Liban: Różnice pomiędzy wersjami

Edytuj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
m →‎Turystyka: drobne redakcyjne
→‎Turystyka: drobne redakcyjne
Linia 140: Linia 140:


== Turystyka ==
== Turystyka ==
Liban jest członkiem [[Światowa Organizacja Turystyki|Światowej Organizacji Turystyki]] od 1975 roku<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www2.unwto.org/members/states | tytuł = Member States | opublikowany = unwto.org | język = en | data dostępu = 2017-07-16}}</ref>. Znajduje się tam 5 obiektów z [[Lista światowego dziedzictwa UNESCO|listy światowego dziedzictwa UNESCO]]: [[Andżar]], [[Baalbek]], [[Byblos]] i [[Tyr (miasto)|Tyr]] (wszystkie wpisane w 1984) oraz [[Wadi Kadisza]] i [[Las Bożych Cedrów]] (1998)<ref>{{Cytuj stronę | url = http://whc.unesco.org/en/statesparties/lb | tytuł = Lebanon | opublikowany = whc.unesco.org | język = en | data dostępu = 2017-07-16}}</ref>. W 2013 roku kraj odwiedziło 1,274 mln osób, głównie z Europy i krajów arabskich<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.mot.gov.lb/Content/uploads/Publication/140218123716471~Statistics%20-%202013.pdf | tytuł = 2013 Visitor Arrival Statistics | opublikowany = mot.gov.lb | język = en | data dostępu = 2017-07-16}}</ref>, natomiast rok później – 1,355 mln osób<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.e-unwto.org/doi/pdf/10.18111/9789284418145 | tytuł = UNWTO Tourism Highlights 2016 Edition | opublikowany = e-unwto.org | strony = 12 | język = en | data dostępu = 2017-07-16}}</ref>. W Libanie znajduje się 6 ośrodków narciarskich<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.skileb.com/ski-lebanon/resorts/ | tytuł = Ski Resorts | opublikowany = skileb.com | język = en | data dostępu = 2017-07-16}}</ref>, planowane jest otwarcie siódmego (stan na 2017)<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.skileb.com/ski-resort/Sannine-Zenith/ | tytuł = Sannine Zenith | opublikowany = skileb.com | język = en | data dostępu = 2017-07-16}}</ref>. Liban położony jest nad [[Morze Śródziemne|Morzem Śródziemnym]]; ma 225 km linii brzegowej<ref>{{Cytuj stronę | url = https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/le.html | tytuł = Lebanon | praca = The World Factbook | opublikowany = cia.gov | język = en | data dostępu = 2017-07-16}}</ref>. W 2014 w branży turystycznej pracowało 20,3% wszystkich zatrudnionych, a turystyka stanowiła 21,1% PKB<ref>{{Cytuj stronę | url = https://www.wttc.org/-/media/files/reports/economic%20impact%20research/countries%202015/lebanon2015.pdf | tytuł = Travel & Tourism Economic Impact 2015 – Lebanon | opublikowany = wttc.org | język = en | data dostępu = 2017-07-16}}</ref>.
Liban jest członkiem [[Światowa Organizacja Turystyki|Światowej Organizacji Turystyki]] od 1975 roku<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www2.unwto.org/members/states | tytuł = Member States | opublikowany = unwto.org | język = en | data dostępu = 2017-07-16}}</ref>. Znajduje się tam 5 obiektów z [[Lista światowego dziedzictwa UNESCO|listy światowego dziedzictwa UNESCO]]: [[Andżar]], [[Baalbek]], [[Byblos]] i [[Tyr (miasto)|Tyr]] (wszystkie wpisane w 1984) oraz [[Wadi Kadisza]] i [[Las Bożych Cedrów]] (1998)<ref>{{Cytuj stronę | url = http://whc.unesco.org/en/statesparties/lb | tytuł = Lebanon | opublikowany = whc.unesco.org | język = en | data dostępu = 2017-07-16}}</ref>. W 2013 roku kraj odwiedziło 1,274 mln osób, głównie z Europy i krajów arabskich<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.mot.gov.lb/Content/uploads/Publication/140218123716471~Statistics%20-%202013.pdf | tytuł = 2013 Visitor Arrival Statistics | opublikowany = mot.gov.lb | język = en | data dostępu = 2017-07-16}}</ref>, natomiast rok później – 1,355 mln osób<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.e-unwto.org/doi/pdf/10.18111/9789284418145 | tytuł = UNWTO Tourism Highlights 2016 Edition | opublikowany = e-unwto.org | strony = 12 | język = en | data dostępu = 2017-07-16}}</ref>. W Libanie znajduje się 6 ośrodków narciarskich<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.skileb.com/ski-lebanon/resorts/ | tytuł = Ski Resorts | opublikowany = skileb.com | język = en | data dostępu = 2017-07-16}}</ref>, planowane jest otwarcie siódmego (stan na 2017)<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.skileb.com/ski-resort/Sannine-Zenith/ | tytuł = Sannine Zenith | opublikowany = skileb.com | język = en | data dostępu = 2017-07-16}}</ref>. Liban położony jest nad [[Morze Śródziemne|Morzem Śródziemnym]]; ma 225 km linii brzegowej<ref>{{Cytuj stronę | url = https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/le.html | tytuł = Lebanon | praca = The World Factbook | opublikowany = cia.gov | język = en | data dostępu = 2017-07-16}}</ref>. W 2014 w branży turystycznej pracowało 7,4% wszystkich zatrudnionych, a turystyka stanowiła 21,1% PKB, z czego bezpośredni wkład stanowił 7,6%<ref>{{Cytuj stronę | url = https://www.wttc.org/-/media/files/reports/economic%20impact%20research/countries%202015/lebanon2015.pdf | tytuł = Travel & Tourism Economic Impact 2015 – Lebanon | opublikowany = wttc.org | język = en | data dostępu = 2017-07-16}}</ref>.


