Stephen Hendry: Różnice pomiędzy wersjami

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Linia 225: Linia 225:
* [[Ronnie O’Sullivan]] – 5
* [[Ronnie O’Sullivan]] – 5
* [[John Higgins]] – 4
* [[John Higgins]] – 4
* [[Mark J. Williams]] – 2
* [[Mark J. Williams]] – 3
* [[Mark Selby]] – 2
* [[Mark Selby]] – 3
* [[John Parrott]], [[Ken Doherty (snookerzysta)|Ken Doherty]], [[Peter Ebdon]], [[Shaun Murphy]], [[Graeme Dott]] – 1
* [[John Parrott]], [[Ken Doherty (snookerzysta)|Ken Doherty]], [[Peter Ebdon]], [[Shaun Murphy]], [[Graeme Dott]] – 1


Wersja z 00:42, 8 maj 2018

{{{imię i nazwisko}}}
ilustracja
UK Championship

5 – 1989-1990, 1994-1996

Grand Prix

3 – 1987, 1990-1991

Malta Cup

1 – 2005

Welsh Open

3 – 1992, 1997, 2003

Masters

6 – 1989-1993, 1996

Stephen Hendry (ur. 13 stycznia 1969 w Edynburgu) – szkocki snookerzysta, 7-krotny zdobywca tytułu mistrza świata.

Zwycięzca 36 turniejów rankingowych. Oprócz 7 tytułów MŚ, zawodnik posiada 6 zwycięstw w finałach turnieju Masters, 5 zwycięstw w UK Championship oraz 6 triumfów w Premier League.

Przez 9 sezonów był na pierwszej pozycji na światowej liście rankingowej. Podczas zawodowej kariery snookerzysty wbił 775 breaki powyżej 100 pkt, w tym 11 maksymalnych. Charakteryzuje się agresywnym, odważnym stylem gry[1]. Hendry jako zawodowy snookerzysta zarobił 8 750 581 £. 1 maja 2012 roku po porażce 2:13 w ćwierćfinale mistrzostw świata ze Stephenem Maguirem, ogłosił zakończenie zawodowej kariery[2].

Wstęp

W latach 1990–1999 zdobył siedem tytułów mistrza świata w snookerze, w tym pięć z rzędu (1992-1996, ponadto w 1990 i 1999). W czterech z finałów okazał się lepszy od Anglika Jimmy’ego White’a. Ponadto dochodził do finałów w 1997 (porażka z Kenem Dohertym) i 2002 (porażka z Peterem Ebdonem, udany rewanż Ebdona za finał 1996). Hendry ma najwięcej tytułów MŚ z obecnie żyjących zawodników, ale biorąc pod uwagę wszystkie mistrzostwa świata począwszy od 1927, plasuje się na trzecim miejscu: wyprzedzają go Joe Davis (15 tytułów) i John Pulman (7).

W 1984 i 1985 był mistrzem Szkocji amatorów. W latach 90. przejął po Stevie Davisie dominację w światowym snookerze[3], przez osiem sezonów (1990-1998) był numerem jeden w światowym rankingu snookerowym. Wśród wielu zwycięstw turniejowych można wymienić mistrzostwo Zjednoczonego Królestwa (pięciokrotnie), Grand Prix (czterokrotnie), British Open (trzykrotnie), Dubai Classic (trzykrotnie), B&H Masters (sześciokrotnie, w tym pięć razy z rzędu 1989-1993), B&H Irish Masters (trzykrotnie), Regal Scottish Masters (trzykrotnie); 6 lutego 2005 zdobył swoje 36. rankingowe zwycięstwo wygrywając w finale turnieju Malta Cup z Graeme'em Dottem.

Poza snookerem Hendry gra również w golfa oraz w pokera[4], do czego nie przyznaje się zbyt często, nie chcąc być podejrzewanym o hazard.

Został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego (MBE, 1994)[5]. W roku 1987 i 1996 zwyciężał w plebiscycie „BBC Scotland's Sports Personality”. Organizacja World Professional Billiards and Snooker Association siedmiokrotnie przyznała mu tytuł „Gracza roku”[5].

Życie prywatne

Wychował się w Fife we wschodniej Szkocji. Uczęszczał tam do Inverkeithing High School, którą porzucił w wieku 16 lat na rzecz kariery zawodowej[6]. W 1995 roku ożenił się z Mandy, z którą ma obecnie dwóch synów – Blaina (ur. 1996) i Cartera (ur. 2004)[7]. Mieszkają razem w małej, szkockiej miejscowości Auchterarder.

Stephen Hendry jest także kibicem sportowym. Kibicuje szkockiemu klubowi piłkarskiemu Heart of Midlothian F.C., który swój stadion ma w pobliżu miejsca, w którym Hendry mieszkał jako dziecko[7]. Jest również ambasadorem fundacji OneCity, pomagającej mieszkańcom Edynburga w polepszaniu poziomu życia[8].

W 1990 roku był bohaterem odcinka serialu dokumentalnego „This Is Your Life” (To Twoje życie)[9].

W 1996 roku została wydana książka autorstwa Hendry'ego zatytułowana „Snooker Masterclass” z podtytułem How to build big breaks and win[10].

Kariera zawodowa

Początki kariery

Stephen Hendry rozpoczął grę w snookera w wieku 12 lat. Dwa lata później (1983 rok) wygrał National U-16 Championship (Narodowe Mistrzostwa do lat 16). Wystąpił również w juniorskiej wersji Pot Black.

W pierwszym sezonie, w którym grał jako zawodowiec, dostał się do 1/32 turnieju Mercantile Credit Classic. Został też najmłodszym Mistrzem Szkocji Zawodowców. Swój pierwszy sezon ukończył na 51. miejscu Światowej Listy Rankingowej. W następnym sezonie dotarł do ćwierćfinału turnieju Grand Prix oraz do półfinału Mercantile Credit Classic. Ponownie wygrał Mistrzostwa Szkocji Zawodowców. Swój drugi sezon zakończył na 23 miejscu listy rankingowej.

Lata 1987-1990

Sezon 1987/1988 przyniósł Hendry'emu pierwsze zwycięstwa w rankingowym turniejach. Wygrał Grand Prix (stając się najmłodszym triumfatorem w historii snookera[11]) i British Open, zwyciężył również w Australian Masters. Trzeci raz z rzędu zdobył tytuł Mistrza Szkocji Zawodowców. Sezon zakończył na 4 miejscu listy rankingowej.

