Rokosz: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian
Wycofano ostatnią zmianę treści (wprowadzoną przez 85.11.119.154) i przywrócono wersję 48439676 autorstwa 79.186.73.5
Linia 6: Linia 6:
|źródła = Encyklopedia staropolska/Rokosz
|źródła = Encyklopedia staropolska/Rokosz
}}
}}
'''Rokosz''' – pierwotnie ''zjazd szlachty'', później bunt, zbrojne powstanie [[Szlachta|szlachty]] (polskiej, bądź węgierskiej) przeciw królowi elekcyjnemu w celach politycznych. Rokoszem nazywana jest także [[Konfederacja (historia Polski)|konfederacja]], skierowana przeciwko królowi.
'''Rokosz''' – pierwotnie ''zjazd szlachty'', później bunt, zbrojne powstanie [[Szlachta|szlachty]] (polskiej, bądź węgierskiej) przeciw królowi elektowi w celach politycznych. Rokoszem nazywana jest także [[Konfederacja (historia Polski)|konfederacja]], skierowana przeciwko królowi.


Słynne historyczne rokosze to m.in. [[wojna kokosza]], [[rokosz Zebrzydowskiego]], [[rokosz Lubomirskiego]] i [[rokosz łowicki]]. Słowo pochodzi z [[Język węgierski|węgierskiego]] od słowa "''Rákos /rákos-mezei parlament"'' oznaczającego tłum.
Słynne historyczne rokosze to m.in. [[wojna kokosza]], [[rokosz Zebrzydowskiego]], [[rokosz Lubomirskiego]] i [[rokosz łowicki]]. Słowo pochodzi z [[Język węgierski|węgierskiego]] od słowa "''Rákos /rákos-mezei parlament"'' oznaczającego tłum.

Wersja z 15:56, 9 maj 2017

Rokosz sandomierski, XVII wiek

Rokosz – pierwotnie zjazd szlachty, później bunt, zbrojne powstanie szlachty (polskiej, bądź węgierskiej) przeciw królowi elektowi w celach politycznych. Rokoszem nazywana jest także konfederacja, skierowana przeciwko królowi.

Słynne historyczne rokosze to m.in. wojna kokosza, rokosz Zebrzydowskiego, rokosz Lubomirskiego i rokosz łowicki. Słowo pochodzi z węgierskiego od słowa "Rákos /rákos-mezei parlament" oznaczającego tłum.

Słowo węgierskie pochodzi z kolei od pola pod Pesztem, gdzie zbierała się konno szlachta węgierska w celu wyboru monarchy.

Prawo do występowania poddanych przeciwko władcy gwarantował artykuł de non praestanda oboedientia konfederacji warszawskiej w 1573 roku, wysnuty z przywileju mielnickiego z 1501, gdzie zapewniano senatorom prawo do uznania króla, który przekroczył swoje uprawnienia, za tyrana.[1]

  1. Wacław Sobieski, Król czy tyran. Idee rokoszowe a różnowiercy za czasów Zygmunta Augusta, w: Reformacja w Polsce, r. IV, Warszawa 1926, s. 1-2.

Zobacz też

Bibliografia