== Podział administracyjny ==
== Podział administracyjny ==

Wersja z 21:07, 16 lip 2017

Republika Libańska
الجمهوريّة اللبنانيّة
Flaga
 Herb Libanu
Flaga Herb
Hymn:
Koullouna Lilouataan
Położenie Libanu
Język urzędowy

arabski

Stolica

Bejrut

Ustrój polityczny

republika

Głowa państwa

prezydent Michel Aoun

Przewodniczący parlamentu

Nabih Berri

Szef rządu

premier Saad Hariri

Powierzchnia
 • całkowita
 • wody śródlądowe


10 452 km²
2,1%

Liczba ludności (2015)
 • całkowita 
 • gęstość zaludnienia


6 184 701
563 osób/km²

PKB (2013)
 • całkowite 
 • na osobę


44,32 mld[1] USD
9920[1] USD

PKB (PSN) (2013)
 • całkowite 
 • na osobę


66,32 mld[1] dolarów międzynar.
14 845[1] dolarów międzynar.

Waluta

funt libański (LBP)

Niepodległość

od Francji
22 listopada 1943

Religia dominująca

islam (59,7%), chrześcijaństwo (39%)

Strefa czasowa

UTC +2 – zima
UTC +3 – lato

Kod ISO 3166

LB

Domena internetowa

.lb

Kod samochodowy

RL

Kod samolotowy

OD

Kod telefoniczny

+961

Mapa Libanu
Multimedia w Wikimedia Commons
Informacje w Wikipodróżach
Cytaty w Wikicytatach
Hasło w Wikisłowniku

Liban (arab. ‏لبنان‎ Lubnān; الجمهوريّة اللبنانيّة al-Jumhūrīya al-Lubnānīya, wym. w dialekcie libańskim: [elˈʒʊmhuːɾɪjje l.ˈlɪbneːnɪjje], Republika Libańska) – państwo w zachodniej Azji, na obszarze Bliskiego Wschodu, nad Morzem Śródziemnym graniczące z Syrią i Izraelem.

Pochodzenie nazwy

Nazwa Liban (w standardowym języku arabskim „Lubnān”; „Lebnan” albo „Lebnèn” w lokalnym dialekcie) ma swoje źródło w semickim „LBN”, które łączy się z kilkoma słowami bliskoznacznymi w różnych językach, takimi jak biały czy mleko[2]. Stanowi to odniesienie do pokrytych śniegiem Gór Libanu. Takie określenia zostały znalezione w 3 z 12 tablic Eposu o Gilgameszu, w tekście znalezionym w ruinach starożytnego miasta Ebla oraz w Biblii[3]. Słowo Liban jest również wspomniane 71 razy w Starym Testamencie[4][5].

