Organizacja Abu Nidala: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
PatLover (dyskusja | edycje)
8671 edycji
PatLover (dyskusja | edycje)
8671 edycji
Linia 8: Linia 8:
[[Izrael]]owi, Zachodowi, państwom [[Zatoka Perska|Zatoki Perskiej]] oraz na zlecenie swoich mocodawców<ref name="P">{{Cytuj stronę | url = https://www.tygodnikprzeglad.pl/komu-sluzyl-abu-nidal/| tytuł = Komu służył Abu Nidal?| autor = | opublikowany = tygodnikprzeglad.pl| data = | język = pl| data dostępu = 2017-09-06}}</ref><ref name="TAOVII">''Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena'' s. 85</ref>. Aktywiści organizacji mieli też na sumieniu członków konkurencyjnej [[Organizacja Wyzwolenia Palestyny|Organizacji Wyzwolenia Palestyny]] i innych Palestyńczyków, których uznali za nazbyt liberalnych<ref name="P">{{Cytuj stronę | url = https://www.tygodnikprzeglad.pl/komu-sluzyl-abu-nidal/| tytuł = Komu służył Abu Nidal?| autor = | opublikowany = tygodnikprzeglad.pl| data = | język = pl| data dostępu = 2017-09-06}}</ref>.
[[Izrael]]owi, Zachodowi, państwom [[Zatoka Perska|Zatoki Perskiej]] oraz na zlecenie swoich mocodawców<ref name="P">{{Cytuj stronę | url = https://www.tygodnikprzeglad.pl/komu-sluzyl-abu-nidal/| tytuł = Komu służył Abu Nidal?| autor = | opublikowany = tygodnikprzeglad.pl| data = | język = pl| data dostępu = 2017-09-06}}</ref><ref name="TAOVII">''Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena'' s. 85</ref>. Aktywiści organizacji mieli też na sumieniu członków konkurencyjnej [[Organizacja Wyzwolenia Palestyny|Organizacji Wyzwolenia Palestyny]] i innych Palestyńczyków, których uznali za nazbyt liberalnych<ref name="P">{{Cytuj stronę | url = https://www.tygodnikprzeglad.pl/komu-sluzyl-abu-nidal/| tytuł = Komu służył Abu Nidal?| autor = | opublikowany = tygodnikprzeglad.pl| data = | język = pl| data dostępu = 2017-09-06}}</ref>.


