Witowt Putna: Różnice pomiędzy wersjami

Witowt Putna
ros. Витовт Казимирович Путна
	komkor
Data i miejsce urodzenia	31 marca?/12 kwietnia 1893 ; Maćkańce, gubernia wileńska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	11 czerwca 1937 ; Moskwa, RFSRR, ZSRR
	Przebieg służby
Lata służby	1915-1936
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Armia Czerwona
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; wojna domowa w Rosji, wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 15:58, 30 cze 2018

Witowt Kazimirowicz Putna (ros. Витовт Казимирович Путна; lit. Vytautas Putna; ur. 31 marca^?/12 kwietnia 1893 w Maćkańcach w powiecie trockim guberni wileńskiej, zm. 11 czerwca 1937 w Moskwie) – komkor Armii Czerwonej.

Życiorys

Urodzony w guberni wileńskiej w litewskiej rodzinie chłopskiej. Ukończył w Rydze szkołę handlową i zawodowo-rzemieślniczą, pracował jako robotnik. W 1913 zatrzymany za propagandę rewolucyjną.

Uwolniony po wybuchu I wojny światowej, w 1915 został powołany do armii carskiej. W 1917 ukończył szkołę chorążych, awansując do stopnia chorążego. Dowodził batalionem na froncie. Po rewolucji lutowej i obaleniu caratu wstąpił do Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji, związany z frakcją bolszewików. Prowadził rewolucyjną działalność wśród żołnierzy 12. Armii. W kwietniu 1918 wraz z żołnierzami batalionu wstąpił do Armii Czerwonej. Od maja 1918 szef wojskowej komendy uzupełnień (ros. военкомат) w Witebsku.

Od września 1918 do maja 1919 komisarz 1. Smoleńskiej (później 26) Dywizji Strzelców (DS), od maja 1919 dowódca 228. Karelskiego Pułku Strzeleckiego, od lipca dowódca 2. Brygady Strzelców w 26. DS, od grudnia 1919 dowódca 27 Dywizji Strzeleckiej. Walczył na Froncie Wschodnim, gdzie jego dywizja odznaczyła się w walkach i uzyskała miano „żelaznej”, i na Froncie Zachodnim w wojnie polsko-bolszewickiej 1920. W wojnie z Polską Putna zdobył sławę jednego z najlepszych dowódców dywizji w Armii Czerwonej. Dzięki jego umiejętnościom i działaniom resztki wojsk 16. i 3. Armii sowieckich uniknęły zniszczenia i przerwały okrążenie pod Białymstokiem, po czym wycofały się na wschód. Brał udział w likwidacji powstania w Kronsztadzie i tłumieniu powstań chłopskich na Powołżu. Po ukończeniu Wyższych Kursów Akademickich w 1923 komendant i komisarz 2. Moskiewskiej Szkoły Piechoty. W 1923 związał się z opozycją trockistowską. Później z nią zerwał. W latach 1924–1927 służył w sztabie i centralnych zarządach Armii Czerwonej, dowodził korpusem. W 1927–1931 attaché wojskowy w Japonii. W latach 1931–1934 dowódca korpusu, później dowódca Nadmorskiej Grupy Wojsk na Dalekim Wschodzie. W latach 1934–1936 attaché wojskowy w Wielkiej Brytanii. W 1935 został mianowany komkorem.

W okresie "wielkiego terroru" został odwołany z placówki, 20 sierpnia 1936 aresztowany przez NKWD i poddany długotrwałemu śledztwu, będącego przygotowanie sprawy przeciwko marszałkowi Michaiłowi Tuchaczewskiemu. Sądzony przez nadzwyczajne zgromadzenie Sądu Najwyższego ZSRR i skazany 11 czerwca 1937 na śmierć z zarzutu o udział w spisku wojskowym w Armii Czerwonej i przygotowaniu obalenia władzy sowieckiej drogą powstania zbrojnego i klęski ZSRR w nadchodzącej wojnie. Wraz z nim zostało skazanych siedmiu innych wysokich dowódców Armi Czerwonej: Michaił Tuchaczewski, Jona Jakir, Robert Ejdeman, August Kork, Witalij Primakow, Boris Feldman, Ijeronim Uborewicz^[1]. Stracony 12 czerwca 1937. Ciało skremowano w krematorium na Cmentarzu Dońskim, prochy pochowano anonimowo.

Zrehabilitowany postanowanieniem Kolegium Wojskowego Sądu Najwyższego ZSRR 31 stycznia 1957.

Trzykrotnie odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru.

Przypisy

↑ Wyrok śmierci na ośmiu generałów sowieckich. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 130 z 13 czerwca 1937.