W sezonie 1988/89 Szkot nie wygrał żadnego turnieju rankingowego, ale doszedł do finału UK Championship. Wygrał za to dwa turnieje nierankingowe, w tym jeden bardzo prestiżowy: Masters[12]. Ostatecznie sezon ukończył na miejscu 3. listy rankingowej.

W sezonie 1989/90 Hendry rozpoczął dominację w światowym snookerze („dominatorem” lat 80. był Steve Davis). Wygrał turnieje rankingowe: UK Championship, Dubai Classic i Asian Open. Ponownie zwyciężył w Masters. Wygrał również Scottish Masters. W tym sezonie Hendry sięgnął również po raz pierwszy po tytuł Mistrza świata (patrz rozdział: „udział w Mistrzostwach świata”). Sezon zakończył na szczycie Światowej Listy Rankingowej.

Sezon 1990/1991

W tym sezonie Hendry nie obronił tytułu Mistrza świata, ale wygrał 5 turniejów rankingowych oraz turniej Masters i Scottish Masters. Utrzymał również miejsce pierwsze na liście rankingowej.

Lata 1992-1996

W latach 1992-1996 Hendry wygrał wszystkie Mistrzostwa świata. Do roku 1998 utrzymał pierwszą pozycję na liście rankingowej. W latach 1992-1996 wygrał również 12 innych (poza Mistrzostwami świata) turniejów rankingowych. W roku 1992, 1993 i 1996 wygrywał turniej Masters[13], a w 1994 doszedł do finału tych rozgrywek[14].

Lata 1997-1998

W roku 1997 Hendry przerwał passę 5 kolejnych zwycięstw w MŚ. Przegrał w finale z Kenem Dohertym. Utrzymał jednak pierwsza pozycję na liście rankingowej.

Jednak już rok późnej Szkot nie tylko nie obronił pierwszej pozycji na liście rankingowej, ale przegrał również w pierwszej rundzie Mistrzostw świata mecz z Jimmym White'em. Tytuł MŚ zdobył w tym roku John Higgins, który też zastąpił Hendry'ego na pierwszym miejscu na liście rankingowej.

Podczas turnieju UK Championship w 1999 przegrał w pierwszej rundzie, 0:9 (whitewash) z Marcusem Cambellem[3].

W 1998 roku, Stephen Hendry przerwał serię 6 kolejnych występów w finale Mistrzostw świata.

Sezon 1998/1999

W roku 1999 Stephen Hendry po raz siódmy w swojej karierze wygrał turniej Mistrzostw świata (patrz rozdział „Udział w Mistrzostwach świata”). Mimo to, nie udało mu się odzyskać pierwszej pozycji na liście rankingowej. Pozostał drugi po Johnie Higginsie. Był to ostatni triumf Hendry'ego w MŚ.

Lata 2000-2004

W latach 2000-2004 Hendry przestał dominować w światowym snookerze. W rankingu na sezon 2000/01 spadł o kolejną pozycję (na trzecie miejsce). W rankingu na sezon 2001/02 pogorszył pozycję o kolejne dwa miejsca (5 pozycja). Zaś w rankingu na sezon 2002/03 spadł na miejsce 6.

W rankingu na sezon 2003/04 awansował jednak o 4 pozycję i wrócił na miejsce 2. W latach 2000-2004 wygrał 5 turniejów rankingowych. W tym dwa w roku 2000.

Lata 2005-2008

W latach 2005-2007 Hendry wygrał tylko jeden turniej rankingowy: Malta Cup[15] w roku 2005, pokonując w finale Graeme’a Dotta 9:7[16]. W rankingu na sezon 2004/05 Hendry zajmował jednak dalej wysoką, trzecią pozycję. W rankingu na sezon 2005/06 poprawił się o jedno miejsce i zajmował drugie miejsce. Nieoczekiwanie w rankingu na sezon 2006/07 Hendry powrócił po 8 latach przerwy na pierwsze miejsce. Stało się tak głównie dzięki słabszej grze innych zawodników z czołowych miejsc. Przy obliczaniu rankingu bierze się pod uwagę punkty z dwóch poprzednich sezonów czyli 2004/05 i 2005/2006. W trakcie trwania tych dwóch sezonów, Hendry wygrał tylko jedne zawody – wspomniany już turniej na Malcie, zaś w sezonie 2005/06 tylko raz udało mu się dojść do finału w rankingowym turnieju, w Northern Ireland Trophy, przegrał w nim z Walijczykiem Matthew Stevensem 7:9[17].

W Mistrzostwach świata w roku 2006 odpadł już w pierwszej rundzie. Mógł więc zostać wyprzedzony w rankingu przez Ronniego O’Sullivana i Kena Doherty'ego. Pierwszy z nich tracił do Hendry'ego zaledwie 300 punktów a drugi 425. Gdyby O’Sullivan wygrał mecz półfinałowy z o wiele niżej sklasyfikowanym Graeme'em Dottem (wówczas na 13 miejscu) a Ken Doherty mecz ćwierćfinałowy z jeszcze niżej sklasyfikowanym (na 24 miejscu wówczas) Marco Fu – obaj wyprzedzili by Hendry'ego na liście rankingowej. Niespodzianką było również odpadnięcie w pierwszej rundzie Higginsa, który również miał teoretyczną szansę na wyprzedzenie Hendry'ego.

W grudniu 2006 udało mu się dojść do finału UK Championship, w którym to przegrał 6:10 z Peterem Ebdonem[18]. W marcu 2007 odpadł w pierwszej rundzie turnieju rankingowego China Open.

W sezonie 2007/08 Hendry w turniejach Shanghai Masters (sierpień) oraz Northern Ireland Trophy (listopad) opadł w drugiej rundzie, a w UK Championship w pierwszej, przegrywając 4:9 z Markiem Allenem, podobnie w Masters (rozgrywanym od 13 do 20 stycznia), w którym Hendry przegrał swój pierwszy mecz z Markiem Selbym 5:6. Bez żadnych sukcesów zakończył również turniej Malta Cup. W zawodach Welsh Open udało mu się dojść do półfinału, gdzie został pokonany przez Marka Selby'ego 4:6. W China Open, Hendry przegrał swój pierwszy mecz 1:5 z Barrym Hawkinsem. W Mistrzostwach świata w roku 2008 Hendry awansował do półfinału, gdzie spotkał się z Ronniem O’Sullivanem. Po sezonie 2007/08 został sklasyfikowany na 8 miejscu w światowym rankingu.

