Szlak bursztynowy: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m WP:SK, drobne techniczne |
→Przebieg szlaku: wlozylem link to GoogleMaps pokazujacy przebieg szlaku idacego przez Konin, gdzie stoi slop drogowy, najstarszy w Polsce znak drogowy, odmierzajacy polowe drogi tego szlaku. |
||
| Linia 13: | Linia 13: | ||
Można przypuszczać, że '''główna nitka szlaku''', poczynając od przełomu I i II wieku, biegła z [[Wiedeń|Wiednia]] ([[Vindobona|Vindobony]]) przez [[Brno]], [[Kłodzko]], [[Wrocław]] (Budorigum), [[Kalisz]] ([[Kalisia|Calisia]]), [[Konin]] ([[Setidava]]), [[Bydgoszcz]] ([[Askaukalis]]) i [[Świecie]] do [[Pruszcz Gdański|Pruszcza Gdańskiego]], będącego protoplastą dzisiejszego [[Gdańsk]]a<ref>zob. Agnieszka Parkot "Rzymianie, pruszczanie i bursztyn", "Pomorskie - magazyn samorządu województwa pomorskiego", nr 2 marzec-kwiecień 2012</ref>. |
Można przypuszczać, że '''główna nitka szlaku''', poczynając od przełomu I i II wieku, biegła z [[Wiedeń|Wiednia]] ([[Vindobona|Vindobony]]) przez [[Brno]], [[Kłodzko]], [[Wrocław]] (Budorigum), [[Kalisz]] ([[Kalisia|Calisia]]), [[Konin]] ([[Setidava]]), [[Bydgoszcz]] ([[Askaukalis]]) i [[Świecie]] do [[Pruszcz Gdański|Pruszcza Gdańskiego]], będącego protoplastą dzisiejszego [[Gdańsk]]a<ref>zob. Agnieszka Parkot "Rzymianie, pruszczanie i bursztyn", "Pomorskie - magazyn samorządu województwa pomorskiego", nr 2 marzec-kwiecień 2012</ref>. |
||
[https://www.google.com/maps/dir/Vienna,+Austria/Brno,+Czechia/Klodzko,+Poland/Wroc%C5%82aw,+Poland/Kalisz,+Poland/Konin,+Poland/Bydgoszcz,+Poland/Swiecie,+Poland/Gda%C5%84sk,+Poland/@51.4875041,16.3515538,6.75z/data=!4m56!4m55!1m5!1m1!1s0x476d079e5136ca9f] |
|||
Warianty przebiegu szlaku rekonstruowane są na podstawie wzmianek starożytnych pisarzy, ale głównie dzięki wynikom badań [[archeologia|archeologicznych]]. Szlak znaczą znaleziska rzymskich monet, wyroby z brązu, ceramika rzymska (''[[terra sigillata]]'') i skarby [[bursztyn]]u. Na szlaku leżał z pewnością dzisiejszy [[Wrocław]]. Na terenie jego osiedla [[Partynice]] znaleziono w [[XIX wiek|XIX w.]] duży skarb bursztynu pochodzący z I w. naszej ery, ważący ok. 5 kg. |
Warianty przebiegu szlaku rekonstruowane są na podstawie wzmianek starożytnych pisarzy, ale głównie dzięki wynikom badań [[archeologia|archeologicznych]]. Szlak znaczą znaleziska rzymskich monet, wyroby z brązu, ceramika rzymska (''[[terra sigillata]]'') i skarby [[bursztyn]]u. Na szlaku leżał z pewnością dzisiejszy [[Wrocław]]. Na terenie jego osiedla [[Partynice]] znaleziono w [[XIX wiek|XIX w.]] duży skarb bursztynu pochodzący z I w. naszej ery, ważący ok. 5 kg. |
||
Wersja z 03:41, 24 lut 2017
Szlak bursztynowy – szlak handlowy między europejskimi krajami basenu Morza Śródziemnego a ziemiami leżącymi na południowym wybrzeżu Morza Bałtyckiego. W znaczeniu węższym jest to przebieg tras zorganizowanych wypraw po bursztyn, nasilonych od I wieku n.e.
