Soplówka jeżowata: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
MastiBot (dyskusja | edycje)
m Bot poprawia formatowanie szablonów {{Dziennik Ustaw}} i {{Monitor Polski}}; zmiany kosmetyczne
Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje)
m Dodaję nagłówek przed Szablon:Przypisy
Linia 75: Linia 75:
W Polsce występuje jeszcze [[soplówka bukowa]] (''Hericium coralloides'') i [[soplówka jodłowa]] (''Hericium alpestre''), jednak różnią się one dość znacznie kształtem owocnika i kolcami<ref name=wet/>.
W Polsce występuje jeszcze [[soplówka bukowa]] (''Hericium coralloides'') i [[soplówka jodłowa]] (''Hericium alpestre''), jednak różnią się one dość znacznie kształtem owocnika i kolcami<ref name=wet/>.


== Przypisy ==
{{Przypisy}}
{{Przypisy}}



Wersja z 11:28, 20 sty 2018

Soplówka jeżowata
ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

gołąbkowce

Rodzina

soplówkowate

Rodzaj

soplówka

Gatunek

soplówka jeżowata

Nazwa systematyczna
{{{nazwa łacińska}}} (Bull.) Pers.
Comm. fung. clav. (Lipsiae): 27 (1797)
Młody okaz soplówki jeżowatej

Soplówka jeżowata (Hericium erinaceus (Bull.) Pers.) – gatunek grzybów należący do rodziny soplówkowatych (Hericiaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Hericium, Hericiaceae, Russulales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1781 r. Bulliard nadając mu nazwę Hydnum erinaceus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1797 r. Persoon, przenosząc go do rodzaju Hericium[1]. Synonimy naukowe:[2].

  • Clavaria conferta Paulet
  • Clavaria erinaceus (Bull.) Paulet
  • Dryodon caput-medusae (Bull.) Quél.
  • Dryodon erinaceus (Bull.) P. Karst.
  • Dryodon juranus Quél.
  • Hericium caput-medusae (Bull.) Pers.
  • Hericium echinus (Scop.) Pers.
  • Hericium erinaceus (Bull.) Pers.
  • Hericium grande Raf.
  • Hericium hystrix Pers.
  • Hericium unguiculatum (Pers.) Legon & A. Henrici
  • Hydnum caput-medusae Bull.
  • Hydnum echinus (Scop.) Fr.
  • Hydnum erinaceus Bull.
  • Hydnum grande (Raf.) Steud.
  • Hydnum hystricinum Batsch
  • Hydnum hystrix (Pers.) Fr.
  • Hydnum juranum (Quél.) Sacc. & D. Sacc.
  • Hydnum omasum Panizzi
  • Hydnum unguiculatum (Pers.) Streinz
  • Manina cordiformis Scop.
  • Martella echinus Scop.
  • Martella hystricinum (Batsch) Kuntze
  • Martella hystrix (Pers.) Lloyd
  • Merisma caput-medusae (Bull.) Spreng.
  • Merisma hystrix (Pers.) Spreng.
  • Steccherinum quercinum Gray

Nazwę polską podali Barbara Gumińska i Władysław Wojewoda w 1983 r[3].

Morfologia

Owocnik

Kulisty lub poduchowaty, czasami strzechowaty, wielkości od 8-20 cm, ale dorastający nawet do 30 cm. W młodości jest biały, potem później białokremowy, żółtosiny, w końcu ochrowobrązowawy. Przyrasta do drzewa bokiem lub bulwiastą częścią, która w starszych okazach drewnieje. Jest gęsto pokryty kolcami o długości 2-6 cm i o grubości (przy podstawie) 1,5-2 mm. Kolce za młodu są białawożółte, później śmietankowe, na starość mają kolor od żółtopomarańczowego do siwobrązowawego[4].

Miąższ

Mięsisty, elastyczny, sprężysty i trochę włóknisty. Ma biały kolor jest zwarty i dziurkowany. Smak słodkawy, zapach grzybowy[4].

Wysyp zarodników

Biały, amyloidalny. Zarodniki bardzo drobno kropkowane, o rozmiarach 5-6 x 4-5 µm[5][6].

Występowanie i siedlisko

Rośnie w lasach liściastych ze starym drzewostanem, głównie na pniach starszych drzew w ich dolnej części, do wysokości kilku metrów. Występuje głównie na pniach buków i dębów, lecz także jabłoni lub orzechów włoskich[4].

W Polsce jest bardzo rzadka. Występuje np. na buku zwyczajnym – pomniku przyrody nr 1066 w Trójmiejskim Parku Krajobrazowym w Gdańsku[7]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status E – wymierający[8]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Austrii, Belgii, Czechach, Szwajcarii, Niemczech, Danii, Anglii, Holandii, Szwecji, Słowacji[3].

Znaczenie

Saprotrof[3]. Za młodu grzyb jadalny; w Japonii i Chinach jest ulubionym i uprawianym grzybem spożywczym[5][6]. W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej[9].

Gatunki podobne

W Polsce występuje jeszcze soplówka bukowa (Hericium coralloides) i soplówka jodłowa (Hericium alpestre), jednak różnią się one dość znacznie kształtem owocnika i kolcami[4].

Przypisy

  1. a b c Index Fungorum. [dostęp 2013-03-05]. (ang.).
  2. Species Fungorum. [dostęp 2013-04-15]. (ang.).
  3. a b c Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b c d Pavol Škubla: Wielki atlas grzybów. Poznań: Elipsa, 2007. ISBN 978-83-245-9550-1.
  5. a b Andreas Gminder, Tanja Böhning, Soplówka jeżowata, w:, tenże, Jaki to grzyb? / Welcher Pilz ist das?, Warszawa, Wyd. Świat Książki, ss. 256, 2009, ISBN 978-83-247-1016-4
  6. a b Ewald Gerhardt: Grzyby – wielki ilustrowany przewodnik. KDC, s. 572. ISBN 83-7404-513-2.
  7. Formy ochrony przyrody na terenie Nadleśnictwa Gdańsk. [dostęp 2016-09-09].
  8. Zbigniew Mirek: Red list of plants and fungi in Poland = Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany. Polish Academy of Sciences, 2006. ISBN 83-89648-38-5.
  9. Dz.U. z 2014 r. poz. 1409 – Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej grzybów