W latach 1974–1980 siedziba organizacji znajdowała się w [[Bagdad]]zie, a jej poczynania były w dużym stopniu kierowane przez [[Irak]]<ref name="TAOV">''Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena'' s. 84</ref>. Została wydalona z Iraku w 1980 roku – wpływ na to miała [[wojna iracko-irańska]], w której trakcie Irak dążył do poprawy z Zachodem oraz spór między Abu Nidalem a Irakiem dotyczący niezależności organizacji<ref name="TAOVI">''Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena'' s. 84-85</ref>. Do 1985 roku jej siedziba znajdowała się w [[Syria|Syrii]]<ref name="TAOVI">''Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena'' s. 84-85</ref>, a od 1985 roku w [[Libia|Libii]]<ref name="TAOVII">''Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena'' s. 85</ref>. W okresie rezydowania jej przywódców w Libii uchodziła za wykonawcę polityki [[Mu’ammar al-Kaddafi|Mu’ammara al-Kaddafi]]ego<ref name="MW">{{Cytuj stronę | url = http://www.mideastweb.org/palestianparties.htm| tytuł = Palestinian Organizations| autor = | opublikowany = mideastweb.org| data = | język = en| data dostępu = 2018-04-20}}</ref>. W 1987 roku organizacja przeszła proces wewnętrznej reorganizacji<ref name="TAOVII">''Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena'' s. 85</ref>: rozpoczęła działalność w południowym [[Liban]]ie, gdzie rekrutowała nowych członków spośród społeczności palestyńskich uchodźców<ref name="TAOVII">''Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena'' s. 85</ref>, tworzyła struktury milicyjne i włączyła się w działalność polityczno-społeczną<ref name="TAOVII">''Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena'' s. 85</ref>. W 1989 roku około 150 członków organizacji, w tym wielu jej dowódców potępiło Libię i wyjechało do [[Sudan]]u<ref name="MW">{{Cytuj stronę | url = http://www.mideastweb.org/palestianparties.htm| tytuł = Palestinian Organizations| autor = | opublikowany = mideastweb.org| data = | język = en| data dostępu = 2018-04-20}}</ref>.
W latach 1974–1980 siedziba organizacji znajdowała się w [[Bagdad]]zie, a jej poczynania były w dużym stopniu kierowane przez [[Irak]]<ref name="TAOV">''Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena'' s. 84</ref>. Została wydalona z Iraku w 1980 roku – wpływ na to miała [[wojna iracko-irańska]], w której trakcie Irak dążył do poprawy z Zachodem oraz spór między Abu Nidalem a Irakiem dotyczący niezależności organizacji<ref name="TAOVI">''Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena'' s. 84-85</ref>. Do 1985 roku jej siedziba znajdowała się w [[Syria|Syrii]]<ref name="TAOVI">''Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena'' s. 84-85</ref>, a od 1985 roku w [[Libia|Libii]]<ref name="TAOVII">''Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena'' s. 85</ref>. W okresie rezydowania jej przywódców w Libii uchodziła za wykonawcę polityki [[Mu’ammar al-Kaddafi|Mu’ammara al-Kaddafi]]ego<ref name="MW">{{Cytuj stronę | url = http://www.mideastweb.org/palestianparties.htm| tytuł = Palestinian Organizations| autor = | opublikowany = mideastweb.org| data = | język = en| data dostępu = 2018-04-20}}</ref>. W 1987 roku organizacja przeszła proces wewnętrznej reorganizacji<ref name="TAOVII">''Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena'' s. 85</ref>: rozpoczęła działalność w południowym [[Liban]]ie, gdzie rekrutowała nowych członków spośród społeczności palestyńskich uchodźców<ref name="TAOVII">''Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena'' s. 85</ref>, tworzyła struktury milicyjne i włączyła się w działalność polityczno-społeczną<ref name="TAOVII">''Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena'' s. 85</ref>. W 1989 roku około 150 członków organizacji, w tym wielu jej dowódców potępiło Libię i wyjechało do [[Sudan]]u<ref name="MW">{{Cytuj stronę | url = http://www.mideastweb.org/palestianparties.htm| tytuł = Palestinian Organizations| autor = | opublikowany = mideastweb.org| data = | język = en| data dostępu = 2018-04-20}}</ref>. Od 1992 roku Libia usiłowała wymusić na grupie wstrzymanie się od działalności terrorystycznej<ref name="MW">{{Cytuj stronę | url = http://www.mideastweb.org/palestianparties.htm| tytuł = Palestinian Organizations| autor = | opublikowany = mideastweb.org| data = | język = en| data dostępu = 2018-04-20}}</ref>. We wczesnych latach 90. stronnicy Abu Nidala bezskutecznie usiłowali przejąć kontrolę nad obozem dla palestyńskich uchodźców w [[Sydon]]ie, a w 1994 roku zaangażowali się w zamach na sekretarza ambasady [[Jordania|jordańskiej]] w [[Bejrut|Bejrucie]]. Agresywne działania Organizacji Abu Nidala w Libanie skłoniły tamtejszą armię do podjęcia działań przeciwko strukturom terrorystów<ref name="MW">{{Cytuj stronę | url = http://www.mideastweb.org/palestianparties.htm| tytuł = Palestinian Organizations| autor = | opublikowany = mideastweb.org| data = | język = en| data dostępu = 2018-04-20}}</ref>.

Od 1992 roku Libia usiłowała wymusić na grupie wstrzymanie się od działalności terrorystycznej<ref name="MW">{{Cytuj stronę | url = http://www.mideastweb.org/palestianparties.htm| tytuł = Palestinian Organizations| autor = | opublikowany = mideastweb.org| data = | język = en| data dostępu = 2018-04-20}}</ref>. We wczesnych latach 90. stronnicy Abu Nidala bezskutecznie usiłowali przejąć kontrolę nad obozem dla palestyńskich uchodźców w [[Sydon]]ie, a w 1994 roku zaangażowali się w zamach na sekretarza ambasady [[Jordania|jordańskiej]] w [[Bejrut|Bejrucie]]. Agresywne działania Organizacji Abu Nidala w Libanie skłoniły tamtejszą armię do podjęcia działań przeciwko strukturom terrorystów<ref name="MW">{{Cytuj stronę | url = http://www.mideastweb.org/palestianparties.htm| tytuł = Palestinian Organizations| autor = | opublikowany = mideastweb.org| data = | język = en| data dostępu = 2018-04-20}}</ref>.