Sezon 2008/2009

Hendry w sezonie 2008/09 zajmuje miejsce 6 na liście rankingowej. W pierwszych dwóch turniejach tego sezonu (Northern Ireland Trophy i Shanghai Masters) nie udało mu się wygrać żadnego pojedynku[19][20].

12 października 2008 roku wygrał pierwszy w sezonie mecz w turnieju rankingowym. Pokonał 5:4 Davida Gilberta w Grand Prix. Po meczu powiedział: I'm very relieved to get my first win of the season,[...] (Użyło mi, gdy wygrałem po raz pierwszy w tym sezonie). Hendry przyznał również, iż miał bardzo powolny początek sezonu[21]. Szkot w drugiej rundzie turnieju zmierzył się z Johnem Higginsem, mecz rozgrywany 15 października 2008 zakończył wynikiem 2:5. Tym samym Hendry zakończył udział w turnieju w drugiej rundzie. Serwis BBC.co.uk skomentował mecz w następujący sposób: Both players missed relatively simple chances to build a frame winning break, but it was Higgins who eventually took advantage and he never looked back. [...] With his back to wall the seven-time world champion responded to reduce the arrears with a century break. (Obaj zawodnicy nie wykorzystywali relatywnie łatwych szans by zbudować breaka i wygrać partię, ale Higgins był tym, który potrafił w końcu zdobyć przewagę i już jej nie oddać. [...] Przyparty do muru Hendry – siedmiokrotny MŚ – potrafił jedynie odpowiedzieć stupunktowym breakiem, którym zmniejszył rozmiar porażki)[22].

W następnym w sezonie turnieju rankingowym – Bahrain Championship Hendry doszedł do półfinału, w którym przegrał 4:6 z Matthew Stevensem. W swoich wcześniejszych meczach zawodnik pokonał kolejno: Ricky’ego Waldena (5:3), Barry’ego Pinchesa (5:1) i Roberta Milkinsa (5:2)[23].

W rozgrywanym w grudniu 2008 turnieju UK Championship Hendry przegrał w pierwszej rundzie ze Stephenem Lee 7:9. Zawodnik tak podsumował to spotkanie: It's hard to pot balls when there's chaos inside my head. I know what causes it but I'm not going to tell you. The only positive thing from the match is that I played so badly but still only lost 9-7. (Trudno jest wbijać bile, kiedy mam w głowie chaos. Wiem czym jest spowodowany, ale nie powiem wam. Jedynym pozytywnym aspektem tego spotkania było to, że grając tak źle przegrałem tylko 9-7)[24].

Turniej Masters, rozgrywany w styczniu 2009 roku, Hendry również zakończył w pierwszej rundzie, przegrywając z Neilem Robertsonem 4:6. Nie udało mu się również przejść pierwszej rundy turnieju Welsh Open, w meczu rozgrywanym 17 lutego uległ Martinowi Gouldowi[25] 3-5[26].

W ostatnim przed Mistrzostwami świata turnieju rankingowym – China Open Hendry doszedł do ćwierćfinału, w którym przegrał 1:5 z Peterem Ebdonem. W pierwszej rundzie tego turnieju szkocki snookerzysta pokonał Roberta Milkinsa (5:3), zaś w drugiej Ricky Waldena (5:4)[27].

28 kwietnia 2009 roku podczas ćwierćfinału MŚ zdobył 9. breaka maksymalnego w karierze.

Sezon 2009/2010

W pierwszym rankingowym turnieju sezonu Shanghai Masters 2009 Hendry został wyeliminowany w drugiej rundzie, w której przegrał z Rickym Waldenem 1:5[28]. W kolejnym turnieju tego sezonu – Grand Prix 2009 (trwającym od 3 do 11 października), zawodnik również został wyeliminowany w 2 rundzie, tym razem przez Marka Williamsa (wynik spotkania 2:5)[29].

W rozgrywanym w grudniu 2009 roku turnieju UK Championship Hendry wygrał w pierwszej rundzie ze Steve’em Davisem 9:6, ale został pokonany w rundzie drugiej przez Marka Selby'ego 5:9[30].

W turnieju Welsh Open Hendry po raz kolejny został wyeliminowany w drugie rundzie, przegrywając 3:5 z Ryanem Dayem.

W ostatnim przed mistrzostwami świata turnieju rankingowym – China Open Stephen Hendry doszedł do ćwierćfinału, w którym przegrał z Markiem Allenem 4:5. W pierwszej rundzie wyeliminował Andrew Higginsona (5:2), w drugiej Ryana Daya (5:0 – whitewash)[31].

Sezon 2010/2011

Hendry podczas turnieju z cyklu EPTC

W pierwszym turnieju rankingowym sezonu Shanghai Masters Hendry odpadł w pierwszej rundzie przegrywając z Martinem Gouldem 2:5. W następnym turnieju World Open osiągnął drugą rundę ulegając 1:3 O’Sullivanowi. Taką samą fazę rozgrywek osiągnął również w UK Championship, gdzie został pokonany przez Marka Williamsa 6:9. W turnieju Wesh Open odpadł w drugiej rundzie przegrywając ze Stephenem Maguire'm 4:2, wbijając w pierwszej partii swojego dziesiątego breaka 147-punktowego w karierze. Podczas Mistrzostw Świata uległ 4:13 Markowi Selby w 2 rundzie.

Sezon 2011/2012

Po rewizji rankingu w sezonie 2011/2012 Hendry wypadł z pierwszej szesnastki rankingu światowego. Przed turniejem UK Championship 2011 musiał wziąć udział w jednym meczu rundy kwalifikacyjnej. Po udanych kwalifikacjach odpadł w 1 rundzie tego turnieju – grając jako nierozstawiony zmierzył się ze Stephenem Maguirem, z którym przegrał 3:6.

W turnieju PTC 12 Hendry dotarł do półfinału, w którym ponownie musiał uznać wyższość Stephena Maguire'a (3:4).

