Tyśmienica (miasto): Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
→‎Historia: poprawna nazwa, replaced: Iwano-Frankowsk → Iwano-Frankiwsk przy użyciu AWB
Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje)
m Dodaję nagłówek przed Szablon:Przypisy
Linia 40: Linia 40:
* zamek<ref>Władysław Łozińskim ''Prawem i lewem. Obyczaje na Czerwonej Rusi w pierwszej połowie XVII wieku'', 1903, str. 98</ref>
* zamek<ref>Władysław Łozińskim ''Prawem i lewem. Obyczaje na Czerwonej Rusi w pierwszej połowie XVII wieku'', 1903, str. 98</ref>


== Przypisy ==
{{Przypisy}}
{{Przypisy}}



Wersja z 18:07, 17 sty 2018

Tyśmienica
ilustracja
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Ukraina

Obwód

 iwanofrankowski

Rejon

tyśmienicki

Populacja
• liczba ludności


9287
(1 stycznia 2019)

Nr kierunkowy

+380 3436

Kod pocztowy

77400

Położenie na mapie obwodu iwanofrankiwskiego
Mapa konturowa obwodu iwanofrankiwskiego
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:landmark}
Strona internetowa

Tyśmienica (ukr. Тисмениця) – miasto na Ukrainie, stolica rejonu w obwodzie iwanofrankiwskim. 9,3 tys. mieszkańców (szacunek na 2006).

Historia

Miasto królewskie położone było w XVI wieku w województwie ruskim[1]. W 1598 ówczesny właściciel Jezupola[2], rotmistrz, przyszły wojewoda bracławski Jakub Potocki otrzymał drogą darowizny od Samuela, Łukasza oraz Mikołaja Sienieńskich, trzech synów zmarłego kasztelana halickiego Jana Sienieńskiego, Tyśmienicę z przyległymi wsiami: Kłubowce, Pszeniczniki, Uhorniki, Mikietyńce, Wołczyniec, Podłuże, Podpieczary, Studzieniec, Olszanica, Dobrowlany, Uzień. Wymienione dobra kasztelan halicki Jan Sienieński objął po Paniowskich[3].

Początek hasła w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego:

Tyśmienica, miasto, pow. tłumacki, 14 km na płn.-wschód od Tłumacza, między 48° 50' a 48° 56' szer. płn. i między 42° 26' a 42 0 35' dług. wsch. od F. Na płn.-zach. leżą Podpieczary, na płn. Olszanica, na wschód Kłubowce i Nadorożna, na płd. Pohonia, Przeniczniki, Chomiakówka i Markowce, na płd.-zach. Bratkowce, na zach. Czerniejów, Chryplin i Uhorniki, (trzy ostatnie w pow. stanisławowskim). Środkiem miasta płynie Worona, dopływ Czarnej Bystrzycy. Wchodzi od płd. z Przenicznik i dąży na płn.-zach. do Podpieczar. W obrębie miasta przyjmuje od praw. brzegu pot.: Mielnicki, a od lew. Strymbę z Uniawa,. Zabudowania miasta zajmują środek obszaru, dolinę Worony aż po Strymbę. Na płn. od miasta leży przedmieście Stanisławowskie, a na wsch. Tłumackie. W płn. stronie wzgórze: Mogiłka (341 m), na wsch. Bohorodecka góra (324 m). Przez miasto idzie gościniec z Iwano-Frankiwska do Niżniowa. Własn. więk. ma roli or. 140, łąk i ogr. 318, past. 215, lasu 272 mr.; wł. mn. roli or. 3035, łąk i ogr. 2681, past. 276, lasu 85 mr. W r. 1880 było 1100 dm., 6953 mk. w gm., 18 dm., 127 mk. na obsz. d wor. (3747 gr.-kat., 848 rz.-kat., 37 orm.-kat., 2548 izr.; 3362 Rusinów, 1410 Polaków, 2405 Niemców). Par. rz.-kat. w miejscu, dek. stanisławowski. Parafię fundował w r. 1630 Mikołaj Potocki, woj. bracławski, wraz z żoną Zofią, z Firlejów. Zarząd jej oddał dominikanom (o uposażeniu parafii pisze Barącz w artykule "Tyśmienica", w dziele: "Pamiętniki dziejów polskich", Lwów, 1855,str. 225). Zaraz po akcie 'fundacyi wprowadzono dominikanów do T., a. pierwszym wikarym konwentu był ks. Szymon Okolski. Bawił on tu po raz wtóry jako przeor klasztoru w r. 1645 i tu napisał swe dzieło: "Russia flodda". Klasztor i kościół były zrazu drewniane. W r. 1676 uległy zniszczeniu podczas napadu nieprzyjacielskiego. W r. 1678 odbudowano klasztor, (...)

1 kwietnia 1897 r. urodził się tu major piechoty Wojska Polskiego Kazimierz Salewicz – ofiara zbrodni katyńskiej.

Zabytki

Przypisy

  1. Zenon Guldon, Jacek Wijaczka. Skupiska i gminy żydowskie w Polsce do końca XVI wieku. w: „Czasy Nowożytne”, 21, 2008, s. 172.
  2. do 1597 miejscowość nazywała się Czeszybiesy
  3. Aleksander Czołowski. Z przeszłości Jezupola i okolicy. Lwów, 1890, s. 56.
  4. Władysław Łozińskim Prawem i lewem. Obyczaje na Czerwonej Rusi w pierwszej połowie XVII wieku, 1903, str. 98

Linki zewnętrzne