Andriej Jeriomienko: Różnice pomiędzy wersjami

Andriej Iwanowicz Jeriomienko
Андрей Иванович Ерёменко
	; Andriej Jeriomienko w 1944
	marszałek Związku Radzieckiego
Data i miejsce urodzenia	14 października 1892 ; Markowka, gubernia charkowska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	19 listopada 1970 ; Moskwa, ZSRR
	Przebieg służby
Lata służby	1913–1917 (Armia Imperium Rosyjskiego) ; 1918–1970 (Robotniczo-Chłopska Armia Czerwona)
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego ; Robotniczo-Chłopska Armia Czerwona
Stanowiska	dowódca Frontów: Zachodniego,; Briańskiego,; Południowo-Wschodniego,; Stalingradzkiego,; Południowego,; Kalinińskiego,; dowódca Samodzielnej Armii Nadmorskiej, ; dowódca Frontów: 2. Nadbałtyckiego,; 4. Ukraińskiego;
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, ; wojna domowa w Rosji, ; II wojna światowa: bitwa pod Moskwą,; bitwa stalingradzka;
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 04:33, 27 gru 2017

Andriej Iwanowicz Jeriomienko, ros. Андрей Иванович Ерёменко, (ur. 14 października 1892 we wsi Markowka, zm. 19 listopada 1970 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, marszałek Związku Radzieckiego (1955), deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 3., 4., 5., 6., 7. i 8. kadencji, Bohater Związku Radzieckiego (1944), Bohater Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej (1970). W wyniku nieprawidłowej transliteracji nazwiska, w historiografii polskiej występuje pod nazwiskiem Jeremienko.

Życiorys

Urodził się 14 października we wsi Markowka (gubernia charkowska) w rodzinie chłopskiej. Od 1913 w armii rosyjskiej jako poborowy, walczył w I wojnie światowej. W latach 1918–1920 organizator oddziału partyzanckiego w Donbasie, który wszedł w skład Armii Czerwonej. W czasie wojny domowej na stanowiskach dowódczych m.in. szef sztabu brygady 1 Armii Konnej. W 1925 ukończył kurs doskonalenia dowódców oraz w 1931 kurs w Wojskowej Akademii Politycznej.

W 1935 ukończył Akademię Wojskową im. Michaiła Frunzego, następnie był dowódcą 14 Dywizji Kawalerii, korpusu kozackiego i korpusu zmechanizowanego. W 1939 brał udział w radzieckiej agresji na Polskę jako dowódca korpusu kawalerii.

Od 14 stycznia 1941 (rozkaz LKO nr 0145) do 19 czerwca 1941 był dowódcą 1 Armii na Dalekim Wschodzie^[1].

Po napaści Niemiec na ZSRR był dowódcą Frontu Zachodniego, zastępcą dowódcy i dowódcą Frontu Briańskiego (sierpień – październik 1941), od grudnia do lutego 1942 dowódcą 4 Armii Uderzeniowej, w okresie sierpień 1942 – luty 1943 dowódcą Frontu Południowo-Wschodniego, Frontu Stalingradzkiego i Frontu Południowego. W latach 1943–1945 pod jego dowództwem znalazły się kolejno: Front Kaliniński 9 kwietnia – listopad 1943, Samodzielna Armia Nadmorska (walcząca na Krymie luty – kwiecień 1944), 2 Front Nadbałtycki (kwiecień 1944 – luty 1945) i 4 Front Ukraiński (marzec – maj 1945). Uczestniczył w bitwach: moskiewskiej i stalingradzkiej, walk pod Smoleńskiem, wyzwolenia Krymu, wybrzeża Bałtyku i Czechosłowacji. Był trzykrotnie ranny.

Po wojnie dowodził okręgami wojskowymi: Karpackim, Zachodniosyberyjskim i Północnokaukaskim. Od maja 1958 był w grupie inspektorów Ministerstwa Obrony ZSRR.

Deputowany do Rady Najwyższej ZSRR od 3. do 8. kadencji.

Pochowany pod murem kremlowskim na Placu Czerwonym w Moskwie.

Publikacje

Andriej Jeriomienko – Uwagi i polemiki
Andriej Jeriomienko – Na kierunku zachodnim
Andriej Jeriomienko – Stalingrad
Andriej Jeriomienko – W naczale wojny

Awanse

gen. por. 04 czerwca 1940;
gen. płk 11 września 1941;
gen. armii 27 sierpnia 1943;
marszałek Związku Radzieckiego 11 marca 1955.

Odznaczenia

Medal "Złota Gwiazda" Bohatera Związku Radzieckiego (29 lipca 1944)
Order Lenina – pięciokrotnie (1938, 1944, 1945, 1962, 1967)
Order Rewolucji Październikowej (1968)
Order Czerwonego Sztandaru – czterokrotnie (1926, 1941, 1944, 1949)
Order Suworowa I klasy – trzykrotnie (1943, 1944, 1945)
Order Kutuzowa I klasy (1943)
Złota Gwiazda Bohatera Republiki Czechosłowackiej (28 kwietnia 1970, CSSR)
Order Klementa Gottwalda (CSSR)
Wielka Komandorska Legia Zasługi (USA)
Order Krzyża Grunwaldu II klasy (24 czerwca 1946, Polska)^[2]
Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari (24 czerwca 1946, Polska)^[2]

↑ Командный и начальствующий состав Красной Армии в 1940-1941 гг. Структура и кадры центрального аппарата HКО СССР, военных округов и общевойсковых армий. Документы и материалы. Российский государственный военный архив, Moskwa 2005. str. 100.
↑ ^a ^b „za wybitne zasługi przy wyzwoleniu Polski spod okupacji niemieckiej” M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 210