Informacje podstawowe

Stanowiska państwowe i rządowe obsadzane są według klucza wyznaniowego: prezydent – chrześcijanin maronita, premier – muzułmanin sunnita, przewodniczący parlamentu – muzułmanin szyita, równy podział tek ministerialnych, wyższych stanowisk w administracji państwowej oraz miejsc w parlamencie między przedstawicieli ludności muzułmańskiej i chrześcijańskiej.

Geografia

 Osobny artykuł: Geografia Libanu.
  • Ukształtowanie terenu: Powierzchnia górzysta, z wyjątkiem pasa nizin nadbrzeżnych; równolegle do wybrzeży dwa pasma górskie Liban i Antyliban (najwyższy szczyt Kurnat as-Sauda 3083 m n.p.m.), oddzielone tektoniczną doliną Bekaa (dł. ok. 150 km);
  • Klimat podzwrotnikowy śródziemnomorski; na wybrzeżu średnia temperatura w styczniu 13 °C, w lipcu 28 °C, w górach, na wys. ok. 1000 m odpowiednio 6 °C i 22 °C, roczny opad 600-3000; pora sucha od czerwca do września.
  • Roślinność: uboga, głównie zarośla makchia, stepy, łąki górskie; niewielkie obszary leśne (w tym resztki słynnych lasów cedrowych)

Ustrój polityczny

 Osobny artykuł: ustrój polityczny Libanu.

Liban jest republiką demokratyczną parlamentarno-gabinetową. Głową państwa jest prezydent wybierany na 6-letnią kadencję przez Zgromadzenie Narodowe. Władza ustawodawcza należy do jednoizbowego (unikameralnego) parlamentu liczącego 128 deputowanych wybieranych w wyborach powszechnych co cztery lata. Władzę wykonawczą sprawuje rząd z premierem mianowanym przez prezydenta. Władza sądownicza jest sprawowana przez niezawisłe sądy.

Siły zbrojne

Liban dysponuje trzema rodzajami sił zbrojnych: wojskami lądowymi, marynarką wojenną oraz siłami powietrznymi[7]. Uzbrojenie sił lądowych Libanu składało się w 2014 roku z: 318 czołgów, 1,6 tys. opancerzonych pojazdów bojowych oraz 233 zestawów artylerii holowanej[7]. Marynarka wojenna Libanu dysponowała w 2014 roku 55 okrętami obrony przybrzeża[7]. Libańskie siły powietrzne z kolei posiadały w 2014 roku uzbrojenie w postaci m.in. 44 samolotów transportowych, 8 samolotów szkolno-bojowych oraz 44 śmigłowców[7].

Wojska libańskie w 2014 roku liczyły 131 tys. żołnierzy zawodowych oraz 280,7 tys. rezerwistów. Według rankingu Global Firepower (2016) libańskie siły zbrojne stanowią 95. siłę militarną na świecie, z rocznym budżetem na cele obronne w wysokości 1,7 mld dolarów (USD)[7].

 Z tym tematem związana jest kategoria: Wojsko libańskie.

Gospodarka

Przed wybuchem konfliktu palestyńskiego wysokorozwinięty kraj arabski, nazywany Szwajcarią Bliskiego Wschodu, po wybuchu wojny domowej lat 70. upadek gospodarczy, w latach 90. stopniowa odbudowa gospodarki.

  • Przemysł: metale szlachetne, biżuteria, odzieżowy, chemiczny, elektrotechniczny, przetwórstwo ropy naftowej, żelaza i aluminium; rolnictwo, turystyka;
  • PKB: 58,65 mld USD (2010 r.)
  • PKB na 1 mieszk. 14,200 USD (2010 r.)
  • Udział w PKB: rolnictwo – 5,1%, przemysł – 15,9%, usługi – 79% (2010 r.)
  • Bezrobocie: 20% (dane z 2006)
  • Wzrost PKB: 7,2% (2010 r.)

Historia

 Osobny artykuł: historia Libanu.