21 kwietnia 2012 Stephen Hendry rozpoczął swój 27. występ z rzędu na Mistrzostwach Świata (pobił tym samym rekord Steve’a Davisa, który grał w Crucible aż 30 razy, ale „tylko” 26 razy z rzędu). Tego samego dnia wbił swojego 11 breaka maksymalnego w 1 rundzie Mistrzostw Świata w meczu ze Stuartem Binghamem. Był to jego 3 break maksymalny wbity w Crucible Theatre, a także 10 w całej historii mistrzostw świata. W drugiej rundzie Stephen Hendry po raz pierwszy zmierzył się na Mistrzostwach Świata z Johnem Higginsem. Chociaż wcześniej rozegrali ze sobą aż 38 oficjalnych pojedynków ani razu nie doszło do tego w Crucible Theatre. Ten historyczny mecz zakończył się wysokim zwycięstwem Hendry'ego, aż 13-4! Był to dla siedmiokrotnego mistrza świata pierwszy mecz wygrany z Higginsem w turnieju rankingowym od 2003 roku. 1 maja 2012 roku po porażce w ćwierćfinale Mistrzostw Świata 13-2 ze Stephenem Maguairem Stephen Hendry na pomeczowej konferencji prasowej ogłosił zakończenie profesjonalnej kariery. „Maestro” wyznał, że była to łatwa decyzja, na którą wpłynęło kilka czynników, m.in. fakt, że ostatnimi czasy nie gra już na takim poziomie, na jakim chciałby grać oraz utrata radości z treningów. Podobno decyzję o odejściu od profesjonalnego snookera podjął już trzy miesiące temu i nawet gdyby zdobył ósmy mistrzowski tytuł, zdania by nie zmienił.

Styl gry

Taktyka

Hendry gra metodycznie, ale odważnie. Potrafi budować duże breaki, nawet gdy układ na stole jest trudny. W grze taktycznej jest agresywny, stara się wbijać nawet trudne bile[1]. W latach 90. wyróżniał się wysoką skutecznością w wygrywaniu frame’ów. Wygrywał wysoko nawet z graczami z czołowych miejsc rankingowych, a do roku 2005 wbił ponad 500 breaków 100-punktowych[32].

Autorzy książki „Master of the baize”[33] nazwali Hendry'ego najlepszym graczem w historii. Sporządzili oni ranking punktowy w którym oceniali w skali do 20 punktów następujące umiejętności: budowę breaków, wbijanie, grę odstawną, temperament, brawurę i uderzenia. Szkot otrzymał 116 punktów (na 120 możliwych). Na 17 punktów oceniono jego grę odstawną a na 19 uderzenia, w pozostałych kryteriach otrzymał maksymalną liczbę punktów[34].

Przydomki

Lista przydomków wraz z tłumaczeniem na język polski.

  • The Golden Boy[3] (ang. Złoty chłopak)
  • The Great Man[3] (ang. Wspaniały, wielki człowiek)
  • The Maestro[3]
  • The Ice Man[35] (ang. Człowiek z lodu)
  • Rolls Royce of Snooker[4] (ang. Rolls Royce snookera[36])

Zestawienie osiągnięć

Pozycja w rankingu światowym

Hendry aż 9 razy zajmował pierwsze miejsce w rankingu. Jest to najlepszy rezultat wszech czasów. Ranking liczony jest jednak dopiero od roku 1976. 7 razy pierwsze miejsce w tym rankingu zajmował Steve Davis, 5 razy Ronnie O’Sullivan, a 3 razy John Higgins i Mark Williams.

Miejsca w światowym rankingu

Miejsca Stephena Hendry w Światowym rankingu snookerowym
Miejsca w światowym rankingu snookerowym[37]
Sezon Miejsce Sezon Miejsce Sezon Miejsce Sezon Miejsce Sezon Miejsce
1986/87 51 1992/93 1 1998/99 2 2004/05 3 2010/11 11
1987/88 23 1993/94 1 1999/00 2 2005/06 2 2011/12 16
1988/89 4 1994/95 1 2000/01 3 2006/07 1 2012/13 21
1989/90 3 1995/96 1 2001/02 5 2007/08 8 2013/14 58
1990/91 1 1996/97 1 2002/03 6 2008/09 6
1991/92 1 1997/98 1 2003/04 2 2009/10 10

Breaki

Breaki maksymalne

Hendry zanotował 11 turniejowych breaków maksymalnych (147-punktowych). W tej klasyfikacji ustępuje jedynie Ronniemu O’Sullivanowi (14 breaków)

Turnieje, w których zawodnik osiągnął break maksymalny:[3]

Breaki 100-punktowe

Rekordy Hendry'ego związane z breakami – czyli największą zdobytą liczbą punktów za jednym podejściem do stołu:[38]

  • najwięcej breaków 100-punktowych (775 – Joe Davis uzyskał 687 takich breaków)
  • najwięcej breaków 100-punktowych w trakcie jednego turnieju (16 podczas Mistrzostw świata w 2002)
  • najwięcej breaków 100-punktowych w jednym meczu (7 w finale UK Championship w 1994)
  • pierwszy, który uzyskał breaka maksymalnego w decydującym frejmie meczu (finał Liverpool Victoria Charity Challenge w roku 1997)[39]
  • pierwszy, który uzyskał więcej niż 2 turniejowe 147-punktowe breaki
  • jako pierwszy uzyskał breaka maksymalnego w finale turnieju rankingowego (1999 British Open)
  • pierwszy, który uzyskał 5 breaków 100-punktowych w 7 frejmach (finał UK Championship 1994)

Zwycięstwa w turniejach

Zwycięstwa w Mistrzostwach świata

W sumie Hendry wystąpił w Mistrzostwach świata 24 razy. 7 razy wygrał (1990, 1992, 1993, 1994, 1995, 1996, 1999), 2 razy był drugi, 3 razy doszedł tylko do półfinału, 6 razy doszedł tylko do ćwierćfinałów, 2 razy doszedł tylko do drugiej rundy a 4 razy został pokonany już w pierwszej rundzie.

Spośród żyjących zawodników Hendry ma najwięcej tytułów Mistrza świata. Jednak w zestawieniu wszystkich zawodników biorących udział w MŚ od roku 1927 włącznie, Hendry zajmuje czwartą pozycję. Pierwszą pozycję w zestawieniu zawodników wszech czasów zajmuje piętnastokrotny Mistrz świata – Joe Davis.

