszałka Józefa Piłsudskiego, ale krytyk wielu posunięć rządów sanacyjnych.

W chwili agresji III Rzeszy na Polskę miał 30 lat. Pragnął wstąpić do wojska, ale ze względu na zły stan zdrowia nie chciano go przyjąć. Po licznych staraniach dostał się jako ochotnik do Szwadronu Zapasowego 22 Pułku Ułanów Podkarpackich[3] i walczył w kampanii wrześniowej. Następnie po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939, wraz ze swoim pułkiem przeszedł na Węgry, a stamtąd przedostał się do Francji. W Camp de Coëtquidan[4] ukończył podchorążówkę i z Brygadą Podhalańską wziął udział w bitwie o Narwik[4]. Tam za męstwo i odwagę otrzymał swój pierwszy Krzyż Walecznych. Po ewakuacji brygady z Norwegii do Bretanii i kapitulacji Francji przeprowadzał przez Pireneje żołnierzy i oficerów udających się do Anglii. Po kilku miesiącach wyruszył do Syrii, gdzie wstąpił do Brygady Karpackiej[3]. Później został przydzielony do Pułku Ułanów Karpackich[3], z którym bronił Tobruku[4] i walczył pod Monte Cassino, gdzie został ranny. Jako żołnierz Brygady Karpackiej pisywał do pisma „Przy kierownicy w Tobruku”.

Podchorąży Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich, a następnie podporucznik Pułku Ułanów Karpackich, dzięki wielkiej odwadze, powszechnie znanemu lekceważeniu śmierci, ale przede wszystkim koleżeńskiej postawie, zdobył dużą popularność i szacunek wśród żołnierzy. Zginął przy rozbrajaniu miny pod Ankoną, co opisał Melchior Wańkowicz w swojej książce Zupa na gwoździu[5].

Postać Adolfa Marii Bocheńskiego upamiętniają nazwane jego imieniem skwery w Warszawie[6] i Wrocławiu[7].

Wybrane publikacje

  • Adolf i Aleksander Bocheński,Tendencje samobójcze narodu polskiego, 1925
  • Ustrój a racja stanu, 1928
  • Między Niemcami a Rosją, 1937
  • Artykuły zebrane 1941-1944, Włochy 1944
  • Historia i Polityka. Wybór Publicystyki, wybrał, opracował i przedmową opatrzył Marcin Król, PIW, Warszawa 1989
  • Między Niemcami a Rosją, przedmowa: Mieczysław Pruszyński, 1994
  • Zanim powstała Kultura. Antologia tekstów Adolfa Marii Bocheńskiego poświęconych polskiej polityce wschodniej pod red. Kazimierza Michała Ujazdowskiego, Lublin 2006
  1. ↑ Lista żołnierzy 2 Korpusu pochowanych na Polskim Cmentarzu Wojennym w Loreto (pol.) [dostęp 2011-05-03].
  2. ↑ Polski serwis genealogiczny (pol.) [dostęp 2011-04-18].
  3. ↑ a b c d ZSS – Patron szkoły (pol.) [dostęp 2011-04-18].
  4. ↑ a b c d e f Jacek Bartyzel – Adolf Maria Bocheński (pol.) [dostęp 2011-04-18].
  5. ↑ Melchior Wańkowicz: Zupa na gwoździu. Instytut Wydawniczy PAX, 1975, s. 167.
  6. ↑ Warszawa, Skwer Adolfa Marii Bocheńskiego. [dostęp 2011-04-17].
  7. ↑ Wrocław, Skwer Adolfa Marii Bocheńskiego. [dostęp 2011-04-17].

Bibliografia

  • Andrzej Micewski, W cieniu marszałka Piłsudskiego, Warszawa 1968
  • Stanisław Cat Mackiewicz, Kto mnie wołał, czego chciał, PAX, Warszawa 1972
  • Adam Majewski, Zaczęło się w Tobruku, Lublin 1974
  • Marcin Król, Style politycznego myślenia. Wokół „Buntu Młodych” i „Polityki”, 1979
  • Józef Czapski, Tumult i widma, 1981
  • A. Kosicka-Pajewska, Polska między Rosją a Niemcami. Koncepcje polityczne Adolfa Bocheńskiego, 1992
  • Jerzy Giedroyć, Autobiografia na cztery ręce, opr. Krzysztof Pomian, 1994
  • Kazimierz Michał Ujazdowski, Żywotność konserwatyzmu. Idee polityczne Adolfa Bocheńskiego, Iskry, 2005
  • Paweł Tanewski, Ostatni kawaler, Warszawa 2008
  • Ryszard Tomczyk, Myśl Mocarstwowa. Z dziejów młodego pokolenia II Rzeczypospolitej, Szczecin 2008

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Adolf_Maria_Bocheński&oldid=48089442”