W starożytności na terenie Libanu znajdowała się Fenicja, od VII w. p.n.e. kolejno pod panowaniem Asyrii, Babilonii, Persji, Macedonii, Ptolemeuszy, Seleucydów. W latach 64-63 p.n.e. wchodzi w skład rzymskiej prowincji Syrii; po rozpadzie cesarstwa rzymskiego w 395 należy do Bizancjum, w VII wieku obszar podbity przez Arabów zjednoczonych w ramach kalifatu, następnie we władaniu kolejno Tulunidów, Ichszydydów i Fatymidów. W latach 1098–1291 zajmowany przez krzyżowców, następnie zdobyty przez mameluków z Egiptu, w XVI wieku część Imperium Osmańskiego, od 1861 autonomia w obrębie państwa tureckiego, podczas I wojny światowej Liban był okupowany przez Francuzów i Wielką Brytanię. Od 1920 na mocy postanowień konferencji w San Remo należał wraz z Syrią do terytorium mandatowego Francji przekształconego w 1926 w republikę. W 1941 ogłoszenie formalnej niepodległości, uznanej w 1943. Liban jest państwem współzałożycielem Ligi Państw Arabskich i członkiem ONZ.

 Osobny artykuł: kryzys libański.

Względna stabilizacja zakończyła się w 1958 roku gdy doszło do starć muzułmańskich rebeliantów z prozachodnim rządem maronickim. Rząd Kamila Szamuna obawiając się utraty władzy poprosił wojska amerykańskie o interwencję w kraju[8].

 Osobny artykuł: wojna domowa w Libanie.

W latach 1975–1990 trwała wojna domowa pomiędzy muzułmanami a częścią ugrupowań chrześcijańskich, wywołana napływem palestyńskich uchodźców z Izraela i ustanowieniem w 1970 roku siedziby Organizacji Wyzwolenia Palestyny na terenie Libanu. Pierwsza stron konfliktu wywodziła się z radykalnie prawicowych grup chrześcijańskich Falangi Libańskiej wiernej Baszirowi al-Dżumajilowi oraz milicji Tygrysów. Przeciwnikami Falangi i Tygrysów były zbrojne grupy palestyńskie częściowo zgrupowane w Organizacji Wyzwolenia Palestyny (al-Fatah, Front Wyzwolenia Palestyny, Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny, Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny) i koalicja ugrupowań lewicowych muzułmanów oraz druzów z Libańskiego Ruchu Narodowego[9][10]. W 1976 walki stopniowo objęły terytorium całego Libanu, przyjmując postać najbardziej krwawych masakr i pogromów. W czerwcu 1976 do Libanu wkroczyła syryjska armia, wymuszając na wszystkich stronach przyjęcie zawieszenia broni[11].

 Osobne artykuły: operacja Litani, wojna stu dni (Liban) i wojna libańska.

Pod koniec lat 70. OWP zorganizowało serię przygranicznych ataków na siły izraelskie. W odpowiedzi siły zbrojne Izraela w 1978 roku rozpoczęły operację Litani skierowaną przeciwko oddziałom OWP. W operacji wojska izraelskie wsparły siły libańskich chrześcijan[12]. Od 1978 roku w Libanie południowym Armia izraelska i Armia Południowego Libanu zajęły wąski pas ziemi, określony jako strefa bezpieczeństwa[13]. W 1978 roku w czasie „wojny studniowej” Baszir al-Dżumajjil czasowo wyparł oddziały wojsk syryjskich z obszarów zamieszkanych przez chrześcijan[14]. Od tego samego roku w Libanie południowym stacjonuje misja pokojowa ONZ, czyli wojska UNIFIL. Po zakończeniu operacji w dalszym ciągu dochodziło do przygranicznych starć[15]. 6 czerwca 1982 roku wojsko izraelskie rozpoczęło inwazję na Liban w celu ponownego wydalenia sił OWP z południa Libanu[16]. W wyniku walk doszło do ewakuacji sił OWP z Libanu. Od tamtego czasu konflikt przybrał charakter walk między siłami Izraela i chrześcijanami a siłami prosyryjskimi i regularną armią Syrii[17]. W ostatnim okresie wojny z Syrią (1988-1990) na czele chrześcijan jako tymczasowy prezydent stał generał Michel Aoun, który został jednak pokonany i zmuszony do emigracji. Po podpisaniu porozumienia z Taif z 1989 roku władzę w Libanie przejęli politycy prosyryjscy.

 Osobny artykuł: cedrowa rewolucja.