Inni, obecnie grający zawodnicy triumfowali w MŚ następująca liczbę razy:

Zwycięstwa w turniejach rankingowych

Hendry zwyciężył łącznie w 36 turniejach rankingowych, co stanowi najlepsze osiągnięcie w całej historii tych turniejów[40]. Dla porównania Steve Davis zwyciężał 28 razy, Ronnie O’Sullivan 27 razy, John Higgins 25 razy, Mark Williams 18 razy, Jimmy White 10 razy, John Parrott 9 razy, Peter Ebdon 9 razy, zaś Ken Doherty 6 razy.

Jeżeli wziąć pod uwagę liczbę zwycięstw zawodnika również w turniejach nierankingowych, to Steven Hendry zajmuje 2. pozycję – 74 wygrane (Steve Davis ma ich 81).

Turniej Rok
Grand Prix 1987, 1990, 1991, 1995
British Open 1988, 1991, 1999, 2003
Asian Open/Thailand Masters 1989, 1990, 1998
Dubai Duty Free Classic 1989, 1990, 1993
UK Championship 1989, 1990, 1994, 1995, 1996
Regal Welsh Open 1992, 1997, 2003
International Open/Scottish Open 1993, 1997, 1999
European Open 1994, 1995, 2001
Malta Cup 2005

Finały turniejów rankingowych

Oprócz 36 zwycięstw, Stephen Hendry 21 razy musiał uznać w finale wyższość swoich rywali. 57 finałów turniejów rankingowych to najlepszy wynik w historii (2. Steve Davis ma ich 40).

Turniej Rok
UK Championship 1988, 1993, 1997, 2003, 2006
International 1989
European Open 1990, 1993, 2003
Classic 1991, 1992
Dubai Duty Free Classic 1992
British Open 1997, 1998
Mistrzostwa świata w snookerze 1997, 2002
Regal Welsh Open 1999, 2005
Thailand Masters 2000, 2001
China Open 2005

Turniej The Masters

Jednym z najbardziej prestiżowych turniejów jest, rozgrywany od 1975 roku, The Masters[41]. Hendry zwyciężał w nim aż 6 razy i przez 20 lat, aż do 2016 roku był niekwestionowanym liderem tej klasyfikacji. Jego rekord wyrównał wówczas, a rok później, w 2017, pobił Ronnie O’Sullivan, zwyciężając w tym turnieju 7 raz.

Z pozostałych zawodników po 3 wygrane mają Steve Davis, Cliff Thorburn, i nieżyjący już Paul Hunter.

Wygrane Hendrego:

Drugie miejsca:

Inne osiągnięcia

Udział w Mistrzostwach świata

Stephen Hendry bierze udział w mistrzostwach świata nieprzerwanie od roku 1986 (27 edycji). W tym czasie rozegrał 90 meczów, z których 70 wygrał, a jedynie 20 przegrał (77,7% zwycięstw). W całej swojej karierze w zawodach o mistrzostwo świata wygrał niespełna 2 mln £.

Objaśnienie skrótów użytych w rozdziale: 1R – pierwsza runda, 2R – druga runda, 1/4 -ćwierćfinał, 1/2 – półfinał, F – finał.

Lata 1986-1989

W swoich pierwszym Mistrzostwach świata w 1986 roku Hendry odpadł w pierwszej rundzie, przegrywając z Williem Thorne’em 8:10.

Rok później doszedł do ćwierćfinałów, w pierwszej rundzie pokonując Williego Thorne’a 10:7, a w drugiej Anglika Steve’a Longwortha 13:7. Natomiast w ćwierćfinale uległ 13:12 Joemu Johnsonowi.

W roku 1988 Hendry odpadł w drugiej rundzie w meczu z Jimmym White'em przegrywając 13:12. W pierwszej rundzie Szkot pokonał innego Anglika – Deana Reynoldsa.

W 1989 Stephen Hendry po raz pierwszy doszedł do półfinałów mistrzostw. W pierwszej rundzie wyeliminował wówczas Anglika Gary’ego Wilkinsona (10:9), w drugiej Anglika Williego Thorne’a (13:4), a w ćwierćfinale Walijczyka Terry’ego Griffithsa (13:5). W następnym meczu przegrał z późniejszym zwycięzcą tych zawodów Steve’em Davisem 9:16.

Lata 1990–1999

W 1990 roku Stephen Hendry po raz pierwszy sięgnął po tytuł Mistrza świata. Rok później odpadł w ćwierćfinale, natomiast od 1992 roku nie rozstawał się pucharem Mistrza aż do 1996. Przez cztery kolejne lata spotkał się z Jimmym White'em, który był blisko uzyskania tytułu Mistrza świata w 1994, kiedy to finał rozstrzygnął się w ostatnim 35 frejmie.

W 1997 passę Hendry'ego przerwał Ken Doherty, wygrywając 18:12. Natomiast rok później został wyeliminowany już w pierwszej rundzie w meczu Jimmym White'em.

W 1999 roku Hendry po raz siódmy (i ostatni jak do tej pory) zdobył tytuł Mistrza świata, pokonując w finale Marka Williamsa.

  1990 1991 1992 1993 1994
1R 10:7 Alain Robidoux 10:4 Warren King 10:3 Stephen Murphy 10:1 Danny Fowler 10:1 Surrinda Gill
2R 13:7 Tony Meo 13:8 Alain Robidoux 13:10 James Wattana 13:4 Darren Morgan 13:2 Dave Harold
¼F 13:6 Darren Morgan 11:13 Steve James 13:6 Dene O’Kane 13:7 Nigel Bond 13:8 Nigel Bond
½F 16:11 John Parrott 16:4 Terry Griffiths 16:9 Alan McManus 16:9 Steve Davis
F 18:12 Jimmy White 18:14 Jimmy White 18:5 Jimmy White 18:17 Jimmy White
  1995[42] 1996[43] 1997[44] 1998[45] 1999[46]
1R 10:3 Stefan Mazrocis 10:8 Jason Ferguson 10:6 Andy Hicks 4:10 Jimmy White 10:8 Paul Hunter
2R 13:6 Tony Drago 13:7 Gary Wilkinson 13:8 Mark Willliams 13:7 James Wattana
¼F 13:8 Ronnie O’Sullivan 13:5 Darren Morgan 13:10 Darren Morgan 13:5 Matthew Stevens
½F 16:12 Jimmy White 16:7 Nigel Bond 17:13 James Wattana 16:13 Ronnie O’Sullivan
F 18:9 Nigel Bond[47] 18:12 Peter Ebdon 12:18 Ken Doherty 18:11 Mark Williams

Lata 2000-2004

W latach 2000-2004 Hendry tylko raz (w 2002 roku) doszedł do finału, ale – choć był tego bliski (mecz rozstrzygnął się w ostatnim frejmie) – nie udało mu się odzyskać pucharu. Najgorszy występ Szkota w tym okresie to rok 2000, kiedy to okazał się gorszy od Stuarta Binghama przegrywając z nim w pierwszej rundzie.