Od 1994 roku nie zorganizowała żadnych zamachów<ref name="P">{{Cytuj stronę | url = https://www.tygodnikprzeglad.pl/komu-sluzyl-abu-nidal/| tytuł = Komu służył Abu Nidal?| autor = | opublikowany = tygodnikprzeglad.pl| data = | język = pl| data dostępu = 2017-09-06}}</ref>. W latach 90. nadal była uważana za potencjalnie niebezpieczną – zarabiała krocie na sieci prowadzonych przez nią przedsiębiorstw oraz z wymuszeń [[haracz]]y<ref name="TAOVII">''Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena'' s. 85</ref>. W tym czasie zbliżyła się do [[Iran]]u, a jej członkowie uczestniczyli w większości kongresów opłacanych przez rząd w [[Teheran]]ie<ref name="TAOVII">''Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena'' s. 85</ref>. Zanikła po śmierci Abu Nidala w 2002 roku<ref name="E">{{Cytuj stronę | url = http://www.encyclopedia.com/politics/legal-and-political-magazines/abu-nidal-organization-ano| tytuł = Abu Nidal Organization (ANO)| autor = | opublikowany = encyclopedia.com| data = | język = en| data dostępu = 2017-09-06}}</ref>. Struktury organizacji mogą nadal istnieć w Libanie, są jednak nieaktywne<ref name ="sII">{{Cytuj stronę | url = https://www.state.gov/j/ct/rls/crt/2015/257523.htm| tytuł = Country Reports on Terrorism 2015 Chapter 6. Foreign Terrorist| autor = | opublikowany = state.gov| data = | język = en| data dostępu = 2017-12-02}}</ref>. W 2008 roku władze Jordanii ogłosiły, że zatrzymały członka organizacji, który planował zamach w tym kraju<ref name ="sII">{{Cytuj stronę | url = https://www.state.gov/j/ct/rls/crt/2015/257523.htm| tytuł = Country Reports on Terrorism 2015 Chapter 6. Foreign Terrorist| autor = | opublikowany = state.gov| data = | język = en| data dostępu = 2017-12-02}}</ref>.
Od 1994 roku nie zorganizowała żadnych zamachów<ref name="P">{{Cytuj stronę | url = https://www.tygodnikprzeglad.pl/komu-sluzyl-abu-nidal/| tytuł = Komu służył Abu Nidal?| autor = | opublikowany = tygodnikprzeglad.pl| data = | język = pl| data dostępu = 2017-09-06}}</ref>. W latach 90. nadal była uważana za potencjalnie niebezpieczną – zarabiała krocie na sieci prowadzonych przez nią przedsiębiorstw oraz z wymuszeń [[haracz]]y<ref name="TAOVII">''Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena'' s. 85</ref>. W tym czasie zbliżyła się do [[Iran]]u, a jej członkowie uczestniczyli w większości kongresów opłacanych przez rząd w [[Teheran]]ie<ref name="TAOVII">''Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena'' s. 85</ref>. Zanikła po śmierci Abu Nidala w 2002 roku<ref name="E">{{Cytuj stronę | url = http://www.encyclopedia.com/politics/legal-and-political-magazines/abu-nidal-organization-ano| tytuł = Abu Nidal Organization (ANO)| autor = | opublikowany = encyclopedia.com| data = | język = en| data dostępu = 2017-09-06}}</ref>. Struktury organizacji mogą nadal istnieć w Libanie, są jednak nieaktywne<ref name ="sII">{{Cytuj stronę | url = https://www.state.gov/j/ct/rls/crt/2015/257523.htm| tytuł = Country Reports on Terrorism 2015 Chapter 6. Foreign Terrorist| autor = | opublikowany = state.gov| data = | język = en| data dostępu = 2017-12-02}}</ref>. W 2008 roku władze Jordanii ogłosiły, że zatrzymały członka organizacji, który planował zamach w tym kraju<ref name ="sII">{{Cytuj stronę | url = https://www.state.gov/j/ct/rls/crt/2015/257523.htm| tytuł = Country Reports on Terrorism 2015 Chapter 6. Foreign Terrorist| autor = | opublikowany = state.gov| data = | język = en| data dostępu = 2017-12-02}}</ref>.

Wersja z 13:06, 21 kwi 2018

Rewolucyjna Rada Fatah (znana szerzej jako Organizacja Abu Nidala) – palestyńska organizacja terrorystyczna.