Historia
Początkowo bursztyn był przedmiotem wymiany handlowej, w której pośrednikami byli Celtowie. Pierwsze zorganizowane wyprawy z obszarów Europy południowej po elektron odbywały się w V w. p.n.e. Nie docierały one jednak do wybrzeży Bałtyku, a bursztyn kupowano od celtyckich pośredników.
Dopiero po podboju terenów nad środkowym Dunajem w I wieku n.e. Rzymianie rozwinęli handel bursztynem na dużą skalę, organizując kilkoma drogami wyprawy z Panonii nad Bałtyk, szczególnie do Sambii (wyprawa rzymskiego ekwity po bursztyn wspomniana jest w Historii naturalnej Pliniusza Starszego[1]). Szczytowy rozwój tego handlu przypada na III w. a od połowy IV w. wymiana stopniowo zamierała. Ostatnie znane poselstwo Estiów z darami do króla Ostrogotów Teodoryka w Rzymie odbyło się zgodnie z przekazem Kasjodora w 525[2].
Głównym ośrodkiem handlu bursztynem na terenie imperium rzymskiego była Akwileja.
Przebieg szlaku
Dokładny przebieg szlaku nie został jednoznacznie określony. Uznaje się, że zaczynał się on w Akwilei nad Adriatykiem, jednym z rzymskich centrów rzemieślniczych (obecnie na liście UNESCO). Wiadomo, że szlak wiódł początkowo przez Bramę Morawską, następnie skręcał na północ i przez Śląsk, wschodnią Wielkopolskę oraz Kujawy (brodem przez Wisłę w Otłoczynie koło Torunia) prowadził nad Bałtyk.
Można przypuszczać, że główna nitka szlaku, poczynając od przełomu I i II wieku, biegła z Wiednia (Vindobony) przez Brno, Kłodzko, Wrocław (Budorigum), Kalisz (Calisia), Konin (Setidava), Bydgoszcz (Askaukalis) i Świecie do Pruszcza Gdańskiego, będącego protoplastą dzisiejszego Gdańska[3].
Warianty przebiegu szlaku rekonstruowane są na podstawie wzmianek starożytnych pisarzy, ale głównie dzięki wynikom badań archeologicznych. Szlak znaczą znaleziska rzymskich monet, wyroby z brązu, ceramika rzymska (terra sigillata) i skarby bursztynu. Na szlaku leżał z pewnością dzisiejszy Wrocław. Na terenie jego osiedla Partynice znaleziono w XIX w. duży skarb bursztynu pochodzący z I w. naszej ery, ważący ok. 5 kg.
Europejska Federacja Cyklistów wyznaczyła szlak rowerowy EuroVelo 9 o przebiegu pokrywającym się z Bursztynowym Szlakiem.
Zobacz też
- ↑ Jerzy Kolendo. Ziemie u południowo-wschodnich wybrzeży Bałtyku w źródłach antycznych. „Pruthenia”. IV, s. 20, 2009. Olsztyn: Towarzystwo Naukowe Pruthenia. ISSN 1897–0915.
- ↑ "Główne nasilenie tych przemarszów przypadło na drugą połowę V i pierwszą połowę VI w. n.e. Z pruskiej Sambii przybyło do króla Ostrogotów do Rzymu około roku 525 poselstwo z darami bursztynu, zapewne z nadzieją, że uda się nawiązać zerwane przez wędrówki ludów więzy handlowe z krajami basenu Morza Śródziemnego. Jednakże król Teodoryk odesłał poselstwo z uroczystym listem wysłanym z Rawenny do ludu Estów (Haestiis), wspominając tylko o wzajemnym darze, a nie o handlu. Tak samo na odrodzenie wymiany towarowej na próżno liczyli Sweowie (tj. Szwedzi), mający do zbycia kosztowne futra. W VI w. ustał wiele wieków trwający handel między krajami nadbałtyckimi i śródziemnomorskimi." [w:] Kasiodor; Gerard Labuda. Historia Pomorza, tom 1, część 1, s. 304
- ↑ zob. Agnieszka Parkot "Rzymianie, pruszczanie i bursztyn", "Pomorskie - magazyn samorządu województwa pomorskiego", nr 2 marzec-kwiecień 2012