  2000[48] 2001[49] 2002[50] 2003[51] 2004[52]
1R 7:10 Stuart Bingham 10:5 Mark Davis 10:4 Shaun Murphy 10:7 Gary Wilkinson 10:2 Stuart Pettman
2R 13:5 Paul Hunter 13:3 Anthony Davies 13:11 Drew Henry 13:12 Barry Pinches
¼F 5:13 Matthew Stevens 13:12 Ken Doherty 7:13 Mark Williams 13:3 Ian McCulloch
½F 17:13 Ronnie O’Sullivan 4:17 Ronnie O’Sullivan
F 17:18 Peter Ebdon

Lata 2005-2010

2005

W roku 2005 Hendry podobnie jak dwa lata wcześniej doszedł do ćwierćfinału, w którym odpadł z Matthew Stevensem (11:13). W pierwszej rundzie wygrał z Neilem Robertsonem 10:7 a w drugiej z Anthony Hamiltonem (13:3)[53].

2006

W MŚ rozgrywanych w 2006 Szkot odpadł już w pierwszej rundzie. Pokonał go Anglik Nigel Bond 9:10. W turnieju triumfował inny Szkot Graeme Dott[54].

2007

W pierwszej rundzie Hendry wyeliminował Davida Gilberta. Mecz zakończył się wynikiem 10:7.

W drugiej rundzie Hendry zmierzył się z Allim Carterem. Pierwszą sesję przegrał 2:6, po drugiej przegrywał już 4:12. Trzecia odsłona tego pojedynku zakończyła się po 3 frame'ach. Carter wygrał cały mecz 13:6 a Hendry tym samym zakończył swój udział udział w turnieju w drugiej rundzie[55].

2008

W pierwszym meczu MŚ rozgrywanych w 2008 roku Hendry wyeliminował Marka Allena. Wygrywając mecz 10:9. W 1/8 finału pokonał Ding Junhuia 13:7. W ćwierćfinale udało mu się wyeliminować Walijczyka Ryana Daya 13:7. Hendry kontrolował ten pojedynek od samego początku – bowiem po pierwszej sesji wygrywał aż 7:1.

W półfinale Hendry przegrał wysoko z Ronniem O’Sullivanem 6:17 po trzech sesjach (mecz był zaplanowany na 4 sesje). Szkot zremisował pierwszą sesję 4:4, ale oddał wszystkie osiem frame’ów drugiej sesji, zaś w trzeciej przegrał 5:2. Podczas tego meczu Szkot po raz pierwszy w historii swoich występów w MŚ przegrał sesję 8:0[56].

Po meczu Hendry powiedział m.in: Perhaps I should have had a lead after the first session but that’s by the by, today Ronnie was outstanding. I should have won the second and third frames, apart from that it’s the best anyone has played against me. (Może powinienem mieć przewagę po pierwszej sesji, ale swoją drogą Ronnie był fantastyczny. Powinienem wygrać drugi i trzeci frame, poza tym to jest najlepszy ktoś kto kiedykolwiek grał przeciwko mnie.)

O O’Sullivanie również powiedział: When you let him get a lead on you he’s unstoppable. He’s a different animal when you put pressure on him, but I didn’t. (Kiedy wypuścisz go na prowadzenie, on jest nie do zatrzymania. Jest zupełnie innym zwierzakiem, kiedy wywrzesz na niego presję, ale ja tego nie zrobiłem)[57]

W telewizyjnym wywiadzie przyznał, iż był zadowolony z osiągnięcia półfinału MŚ, zauważył jednak, że musi poprawić swoją grę by osiągnąć w przyszłości ósmy tytuł Mistrza świata[58].

2009

Przed Mistrzostwami świata w 2009 roku, Hendry nie był uznawany przez serwisy bukmacherskie za faworyta. Bwin.com płacił 34€ za każde euro postawione na tego zawodnika[59], zaś brytyjski William Hill 40 funtów za jednego postawionego[60]. W pierwszym meczu Hendry zmierzył się z dwukrotnym Mistrzem świata Markiem Williamsem. Szkocki snookerzysta przegrał pierwszą sesję meczu 4:5, prowadząc początkowo 4:1. W drugiej odsłonie pojedynku jego rywal doprowadził do wyniku 5:7, jednak następnie pięć frame’ów wygrał Hendry, zwyciężając ostatecznie 10:7 i awansując do drugiej rundy[61].

W drugiej rundzie pokonał Chińczyka Ding Junhui 13:10 i awansował do ćwierćfinału, w którym zmierzył się z mistrzem świata z roku 2005, Shaunem Murphym. W meczu tym wbił breaka maksymalnego (147 punktów w jednym podejściu, za którego otrzymał 147 tys. funtów nagrody[62]), dającego prowadzenie 5:2 (ostatecznie 1. sesja zakończyła się wynikiem 5:3 dla Hendrego). Druga nie była już tak udana (porażka 6:2) i mecz zakończył się wynikiem 13:11 dla Murphy’ego.

2010

W 2010 roku Hendry wygrał mecz 1. rundy z Zhangiem Andą w ostatniej 19 partii. W drugiej rundzie zmierzył się z Markiem Selby, mecz ten zakończył się remisem po pierwszej sesji (4:4), w kolejnych odsłonach pojedynku Hendry wygrał tylko jedną partię, ostatecznie przegrywając mecz 5:13[63].

Lata 2011-2012

2011

W 2011 roku rywalem Szkota w 1/32 był Joe Perry, spotkanie było bardzo wyrównane, mimo trzy-frejmowego prowadzenia Stephena przy wyniku 6:3. Kolejne trzy partie podły jednak łupem Joe i do końca nikt już nie osiągnął dwu-frejmowego prowadzenia. Ostatecznie lepszy okazał się Szkot, który w spotkaniu wbił dwa breaki 100+ i ostatcznie wygrał mecz na kolorach w decydującej partii. W kolejnej rundzie rywalem siedmiokrotnego mistrza świata był Mark Selby. Młodszy zawodnik rozgromił „Golden Boya” 13:4, prowadząc do końca pierwszej sesji 7:1. W drugiej Anglik pozwolił wygrać tylko trzy partie bardziej utytułowanemu zawodnikowi. W całym spotkaniu padło 7 breaków 100+, lecz aż 6 było autorstwa Marka Selbyego.

