Michał Czartoryski (dominikanin): Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m MalarzBOT: regeneracja szablonu {{Święty infobox}}
Nazwa własna
Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej)
Linia 10: Linia 10:
|data śmierci = [[6 września]] [[1944]]
|data śmierci = [[6 września]] [[1944]]
|miejsce śmierci = [[Warszawa]]
|miejsce śmierci = [[Warszawa]]
|kościół = [[kościół katolicki]]
|kościół = [[Kościół katolicki]]
|data beatyfikacji = [[13 czerwca]] [[1999]]
|data beatyfikacji = [[13 czerwca]] [[1999]]
|miejsce beatyfikacji = [[Warszawa]]
|miejsce beatyfikacji = [[Warszawa]]

Wersja z 20:35, 12 maj 2017

Błogosławiony
Michał Czartoryski
Jan Franciszek Czartoryski
męczennik
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

19 lutego 1897
Pełkinie

Data i miejsce śmierci

6 września 1944
Warszawa

Czczony przez

Kościół katolicki

Beatyfikacja

13 czerwca 1999
Warszawa
przez Jana Pawła II

Wspomnienie

6 września

Patron

Jarosławia i chorych na oczy

prezbiter
ilustracja
Data urodzenia

19 lutego 1897

Data śmierci

6 września 1944

magister w klasztorze na Służewie
Okres sprawowania

1944

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

dominikanie

Śluby zakonne

25 września 1928

Prezbiterat

20 grudnia 1931

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941)

Michał Czartoryski OP, właściwie Jan Franciszek książę Czartoryski (ur. 19 lutego 1897 w Pełkiniach, zm. 6 września 1944 w Warszawie) – błogosławiony i męczennik Kościoła katolickiego, był polskim księciem, duchownym katolickim, dominikaninem, wychowawcą studentów, inżynierem architektury. W czasie powstania warszawskiego, będąc kapelanem Armii Krajowej, został rozstrzelany przez Niemców w szpitalu wraz z ciężko rannymi.

Życiorys

Pochodzenie i młodość

Był prawnukiem Konstantego Adama (1774-1860), wnukiem Jerzego (1828-1912), synem Witolda (1864-1945) i Jadwigi z domu Dzieduszyckiej herbu Sas (1867-1941, córka Włodzimierza Dzieduszyckiego). Jego rodzeństwem byli Maria (1890-1981, po mężu Korwin-Krasińska), Anna (1891-1951), Kazimierz (1892-1936), Jerzy (1894-1969), Włodzimierz (1895-1975), Roman (1898-1958), Stanisław (1902-1982), Elżbieta (ur. , zm. 1904), Adam (1906-1998), Witold (1908-1945), Piotr (1909-1993). Na chrzcie nadano mu imiona: Jan Franciszek. Pierwsze nauki pobierał w domu, a następne w prywatnej szkole w Starej Wsi pod Warszawą.

Po zdaniu matury studiował na Politechnice Lwowskiej, uzyskując tytuł inżyniera architekta. Brał udział w obronie Lwowa, odznaczony za męstwo Krzyżem Walecznych. Oddelegowany przez władze wojskowe brał udział w plebiscycie na Górnym Śląsku.

Kapłaństwo

W 1927 r. wstąpił w Krakowie do zakonu dominikanów, gdzie przyjął imię Michał. Śluby zakonne złożył 25 września 1928 roku, a święcenia kapłańskie przyjął 20 grudnia 1931 roku w Jarosławiu. Jako architekt współdziałał w budowie klasztoru dominikańskiego w Warszawie na Służewie w latach 1937–1939. W zakonie pełnił różne funkcje, między innymi magistra nowicjatu, pomagając w formacji młodym zakonnikom.

Udział w powstaniu warszawskim i męczeńska śmierć

1 sierpnia 1944, wczesnym popołudniem, wybrał się do okulisty na Powiślu, gdzie zastał go wybuch powstania warszawskiego. Następnego dnia zgłosił się jako kapelan do walczącego na Powiślu III Zgrupowania „Konrad” AK. 6 września 1944, po upadku tej dzielnicy, nie wycofał się z powstańczymi oddziałami, nie skorzystał z możliwości ukrycia się przed Niemcami w stroju sanitariusza, jak mu zaproponowano, lecz pozostał do końca, jako jedyny z personelu szpitalnego, z grupą ciężko rannych powstańców i cywilów w piwnicach firmy Alfa-Laval. O. Michał Czartoryski uważał, że pozostawionych chorych nie może opuścić i tylko przy nich jest jego miejsce. Pół godziny po ewakuacji obsługi powstańczego szpitala Niemcy rozstrzelali w piwnicach lazaretu pozostałych tam chorych i razem z nimi o. Michała, który do końca wspierał duchowo rannych. Wywleczone z piwnicy ciała spalono na pobliskiej barykadzie. Rok później przeprowadzono ekshumację, w celu przeniesienia ich do wspólnego grobu dla powstańców. Ciała o. Michała Czartoryskiego jednak nie zidentyfikowano.

Proces beatyfikacyjny

Proces informacyjny został zakończony przed Metropolitalnym Trybunałem Rogatoryjnym w Warszawie dnia 29 stycznia 1993 roku. Beatyfikowany 13 czerwca 1999 w gronie 108 męczenników w Warszawie przez Jana Pawła II.

Zobacz też

Szablon:PortalSzablon:Portal

Bibliografia

Linki zewnętrzne