Operacja Fall Blau: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
drobne techniczne
Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje)
m Dodaję nagłówek przed Szablon:Przypisy
Linia 46: Linia 46:
* [[Terekli-Mekteb]]
* [[Terekli-Mekteb]]


== Przypisy ==
{{Przypisy}}
{{Przypisy}}



Wersja z 09:37, 18 sty 2018

Operacja Fall Blau
II wojna światowa, Front wschodni
Ilustracja
{{{opis grafiki}}}
Czas

{{{czas}}}

Miejsce

Rostów, Stalingrad, Kaukaz, Kubań

Terytorium

ZSRR

Wynik

Strategiczna porażka Osi

Strony konfliktu
 ZSRR  III Rzesza
 Rumunia
 Włochy
 Węgry
Niezależne Państwo Chorwackie
Dowódcy
Józef Stalin
Aleksandr Wasilewski
Gieorgij Żukow
Dmitrij Kozłow
Iwan Tiuleniew
Siemion Budionny
Filipp Golikow
Rodion Malinowski
Andriej Jeriomienko
Konstanty Rokossowski
Siemion Timoszenko
III Rzesza Adolf Hitler
III Rzesza Fedor von Bock
III Rzesza Maximilian von Weichs
III Rzesza Wilhelm List
III Rzesza Erich von Manstein
III Rzesza Paul Ludwig Ewald von Kleist
III Rzesza Alexander Löhr
III Rzesza Wolfram von Richthofen
Rumunia Petre Dumitrescu
Italo Gariboldi
Położenie na mapie świata
Mapa konturowa świata
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|}

Operacja Fall Blau (dosł. Wariant błękitny[1]) – walki toczone w czasie II wojny światowej na prawym skrzydle ofensywy niemieckiej w latach 1942–1943 przeprowadzonej w celu przełamania impasu z końca 1941 i zdobycia cennych złóż ropy w podkaukaskim Majkopie i w Baku nad Morzem Kaspijskim.

Polecenie przygotowania i rozpoczęcia operacji kaukaskiej zostało sformułowane przez Hitlera w dyrektywie nr 41. Niemcy przygotowali akcję dezinformacyjną w celu zapewnienia pełnego zaskoczenia i zmniejszenia strat własnych. W ramach tych działań przygotowano plan uderzenia na Moskwę i zadbano o jego przechwycenie przez ZSRR.

Ofensywa

Niemiecki atak rozpoczęto o świcie 28 czerwca 1942 roku. Obiektami ataków były radzieckie 13. Armia i 40. Armia. Około godz. 10 niemiecka 4 Armia Pancerna ruszyła w kierunku na Don. Na północ od niej nacierał 55. Korpus Armijny, a na południe węgierska 2. Armia. Obrona została przerwana i niemieckie czołgi wdarły się 12 km w głąb linii wroga. Wszystkie radzieckie kontrataki załamały się na skutek złego dowodzenia i nieumiejętnego wprowadzenia do walki. Następnego dnia Niemcy wdarli się do Bykowa i rozpędzili sztab 40. Armii. Radziecki 1. Korpus Pancerny, mający za zadanie powstrzymać natarcie niemieckie, z powodu dużych strat 5 lipca musiał się wycofać za rzekę Ołym.

6 sierpnia niemiecka 1 Armia Pancerna przekroczyła Kubań i zbliżyła się do pól naftowych Majkopu, który został zdobyty 9 sierpnia.

W tym czasie 19 sierpnia generał Paulus wydał rozkaz ataku na Stalingrad. 23 sierpnia wojska niemieckiej Grupy Armii B dotarły do Wołgi, a 13 września na przedmieścia Stalingradu. Rozpoczęły się zacięte walki na ulicach miasta.

6 października niemieckie jednostki pancerne zdobyły miasto Małgobek niedaleko Groznego.

Następstwa

28 grudnia 1942 Adolf Hitler nakazał rozpoczęcie odwrotu z Kaukazu. Jednak bitwa o Kaukaz jeszcze się nie zakończyła. Armia radziecka w celu odsunięcia wojsk niemieckich od Kaukazu przeprowadziła trzy operacje:

Niemcy prowadzili wobec narodów kaukaskich politykę znacznie łagodniejszą niż wobec ludności słowiańskiej. Pozwolili na otwarcie meczetów, zwrócili część ziemi zabranej góralom podczas kolektywizacji, pozwolili na działalność kulturalną licząc, że skłoni to górali do współpracy z Niemcami. Rzeczywiście wielu przedstawicieli narodów kaukaskich wstępowało do proniemieckich ugrupowań zbrojnych i podejmowało aktywną walkę zbrojną przeciwko Sowietom.

Armia niemiecka po rozciągnięciu linii zaopatrzeniowych, niszczeniu przez Armię Czerwoną instalacji wydobywających ropę oraz przegranej bitwie pod Stalingradem utraciła inicjatywę strategiczną, choć dotarła aż na przedmieścia Władykaukazu i zatknęła flagę na Elbrusie.

Zobacz też

Przypisy

  1. P. Carell, Operacja „Barbarossa”, tłum. K. Szarski, Bellona, Warszawa 2000, s. 413.

Bibliografia

  • George M. Nipe Jr. (2000). Last Victory in Russia: The SS-Panzerkorps and Manstein’s Kharkov Counteroffensive–February–March 1943. Schiffer Publishing. ISBN 0-7643-1186-7.
  • Erich von Manstein (2004). Lost Victories: The War Memoirs of Hitler’s Most Brilliant General. Zenith Press. ISBN 0-7603-2054-3.
  • David M. Glantz (1998). When Titans Clashed: How the Red Army Stopped Hitler. University Press of Kansas. ISBN 0-7006-0899-0.
  • Timothy Woods, Andrew A. Wiest, M. K. Barbier, Strategy and Tactics Infantry Warfare, Zenith Imprint, 2002 ISBN 0-7603-1401-2.