2012

Mistrzostwa Świata 2012 to jak się później okazało, ostatni turniej w którym wystąpił siedmiokrotny zwycięstwa mistrzostw globu. W swoim pierwszym spotkaniu Stephen zmierzył się z Stuart Binghamem. Pierwszą sesję spotkania Hendry rozpoczął od wygrania trzech frame’ów, czwarty frame zaś okazał się zwycięski dla Binghama w wyniku czego na pierwszą przerwę zawodnicy schodzili przy prowadzeniu Szkota 3-1. Po powrocie do stołu, w drugiej części spotkania zdecydowanie lepszym zawodnikiem okazał się Stephen Hendry, wygrał wszystkie partie tej części spotkania, wbijając w międzyczasie swojego jedenastego breaka maksymalnego. Gdy zawodnicy wrócili na druga sesję pojedynku, Stuart zaczął odrabiać straty wygrywając trzy pierwsze partie. Kolejne dwie padły jednak łupem Szkota, który mógł się cieszyć z okazałego zwycięstwa 10:4.

W drugiej rundzie miało miejsce szkockie derby, gdyż rywalem Stephena był John Higgins, z którym to po raz pierwszy przyszło mu się mierzyć podczas mistrzostw globu. Pierwsze fragmenty spotkania stały na wysokim poziomie, jednak to John wyszedł na dwu-frejmowe prowadzenie, jednak szybko został dogoniony przez starszego rodaka i na przerwę zawodnicy schodzili przy stanie 2:2. Następny frejm, to popis Higginsa, który skompletował najwyższy break spotkania- 124 punkty. Ostatecznie, to jednak „Maestro” zakończył pierwszą sesję z przewaga dwóch partii. Obaj zawodnicy mogli pochwalić się skutecznością na poziomie 92-93%. Druga sesja to całkowicie inny pojedynek, nieskuteczny Higgins i dokładny Stephen. Do przerwy widniał wynik 8:4, co oznaczało, że zawodnicy będą jeszcze musieli powrócić następnego dnia na dokończenie spotkania, lecz do końca sesji John nie wygrał już ani jednego frejma. Koniec sesji nastąpił, gdy zawodnicy rozegrali 16 z 25 zaplanowanych partii. Następnego dnia kibice nie doczekali się comebacku w wykonaniu Higgins. Stephen wygrał pierwszą zaplanowaną partię i odprawił swojego rodaka do domu. Ostatecznie rezultat wyglądał 13:4 na rzecz starszego Szkota.

Ćwierćfinał to także szkocki pojedynek, tym razem jego rywalem był Stephen Maguire. Pierwsza sesja to całkowita dominacja Maguirea, który pierwszą partię oddał rywalowi dopiero w siódmym frejmie. Pierwsza sesja zakończyła się wynikiem 7:1 dla Maguirea, który to też nie osiadł na laurach i drugą sesję rozpoczął od równie udanego ataku, nie oddając ani jednego frejma do przerwy. Piąta partia drugiej sesji to zwycięstwo „Golden Boya”, lecz to wszystko na co było stać Hendryego w tym spotkaniu. Kolejne dwa frejmy to zwycięstwa młodszego Szkota i wygrana wynikiem 13:2.

W całym turnieju Stephen wbił trzy breaki stupunktowe, w tym swojego jedenastego breaka maksymalnego, za wbicie którego otrzymał nagrodę 40000 funtów.

Porównanie z innymi mistrzami świata

 Główny artykuł: Mistrzowie świata w snookerze.

