Roman Hauser: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
przywrócenie poprzedniej wersji (całość wyjaśniona dokładnie w treści hasła)
Szablon
Linia 71: Linia 71:


{{Trybunał Konstytucyjny}}
{{Trybunał Konstytucyjny}}
{{Przewodniczący KRS}}
{{Prezesi NSA}}
{{Prezesi NSA}}



Wersja z 11:08, 16 gru 2017

Roman Hauser
Ilustracja
Roman Hauser (2014)
Data i miejsce urodzenia

8 października 1949
Poznań

Profesor nauk prawnych
Specjalność: postępowanie administracyjne, prawo administracyjne, sądownictwo administracyjne
Alma Mater

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Doktorat

1979 – nauki prawne
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Habilitacja

1988 – nauki prawne
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Profesura

30 grudnia 2009

Doktor honoris causa
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej – 2014
Prezes
Sąd

Naczelny Sąd Administracyjny

Okres spraw.

2010–2015

Poprzednik

Janusz Trzciński

Następca

Marek Zirk-Sadowski

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Order Zasługi Republiki Włoskiej II Klasy (1951-2001)
Roman Hauser z Małgorzatą Sadurską i Małgorzatą Gersdorf (2015)

Roman Marek Hauser (ur. 8 października 1949 w Poznaniu) – polski prawnik, sędzia i nauczyciel akademicki, profesor nauk prawnych. W latach 1992–2004 i 2010–2015 prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego, od 2014 do 2015 przewodniczący Krajowej Rady Sądownictwa.

Życiorys

Studia prawnicze ukończył na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu w 1973. Od 1973 zawodowo związany z macierzystym wydziałem. Początkowo był asystentem, a od 1976 starszym asystentem. W 1979 uzyskał stopień naukowy doktora nauk prawnych i zatrudniony został na wydziale jako adiunkt. W 1988 habilitował się, w 1991 objął stanowisko profesora nadzwyczajnego na UAM. W latach 1990–1992 pełnił funkcję prorektora Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Do 2007 był kierownikiem Katedry Postępowania Administracyjnego, pozostał wykładowcą na tej uczelni. W 2009 otrzymał tytuł profesora nauk prawnych[1].

Od 1991 orzekał jako sędzia w Ośrodku Zamiejscowym Naczelnego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. Od 22 maja 1992 do 21 maja 2004 przez dwie kadencje zajmował stanowisko prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego. Następnie był wiceprezesem NSA oraz dyrektorem Biura Orzecznictwa. 19 maja 2010 tymczasowo pełniący obowiązki Prezydenta RP Bronisław Komorowski powołał go z dniem 23 maja 2010 ponownie na prezesa NSA[2].

Był współtwórcą reformy sądownictwa administracyjnego, wprowadzającej dwuinstancyjny model postępowania administracyjnosądowego w Polsce. Został członkiem m.in. Komitetu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk oraz Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Wszedł w skład komitetów redakcyjnych wielu czasopism, w tym „Państwa i Prawa”, „Ruchu Prawniczego, Ekonomicznego i Socjologicznego”, „Prokuratury i Prawa”, „Monitora Prawniczego” i „Orzecznictwa w Sprawach Samorządowych”.

W 2014 został przewodniczącym Krajowej Rady Sądownictwa[3].

8 października 2015 został wybrany przez Sejm VII kadencji na sędziego Trybunału Konstytucyjnego[4]. W konsekwencji zrezygnował ze stanowisk w KRS i NSA. Jego kadencja jako sędziego zgodnie z uchwałą Sejmu rozpoczęła się 7 listopada 2015[5] (jeszcze w okresie trwania Sejmu VII kadencji). Nie złożył dotąd ślubowania wobec prezydenta RP (z uwagi na brak inicjatywy ze strony prezydenta Andrzeja Dudy). 25 listopada 2015 Sejm VIII kadencji głosami posłów PiS i Kukiz’15 podjął uchwałę „w sprawie stwierdzenia braku mocy prawnej” uchwały o wyborze Romana Hausera na sędziego TK[6]. 3 grudnia 2015 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że przepisy ustawy o TK, na mocy których nastąpił wybór na sędziego TK m.in. Romana Hausera, są zgodne z odpowiednimi przepisami Konstytucji RP, a prezydent jest obowiązany do niezwłocznego przyjęcia ślubowania[7].

Został członkiem Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów na kadencję 2017–2020[8].

Odznaczenia i wyróżnienia

Od 2000 Wielki Oficer Orderu Zasługi Republiki Włoskiej[9]. W 2004 został odznaczony przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[10].

W 2014 otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie[11].

Wybrane publikacje

  • Podporządkowanie poziome w systemie rad narodowych i terenowych organów administracji, Wyd. Naukowe UAM, Poznań 1981
  • Ochrona obywatela w postępowaniu egzekucyjnym w administracji (praca habilitacyjna), Wyd. Naukowe UAM, Poznań 1988
  • Egzekucja administracyjna. Komentarz do ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (współautor, ze Zbigniewem Leońskim), Wyd. Prawnicze, Warszawa 1992
  • Postępowanie egzekucyjne w administracji: komentarz (współautor, ze Zbigniewem Leońskim), C.H. Beck, Warszawa 2003
  • Podmioty administrujące (współredaktor), C.H. Beck, Warszawa 2011
  • Konstytucyjne podstawy funkcjonowania administracji publicznej (współredaktor), C.H. Beck, Warszawa 2012
  • Kodeks postępowania administracyjnego: komentarz (współredaktor), C.H. Beck, Warszawa 2014
  1. {{{osoba}}}, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI).[martwy link] [dostęp 23 maja 2010].
  2. Powołanie Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego. prezydent.pl, 19 maja 2010. [dostęp 23 maja 2010].
  3. Roman Hauser przewodniczącym Rady. rp.pl, 7 maja 2014. [dostęp 15 maja 2014].
  4. Wybrano skład uzupełniający Trybunału Konstytucyjnego. onet.pl, 8 października 2015. [dostęp 2015-10-08].
  5. M.P. z 2015 r. poz. 1038
  6. M.P. z 2015 r. poz. 1131
  7. Co orzekł Trybunał Konstytucyjny. Najważniejsze informacje w punktach. tvn24.pl, 3 grudnia 2015. [dostęp 3 grudnia 2015].
  8. Sekcja I Nauk Humanistycznych i Społecznych. ck.gov.pl, 3 kwietnia 2017. [dostęp 16 kwietnia 2017].
  9. Hauser Sig. Roman: Grande Ufficiale Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 14 marca 2015. [dostęp 21 maja 2015]. (wł.).
  10. M.P. z 2004 r. nr 44, poz. 771
  11. Kamil Chacewicz: Uroczystość nadania tytułu doktora honoris causa prof. Romanowi Hauserowi. umcs.pl, 25 czerwca 2014. [dostęp 26 czerwca 2014].

Bibliografia