Nazwa

Używała nazw takich jak Rewolucyjna Rada Fatah, Arabska Rada Rewolucyjna, Arabska Brygada Rewolucyjna, Czarny Lipiec, Organizacja Czarny Wrzesień czy Rewolucyjna Organizacja Socjalistycznych Muzułmanów[1].

Historia

Organizacja utworzona została w 1974 roku przez Abu Nidala i rozłamowców z al-Fatah[2]. Grupa przeprowadziła liczne akcje terrorystyczne przeciwko Żydom, Izraelowi, Zachodowi, państwom Zatoki Perskiej oraz na zlecenie swoich mocodawców[3][4]. Aktywiści organizacji mieli też na sumieniu członków konkurencyjnej Organizacji Wyzwolenia Palestyny i innych Palestyńczyków, których uznali za nazbyt liberalnych[3].

W latach 1974–1980 siedziba organizacji znajdowała się w Bagdadzie, a jej poczynania były w dużym stopniu kierowane przez Irak[1]. Została wydalona z Iraku w 1980 roku – wpływ na to miała wojna iracko-irańska, w której trakcie Irak dążył do poprawy z Zachodem oraz spór między Abu Nidalem a Irakiem dotyczący niezależności organizacji[5]. Do 1985 roku jej siedziba znajdowała się w Syrii[5], a od 1985 roku w Libii[4]. W okresie rezydowania jej przywódców w Libii uchodziła za wykonawcę polityki Mu’ammara al-Kaddafiego[6]. W 1987 roku organizacja przeszła proces wewnętrznej reorganizacji[4]: rozpoczęła działalność w południowym Libanie, gdzie rekrutowała nowych członków spośród społeczności palestyńskich uchodźców[4], tworzyła struktury milicyjne i włączyła się w działalność polityczno-społeczną[4]. W 1989 roku około 150 członków organizacji, w tym wielu jej dowódców potępiło Libię i wyjechało do Sudanu[6]. Od 1992 roku Libia usiłowała wymusić na grupie wstrzymanie się od działalności terrorystycznej[6]. We wczesnych latach 90. stronnicy Abu Nidala bezskutecznie usiłowali przejąć kontrolę nad obozem dla palestyńskich uchodźców w Sydonie, a w 1994 roku zaangażowali się w zamach na sekretarza ambasady jordańskiej w Bejrucie. Agresywne działania Organizacji Abu Nidala w Libanie skłoniły tamtejszą armię do podjęcia działań przeciwko strukturom terrorystów[6].

Od 1994 roku nie zorganizowała żadnych zamachów[3]. W latach 90. nadal była uważana za potencjalnie niebezpieczną – zarabiała krocie na sieci prowadzonych przez nią przedsiębiorstw oraz z wymuszeń haraczy[4]. W tym czasie zbliżyła się do Iranu, a jej członkowie uczestniczyli w większości kongresów opłacanych przez rząd w Teheranie[4]. Zanikła po śmierci Abu Nidala w 2002 roku[2]. Struktury organizacji mogą nadal istnieć w Libanie, są jednak nieaktywne[7]. W 2008 roku władze Jordanii ogłosiły, że zatrzymały członka organizacji, który planował zamach w tym kraju[7].