Uczestnictwo w większych turniejach

Turniej 1986 1987 1988 1989 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 Razem występy
Mistrzostwa świata 1R QF 2R SF W QF W W W W W F 1R W 1R QF F QF SF QF 1R 2R SF QF 2R 2R QF* 27
UK Championship A A F W W SF QF F W W W F 1R SF SF QF 3R F 2R SF F 1R 1R 2R 2R 1R A 24
Grand Prix QF W 4R 5R W W ? ? QF W 1R 2R QF 5R 2R SF 3R 2R 3R SF 1R 1R 2R 2R A A A 24
Masters A A A W W W W W F QF W QF F 1R QF SF QF F 1R 1R 1R SF 1R 1R 1R 2R A 23
Legenda do tabeli
A nie uczestniczył #R porażka we wczesnej fazie
QF ćwierćfinał SF półfinał
F porażka w finale W wygrana w turnieju
  • W maju 2012, po odpadnięciu z mistrzostw świata ogłosił zakończenie kariery.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b 147.pl: Stephen Hendry (sekcja: „Styl gry”). [dostęp 10 grudnia 2008]. (pol.).
  2. ↑ eurosport.pl: Hendry kończy karierę po porażce w Crucible!. [dostęp 2012-05-01]. (pol.).
  3. ↑ a b c d e f snooker.org: Stephen Hendry, MBE (Scotland). [dostęp 8 października 2008]. (ang.).
  4. ↑ a b talksnooker.co.uk: Stephen Hendry – snooker legend. [dostęp 5 października 2008]. (ang.).
  5. ↑ a b bbc.co.uk: Stephen Hendry MBE. [dostęp 8 października 2008]. (ang.).
  6. ↑ Stephen Hendry. Passion for sport.. BBC Sport, 2001. [dostęp 6 grudnia 2008]. (ang.).
  7. ↑ a b Worldsnooker.com: Stephen Hendry. [dostęp 5 października 2008]. (ang.).
  8. ↑ edinburgh.gov.uk: Commmunity Projects Fund – 10 July 2006 OneCity Launches 2006/07 Community Projects Fund – 10 July 2006. [dostęp 5 października 2008]. (ang.).
  9. ↑ IMDb.com: Stephen Hendry. [dostęp 5 października 2008]. (ang.).
  10. ↑ Wydawnictwo: Bloomsbury Publishing PLC, ISBN 0-7475-3143-9
  11. ↑ Anthony G. Craine: Stephen Hendry. [dostęp 5 października 2008]. (ang.).
  12. ↑ Oprócz Masters na Wembley, Hendry w tym samym sezonie wygrał również New Zealand Masters
  13. ↑ Wówczas pełna nazwa turnieju Masters brzmiała: „Benson & Hedges Masters”.
  14. ↑ W finale przegrał 8:9 z Alanem McManusem.
  15. ↑ Kolejno w tym turnieju eliminował: Barry Hawkinsa (5:1), Anthoniego Hamiltona (5:1), Toma Forda (5:1) i Matthew Stevensa (6:3)
  16. ↑ snooker.org: Malta Cup 2005. [dostęp 8 października 2008]. (ang.).
  17. ↑ snooker.org: Northern Ireland Trophy 2005. [dostęp 8 października 2008]. (ang.).
  18. ↑ snooker.org: Maplin Electronics UK Championship 2006. [dostęp 8 października 2008]. (ang.).
  19. ↑ W Northern Ireland Trophy przegrał 1:5 ze Stephen Lee, zaś w Shanghai Masters uległ 4:5 Rickiemu Waldenowi (Walden wygrał turniej, w finale pokonując Ronniego O’Sullivana).
  20. ↑ snooker.org: The 2008/2009 Season. [dostęp 8 października 2008]. (ang.).
  21. ↑ bbc.co.uk: Hendry & Davis shine in Glasgow. [dostęp 13 października 2008]. (ang.).
  22. ↑ bbc.co.uk: Higgins sees off Hendry challenge. [dostęp 16 października 2008]. (ang.).
  23. ↑ Stevens & Hendry to meet in semis. [dostęp 14 listopada 2008]. (ang.).
  24. ↑ bbc.co.uk: Hendry & Selby sent crashing out. [dostęp 16 grudnia 2008]. (ang.).
  25. ↑ Martin Gould na liście rankingowej na sezon 2008/09 został sklasyfikowany na 63. pozycji.
  26. ↑ worldsnooker.com: Hendry Crashes To Outsider Gould. [dostęp 18 lutego 2009]. (ang.).
  27. ↑ bbc.co.uk: China Open draw. [dostęp 3 kwietnia 2009]. (ang.).
  28. ↑ snooker.org: Roewe Shanghai Masters 2009. [dostęp 2010-01-16]. (ang.).
  29. ↑ snooker.org: Grand Prix 2009. [dostęp 2010-01-16]. (ang.).
  30. ↑ snooker.org: Pukka Pies UK Championship 2009. [dostęp 2010-01-16]. (ang.).
  31. ↑ snooker.org: Sanyuan Foods China Open 2010. [dostęp 2010-06-18]. (ang.).
  32. ↑ Janie Watkins: Player Profile: Stephen Hendry. 2005. [dostęp 11 grudnia 2008]. (ang.).
  33. ↑ Tłumaczenie tytułu: Mistrz zielonego sukna
  34. ↑ bbc.co.uk: Hendry rated as best-ever player. [dostęp 5 października 2008]. (ang.).
  35. ↑ thisiskent.co.uk: Jimmy White and Stephen Hendry to play in Tunbridge Wells. [dostęp 16 października]. (ang.).
  36. ↑ Auto Rolls Royce jest synonimem najwyższej klasy
  37. ↑ Źródła:Ranking od roku 1991, Ranking do roku 1991.
  38. ↑ Źródło – www.147.pl
  39. ↑ W 2007 roku osiągnięcie to wyrównał Ronnie O’Sullivan podczas UK Championship
  40. ↑ Źródło: Strona Światowego Związku Snookera
  41. ↑ 147.pl: The Masters. [dostęp 8 października 2008]. (pol.).
  42. ↑ snooker.org: Embassy World Championship 1995. [dostęp 8 października 2008]. (ang.).
  43. ↑ snooker.org: Embassy World Championship 1996. [dostęp 8 października 2008]. (ang.).
  44. ↑ snooker.org: Embassy World Championship 1997. [dostęp 8 października 2008]. (ang.).
  45. ↑ snooker.org: Embassy World Championship 1998. [dostęp 8 października 2008]. (ang.).
  46. ↑ snooker.org: Embassy World Championship 1999. [dostęp 8 października 2008]. (ang.).
  47. ↑ snooker.org: 1995 Embassy World Professional Snooker Championship. [dostęp 8 października 2008]. (ang.).
  48. ↑ snooker.org: Embassy World Championship 2000. [dostęp 8 października 2008]. (ang.).
  49. ↑ snooker.org: Embassy World Championship 2001. [dostęp 8 października 2008]. (ang.).
  50. ↑ snooker.org: Embassy World Championship 2002. [dostęp 8 października 2008]. (ang.).
  51. ↑ snooker.org: Embassy World Championship 2003. [dostęp 8 października 2008]. (ang.).
  52. ↑ snooker.org: Embassy World Championship 2004. [dostęp 8 października 2008]. (ang.).
  53. ↑ snooker.org: Embassy World Championship 2005. [dostęp 8 października 2008]. (ang.).
  54. ↑ snooker.org: 888.Com World Championship 2006. [dostęp 8 października 2008]. (ang.).
  55. ↑ snooker.org: 888.Com World Championship 2007. [dostęp 8 października 2008]. (ang.).
  56. ↑ bbc.co.uk Brilliant O’Sullivan into final
  57. ↑ worldsnooker.com: Post match reaction to the first semi-final.
  58. ↑ bbc.co.uk: Happy Hendry seeks improvements Happy Hendry seeks improvements. [dostęp 7 marca 2009]. (ang.).
  59. ↑ Stan z 7 marca 2009 roku. Tabela kursów jest opublikowana na stronie
  60. ↑ Stan z 7 marca 2009 roku. Tabela kursów jest opublikowana na stronie
  61. ↑ worldsnooker.com: Tip Troubles Send Williams Crashing. [dostęp 22 kwietnia 2009]. (ang.).
  62. ↑ bbc.co.uk: Hendry fires in maximum 147 break. [dostęp 2009-04-28]. (ang.).
  63. ↑ snooker.org: Betfred.com World Championship 2010. [dostęp 2010-06-18]. (ang.).

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Mistrzowie świata w snookerze
Wczesne lata
Okres powojenny
Professional Matchplay
Championship
Challenge matches
Czasy współczesne
The Crucible Theatre
Snokerzyści roku według Snooker Writers Association
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stephen_Hendry&oldid=53404231”