Bibliografia

B. Potyrała, H. Szczegóła – Czerwoni marszałkowie. Elita Armii Radzieckiej 1935-1991, Wyd. WSP im. Tadeusza Kotarbińskiego, Zielona Góra 1997, ISBN 83-86832-23-1
B. Potyrała, W. Szlufik – Who is who? Trzygwiazdkowi generałowie i admirałowie radzieckich sił zbrojnych z lat 1940-1991, Wyd. WSP, Częstochowa 2001, ISBN 83-7098-662-5
Słownik biograficzny marszałków Związku Radzieckiego, Koszalin 2004
Mała Encyklopedia Wojskowa, t. I, Wyd. MON, Warszawa 1967
Encyklopedia II wojny światowej, Wyd. MON, Warszawa 1975
(ros.) A. Abramow – U kremlowskoj stieny, Wyd. Izdatielstwo polityczeskoj litieratury, Moskwa 1978
(ros.) W. Jegorszyn – Feldmarszałkowie i marszałkowie, Moskwa 2000
(ros.) K. Zalesskij – Imperium Stalina. Biograficzny słownik encyklopedyczny, Moskwa 2000
(ros.) Radziecka Encyklopedia Wojskowa, t. I, Moskwa
(ros.) Wielka Encyklopedia Radziecka, t. 9, ss. 91-92, Moskwa 1969-1978
(ros.) Wojskowy słownik encyklopedyczny, Moskwa 1986
Андрей Иванович Ерёменко – Герои страны (ros.)
Андрей Иванович Еременко – Проект ХРОНОС (ros.)
Wyżsi dowódcy Związku Radzieckiego (ros.)

[1] Командный и начальствующий состав Красной Армии в 1940-1941 гг. Структура и кадры центрального аппарата HКО СССР, военных округов и общевойсковых армий. Документы и материалы. Российский государственный военный архив, Moskwa 2005. str. 100.

[MP27-2] „za wybitne zasługi przy wyzwoleniu Polski spod okupacji niemieckiej” M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 210

[1]

[2]

@@ Linia 36: / Linia 36: @@
 == Życiorys ==
 Urodził się 14 października we wsi Markowka (gubernia charkowska) w rodzinie chłopskiej. Od 1913 w [[Armia Imperium Rosyjskiego|armii rosyjskiej]] jako poborowy, walczył w [[I wojna światowa|I wojnie światowej]]. W latach 1918–1920 organizator oddziału partyzanckiego w [[Donieckie Zagłębie Węglowe|Donbasie]], który wszedł w skład [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]]. W czasie [[Wojna domowa w Rosji|wojny domowej]] na stanowiskach dowódczych m.in. szef sztabu brygady [[1 Armia Konna|1 Armii Konnej]]. W 1925 ukończył kurs doskonalenia dowódców oraz w 1931 kurs w Wojskowej Akademii Politycznej.
 W 1935 ukończył [[Akademia Wojskowa im. Michaiła Frunzego|Akademię Wojskową im. Michaiła Frunzego]], następnie był dowódcą [[14 Dywizja Kawalerii|14 Dywizji Kawalerii]], korpusu kozackiego i korpusu zmechanizowanego. W 1939 brał udział w radzieckiej agresji na Polskę jako dowódca korpusu kawalerii.
 Od 14 stycznia 1941 (rozkaz [[Ludowy Komisariat Obrony ZSRR|LKO]] nr 0145) do 19 czerwca 1941 był dowódcą [[1 Armia (ZSRR)|1 Armii]] na Dalekim Wschodzie<ref>Командный и начальствующий состав Красной Армии в 1940-1941 гг. Структура и кадры центрального аппарата HКО СССР, военных округов и общевойсковых армий. Документы и материалы. Российский государственный военный архив, Moskwa 2005. str. 100.</ref>.
 Po napaści Niemiec na ZSRR był dowódcą [[Front Zachodni (1941)|Frontu Zachodniego]], zastępcą dowódcy i dowódcą [[Front Briański|Frontu Briańskiego]] (sierpień – październik 1941), od grudnia do lutego 1942 dowódcą [[4 Armia Uderzeniowa|4 Armii Uderzeniowej]], w okresie sierpień 1942 – luty 1943 dowódcą [[Front Południowo-Wschodni (radziecki)|Frontu Południowo-Wschodniego]], [[Front Stalingradzki|Frontu Stalingradzkiego]] i [[Front Południowy (radziecki)|Frontu Południowego]]. W latach 1943–1945 pod jego dowództwem znalazły się kolejno: [[Front Kaliniński]] 9 kwietnia – listopad 1943, [[Samodzielna Armia Nadmorska]] (walcząca na Krymie luty – kwiecień 1944), [[2 Front Nadbałtycki]] (kwiecień 1944 – luty 1945) i [[4 Front Ukraiński]] (marzec – maj 1945). Uczestniczył w bitwach: [[Bitwa pod Moskwą|moskiewskiej]] i [[Bitwa stalingradzka|stalingradzkiej]], walk pod [[Smoleńsk]]iem, wyzwolenia Krymu, wybrzeża [[Morze Bałtyckie|Bałtyku]] i [[Czechosłowacja|Czechosłowacji]]. Był trzykrotnie ranny.
 Po wojnie dowodził okręgami wojskowymi: [[Karpacki Okręg Wojskowy|Karpackim]], [[Zachodniosyberyjski Okręg Wojskowy|Zachodniosyberyjskim]] i [[Północnokaukaski Okręg Wojskowy (ZSRR)|Północnokaukaskim]]. Od maja 1958 był w grupie inspektorów Ministerstwa Obrony ZSRR.
 Deputowany do [[Rada Najwyższa ZSRR|Rady Najwyższej ZSRR]] od 3. do 8. kadencji.