Najważniejsze ataki przeprowadzone przez grupę

  • W październiku 1974 roku organizacja przeprowadziła atak bombowy na samolot linii Trans World Airlines. W zamachu zginęło 88 osób[3].
  • We wrześniu 1976 roku terroryści opanowali hotel w Damaszku. Napastnicy zostali ujęci przez syryjskie służby, a dwóch z nich została publicznie powieszona[8].
  • W listopadzie 1976 roku podwładni Abu Nidala zaatakowali hotel „Intercontinental“ w Ammanie[9].
  • W grudniu 1976 roku terroryści podjęli się nieudanego zamachu na Abd al-Halima Chaddama, syryjskiego ministra spraw zagranicznych oraz usiłowali zaatakować ambasadę Syrii w Islamabadzie[9].
  • W październiku 1977 roku doszło do kolejnej próby zabicia Abd al-Halima Chaddama. Zamach miał miejsce w Abu Zabi. Syryjski minister uniknął śmierci, zginął za to minister z ZEA[9].
  • W styczniu 1978 roku bojownicy zamordowali przedstawiciela OWP w Londynie[9].
  • W lutym 1978 roku zabity został przewodniczący Organizacji Jedności z Narodami Afrykańskimi, Azjatyckimi i Południowoamerykańskimi[9].
  • W sierpniu 1978 roku miejsce miał atak na biuro OWP w Islamabadzie[9]. W tym samym miesiącu zamordowany został Izz al-Din al-Kalak, przedstawiciel OWP w Paryżu i jego asystent[9].
  • W styczniu 1980 roku zabity został Jusuf Mubarak, dyrektor Biblioteki Palestyńskiej w Paryżu[9].
  • W lipcu 1980 roku bojownicy zaatakowali szkołę żydowską w Antwerpii oraz zabili izraelskiego przedstawiciela handlowego w Brukseli[9].
  • W czerwcu 1981 roku organizacja zabiła reprezentanta OWP w Brukseli[9].
  • W sierpniu 1981 roku terroryści ostrzelali z karabinów maszynowych synagogę w Wiedniu. Zginęły dwie osoby, a 17 osób zostało rannych[10].
  • W czerwcu 1982 roku bojownicy usiłowali zabić Szloma Argowa, izraelskiego ambasadora w Wielkiej Brytanii. Zamach stał się pretekstem do rozpoczęcia izraelskiej inwazji na Liban[10].
  • W sierpniu 1982 roku terroryści ostrzelali z karabinów maszynowych restaurację żydowską „Goldberg“ w Paryżu[10]. W tym samym miesiącu ekstremiści usiłowali zamordować konsula ZEA w Bombaju i dyplomatę Kuwejtu w Karaczi[10].
  • We wrześniu 1982 roku ekstremiści zaatakowali synagogę w Brukseli[10]. W tym samym miesiącu z rąk zabójcy organizacji zginął w Rzymie dyplomata z Kuwejtu[10].
  • W październiku 1982 roku miejsce miał atak na synagogę w Rzymie. W zamachu z użyciem granatów ręcznych i karabinów maszynowych zginęła jedna osoba, a dziesięć zostało rannych[10].
  • W październiku 1983 roku z rąk ekstremistów zginął ambasador Jordanii w Nowe Delhi. Dzień później zginął ambasador Jordanii w Rzymie[10].
  • W lipcu 1983 roku bojownicy zaatakowali ambasadę Jordanii w Atenach. W ataku zginął jeden z ochroniarzy[10].
  • W grudniu 1983 roku organizacja podłożyła ładunek wybuchowy w Centrum Kultury Francuskiej w Izmirze. W tym samym miesiącu z rąk terrorystów zginął ambasador Jordanii w Madrycie[10].
  • W lutym 1984 roku bojownicy zamordowali w Paryżu ambasadora ZEA[10].
  • W marcu 1984 roku terroryści zabili w Atenach brytyjskiego dyplomatę. W tym samym miesiącu umieścili ładunek wybuchowy w hotelu Intercontinental w Ammanie. Zamach zbiegł się w czasie z wizytą w Jordanii królowej Elżbiety II[11].
  • W czerwcu 1984 roku aktywiści próbowali zabić w Kairze izraelskiego dyplomatę[11].
  • W październiku 1984 roku grupa przeprowadziła nieudany zamach na dyplomatę ZEA w Rzymie[11].
  • W listopadzie 1984 roku terroryści podłożyli bombę w bejruckim biurze British Airways i przeprowadzili nieudany zamach na brytyjskiego komisarza w Bombaju[11].
  • W grudniu 1984 roku bojówkarze zabili w Ammanie dwóch działaczy OWP. W tym samym miesiącu z ich rąk zginął jordański dyplomata w Rumunii. Morderstwa odbyły się pod szyldem Czarnego Września[11].
  • W marcu 1985 roku terroryści podłożyli ładunki wybuchowe w biurach Jordańskich Królewskich Linii Lotniczych w Atenach, Rzymie i Nikozji. Akcje przeprowadzono jako Czarny Wrzesień[11].
  • W kwietniu 1985 roku bojownicy wystrzelili rakietę w startujący z Aten samolot pasażerski Jordańskich Królewskich Linii Lotniczych. Rakieta nie odpaliła, a jedynie przedziurawiła korpus samolotu[11]. W tym samym miesiącu rakieta trafiła w ambasadę Jordanii w Rzymie[11].
  • W lipcu 1985 roku miejsce miał zamach bombowy na biura British Airways i Jordańskich Królewskich Linii Lotniczych w Madrycie. Zginęła jedna osoba, a 29 zostało rannych[11]. W tym samym miesiącu miejsce miał atak z użyciem granatu ręcznego na Café de Paris w Rzymie, w którym ranionych zostało 38 osób. Terroryści bezskutecznie usiłowali też wysadzić budynek ambasady Stanów Zjednoczonych w Kairze[11].
  • W listopadzie 1985 roku radykałowie porwali samolot egipskich linii lotniczych i zmusili pilotów do lądowania na Malcie. Komandosi egipscy podjęli się próby odbicia zakładników. W strzelaninie zginęło 66 pasażerów[3][12].
  • W grudniu 1985 roku bojownicy biura izraelskich linii lotniczych w Rzymie i Wiedniu. W zamachach zginęło 18 osób, a 120 zostało rannych[3][12].
  • We wrześniu 1986 roku komando terrorystów zaatakowało synagogę w Stambule. W zamachu śmierć odniosły 22 osoby[12].
  • W listopadzie 1987 roku ekstremiści uprowadzili do Libii jacht z ośmioma Belgami na pokładzie[12].
  • W marcu 1988 roku terrorysta ostrzelał załogę włoskich linii lotniczych Alitalia w Bombaju. W strzelaninie ciężko ranny został kapitan[12].
  • W maju 1988 roku doszło do jednoczesnych zamachów na hotel „Akropol“ i Klub Sudański w Chartumie. 8 osób zginęło, a 821 zostało rannych[12].
  • W lipcu 1988 roku terroryści zdetonowali bombę na molo w Atenach. W tym samym czasie ekstremista ostrzelał pasażerów statku wycieczkowego. Zginęło 9 osób, a 98 zostało rannych[12].