14 lutego 2005 były premier Libanu, Rafik al-Hariri został zabity. Wywołało to masowe demonstracje opozycji, która oskarżyła Syrię o to zabójstwo. Syria zaprzeczyła tym oskarżeniom. Protesty te określono jako „cedrowa rewolucja”. Pod wpływem protestów oraz nacisków ONZ i krajów arabskich, Syria wycofała swoje wojska z Libanu w dniu 25 kwietnia 2005. W maju-czerwcu 2005 blok antysyryjski wygrał wybory, następnie 19 lipca 2005 władzę objął nowy rząd, którego premierem został Fouad Siniora, co stało się zwieńczeniem „cedrowej rewolucji”. Liban stał się ponownie, po niemal 30 latach syryjskiej okupacji, w pełni wolnym państwem.

 Osobny artykuł: II wojna libańska.

W okresie 12 lipca – 8 września 2006 doszło do ataku wojsk Izraela na Liban w odwecie za porwanie dwóch izraelskich żołnierzy oraz ostrzał Izraela pociskami Katiusza przeprowadzony przez Hezbollah z baz w południowym Libanie i w efekcie kolejna okupacja południowego Libanu przez Izrael (22 lipca – 1 października 2006).

 Osobny artykuł: konflikt w Libanie (2011−2014).

14 października 2008 Syria uznała niepodległość Libanu i nawiązała z nim stosunki dyplomatyczne. W styczniu 2011 roku doszło do ogólnokrajowych protestów w tym kraju. W tym samym roku doszło do sformowania rządu zdominowanego przez partie prosyryjskie. Zwycięstwo sił prosyryjskich i protesty sunnickiej opozycji doprowadziło do konfliktu między sunnitami i szyitami. Na Liban wpływ miała wojna domowa w Syrii, gdyż w kraju dochodziło do walk między zwolennikami syryjskiego prezydenta Baszara al-Asada (szyici z alawitami) i jego przeciwnikami (sunnici). W 2014 roku doszło do walk armii libańskiej i Hezbollahu z Państwem Islamskim napływającym do Libanu ze strony Syrii.

Turystyka

Liban jest członkiem Światowej Organizacji Turystyki od 1975 roku[18]. Znajduje się tam 5 obiektów z listy światowego dziedzictwa UNESCO: Andżar, Baalbek, Byblos i Tyr (wszystkie wpisane w 1984) oraz Wadi Kadisza i Las Bożych Cedrów (1998)[19]. W 2013 roku kraj odwiedziło 1,274 mln osób, głównie z Europy i krajów arabskich[20], natomiast rok później – 1,355 mln osób[21]. W Libanie znajduje się 6 ośrodków narciarskich[22], planowane jest otwarcie siódmego (stan na 2017)[23]. Liban położony jest nad Morzem Śródziemnym; ma 225 km linii brzegowej[24]. W 2014 w branży turystycznej pracowało 7,4% wszystkich zatrudnionych, a turystyka stanowiła 21,1% PKB, z czego bezpośredni wkład stanowił 7,6%[25].

Podział administracyjny

Liban jest podzielony na 6 gubernatorstw (Mohafazas) które z kolei dzielą się na 25 dystryktów (Cazas) nie wliczając Bejrutu.

Muhafaza Powierzchnia Populacja (2001) Gęstość zaludnienia na km² Stolica
Bejrut 19,6 km² 430 000 21 938 osób/km² Bejrut
Dżabal Lubnan 1968,3 km² 1 606 000 816 osób/km² Babda
Dystrykt Północny 2024,8 km² 860 000 424 osób/km² Trypolis
Al-Bika 4160,9 km² 575 000 138 osób/km² Zahla
An-Nabatijja 1098,0 km² 293 000 266 osób/km² An-Nabatijja
Dystrykt Południowy 929,6 km² 503 000 541 osób/km² Sydon
Liban 10 201,2 km² 4 267 000 418 osób/km² Bejrut

Demografia i religia

 Osobne artykuły: Dżumblatt, Kościół maronicki, Prawosławny Patriarchat Antiocheński, Eparchia Bejrutu (chaldejska), Wikariat apostolski Bejrutu i Świadkowie Jehowy w Libanie.
Podział religijny w Libanie (2010)[26]
Religia % populacji
Sunnici 27%
Szyici 27%
Maronici 21%
Prawosławni 8%
Druzowie 5%
Grekokatolicy 5%
Inni chrześcijanie 7%

Struktura religijna kraju w 2010 roku według Pew Research Center[27][28]:

