Irena Kaniewska (pilot)

Irena Kaniewska

Data i miejsce urodzenia	30 września 1914 Kraków
Data i miejsce śmierci	2 października 1963 Warszawa
Miejsce spoczynku	Żyrardów
Zawód, zajęcie	konstruktor szybowcowy
Odznaczenia

{{Biogram infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | alt grafiki = Nieznane pola: "podpis".

Irena Kaniewska (ur. 30 września 1914 w Krakowie, zm. 2 października 1963 w Warszawie) – polski konstruktor szybowcowy, pilot, członek Zarządu Głównego Aeroklubu PRL.

Życiorys

Córka Wilhelma Kahla i Zofii z Wątróbskich. W 1933 roku zdała maturę w Gimnazjum im. J. Kowalczyka w Warszawie i rozpoczęła studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Od 1940 roku kontynuowała studia wyższe na tajnych kursach prowadzonych przez profesorów Politechniki Warszawskiej, dyplom inżyniera uzyskała 28 września 1941 r. W tym samym roku wyszła za mąż za Feliksa Kaniowskiego. Od 1942 roku zatrudniona była jako robotnica w rozlewni wódek.

Brała udział w Powstaniu Warszawskim, po jego upadku była wywieziona do obozu pracy przymusowej w Berlinie. Jej mąż zginął w styczniu 1945 r. w obozie koncentracyjnym Buchenwald. W maju 1945 r. wróciła do Polski.

W czerwcu 1945 r. rozpoczęła pracę w Państwowym Monopolu Spirytusowym w Żyrardowie, następnie od sierpnia 1946 r. była zatrudniona jako inżynier projektant urządzeń fabrycznych w dyrekcji Państwowego Monopolu Spirytusowego w Warszawie. Od 1 października 1946 r. została zatrudniona w Bielsku w Instytucie Szybownictwa na stanowisku konstruktora lotniczego.

W 1954 roku w została kierownikiem Sekcji Prototypów SZD. Pracowała także społecznie: była członkiem Rady Zakładowej oraz przewodniczyła komisji współzawodnictwa, w latach 1953-1954 przewodniczyła sekcji SIMP w Bielsku-Białej, a ponadto była wiceprzewodniczącą koła Naczelnej Organizacji Technicznej obejmującego swoją działalnością miasto i ówczesny powiat bielsko-bialski.

Od 1 października 1954 r. została zatrudniona jako starszy asystent w Zakładzie Wytrzymałości Instytutu Lotnictwa w Warszawie. Zajmowała się samodzielnie problemami z zakresu wytrzymałości i dynamiki szybowców, prowadziła prace konstrukcyjne z zakresu celów latających oraz brała czynny i twórczy udział w opracowaniu przepisów budowy sprzętu lotniczego. W marcu 1956 roku jury konkursu na szybowiec szkolny przyznało jej III nagrodę za pracę opatrzoną godłem "Wróbel".

1 września 1957 r. otrzymała tytuł naukowy adiunkta Instytutu Lotnictwa w Warszawie. W styczniu 1963 r. otrzymała stopień samodzielnego pracownika naukowo-badawczego.

Zginęła w nocnym locie w dn. 2 października 1963 r. w Warszawie, 7 października została pochowana na cmentarzu w Żyrardowie. Tego samego dnia pośmiertnie została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Konstrukcje przy opracowaniu których brała udział:

• IS-2 Mucha,

• IS-5 Kaczka

• Mucha bis,

• IS-4 Jastrząb,

• Mucha ter,

• SZD-9 Bocian,

• SZD-8 Jaskółka,

• SZD-10 Czapla,

• SZD-13 Wampir.

Działalność sportowa i społeczna

W 1938 r. zaczęła latać na szybowcach w Miłośnie, gdzie uzyskała kategorie A i B pilota szybowcowego. W maju 1946 roku ukończyła kurs instruktorów szybowcowych, a w okresie letnim kurs pilotów samolotowych w Cywilnej Szkole Pilotów i Mechaników w Ligocie Dolnej. W grudniu tego roku została członkiem Aeroklubu Bielskiego.

W maju 1950 r. zdobyła srebrną odznakę szybowcową. Tego samego roku w Samolotowym Zlocie Gwiaździstym zajęta 5 miejsce. W 1952 roku w Regionalnych Zawodach Szybowcowych w Katowicach zajęła 2 miejsce.

W 1956 r. uzyskała licencje pilota samolotowego II klasy. W marcu 1957 r. została członkiem Aeroklubu Warszawskiego. W rozegranym w Warszawie I Konkursie Akrobacji Szybowcowej zajęła 7 miejsce. W grudniu 1957 r. została członkiem Zarządu Głównego Aeroklubu PRL. Dwukrotnie startowała w Samolotowych Mistrzostwach Polski: w 1959 r. z nawigatorem Wiesławą Łanecką (23 miejsce), w 1960 r. z nawigatorem Lucyną Bajewską (16 miejsce).

Pasjonowała się akrobacją lotniczą - jako pierwsza kobieta w Polsce wykonała na samolocie pętlę odwróconą. Była członkiem Komisji Rewizyjnej Aeroklubu PRL, lotniczej komisji egzaminacyjnej, komisji sędziowskiej na zawodach szybowcowych i samolotowych, a także Komisji Ekspertów Lotniczych RWPG oraz rzeczoznawcą lotniczym Komisji Przepisów Sprzętu Lotniczego przy Departamencie Lotnictwa Cywilnego Ministerstwa Komunikacji.

Bibliografia

• Jerzy R. Konieczny, Tadeusz Malinowski, Mała encyklopedia lotników polskich. Tom II, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 1988, ISBN 8320607345

Linki zewnętrzne

• Kaniewska Irena]