Bibliografia

Bolszaja Sowietskaja Encyklopedia, t. 21 Moskwa 1975
Janusz Odziemkowski, Leksykon wojny polsko rosyjskiej 1919-1920, Oficyna Wydawnicza „Rytm”, Warszawa 2004 ISBN 83-7399-096-8
Путна Витовт Казимирович

[1] Wyrok śmierci na ośmiu generałów sowieckich. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 130 z 13 czerwca 1937.

[1]

@@ Linia 30: / Linia 30: @@
 Urodzony w guberni wileńskiej w litewskiej rodzinie chłopskiej. Ukończył w [[Ryga|Rydze]] szkołę handlową i zawodowo-rzemieślniczą, pracował jako robotnik. W 1913 zatrzymany za propagandę rewolucyjną.
-Uwolniony po wybuchu [[I wojna światowa|I wojny światowej]], w 1915 został powołany do [[Armia Imperium Rosyjskiego|armii carskiej]]. W 1917 ukończył szkołę chorążych, awansując do stopnia [[chorąży|chorążego]]. Dowodził batalionem na froncie. Po [[Rewolucja lutowa 1917|rewolucji lutowej]] i obaleniu [[samodzierżawie|caratu]] wstąpił do [[Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza Rosji|Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji]], związany z frakcją [[Bolszewicy|bolszewików]]. Prowadził rewolucyjną działalność wśród żołnierzy 12. Armii. W kwietniu 1918 wraz z żołnierzami batalionu wstąpił do [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]]. Od maja 1918 szef wojskowej komendy uzupełnień ([[język rosyjski|ros.]] ''военкомат'') w [[Witebsk]]u.
+Uwolniony po wybuchu [[I wojna światowa|I wojny światowej]], w 1915 został powołany do [[Armia Imperium Rosyjskiego|armii carskiej]]. W 1917 ukończył szkołę chorążych, awansując do stopnia [[chorąży|chorążego]]. Dowodził batalionem na froncie. Po [[Rewolucja lutowa 1917|rewolucji lutowej]] i obaleniu [[samodzierżawie|caratu]] wstąpił do [[Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza Rosji|Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji]], związany z frakcją [[Bolszewicy|bolszewików]]. Prowadził rewolucyjną działalność wśród żołnierzy [[12 Armia (Imperium Rosyjskie)|12. Armii]]. W kwietniu 1918 wraz z żołnierzami batalionu wstąpił do [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]]. Od maja 1918 szef wojskowej komendy uzupełnień ([[język rosyjski|ros.]] ''военкомат'') w [[Witebsk]]u.
 Od września 1918 do maja 1919 komisarz 1. Smoleńskiej (później 26) Dywizji Strzelców (DS), od maja 1919 dowódca 228. Karelskiego Pułku Strzeleckiego, od lipca dowódca 2. Brygady Strzelców w 26. DS, od grudnia 1919 dowódca [[27 Omska Dywizja Strzelecka|27 Dywizji Strzeleckiej]]. Walczył na Froncie Wschodnim, gdzie jego dywizja odznaczyła się w walkach i uzyskała miano „żelaznej”, i na Froncie Zachodnim w [[wojna polsko-bolszewicka|wojnie polsko-bolszewickiej 1920]]. W wojnie z Polską Putna zdobył sławę jednego z najlepszych dowódców dywizji w [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]]. Dzięki jego umiejętnościom i działaniom resztki wojsk [[16 Armia (RFSRR)|16.]] i [[3 Armia (RFSRR)|3. Armii]] sowieckich uniknęły zniszczenia i przerwały [[Bitwa białostocka|okrążenie pod Białymstokiem]], po czym wycofały się na wschód. Brał udział w likwidacji [[Powstanie w Kronsztadzie|powstania w Kronsztadzie]] i tłumieniu powstań chłopskich na [[Powołże|Powołżu]]. Po ukończeniu Wyższych Kursów Akademickich w 1923 komendant i komisarz 2. Moskiewskiej Szkoły Piechoty. W 1923 związał się z [[Lewicowa Opozycja|opozycją trockistowską]]. Później z nią zerwał. W latach 1924–1927 służył w sztabie i centralnych zarządach Armii Czerwonej, dowodził korpusem. W 1927–1931 [[attaché]] wojskowy w [[Japonia|Japonii]]. W latach 1931–1934 dowódca korpusu, później dowódca Nadmorskiej Grupy Wojsk na Dalekim Wschodzie. W latach 1934–1936 [[attaché wojskowy]] w [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]]. W 1935 został mianowany komkorem.