Zobacz też

  1. ↑ a b c d Dane dotyczące PKB na podstawie szacunków Międzynarodowego Funduszu Walutowego na rok 2013: International Monetary Fund: World Economic Outlook Database, April 2014. [dostęp 2014-04-11]. (ang.).
  2. ↑ Joumana Medlej, „The Mountain”, 15 grudnia 2006.
  3. ↑ Antoine Harb (2004),„Lebanon: A Name through 4000 Years”, 1 listopada 2006.
  4. ↑ Christian World News, „Lebanon Historically Linked to the Bible”, 21 lutego 2007.
  5. ↑ Roger Yazbeck, „Lebanon was mentioned 71 times in the Holy Bible...”, 21 lutego 2007.
  6. ↑ CIA The World Factbook, dostęp: 21.05.2008.
  7. ↑ a b c d e Lebanon. Global Firepower. [dostęp 2014-09-04]. (ang.).
  8. ↑ Danuta Madeyska, Liban, Warszawa 2003, ISBN 83-88542-62-1.
  9. ↑ Library of Congress / Federal Research Division / Country Studies / Area Handbook Series / Lebanon / Appendix B.
  10. ↑ Aburish, Said K. (1998). From Defender to Dictator. Bloomsbury Publishing. s. 150–175. ISBN 978-1-58234-049-4.
  11. ↑ Robert Fisk: Pity the Nation: Lebanon at War. Nation Books, 2002, s. 78–81. ISBN 0-19-280130-9.
  12. ↑ „Time Line: Lebanon Israel Controls South”. BBC News.
  13. ↑ Andrew Gowers, Tony Walker: Arafat. Bertelsmann Media, 2005, s. 136. ISBN 83-7391-860-4.
  14. ↑ Historical Fact: The Assassination of Bashir Gemayel – www.lebaneseforces.com (ang.).
  15. ↑ Noam Chomsky, Fatal Triangle, 1999 s. 346.
  16. ↑ Aburish, Said K. (1998). From Defender to Dictator. Bloomsbury Publishing. s. 150–175. ISBN 978-1-58234-049-4.
  17. ↑ Aburish, Said K. (1998). From Defender to Dictator. Bloomsbury Publishing. s. 150–175. ISBN 978-1-58234-049-4.
  18. ↑ Member States. unwto.org. [dostęp 2017-07-16]. (ang.).
  19. ↑ Lebanon. whc.unesco.org. [dostęp 2017-07-16]. (ang.).
  20. ↑ 2013 Visitor Arrival Statistics. mot.gov.lb. [dostęp 2017-07-16]. (ang.).
  21. ↑ UNWTO Tourism Highlights 2016 Edition. e-unwto.org. s. 12. [dostęp 2017-07-16]. (ang.).
  22. ↑ Ski Resorts. skileb.com. [dostęp 2017-07-16]. (ang.).
  23. ↑ Sannine Zenith. skileb.com. [dostęp 2017-07-16]. (ang.).
  24. ↑ Lebanon. [w:] The World Factbook [on-line]. cia.gov. [dostęp 2017-07-16]. (ang.).
  25. ↑ Travel & Tourism Economic Impact 2015 – Lebanon. wttc.org. [dostęp 2017-07-16]. (ang.).
  26. ↑ Lebanon.
  27. ↑ Religious Composition by Country, in Percentages. The Pew Research Center. [dostęp 2014-06-22].
  28. ↑ Christian Population as Percentages of Total Population by Country. The Pew Research Center. [dostęp 2014-06-22].

Linki zewnętrzne

Państwa Azji
Państwa
Terytoria zależne
Podmioty o ograniczonym
uznaniu międzynarodowym

  1. ↑ Uznawana przez 5 państw
  2. ↑ Uznawany przez 1 państwo
  3. ↑ Uznawana przez 5 państw
  4. ↑ Państwo in statu nascendi; Palestyńskie Władze Narodowe to tymczasowa struktura zarządzająca obszarem Strefy Gazy i częścią Zachodniego Brzegu do czasu uzyskania niepodległości przez Palestynę
  5. ↑ Uznawana przez 12 państw
Dawne kolonie i protektoraty Francji
Ameryka
Afryka
Azja
Australia i Oceania
Członkostwo w organizacjach międzynarodowych
Liga Państw Arabskich
Członkowie
Obserwatorzy
Zawieszeni

Godło Ligi Państw Arabskich

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Liban&oldid=49915722”