Lubomyr Huzar

Lubomyr Huzar

kardynał prezbiter
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia	26 lutego 1933 Lwów
Data i miejsce śmierci	31 maja 2017 Kijów
arcybiskup większy kijowsko-halicki
Okres sprawowania	2001-2011
Wyznanie	katolickie
Kościół	Ukraiński Kościół Greckokatolicki
Inkardynacja	MSU
Prezbiterat	30 marca 1958
Nominacja biskupia	22 lutego 1996
Chirotonia biskupia	2 kwietnia 1977
Kreacja kardynalska	21 lutego 2001 Jan Paweł II
Kościół tytularny	Kościół św. Zofii przy Via Boccea

{{Duchowny infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | alt grafiki = | faksymile = | imię i nazwisko org = | opis grafiki = | miejsce pochówku = | kraj działania = | opis faksymile = Nieznane pola: "imię przybrane oryginalne", "imię i nazwisko oryginalne" oraz "państwo".

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	2 kwietnia 1977
Konsekrator	Josyf Slipyj
Współkonsekratorzy	Iwan Praszko Isidore Borecky
Konsekrowani biskupi Stefan Meniok 15 lutego 2002 Ihor Woźniak 17 lutego 2002 Hlib Łonczyna 27 lutego 2002 Paul Patrick Chomnycky 11 czerwca 2002 David Motiuk 11 czerwca 2002 Richard Stephen Seminack 4 czerwca 2003 Wołodymyr Wijtyszyn 15 lipca 2003 Stephen Victor Chmilar 23 lipca 2003 Wasyl Iwasiuk 28 września 2003 Valdomiro Koubetch 21 marca 2004 Wasyl Semeniuk 3 kwietnia 2004 Mykoła Symkajło 12 lipca 2005 Bohdan Dziurach 15 lutego 2006 John Bura 21 lutego 2006 Dionizy Lachowicz 26 lutego 2006 Meron Mazur 26 lutego 2006 Jarosław Pryriz 29 kwietnia 2006 Jozafat Oleh Howera 7 kwietnia 2008 Taras Senkiw 20 lipca 2008

Lubomyr Huzar MSU (ukr. Любомир Гузар) (ur. 26 lutego 1933 we Lwowie, zm. 31 maja 2017 w Kijowie) – ukraiński biskup greckokatolicki, kardynał, studyta, arcybiskup większy kijowsko-halicki.

Życiorys

Urodził się we Lwowie. Ojciec – Jarosław Huzar (1897, Stanisławów–1963, SZ), syn Lewa Huzara (pracował jako notariusz w Haliczu) i jego żony Wilhelminy, pracował m.in. w Ukraińskiem banku ziemskim we Lwowie. Matka – Rostysława z Demczuków, córka ksiądza greckokatolickiego, proboszcza we wsi Kalne. .

Część lat dziecięcych spędził na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W 1944 przed nadejściem wojsk radzieckich opuścił wraz z rodziną Ukrainę i udał się na emigrację do Austrii. W latach 1944-1949 przebywał w Salzburgu, później w Stanach Zjednoczonych Ameryki.

Studiował filozofię i teologię w Kolegium Świętego Bazylego w Stamford, na Katolickim Uniwersytecie Ameryki w Waszyngtonie, na Fordham University w Nowym Jorku i na Papieskim Uniwersytecie Urbaniana w Rzymie.

W latach 1958-1969 pracował jako wykładowca akademicki w Stamford. W latach 1969-1972 był profesorem eklezjologii na Papieskim Uniwersytecie Urbaniana w Rzymie.

30 marca 1958 w katedrze w Stamford przyjął święcenia kapłańskie w obrządku bizantyjskim. W latach 1966-1969 pełnił funkcje proboszcza parafii greckokatolickiej w Kerhonkson. W 1972 wstąpił do zakonu studytów. Od 1974 roku był przełożonym klasztoru w Grottaferrata.

2 kwietnia 1977 został mianowany przez arcybiskupa Josyfa Slipego sufraganem i otrzymał w Castel Gandolfo potajemnie sakrę biskupią bez wcześniejszego zatwierdzenia papieskiego. Pełnił funkcję archimandryty mnichów studytów na Europę i Amerykę.

W 1993 powrócił na Ukrainę z zadaniem zorganizowania klasztoru studytów w diecezji tarnopolskiej.

W 1995 został wybrany przez Synod Biskupów Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego na egzarchę kijowsko-wyszhorodzkiego. W 1996 uzyskał potwierdzenie kanoniczności swoich święceń biskupich od papieża Jana Pawła II i 22 lutego 1996 został mianowany biskupem tytularnym Nisa di Licia.

W październiku 1996 został biskupem pomocniczym arcybiskupa większego lwowskiego, z tytułem koadiutora i nadzwyczajnymi pełnomocnictwami duszpasterskimi. Po śmierci kardynała Myrosława Lubaczewskiego 23 grudnia 2000 został mianowany administratorem apostolskim archidiecezji lwowskiej.

25 stycznia 2001 został wybrany przez Synod Biskupów Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego arcybiskupem większym Lwowa i następnego dnia otrzymał zatwierdzenie swojego tytułu od papieża. W lutym 2001 otrzymał nominację kardynalską, z tytułem kardynała prezbitera S. Sofia a Via Boccea.

W 2005 brał udział w konklawe po śmierci Jana Pawła II. Od sierpnia 2005 jako zwierzchnik Kościoła katolickiego obrządku bizantyjsko-ukraińskiego nosił tytuł arcybiskupa większego Kijowa i Halicza. W latach 2005-2010 podejmował starania o podniesienie swojej metropolii do rangi patriarchatu.

3 maja 2008 otrzymał we Lwowie honorowe obywatelstwo tego miasta.

10 lutego 2011 złożył rezygnację z funkcji arcybiskupa większego halicko-kijowskiego i zwierzchnika Kościoła katolickiego obrządku bizantyjsko-ukraińskiego. Funkcję locum tenens po jego dymisji przejął do czasu zwołania Synodu Biskupów Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego, arcybiskup lwowski Ihor Woźniak.

26 lutego 2013 w związku z ukończeniem 80 roku życia, utracił prawo do udziału w konklawe. Zmarł 31 maja 2017 w Kijowie.

Zobacz też

• Kardynałowie z nominacji Jana Pawła II
• Zwierzchnicy UKGK

Literatura

• Korinńia (przyg. Nadija Pasternak). „Kultura i żyttia”, 36 (2017), s. 10-11. (ukr.)

Linki zewnętrzne

• Catholic Hierarchy (en)
• The Cardinals of the Holy Roman Church (en)
• Lubomyr Huzar w monasterze w Buczaczu (zdjęcie)