Wsparcie zagraniczne

W przeszłości otrzymywała wsparcie szkoleniowe, schronienie, pomoc logistyczną i finansową z Iraku, Libii i Syrii[2][5]. Zdaniem Barry'ego Rubina w szkoleniach terrorystów uczestniczył także personel armii Korei Północnej[13].

Ideologia

Głosi poglądy nacjonalistyczne[14]. Utrzymuje, że terroryzm i walka zbrojna z Izraelem są jedyną drogą osiągnięcia niepodległości Palestyny[8].

Liczebność

W chwili największej popularności liczyła około 400 bojowników[1].

Jako organizacja terrorystyczna

Do 2017 roku figurowała na liście zagranicznych organizacji terrorystycznych Departamentu Stanu USA[15]. Nadal znajduje się na listach grup terrorystycznych Kanady[16], Japonii[17], Unii Europejskiej[18] i Wielkiej Brytanii[19].

Przypisy

  1. ↑ a b c Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 84
  2. ↑ a b c Abu Nidal Organization (ANO). encyclopedia.com. [dostęp 2017-09-06]. (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g h Komu służył Abu Nidal?. tygodnikprzeglad.pl. [dostęp 2017-09-06]. (pol.).
  4. ↑ a b c d e f g Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 85
  5. ↑ a b c Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 84-85
  6. ↑ a b c d Palestinian Organizations. mideastweb.org. [dostęp 2018-04-20]. (ang.).
  7. ↑ a b Country Reports on Terrorism 2015 Chapter 6. Foreign Terrorist. state.gov. [dostęp 2017-12-02]. (ang.).
  8. ↑ a b c Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 86
  9. ↑ a b c d e f g h i j k l m Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 87
  10. ↑ a b c d e f g h i j k l Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 88
  11. ↑ a b c d e f g h i j Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 89
  12. ↑ a b c d e f g h Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 90
  13. ↑ Bruce E. Bechtol, Jr.: North Korea and Support to Terrorism: An Evolving History. cholarcommons.usf.edu. [dostęp 2017-11-15]. (ang.).
  14. ↑ Palestine. broadleft.org. [dostęp 2017-09-06]. (ang.).
  15. ↑ Foreign Terrorist Organizations. state.gov. [dostęp 2017-09-13]. (ang.).
  16. ↑ Currently listed entities. publicsafety.gc.ca. [dostęp 2018-03-19]. (ang.).
  17. ↑ 注目される国際テロ組織の概要及び最近の動向. moj.go.jp. [dostęp 2018-03-19]. (jap.).
  18. ↑ Wykaz osób, grup i podmiotów objętych zaostrzonymi środkami z dziedziny współpracy policyjno-sądowniczej (czerwiec 2009). lex.europa.eu. [dostęp 2017-09-13]. (pol.).
  19. ↑ Proscribed terrorist groups or organisations. gov.uk. [dostęp 2018-03-19]. (ang.).

Bibliografia

  • Robert M. Barnas: Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena. Wrocław: Kirke, 2001. ISBN 978-83-914970-4-3.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Organizacja_Abu_Nidala&oldid=53263588”